Να ουρλιάξεις δυνατά όταν ξανακούσεις για πράσινη ανάπτυξη!

Γιώργος Κτενάς

Ο λόγος που η ποίηση διεισδύει στο αναγνωστικό κοινό, είναι τα ελλειπτικά της νοήματα. Ο αναγνώστης δίνει την ερμηνεία που θέλει στους στίχους, χωρίς αυτή να ταυτίζεται με άλλου αναγνώστη ή ακόμα και του δημιουργού. Κι εδώ έχουν ενδιαφέρον δύο λόγια για την ποίηση των Ινδιάνων, που την τυλίγει ένας εκλεκτικός θρησκευτικός ρομαντισμός και συνδέεται με τη μάνα γη και τον πατέρα ουρανό. Με τη σύγχρονη ελληνική λαϊκή ρήση «Δεν μας ανήκει τίποτα, είναι όλα δανεικά από τα παιδιά μας», να συμπίπτει με τη διατύπωση της ινδιάνικης ποίησης «Δεν έχουμε τίποτα, δανειστήκαμε τα πάντα από το μέλλον».

Οι Μορφές της Ελευθερίας

Οραματιζόμενοι την πλήρη διάλυση της υπάρχουσας κοινωνίας, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το ζήτημα της εξουσίας – είτε είναι η εξουσία πάνω στη δική μας ζωή, η «κατάληψη της εξουσίας», ή η διάλυση της εξουσίας. Στη μετάβαση από το παρόν στο μέλλον, από το «εδώ» στο «εκεί», πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: τι είναι εξουσία; Υπό ποιους όρους καταλύεται; Και τι σημαίνει η κατάλυση της; Πώς εμφανίζονται οι μορφές ελευθερίας, οι άμεσες σχέσεις της κοινωνικής ζωής από μια κρατικοποιημένη κοινωνία, μια κοινωνία στην οποία η κατάσταση της ανελευθερίας έχει φτάσει σε βαθμό παραλογισμού – στην κυριαρχία για αυτή την ίδια την κυριαρχία;