Μα δεν σώνεται, κόρη μου, η βενζίνη; Πού τη βρίσκουνε και τη βάζουνε σε τόσες κούρσες και πάνε κι έρχονται; Δεν σώνεται;
Αυτή ήταν μια απορία της γιαγιάς της Ελένης.
Κι άλλη μια: Τα πετάνε κόρη μου. Γιατί τα πετάνε τα πράγματά τους οι άνθρωποι; Τρελαθήκανε;
Παλιό σκαρί η γυναίκα, μεγαλωμένη σε άλλα χρόνια, με στερήσεις και βιοπάλη ουσιαστική, για παραγωγή αγαθών κι όχι για ανούσια διαμεσολάβηση. Ήξερε πως όλα σώνονται μια μέρα, πως τίποτα δεν είναι παντοτινό και τίποτα δεν είναι άπειρο, αν δεν έχεις στο νου σου να το προσέχεις. Ήξερε ότι για να έχεις κάτι, πρέπει να το χρησιμοποιείς με φειδώ, να σχεδιάζεις σωστά τη χρήση του ώστε να μην το σπαταλάς άσκοπα, και ταυτόχρονα να μεριμνάς για την διατήρηση ή την αναπαραγωγή του.
Έτσι ήταν οι άνθρωποι προ της μαζικής αστικοποίησης. Με κληροδοτημένη από γενιά σε γενιά σοφία της φύσης και του μόχθου.
Και ξαφνικά γίναμε όλοι μας αστοί. Και η σοφία έγινε χαλαρότητα, η βιοπάλη αισιοδοξία. Και μάθαμε να μετράμε μονάχα το χρήμα και να πασχίζουμε μονάχα για την διατήρηση και το αυγάτεμά του πουγκιού μας. Λες και το χρήμα είναι φυσικός πόρος. Λες και πως καταστρέφοντας τα πάντα γύρω μας, θα μας σώσει το χρήμα από την πείνα και την ανέχεια.
Αστοί αστείοι. Ούτε για μια καθημερινή μας κίνηση δεν μάθαμε να σκεφτόμαστε τις συνέπειες. Ούτε καν την ίδια την κίνησή μας δεν σκεφτόμαστε. Μηχανικά άτομα για λύπηση. Καταναλώνουμε τα πάντα από την ώρα που θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας μέχρι που θα τα κλείσουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε ούτε ένα δευτερόλεπτο από πού προέρχεται και πώς παράγεται ή παρασκευάζεται ή δημιουργείται το κάθε τι που χρησιμοποιούμε, είτε αυτό είναι αντικείμενο, είτε τροφή, είτε ενέργεια. Η μόνη δεύτερη σκέψη μας πίσω από το κάθε τι, είναι το πόσα χρήματα κοστίζει.
Τι φτήνια αλήθεια. Πόσο φτηνά ανούσια άτομα έχουμε καταντήσει, εμείς οι πάλαι ποτέ πολυμήχανοι άνθρωποι. Κι όσο πιο φτηνοί γινόμαστε, τόσο πιο φτηνές γίνονται κι οι ζωές μας. Τόσο πιο φτηνά μάς τις εξαγοράζει το σύστημα που φτιάξαμε και μπήκαμε μέσα του.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, έστω από τώρα και στο εξής, πόση ενέργεια και πόσους φυσικούς πόρους χρειάζεται για να φτιαχτεί ή να παρασκευαστεί το κάθε τι που χρησιμοποιούμε, που καταναλώνουμε, που τρώμε, και ας σκεφτούμε ταυτόχρονα τι κάνουμε εμείς προσωπικά για την διατήρηση ή την αναπαραγωγή αυτών των φυσικών πόρων που μεταχειριζόμαστε, έστω κι αν δεν τους σπαταλάμε απερίσκεπτα. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή αν είμαστε άξιοι να λεγόμαστε γονείς παιδιών, αφού τους κληροδοτούμε έναν πλανήτη ολοένα φτωχότερο μετά από κάθε μέρα μας, μιας και δεν μεριμνάμε ούτε στο ελάχιστο για να αναπληρώσουμε τίποτα από όλα αυτά που χρησιμοποιούμε. Ας φανταστούμε για ένα λεπτό τα παιδιά μας στο αύριο, με τη φιλοσοφία του αστικού τρόπου ζωής που τους κληροδοτούμε και με το πλούσιο ή το φτωχό χρηματικό κομπόδεμα που θα τους έχουμε εξασφαλίσει, να τρώνε χαρτονομίσματα και να τα καίνε για να ζεσταθούν, επειδή εμείς δεν θα έχουμε αφήσει τίποτα όρθιο για να χρησιμοποιήσουν εκείνα, σίγουρα με περισσότερη φειδώ λόγω ανάγκης.
Ας σκεφτούμε επιτέλους το πραγματικό κόστος των πραγμάτων, των αναγκών και των επιθυμιών μας κι όχι μόνο το χρηματικό. Τότε θα αρχίσουμε πραγματικά να κάνουμε οικονομία.
πηγή: Γιάννης Μακριδάκης
Αυτή ήταν μια απορία της γιαγιάς της Ελένης.
Κι άλλη μια: Τα πετάνε κόρη μου. Γιατί τα πετάνε τα πράγματά τους οι άνθρωποι; Τρελαθήκανε;
Παλιό σκαρί η γυναίκα, μεγαλωμένη σε άλλα χρόνια, με στερήσεις και βιοπάλη ουσιαστική, για παραγωγή αγαθών κι όχι για ανούσια διαμεσολάβηση. Ήξερε πως όλα σώνονται μια μέρα, πως τίποτα δεν είναι παντοτινό και τίποτα δεν είναι άπειρο, αν δεν έχεις στο νου σου να το προσέχεις. Ήξερε ότι για να έχεις κάτι, πρέπει να το χρησιμοποιείς με φειδώ, να σχεδιάζεις σωστά τη χρήση του ώστε να μην το σπαταλάς άσκοπα, και ταυτόχρονα να μεριμνάς για την διατήρηση ή την αναπαραγωγή του.
Έτσι ήταν οι άνθρωποι προ της μαζικής αστικοποίησης. Με κληροδοτημένη από γενιά σε γενιά σοφία της φύσης και του μόχθου.
Και ξαφνικά γίναμε όλοι μας αστοί. Και η σοφία έγινε χαλαρότητα, η βιοπάλη αισιοδοξία. Και μάθαμε να μετράμε μονάχα το χρήμα και να πασχίζουμε μονάχα για την διατήρηση και το αυγάτεμά του πουγκιού μας. Λες και το χρήμα είναι φυσικός πόρος. Λες και πως καταστρέφοντας τα πάντα γύρω μας, θα μας σώσει το χρήμα από την πείνα και την ανέχεια.
Αστοί αστείοι. Ούτε για μια καθημερινή μας κίνηση δεν μάθαμε να σκεφτόμαστε τις συνέπειες. Ούτε καν την ίδια την κίνησή μας δεν σκεφτόμαστε. Μηχανικά άτομα για λύπηση. Καταναλώνουμε τα πάντα από την ώρα που θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας μέχρι που θα τα κλείσουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε ούτε ένα δευτερόλεπτο από πού προέρχεται και πώς παράγεται ή παρασκευάζεται ή δημιουργείται το κάθε τι που χρησιμοποιούμε, είτε αυτό είναι αντικείμενο, είτε τροφή, είτε ενέργεια. Η μόνη δεύτερη σκέψη μας πίσω από το κάθε τι, είναι το πόσα χρήματα κοστίζει.
Τι φτήνια αλήθεια. Πόσο φτηνά ανούσια άτομα έχουμε καταντήσει, εμείς οι πάλαι ποτέ πολυμήχανοι άνθρωποι. Κι όσο πιο φτηνοί γινόμαστε, τόσο πιο φτηνές γίνονται κι οι ζωές μας. Τόσο πιο φτηνά μάς τις εξαγοράζει το σύστημα που φτιάξαμε και μπήκαμε μέσα του.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, έστω από τώρα και στο εξής, πόση ενέργεια και πόσους φυσικούς πόρους χρειάζεται για να φτιαχτεί ή να παρασκευαστεί το κάθε τι που χρησιμοποιούμε, που καταναλώνουμε, που τρώμε, και ας σκεφτούμε ταυτόχρονα τι κάνουμε εμείς προσωπικά για την διατήρηση ή την αναπαραγωγή αυτών των φυσικών πόρων που μεταχειριζόμαστε, έστω κι αν δεν τους σπαταλάμε απερίσκεπτα. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή αν είμαστε άξιοι να λεγόμαστε γονείς παιδιών, αφού τους κληροδοτούμε έναν πλανήτη ολοένα φτωχότερο μετά από κάθε μέρα μας, μιας και δεν μεριμνάμε ούτε στο ελάχιστο για να αναπληρώσουμε τίποτα από όλα αυτά που χρησιμοποιούμε. Ας φανταστούμε για ένα λεπτό τα παιδιά μας στο αύριο, με τη φιλοσοφία του αστικού τρόπου ζωής που τους κληροδοτούμε και με το πλούσιο ή το φτωχό χρηματικό κομπόδεμα που θα τους έχουμε εξασφαλίσει, να τρώνε χαρτονομίσματα και να τα καίνε για να ζεσταθούν, επειδή εμείς δεν θα έχουμε αφήσει τίποτα όρθιο για να χρησιμοποιήσουν εκείνα, σίγουρα με περισσότερη φειδώ λόγω ανάγκης.
Ας σκεφτούμε επιτέλους το πραγματικό κόστος των πραγμάτων, των αναγκών και των επιθυμιών μας κι όχι μόνο το χρηματικό. Τότε θα αρχίσουμε πραγματικά να κάνουμε οικονομία.
πηγή: Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου