Βραζιλία: Full scale εξέγερση

VIA: Communisation

Σε όλες αυτές τις πόλεις που είναι σημειωμένες υπάρχουν διαδηλώσεις ή/και ταραχές. Πάνω από 2 εκατομμύρια συμμετέχουν. Υπάρχουν ήδη 2 νεκροί, οι διαδηλωτές πυροβολούνται με πλαστικές ή κανονικές σφαίρες, γίνονται λεηλασίες, και σύμφωνα με πληροφορίες που έρχονται από παρόντες στα γεγονότα στη Βραζιλία, πλέον συμμετέχουν και φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού από ότι στην αρχή. Τράπεζες σπάζονται, μπάτσοι κυνηγιούνται, κυβερνητικά κτίρια δέχονται επιθέσεις και απόπειρες εισβολών. Μπάτσοι πετάνε τα όπλα τους στη φωτιά ή αρνούνται να εκτελέσουν υπηρεσία:

Το κίνημα ξεκίνησε από μια μικρή μιεοψηφία στην οποία συμμετείχε ένα πολιτικοποιημένο κομμάτι και είχε πολύ συγκεκριμένα αιτήματα. Η βαρβαρότητα της καταστολής μετέτρεψε αυτήν την κατάσταση σε μια χαοτική κατάσταση συγκρούσεων και καταστροφών, η καταστολή αποτελούσε την άρνηση του κράτους να διαπραγματευτεί τα αρχικά αιτήματα, και η κλιμάκωση της βίας αποτέλεσε την απάντηση/απόκλιση από το αρχικό περιεχόμενο του κινήματος. Καταρχήν τα μεσαία στρώματα, και στη συνέχεια από ότι φαίνεται και στοιχεία από τα χαμηλότερα στρώματα ξέσπασαν, η κοινωνική ειρήνη τινάχτηκε στον αέρα.  Από όταν γενικεύτηκε το κίνημα δεν υπάρχουν αιτήματα, το αίτημα “καλύτερες συνθήκες ζωής” που αναπαράγουν, λες και είναι κάτι συγκεκριμένο, τα μέσα, αποτελεί τη μετάφραση στη μιντιακή γλώσσα του γεγονότος ότι πρόκειται για άλλη μια εξέγερση χωρίς αιτήματα, άλλη μια έκφραση της εποχής των ταραχών (εξάλλου τα αρχικά αιτήματα έγιναν δεκτά κατόπιν εορτής χωρίς κανένα αποτέλεσμα ως τώρα για την εξέλιξη των ταραχών). Στο ακόλουθο video φαίνεται ποιο είναι το κλίμα, κυρίως μετά το 5ο λεπτό:

Η αριστερή πρωθυπουργός ακύρωσε τα ταξίδια της, επισκέφτηκε επειγόντος το μέντορα της για συμβουλές, καλεί έκτακτα συμβούλια και διαβούλια για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αλλά η τιθάσευση των ταραχών δεν είναι αποτέλεσμα απόφασης ή χειρισμών. Η καταστολή δημιουργεί ένα φαινόμενο “ανάδρασης”, αντί να τρομάξει στην πραγματικότητα αποτελεί τη συνεχώς ανανεωνόμενη αφορμή για να βγει ολοένα και περισσότερος κόσμος στο δρόμο. Δεν γίνεται μόνο η αστυνομία αντιληπτή ως καταστολή αλλά και τα μέσα “ενημέρωσης” κι αυτό έχει μεγάλη σημασία σε έναν δικτυωμένο κόσμο που πλέον ξέρει ότι έχει τον τρόπο να αναπαραστήσει διαφορετικά ότι συμβαίνει. Η παρουσίαση των ταραξιών ως εγκληματιών-βανδάλων έχει πλέον μια σοβαρή και δυναμική αντιπολίτευση στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και κυρίως γελοιοποιείται στα μάτια της πλειοψηφίας της νεολαίας. Τα  μέσα πέρα από τη δαιμονοποίηση των διαδηλωτών, εκμεταλλευόμενα το γεγονός ότι συμμετέχουν εθνικιστικά-φασιστικά στοιχεία στις διαδηλώσεις, προβαίνουν και σε δημοσκοπήσεις με τις οποίες ερευνούν αν ο πληθυσμός “προτιμάει τη δημοκρατία ή τη δικτατορία”. Όπως αναφέραμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, το κράτος δεν πρόκειται να διστάσει να πάρει οποιαδήποτε μορφή απαιτείται για να καταστείλει μια κατάσταση που το απειλεί ως κράτος. Η διεθνής συμμαχία του καπιταλισμού επίσης δε θα διστάσει πουθενά, όπως δείχνει η τάση να εγκαθιδρυθούν αμερικανοί στρατιώτες στην Αίγυπτο για την αποτροπή ή καταστολή ταραχών.

Στη Βραζιλία, δε βρισκόμαστε ακόμη σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά κάθε εξέγερση είναι μια διαδικασία σε εξέλιξη, μια αλυσιδωτή αντίδραση που το ένα γεγονός παράγει το άλλο με μεγάλη ταχύτητα. Η παραγωγή μπορεί να είναι η επέκταση (όπως συμβαίνει μέχρι τώρα) ή το γρήγορο σβήσιμο της άγριας φλόγας. Η εξέγερση, οι γενικευμένες ταραχές από μόνες τους, έχουν μια δυναμική που αργά ή γρήγορα σβήνει. Η ρήξη θα προκληθεί μόνο αν ληφθούν τα πρώτα κομμουνιστικά μέτρα. Το σημαντικό στοιχείο της μικροσυγκυρίας του τελευταίου μήνα είναι το ξέσπασμα πολλών “μετώπων” της ταξικής πάλης και η εκδίπλωση μιας άνισης δυναμικής, η οποία αποτελεί την έκφραση της παγκοσμιότητας και του βάθους της κρίσης. Η συγχρονία αυτή αποτελεί μορφοποιητικό στοιχείο της παρούσας κρίσης, αλλά παράγει και συνδέσεις που πριν δεν υπήρχαν ανάμεσα σε διαφορετικές εκφράσεις της ταξικής πάλης (η ύπαρξη της Βραζιλίας στην εποχή των ταραχών είναι από μόνη της πολύ σημαντική, όπως έχουμε πει στην προηγούμενη ανάρτηση). Η δουλειά της θεωρίας  (θα) είναι να ανασυνθέσει μέσα από τις συγκεκριμένες πρακτικές των συγκεκριμένων κοινωνικών δρώντων “υποκειμένων” τη συνολική διαλεκτική που διέπει τις ταραχές σε κάθε κράτος αλλά και τη συνολική παραγωγή τους.

πηγή: Eagainst