Ας μιλήσουμε για 'ακίνητα'..

Με ανοικτά δύο μεγάλα μέτωπα (των αγροτών και των ναυτεργατών) η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά (που κατά τα άλλα δεν βάζει νερό στο κρασί του) απέφυγε να οριστικοποιήσει τις λεπτομέρειες του νέου Φόρου Ακίνητης Περιουσίας. Ύστερα από διαρροές επί διαρροών. Μετά από πυροβολισμούς ακόμη και κυβερνητικών βουλευτών. Με συζητήσεις επί συζητήσεων στα ΜΜΕ και με δεδομένη την πίεση των ‘ιδιοκτητών’ (όλων δηλαδή) η απόφαση παραπέμφθηκε ‘για αργότερα’. Εύγλωττη υπήρξε η δήλωση του κ. Στουρνάρα: Το θέμα ‘δεν επείγει’: Η κοινωνία ανάσανε !...

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΟΥΜΕ: Πάρα πολλές φορές, απ’ τον ‘Καθρέφτη’ έχω γράψει στο παρελθόν, πως υπό τις παρούσες συνθήκες θεωρώ πως κάθε φορολόγηση κεφαλαίου (πέραν ίσως εκείνη των Δημοτικών Τελών) είναι άδικη, κλπ, κλπ, κλπ (βάλτε όσα επίθετα επιθυμείτε) ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για ‘ακίνητα’.

Αλήθεια πρώτη: Έχουμε (σαν φύση) μια απ’ τις ομορφότερες πατρίδες.

Αλήθεια δεύτερη: Το ‘αστικό’ περιβάλλον βιάστηκε κατ’ εξακολούθηση. Η καταστροφή ήταν μάλιστα τόσο μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερο ήταν το μέγεθος. Συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, στο όνομα της ‘ανάπτυξης’, επέτρεψαν την δημιουργία μιας ‘ιδιωτικής ζούγκλας’. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε γύρω μας. Η μια ‘παρεκτροπή’ μπαίνει στην μύτη της διπλανής. Η μια ασχήμια συναγωνίζεται την αμέσως επόμενη. Δημόσιος χώρος ανύπαρκτος. Ποιότητα ζωής; Ας μην το συζητήσουμε καν.

Αλήθεια τρίτη: Η καταστροφή επεκτάθηκε και έξω απ’ τις πόλεις, με το περίφημο ‘εξοχικό’. Δημιουργία γρήγορων αυτοκινητοδρόμων επέτρεψε στον Αθηναίο να έχει εξοχικό στην ..Πελοπόννησο. Για τις πιο κοντινές αποστάσεις δεν μιλάμε. Όσο πιο κοντά, τόσο πιο ‘ολική’ η καταστροφή. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στα καμένα δάση. Κάποτε, πιλότος πυροσβεστικού, μου είχε πει: Εμείς κάθε καλοκαίρι, ξέρουμε τι πρόκειται να καεί το επόμενο !!..

Αλήθεια τέταρτη: Ανυπαρξία οποιουδήποτε χωροταξικού σχεδιασμού, και στα πλαίσια της ‘βιομηχανικής αναπτύξεως’ (τρομάρα μας, μας άφησε χρόνους) η πολιτεία–υπηρέτης της οικονομικής ολιγαρχίας, επέτρεψε το ίδιο έγκλημα. Ο καθένας φύτευε ότι τον βόλευε, όπου τον συνέφερε, όποτε ήθελε! Εδώ δεν μιλάμε για ‘σπιτάκια’. Μιλάμε για βιομηχανίες και λύματα και χημικά και απόβλητα. Η καταστροφές είναι πολύ δύσκολα αναστρέψιμες. Βλέπε Ασωπούς. Βλέπε Ελευσίνες. Βλέπε Σαρωνικούς. Βλέπε (καλύτερα οσμίσου) Διυλιστήρια.

Αλήθεια πέμπτη: Ο τουρισμός ήταν η δεύτερη ‘βαριά μας βιομηχανία’. Δεν μπορούσε να μην ακολουθήσει την ..πρώτη. Τσιμεντάραμε, λοιπόν, τα πάντα: Ακτές, ποτάμια, λίμνες, τεχνητές λίμνες, φαράγγια, βουνά, ρέματα, ότι υπήρχε, ακόμη και τα ..φράγματα! Και δεν τα τσιμεντάραμε μόνο οι ‘μεγάλοι’ οι ‘Ναβαρίνοι’ και οι ‘Πόρτο Καράδες’. Ακολουθήσαμε (λογικό δεν ήταν;) και οι ‘μικροί’. Ο Μήτρος απ’ την Άνω …, κατέβαινε στην Κάτω…. κι έχτιζε κι αυτός τα ‘λουξούριους-ρουμς-το-λετ’ του, παρατούσε τα πρόβατα και τις ελιές, παντρευόταν και την ..Χάιντι, την ξανθιά απ’ την Αυστρία και γινόταν ‘επιτηδευματίας’! Φυσικά, δίπλα στον Μήτρο, ο ..Ανδρέας ο Ζέπος, έπαψε πλέον (μαλάκας θα ήταν;) να ρίχνει δίχτυα και έγινε ‘εισαγωγεύς’ κατεψυγμένων ..μπαρμπουνιών Σενεγάλης ! Τσιμεντάραμε, (μαζί με τις ακτές) πάει να πει, και τις νοοτροπίες των ανθρώπων! Μετά η απόσταση ήταν τόση δα: Τόση δα απ’ τον τουρισμό ‘τύπου Μυκόνου’ και τους διαγωνισμούς ..πίπας στην Ζάκυνθο!

Αυτό βλέπουμε σήμερα γύρω μας. Αυτό μας σκοτώνει καθημερινά. Κι αν συμφωνήσουμε για τα παραπάνω (που όλοι τα ξέρουμε), ας μιλήσουμε σοβαρά, πλέον, για τα ακίνητα. Κι επειδή, όλο αυτό είναι το φυσικό αποτέλεσμα του Καπιταλιστικού μοντέλου. Του μοντέλου, που αφήνει τον μεγαλοεργολάβο, τον μεγαλοβιομήχανο και τον οικοπεδοφάγο ελεύθερους να ‘αυτενεργήσουν’ στα πλαίσια της ‘ελεύθερης’ αγοράς. Του μοντέλου που διαβρώνει έτσι μέχρι και τον τελευταίο τροχό της αμάξης, όλη την ‘κοινωνία’ και την κάνει συμμέτοχη (και συνένοχη) στο έγκλημα. Του μοντέλου, που έχει για μοναδικό Θεό του το κέρδος, και που, βέβαια, ισχυρίζεται πως το ‘περιβάλλον’ θα το σώσουν οι …προσευχές, τα σχολικά βιβλία και τα σποτάκια στην τηλεόραση, ας μιλήσουμε για ακίνητα, αλλά και για ατομική ιδιοκτησία ! Να μιλήσουμε, και για το ‘θεριό’ αυτό, που ασφαλώς ούτε η πιο ακραία αριστερά δεν τόλμησε ποτέ να ..χλευάσει ! Για το ιερό δισκοπότηρο της ελληνικής κοινωνίας ! Για το απόλυτο ταμπού από συστάσεως του κράτους μας: Το ‘κεραμίδι’ πάνω απ’ το κεφάλι μας ! Και που δεν τολμά να το θίξει κανείς, ούτε και τώρα, που (με τα χαράτσια και τα ρέστα) το …άγιο ‘κεραμίδι’ έπεσε και μας το ‘σπασε το κεφάλι !....

Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η κατάσταση τώρα πια δεν διορθώνεται, ακόμη και εάν αύριο το πρωί σταματούσαμε για πάντα να χτίζουμε. Τίποτε, φυσικά δεν προσφέρει ούτε η ‘λύση’ της εκ των υστέρων ‘οικονομικής’ αποκατάστασης (τακτοποίησης) της ‘ζημιάς’. Η ζημιά, απλούστατα, ΔΕΝ είναι οικονομική. Ούτε, παρομοίως, η φορολόγησή της ‘εις το διηνεκές’. Απείρως χειρότερη η τρίτη ‘λύση’, που επιχειρείται αυτή ακριβώς την ώρα: Να κάνει, δηλαδή, ρη-σετ η ολιγαρχία, για να ξανακτίσει έναν νέο κύκλο, ξανακερδίζοντας και σωρεύοντας νέα εγκλήματα επιπλέον των παλιών. Εδώ που έχουμε φτάσει ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ) ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΚΑΘΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ‘ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ’. Γιατί θα συμφωνήσετε πως, η ισοπέδωση της ποιότητας της ζωής μας τις ίδιας, υπήρξε η μεγαλύτερη αυθαιρεσία! Θα συμφωνήσετε, πως δεν έχουμε απλά να κάνουμε με ένα μπαλκόνι λίγο πιο ..χτισμένο’, ούτε για ένα πεζοδρόμιο λιγάκι πιο ‘καταπατημένο’. Η σημερινή Κυψέλη. Η σημερινή Καλλιθέα, (φυσικά τις αναφέρω ως παραδείγματα) είναι η αυθαιρεσία. Τα κλουβιά που ζούμε είναι η αυθαιρεσία. Ο αέρας που αναπνέουμε είναι η αυθαιρεσία. Ο ανύπαρκτος δημόσιος χώρος είναι η αυθαιρεσία. Τα σπασμένα νεύρα μας στους δρόμους είναι η αυθαιρεσία. Θα μπορούσα να προσθέτω επ’ άπειρον: Το μόνο που γίνεται είναι να την κατεδαφίσουμε.

Θα ρωτήσετε: Γίνεται; Σιγά μην δεν γίνεται !

Για αρχή, κόβεις τα πόδια απ’ τις Τράπεζες και τους ‘επιτήδειους’ των πλειστηριασμών. (ναι πρέπει να βάλεις χέρι στις Τράπεζες, τι να κάνουμε). Μετά κόβεις τα πόδια στις άπειρες ‘κατασκευαστικές’ φούσκες, και τους ‘μεγαλοεργολάβους’ που η μόνη τους ‘έδρα’ είναι οι διάδρομοι των Υπουργείων. Όλον αυτό τον συρφετό, τον υποκαθιστάς με έναν Δημόσιο Κατασκευαστικό Οργανισμό, που τον επανδρώνεις με τους καλύτερους μηχανικούς, αρχιτέκτονες, τεχνίτες (εκείνα τα περίφημα 300 επαγγέλματα). Οργανισμό που κάνει μόνος του τις προμήθειες χωρίς να υπερ-κοστολογεί, χωρίς να έχει κανένα κίνητρο να κλέψει τον ..εαυτό του.

Φτιάχνεις, βέβαια, ένα ξεκάθαρο ‘χωροταξικό’ και το τηρείς ως ευαγγέλιο.: Γκρεμίζεις ότι έφραξε, ότι μόλυνε, ότι έκαψε και με το συμπάθειο, ΚΑΙ ότι ασχήμυνε. Και προσοχή: Δεν υπάρχει κόκκινο και μπλε αυθαίρετο. Το περίφημο ..αυθαίρετο του ‘φτωχού’ είναι κατεδαφιστέο, ας το πει επιτέλους κάποιος. Ο ίδιος ο φτωχός είναι άλλο πρόβλημα, αλλιώς λύνεται. Μετά (πόσα χρόνια δεν το ακούμε) κάνεις επιτέλους πραγματική αποκέντρωση: Του κράτους και της οικονομικής δραστηριότητας. Εάν δεν ανασάνουν τα αστικά κέντρα, είναι ακατόρθωτη όποια διόρθωση.

Για την τουριστική αποκατάσταση, ξεκινάς με μια περιοχή-πιλότο. Κι αφού την φτιάξεις (μ’ ένα μοντέλο δημόσιου τουρισμού, στηριγμένου στον πολιτισμό και την ποιότητα) την διαφημίζεις με όπλο το ξανά παρθένο φυσικό περιβάλλον (που έχεις βέβαια καθαρίσει από «Ναβαρίνα» και τα ρέστα): Σιγά μην δεν την μοσχοπουλήσεις! Σιγά μην δεν ‘ζηλέψει’ και ο διπλανός Δήμος, το παραδίπλα νησί!

Για την περίφημη, τέλος, ατομική ιδιοκτησία, ας φανταστούμε πως φτιάχνεις μια γειτονιά. Μια γειτονιά με δημόσιες κατοικίες, ενεργειακές, σύγχρονες, με καλαισθησία, αρχιτεκτονική, πράσινο, ελεύθερους χώρους. Καθόλου δεν πρέπει να είναι ούτε προκάτ, ούτε ίδιες, ούτε σαν τους ..Κινέζικους ουρανοξύστες. Κι αφού την φτιάχνεις, την προτείνεις στους ανθρώπους, αρκεί να σου χαρίσουν τα κλουβιά στα οποία ζουν τώρα: Νομίζετε πως δεν θα τις προτιμήσουν οι τυχεροί; Νομίζετε πως θα σκεφτούν ‘τί θα γράψουν στο παιδί’, εάν μάλιστα έχουν εξασφαλίσει πως το παιδί έτσι κι αλλιώς θα έχει στέγη; Ή πιστεύετε, πως τέτοια παραδείγματα δεν θα εξαπλωθούν σαν ευεργετικό μικρόβιο ταχύτατα;;..

Επίλογος...

Δεν είμαι ούτε μηχανικός ούτε πολεοδόμος. Οι ειδικοί θα είχαν να προτείνουν, σίγουρα, σωστότερες, πιο επιστημονικές, πρακτικές. Αρκεί να γίνει το κλικ στην προοπτική με την οποία οι πολιτικές ηγεσίες βλέπουν τα πράγματα. Μόνο μια αριστερά με φαντασία θα μπορούσε να πραγματώσει ένα τέτοιο θαύμα. Καμιά ελπίδα δεν υπάρχει, ούτε στους τρέχοντες διαχειριστές, αλλά ούτε και σε οποιονδήποτε ερωτευμένο του καπιταλιστικού μοντέλου. Ας το καταλάβουμε επιτέλους όλοι κι ας τολμάμε να ονειρευόμαστε._

 

πηγή: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου