Η Ελλάδα χωρίς ΕΡΤ είναι χαζή,
ξανθιά και το επίθετό της είναι Μπόμπολας
Του Κώστα Βαξεβάνη
Με εντολή Σαμαρά, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει Δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Η απόφαση πάρθηκε με “πράξη νομοθετικού περιεχομένου”, γιατί πια δεν έχουμε βασιλιά για να υπογράφει βασιλικά διατάγματα και ο Παττακός είναι μεγάλος σε ηλικία για να υπουργοποιηθεί και να αναλάβει το δύσκολο έργο που (φευ) πρέπει να υλοποιήσει ο Σίμος Κεδίκογλου.
Με μια βιαστική και σύντομη δήλωση, ο αρμόδιος υπουργός ανακοίνωσε το κλείσιμο της ΕΡΤ για να μην επιβαρύνει άλλο πια τον ελληνικό λαό και το άνοιγμα μιας νέας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης όλο υγεία και χαρά. Κατ’ αρχήν, ακόμη και αυτοί οι μουτζαχεντίν του φιλελευθερισμού, αυτοί οι οποίοι το μόνο Δημόσιο που θέλουν να απομείνει είναι τα χαρτόσημα του Δημοσίου για να πληρώνουμε φόρους, οφείλουν τώρα να καταδικάσουν αυτή την συνταγματική εκτροπή. Πριν πάμε στην ουσία για την “υπόθεση ΕΡΤ”, πρέπει όλοι να καταλάβουν πως η απόφαση Σαμαρά δεν έχει ούτε την κοινοβουλευτική, ούτε την κοινωνική πλειοψηφία. Ακόμη και τα κόμματα της συγκυβέρνησης δήλωσαν πως διαφωνούν. Ποιά λοιπόν είναι η νομιμοποίηση αυτής της απόφασης;
Από το μεσημέρι της Τρίτης, αυτοί που ακόμη και την κηδεία τους την θέλουν δημοσία δαπάνη, βγήκαν να κατηγορήσουν την ΕΡΤ και να τονίσουν την ανάγκη κατάργησής της, μαζί με όλο το Δημόσιο. Είναι εντυπωσιακό πως αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν την κατάσταση που υπάρχει στο Δημόσιο και την ΕΡΤ, χρησιμοποιούν αυτήν την κατάσταση ως επιχείρημα για να καταργήσουν τα πάντα. Όχι για να τα φτιάξουν.
Η ΕΡΤ έχει μόλις μερικές ώρες στον αέρα χωρίς κυβερνητική παρέμβαση, και μετατράπηκε σε ένα ελεύθερο κανάλι που συνεπαίρνει τον κόσμο. Με την προσπάθεια να την κλείσουν, έδειξαν πώς μπορεί να είναι η ΕΡΤ και πώς θέλει ο κόσμος να είναι. Ακύρωσαν όλη την επιχειρηματολογία τους.
Ας πάμε τώρα στην ουσία του θέματος “ΕΡΤ”. Από την ΕΡΤ πέρασα για δύο σύντομες περιόδους προερχόμενος από τα ιδιωτικά κανάλια. Την πρώτη φορά με εκδίωξε η υπουργεία Ρουσόπουλου και την δεύτερη ο συρφετός των Μουρουτοκαπνισμένων. Δεν υπήρξα ποτέ υπάλληλος της ΕΡΤ και οι περισσότερες εκπομπές μου έπαιξαν μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες λογοκρισίας ή παρεμπόδισης. Έπαιξαν όμως. Όσες δεν έπαιξαν, δημιούργησαν την εντύπωση στον κόσμο πως κάποιοι χρησιμοποιούν για κομματικούς λόγους ένα Δημόσιο βήμα που ανήκει σε όλους και πληρώνεται από όλους.
Αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλουν στην ΕΡΤ. Όχι την ανεξαρτησία της, αλλά την σκέψη που ξυπνά στον καθένα πως έχουμε το δικαίωμα για ανεξάρτητη ενημέρωση και αυτό έχει υποχρέωση να το παρέχει η Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Δεν θέλουν να υπάρχει αυτή η απαίτηση και πολύ περισσότερο δεν θέλουν κάποτε να συμβεί.
Η ΕΡΤ υπήρξε πάντα πεδίο κυβερνητικών παρεμβάσεων, ένας μπαξές που άνθιζαν τα κομματικά φυντάνια και έβρισκαν πραγματικά καταφύγιο άθλιοι του επαγγέλματος. Αλλά η ΕΡΤ δεν ήταν άθλια. Ήταν καλύτερη από τα ιδιωτικά κανάλια. Η απόδειξη πια είναι μπροστά μας. Μερικές ώρες λειτούργησαν ελεύθεροι οι δημοσιογράφοι και έδειξαν τι μπορούν και τι θέλουν να κάνουν.
Η ΕΡΤ δεν υπήρξε μόνο κομματικό θερμοκήπιο ρουσφετιού, αλλά και πεδίο κλεφτών. Οι περισσότερες διοικήσεις έκλεψαν μέσα από παραγωγές, έστηναν υπερτιμολογημένες παραγωγές με δικούς τους ανθρώπους, τσέπωσαν εκατομμύρια προωθώντας δήθεν ένα άλλο “εκσυγχρονισμένο” προφίλ με Εurovision και ποδόσφαιρα. Αυτές οι υποθέσεις είναι στη Δικαιοσύνη και μέλη παλιών διοικήσεων έχουν καταδικαστεί. Όλα αυτά όμως δεν τα έκαναν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ αλλά οι Διοικήσεις και οι πολιτικοί προιστάμενοι.
Τα έσοδα της ΕΡΤ προέρχονται από το πολυσυζητημένο τέλος και όχι από τη διαφήμιση.Τα media shop δεν δίνουν στην ΕΡΤ τη διαφήμιση που δικαιούται λόγω της τηλεθέασής της, κρατώντας αυτό το κονδύλι για τους φίλους των ιδιωτικών καναλιών. Αυτή την αδικία εναντίον της ΕΡΤ καμιά Διοίκηση δεν προσπάθησε να την ανατρέψει. Όταν μάλιστα στο παρελθόν υπήρξαν διώξεις κατά εταιρειών τηλεθέασης για ψεύτικες μετρήσεις που αδικούσαν την ΕΡΤ, η Διοίκηση της ΕΡΤ κατέθεσε στον εισαγγελέα υπέρ της εταιρείας τηλεμετρήσεων και την αθώωσε.
Έτσι λοιπόν τα μεγάλα έσοδα προέρχονται από το τέλος της ΔΕΗ. Αν δεν κάνω λάθος, είναι 50 ευρώ το χρόνο για κάθε πολίτη. Δίνεται έτσι η εντύπωση πως η ΕΡΤ είναι το μοναδκό κανάλι που πληρώνουμε. Η αλήθεια είναι πως πληρώνουμε όλα τα κανάλια. Όταν ένα προϊόν διαφημίζεται στην ιδιωτική τηλεόραση, έχει ένα κόστος. Αυτό το κόστος οι εταιρείες το μετακυλίουν στον πελάτη, δηλαδή στο θεατή. Όλα λοιπόν τα κανάλια τα πληρώνουμε εμείς είτε τα βλέπουμε, είτε όχι.
Την ίδια ώρα η ΕΡΤ χάνει έσοδα. Είναι το μοναδικό κανάλι που καλύπτει αποστολές στο εξωτερικό με μεγάλο κόστος και στη συνέχεια δίνει αυτά τα πλάνα στα ιδιωτικά κανάλια με ελάχιστο κόστος μετά από απόφαση των πολιτικών προισταμένων της για να εξυπηρετηθούν οι καναλάρχες. Ο κ. Σαμαράς και ο κάθε κ Σαμαράς, αναγκάζει την ΕΡΤ να ταξιδέψει μαζί του στο εξωτερικό, να καλύψει τις δραστηριότητές του και στη συνέχεια να δώσει τα πλάνα παντού τζάμπα, στα ιδιωτικά κανάλια δηλαδή, για να εξασφαλίσει την προώθησή του.
Η ΕΡΤ με κόστος αναμεταδοτών εκπέμπει σε όλη την ελληνική ύπαιθρο και το εξωτερικό. Εκεί όπου κανένας καναλάρχης δεν επενδύει γιατί δεν τον συμφέρει. Εκεί που ζουν οι ξεχασμένοι παππούδες μας. Οι κυβερνώντες αδυνατούν να καταλάβουν γιατί ο κόσμος που δεν βλέπει ΕΡΤ, εξεγέρεθηκε για να μην κλείσει η ΕΡΤ. Γιατί ο καθένας από μας γνωρίζει πως εκεί κρύβεται η ελπίδα για να αλλάξει κάτι σε αυτή την κατάντια των Μέσων Ενημέρωσης. Γιατί η ύπαρξη της ΕΡΤ θα δημιουργεί συνεχώς την απαίτηση για ανεξάρτητη και δημόσια και ποιοτική πληροφόρηση ακόμη και αν δεν την παρέχει όσο θα έπρεπε. Αν κλείσει η ΕΡΤ, η Ελλάδα παραδίνεται στα χέρια των καναλαρχών. Θα πιστέψει πως αποτελείται από Μανωλίδου, Πρετεντέρηδες και κουτσομπολιό.
Ακόμη και αυτή που χαζεύουν τα άθλια υποπροϊόντα της ιδιωτικής τηλεόρασης, μέσα τους ξέρουν πως η Δημόσια τηλεόραση μπορεί να γίνει η εναλλακτική και δική τους τηλεόραση.
Ναι, η ΕΡΤ δεν είναι όπως την θέλω, ούτε όπως την θέλουν οι Έλληνες. Αλλά μόνο εκεί μπορείς να δεις μια άλλη Ελλάδα. Τα ελληνικά χωριά, το τι γίνεται στον κόσμο, ή αυτό που δεν δείχνει η ιδιωτική τηλεόραση. Μόνο στην ΕΡΤ μπορείς να δεις Αυγερόπουλο, «Κουτί της Πανδώρας», εκπομπές που δείχνουν τι συμβαίνει σε αυτό τον πλανήτη. Αλλιώς κινδυνεύεις να πιστέψεις πως η Ελλάδα είναι ηλίθια, ξανθιά και το επίθετό της είναι Μπόμπολας.
Δίπλα σε όλα αυτά βεβαίως υπάρχει και η εμετική ιδεοληψία τους που γίνεται προδοσία. Δεν θέλουν τίποτα Δημόσιο. Οι επικοινωνίες, η ενέργεια, η ενημέρωση, οι πόροι, όλοι οι νευραλγικοί τομείς ιδιωτικοποιούνται από αυτούς που κατά τα άλλα εμφανίζονται πατριώτες. Και το επιχείρημά τους είναι πως το Δημόσιο, αυτό που έφτιαξαν, είναι ένα τέρας. Αλλά δεν θέλουν να το αλλάξουν. Ο πολύς κύριος Κεδίκογλου που ανακοίνωσε την νέα αξιοκρατική ΕΡΤ, προσέλαβε για υπεύθυνη επικοινωνίας της ΕΡΤ, μια κυρία με προϋπηρεσία στο ράδιο Αλιβέρι και σε ποδοσφαιρική ομάδα της Εύβοιας. Μαζί με αυτή μερικές δεκάδες συμβούλους και «ειδικούς» δημοσιογράφους. Αυτός που παραπονιέται σήμερα για τους υπεράριθμους.
Το ελληνικό Δημόσιο σε λίγο δεν θα έχει τίποτα. Τα σχολεία θα γίνουν ιδιωτικά. Τα νοσοκομεία επίσης γιατί τα Δημόσια τα αφήνουν να πεθάνουν. Οι συχνότητες της ΕΡΤ θα δοθούν στη νέα γενιά καναλαρχών που είναι φιλική προς το περιβάλλον τους, όπως και το αρχείο της ΕΡΤ που αξίζει δισεκατομμύρια.
Οι ίδιοι βεβαίως θα μπορούν να πανε στα ιδιωτικά νοσοκομεία, να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία και να απολαμβάνουν την προώθησή τους, από τους καναλάρχες που εξυπηρέτησαν. Αν όλο αυτό είναι σύγχρονο κράτος και όχι βαρβάρων, τότε δώστε την ΕΡΤ στον Άδωνι να κάνει τις τηλεπωλήσεις του μην τρέχει σε ξένα μαγαζιά. Δέκα κιλά βιβλία 2 ευρώ. Τέτοια Ελλάδα θέλουν.
πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας
-----------------------------------------
Δεν πάει στο διάολο και η ΕΡΤ;
του Γιώργου Φρατζεσκάκηαλιεύει η Κροτ από εδώ
Από την κινητοποίηση που έγινε στην Ελληνική Πρεσβεία στις Βρυξέλλες σήμερα το μεσημέρι, για αλληλεγγύη προς την ΕΡΤ
Το κουτί της Πανδώρας.
Το διαρρήξαμε όλοι μαζί και ξαμολήσαμε επιτέλους το λύκο που κρύβαμε μέσα μας.
Ένας φίλος που εκτιμώ, γιατί είναι σκεπτικιστής, φιλοπερίεργος και βγάζει σπυράκια με τις “αυθεντίες” γράφει στο facebook:
“Πω, πω, πόσο λυπάμαι που δεν θα δουλεύω για να πληρώνω άλλη μία προσωπική υπόθεση των άλλων, όπως το να βλέπουν τηλεόραση”.
Άνθρωποι που δηλώνουν υπέρμαχοι της κοινής λογικής αυτοθυσιάζονται σε έναν αγώνα που δεν είναι δικός τους. Ξαφνικά, όλα τα κακά της ελληνικής κοινωνίας έγιναν μια μαύρη πέτρα με το όνομα ΕΡΤ. Τα συμπιέσαμε σε μια σεμνή, ανιμιστική τελετή και τα πετάξαμε στη θάλασσα. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Η ΕΡΤ είχε πολλές αμαρτίες να πληρώσει. Όλοι έχουμε μια γενική εικόνα για το Δημόσιο, τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις και το φαύλο κράτος, αλλά ο καθένας από μας γνωρίζει καλύτερα, μόνον “τα του οίκου του”. Ο δικός μου οίκος ήταν η ΕΡΤ. Για δεκαπέντε χρόνια, από το 1998 μέχρι απόψε.
Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα ανεπάγγελτους να μπαινοβγαίνουν και να στρογγυλοκάθονται σε καρέκλες με ταμπελάκια που έγραφαν “ειδικός σύμβουλος προέδρου”, “σύμβουλος επικοινωνίας”, “προσωπικό ειδικών θέσεων”. Να παίρνουν τα τριπλάσια από μένα και να εμφανίζονται κάθε πρώτη και δεκαπέντε στην ουρά του λογιστηρίου, για τις πληρωμές. Κάποτε οι πληρωμές έγιναν ηλεκτρονικές και ανάσαναν τα πάρκινγκ του ραδιομεγάρου που βαρυγκομούσαν δυο φορές το μήνα.
Το πιο σύντομο ανέκδοτο της εταιρείας ήταν μία λέξη: “Γενικός”. Απίθανοι τύποι, γενικώς άσχετοι με οτιδήποτε έχει να κάνει με την τηλεόραση (εκτός ίσως από το τηλεκοντρόλ – τον καλύτερο φίλο του τεμπέλη) αναλάμβαναν βαριά καθήκοντα σε βραχύβιες αποστολές που κρατούσαν, το πολύ, ένα – δυο χρόνια. Μετά, τσέπωναν την αποζημίωσή τους (γιατί είχαν φροντίσει να υπογράψουν πολυετή συμβόλαια με ρήτρες) και τους αντικαθιστούσε ο νέος “Γενικός”. Ο νέος “Πρόεδρος”. Ο νέος “Προϊστάμενος”.
Την ίδια στιγμή, υπάλληλοι με προσόντα και φιλότιμο παραγκωνίζονταν σε σημείο που, μοιραία, έχαναν κάθε διάθεση δημιουργίας. Και η τηλεόραση χρειάζεται δημιουργική ένταση. Ακόμα κι αν είσαι αυτός που κουβαλάει τις μπαλαντέζες.
Το ξεστόμισα κι εγώ πολλές φορές: “Αυτό το μπουρδέλο πρέπει να κλείσει”. Το όνειρό μου για δημιουργία ξεθύμανε γρήγορα, όταν, ύστερα από ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ που έπαιζε κάθε χρόνο σε επανάληψη, από το ’99 μέχρι φέτος, ανταμείφθηκα με σιωπηρές απορρίψεις σε όλες τις επόμενες προτάσεις. Οι “συνάδελφοί μου” δεν είχαν ούτε την τσίπα να μου στείλουν μια αρνητική απάντηση - όπως επιβάλλει ο νόμος και το πρωτόκολλο…
Όμως, ο θυμός μου για την αναξιοκρατία της ΕΡΤ δεν φτάνει για να συσκοτίσει την κρίση μου. Είμαι περήφανος γι’ αυτό και θα μου το επιτρέψετε. Όπως θα μου επιτρέψετε και την επόμενη φράση: εγώ και πολλοί συνάδελφοί μου, δώσαμε καθημερινές, χαμένες μάχες για να γίνει η ΕΡΤ αυτό που θα έπρεπε να είναι από την αρχή: ένα ποιοτικό μέσο ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
Και η αλήθεια είναι ότι, όσο κι αν προσπαθεί να το απαξιώσει ο Bravissimos Κεδίκογλου, σε ένα βαθμό ήταν.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που στήριξε τους μικρομηκάδες για να κάνουν ταινίες και ανέδειξε κάποιους από αυτούς σε σημαντικούς δημιουργούς.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που έπαιζε τον “Εξάντα”.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που λειτούργησε ένα ραδιόφωνο χωρίς playlist υποβολιμαίο από τις εταιρείες που έσπρωχναν τον τελευταίο σκυλά στις “ιδιωτικές συχνότητες”.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που έβλεπαν οι Ελληνες ομογενείς στα πέρατα της γης και “ζούσαν λίγη από Ελλάδα”.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που στήριξε τη συμφωνική μουσική, που διατηρούσε τα μουσικά σύνολα, που έδινε συναυλίες και βήμα σε νέους καλλιτέχνες.
“Από κεκτημένη ταχύτητα” θα μου πείτε. Συμφωνώ. Αν ήταν στο χέρι του κάθε Κεδίκογλου, θα τη φορτώναμε με “Σουλεϊμάν” για να φέρνει λεφτά. Το παρελθόν του, ως κριτής στο “Bravissimo” με τη Ρούλα Κορομηλά, μιλάει από μόνο του. Σήμερα όμως έχει άλλη αποστολή: να απαλλάξει τον δύσμοιρο φορολογούμενο από το δυσβάσταχτο χαράτσι των 4 ευρώ το μήνα! Να γίνει κερδοφόρα. Όπως πρέπει να γίνουν κερδοφόρες οι δημόσιες συγκοινωνίες, τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια. Ή αλλιώς, λουκέτο σε όλα!
Παρόλα αυτά, είμαι πραγματιστής.
Καταλαβαίνω γιατί η κυβέρνηση, όταν ακόμα και οι παραδοσιακοί της ιδιώτες – σύμμαχοι “την κάνουν γυριστή” αλλοιθωρίζοντας προς τις μη παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, χρειάζεται να βγάλει από το παιχνίδι μια ΕΡΤ ημιεπαναστατημένη και να την αντικαταστήσει με μια ΥΕΝΕΔ που θα στελεχώσει με τρομοκρατημένους υπαλλήλους των 400 ευρώ “κι αν σ’ αρέσει, μεγάλε, αλλιώς όξω απ’ την παράγκα”. Η μακιαβελλική λογική του σκοπού που αγιάζει τα μέσα, αυτό επιτάσσει.
Εκείνο που με ξεπερνάει είναι η χολή των συνανθρώπων μας.
Και η απύθμενη βλακεία που την υποστηρίζει.
Ξαφνικά, όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ έγιναν “κηφήνες”, “κομματόσκυλα” και άχρηστοι”.
“Η δουλειές των εργαζομένων στην ΕΡΤ είναι όσο χρήσημες ειναι μια πεντικιουριστ σε ενα υποβρύχιο…” ποστάρει κάποιος στο Twitter, επιχαίροντας για την εξυπνάδα του (η ορθογραφία κρατημένη ως έχει, για να πάρετε μια ιδέα της ποιότητας του επιχειρήματος).
Κάποιος άλλος καγχάζει για τη δίκαιη τιμωρία μας: “Κλάψτε τώρα μαζί με το ενάμισι εκατομμύριο άνεργους ιδιωτικούς υπαλλήλους”.
Η λογική του “να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα” στο απόλυτο ζενίθ της.
Και του “διαίρει και βασίλευε”.
Από αυτή την άποψη, η νέα τάξη πραγμάτων τα κατάφερε μια χαρά.
Τα σκυλιά, όταν ερεθίζονται από κάποιον που περνάει έξω από το φράχτη, εξαγριώνονται τόσο πολύ που, καθώς δεν μπορούν να τον δαγκώσουν, χιμάνε το ένα ενάντια στο άλλο. Σκυλιά μας έκαναν, εξαγριωμένα και δαρμένα.
Και στο φόντο, ο Κεδίκογλου να υποδαυλίζει το αδελφικό μίσος: “Η ΕΡΤ κλείνει γιατί είναι διεφθαρμένη, γιατί κοστίζει πολλά, γιατί λειτουργεί με αδιαφανείς διαδικασίες”. Όλο το έργο των διορισμένων στελεχών της διοίκησης, αυτών που μας φόρεσαν καπέλο οι κυβερνήσεις, είναι τώρα δικό μας έγκλημα. Εκεί που μας χρωστούσανε, μας παίρνουν και το βόδι…
Ήθελα αύριο – μεθαύριο να γράψω για μια από τις πολλές πλάνες του καπιταλισμού, αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα.
Ήθελα να γράψω ότι κάποια πράγματα, όταν έχουν δημόσιο χαρακτήρα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα.
Οι δημόσιες συγκοινωνίες δεν πρέπει να είναι κερδοφόρες.
Τα νοσοκομεία δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα.
Όλα τα οχήματα πολιτισμού δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα.
Διαφορετικά, γιατί πληρώνουμε φόρους; Για να πηγαίνουν τα καράβια, καταχείμωνο στην άγονη γραμμή με επιβάτες τρεις γιαγιάδες, για να περιθάλπονται αυτοί που δεν έχουν ασφάλιση, για να προσφέρεται φωνή και βήμα σε όσα δεν θα γίνουν ποτέ σουξέ και best seller.
Και η ΕΡΤ έπρεπε να είναι μια τέτοια περίπτωση.
Ένα μέσο που θα πολεμάει στα ίσα τους βόθρους της υποκουλτούρας χωρίς να πάσχει από το σύνδρομο του επιχειρηματία.
Γι’ αυτό πληρώναμε το χαράτσι (έτσι το ονόμασε ο κ. Κεδίκογλου για να κάνει τις απαραίτητες, πονηρές συσχετίσεις με τη φοροεπιδρομή που μας γονατίζει) των τεσσάρων ολόκληρων ευρώ το μήνα.
Ένας καφές, για μια άλλη λογική στα media…
Αν θέλατε εξυγίανση, ας μας ρωτούσατε. Το ζητήσαμε, το καταθέσαμε επίσημα και το πρωτοκολλήσαμε επανειλημμένως:
-Να μη φεύγουν οι παραγωγές έξω από την ΕΡΤ.
-Να ελεγχθούν όλες οι δαπάνες, από ανεξάρτητες δικαστικές αρχές.
-Και να πάνε, κατ’ αρχήν, στο διάολο οι 27 “ειδικοί σύμβουλοι” που κοστίζουν στην εταιρεία όσο όλοι συμβασιούχοι δημοσιογράφοι μαζί.
Αντ’ αυτού, θα πάει στο διάολο η ΕΡΤ. Και μαζί της, η τελευταία ελπίδα για μια ραδιοτηλεόραση που δεν θα είναι υποχείριο του μάρκετινγκ και της προπαγάνδας του κεφαλαίου. Ναι, του κεφαλαίου. Δεν δικαιούνται να το λένε με το όνομά του μόνον οι Κομμουνιστές…
Το τελευταίο μου post στο facebook έλεγε αυτό:
“Κανάλια με 6% θεαματικότητα, γιατί πρέπει να υφίστανται;” λέει ο δικαιωμένος από το λουκέτο στην ΕΡΤ.
Οι ποιητικές συλλογές πουλάνε πεντακόσια αντίτυπα. Ακόμα κι εκείνες που μεθαύριο θα πάρουν το Νόμπελ.
To ”50 αποχρώσεις του γκρι” πούλησε εβδομήντα εκατομμύρια.
Να βάλουμε λουκέτο και στην ποίηση. Φύρα είναι. Όλοι μαζί, μπροστά, για μια softporn κοινωνία.
Και πολύ μας είναι.
Τίτλοι τέλους.
Υ.Γ.
Ευχαριστώ τους συναδέλφους μου στην ΕΡΤ που μου έδειξαν, όταν είχα αρχίσει να το αμφισβητώ σοβαρά, ότι μπορεί κάποιος να ανακαλύπτει διαμάντια μέσα στο βούρκο. Είναι ένα μάθημα που το χρειαζόμουν.
Υ.Γ.2
Δείτε κάτω το τελευταίο trailer της Ελληνικής Τηλεόρασης που επιμελήθηκε το τμήμα προβολής στο οποίο είχα την τιμή να εργάζομαι. Και να ακούσετε για τελευταία φορά “τη φωνή της ΕΡΤ”.
πηγή: //ΠαραλληλοΓράφος//
-------------------------------------------------------------------------------------------
Δείτε το κείμενο του Γιάννη Κότσιρα για την ΕΡΤ: Η ΕΡΤ αγαπητέ χαιρέκακε δεν είναι ένα κανάλι. Είναι άνθρωποι
Ο Γιάννης Κότσιρας μέσα από την προσωπική του σελίδα ξέσπασε. Διαβάστε τι ακριβώς έγραψε.
Ανόητε χαιρέκακε...Στο δρόμο ακόμη 3.000 άνθρωποι.
Τέλος τα μεροκάματα για ακόμη 3.000 οικογένειες.
Λες πως σε ενοχλούσε που πλήρωνες 4€ το μήνα την ΕΡΤ στο λογαριασμό σου επειδή δεν την έβλεπες. Οπότε καλύτερα να την κλείσουν.
Για να το διευρύνω λίγο αυτό.
Κι εγώ δεν πήγα ποτέ στην Κάρπαθο αλλά τους δρόμους και από δικά μου χρήματα τους έκαναν. Να μην τους έκαναν λοιπόν αφού δεν τους είδα και ίσως να μην τους δω ποτέ.
Και το νερό που πίνει το παιδί σου στο δημόσιο σχολείο να το κόψουν.
Πληρώνεται και από μένα αλλά εγώ δεν έχω παιδί να πίνει από αυτό.
Γιατί να το πληρώνω λοιπόν;
Και τον Στρατό; Τον στρατιωτικό ποιος τον πληρώνει; Γιατί να τον πληρώνω αφού δεν είμαστε σε πόλεμο; Να τον καταργήσουν. Να τους απολύσουν όλους και άμα μας την πέσουν, βλέπουμε.
Και τους Πυροσβέστες. Να τους απολύουν το χειμώνα. Μόνο το καλοκαίρι να τους πληρώνω.
Γιατί; Άσε που άμα μένεις στην πόλη τι σε νοιάζει για το δάσος. Ας καούν όλα. Γιατί να πληρώνω κι εγώ που μένω στην πόλη;
Και το δημόσιο ιατρείο που φτιάχτηκε στη Λέρο, να μην το έκαναν ποτέ.
Αφού κι εγώ πλήρωσα γι αυτό και ίσως να μην το χρειαστώ ποτέ.
Και το σχολείο που έγινε στην Ορεστιάδα, να μην το έχτιζαν.
Γιατί να πληρώνω κι εγώ ένα σχολείο, που δεν θα δω ούτε εγώ, ούτε το παιδί μου.
Άσε που δεν έχω παιδί. Κι άμα δεν κάνω; Γιατί να πληρώνω εγώ για τις σπουδές των παιδιών;
Και το παιδί του γείτονα που σώθηκε από την άρρωστη καρδιά του στο δημόσιο νοσοκομείο;
Από τις ασφαλιστικές εισφορές που έδινα και εγώ, σώθηκε. Να μην σωζόταν.
Αφού δεν το γνώριζα και ίσως να μην το μάθω ποτέ.
Και αν σου φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, μην χαμογελάς γιατί είναι και αυτά στο πρόγραμμα.
Θα συμβούν και μάλιστα γρήγορα.
Η ΕΡΤ αγαπητέ χαιρέκακε δεν είναι ένα κανάλι.
Είναι άνθρωποι. Εργαζόμενοι.
Φίλοι. Γείτονες. Συμμαθητές. Γονείς. Συγγενείς.
Όπως ήταν οι χαλυβουργοί, οι εργαζόμενοι στα κλωστοϋφαντουργεία, στα ναυπηγεία,
οι χιλιάδες απολυμένοι σε ιδιωτικές εταιρίες που έκλεισαν.
Κι εσύ χαίρεσαι...
Να χαίρεσαι λοιπόν με την κατάντια σου.
Και να μην παραξενευτείς άμα αδιαφορήσω όταν απολυθείς.
Ούτε καν να διαμαρτυρηθείς.
Γιατί δεν θα αφορά εμένα η απόλυσή σου.
Δεν θα αφορά εμένα η εξόντωσή σου.
Είναι αδιανόητη η φίμωση της ΕΡΤ.
Είναι αδιανόητη αυτή η συμπεριφορά της κυβέρνησης.
Είναι αδιανόητη η δική σου απάθεια.
Είναι αδιανόητη αυτή η χαρά σου για την εξόντωση 3000 οικογενειών!
Κι όμως, εγώ δεν θα χαρώ με την δική σου εξόντωση.
Θα παλέψω για σένα ακόμη και την ώρα που εσύ χαίρεσαι με τον πόνο του άλλου.
Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ.
Αλληλεγγύη σε όλους τους εργαζόμενους.
Τους άνεργους, τους άστεγους.
Αλληλεγγύη σε όλους τους συνανθρώπους μας.
Κι αν δεν σε απασχολούν οι υπόλοιποι, σκέψου έστω το τομάρι σου.
Κάποια στιγμή θα χρειαστείς βοήθεια...
Ας έχεις κάπου να τη ζητήσεις...
Γιατί τότε δεν θα χαίρεσαι.
Ανόητε χαιρέκακε!
πηγή: omg
---------------------------------------------------------------------------
Πού πήγανε τα τραγούδια μας;
Έχω ένα ραδιοφωνάκι κρεμασμένο μόνιμα στην αμυγδαλιά. Σόνυ είναι, παλαιό, παγκοσμίου λήψεως (!), αλλά πιάνει μόνο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το ‘χω να κρέμεται εκεί σ’ ένα κλαρί και να το κουνά ο αέρας, με την κεραία του να βλέπει συνήθως κατά τον νοτιά αλλά να στρίβει κιόλας από δω κι από κει ανάλογα με τη δύναμη και τη φορά του ανέμου.
Κάθε πρωί κατεβαίνοντας στο χωράφι, η πρώτη μου κίνηση είναι να πλησιάζω τη μυγαδαλιά και να πατάω το κουμπάκι του σόνυ της
Παρέα με το Δεύτερο κάνω όλες τις δουλειές στο χωράφι. Ας παίζει τις περισσότερες ώρες δίχως να του δίνω σημασία, ας παίζει μόνο του αφού εγώ δεν ακούω ή δεν προσέχω, ακούει η μυγδαλίτσα και όλα τα φυτά και τα έντομα, τα πουλιά, τα γατιά και ο Μάρτης, ας λένε και βλακείες οι παραγωγοί του καμιά φορά, έρχεται όμως η στιγμή που θα βάλει ένα παλιό τραγούδι, που θα τ’ ακούσεις, θα σε αρπάξει από πολύ μέσα σου, θα σου κοπούνε τα πόδια, θ’ αράξεις στη γη ή στο κάθισμά σου και θα γείρεις το κεφάλι πίσω, θα γεμίσεις τα πνευμόνια σου με τη γλύκα της ζωής και της Τέχνης, της ανθρώπινης σοφίας.
Έτσι ένιωθα προχτές, που άκουγα σε μια εκπομπή τραγούδια μιας περασμένης Ελλάδας, μιας πατρίδας που εξαφανίστηκε παντελώς, μιας εποχής όμορφης και τραχιάς, όχι ισοπεδωμένης όπως σήμερα. Και σκεφτόμουνα πως αυτά τα τραγούδια πλέον δεν έχουν λόγο να ακούγονται. Αυτή η Τέχνη μαρτυρά πως κάποτε υπήρχε μια χώρα με τις ιδιαιτερότητές της, με το τσαγανό της, με το φιλότιμο, την περηφάνεια, την τιμή, το καθαρό της κούτελο, τη φτώχεια, τον πλούτο της τον πραγματικό, την αρχοντιά της από το χωριό μέχρι το άστυ. Μια χώρα με τις γειτονιές της που σφύζανε από ζωή στους δρόμους, μια χώρα ανθρώπων ζωντανών κι όχι ατόμων νεκρωμένων
Αυτά σκεφτόμουνα προχτές, Κυριακή μεσημέρι ήτανε, τρίβοντας ρίγανη αποξηραμένη και ακούγοντας Δεύτερο Πρόγραμμα και μάλιστα ήταν η πρώτη φορά μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια απουσίας μου από την πόλη, που κάπως την νοστάλγησα. Που έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται μια βόλτα απογευματάκι καλοκαιριού στους πεζόδρομους των Εξαρχείων κι ως απάνω στις γειτονιές των Αμπελοκήπων και μια παγωμένη μπύρα στο πάρκο ή στο καφενείο. Νοστάλγησα την πόλη, μιαν άλλη πόλη όμως, μιας άλλης εποχής, αυτής που μου φερε στην ψυχή το Δεύτερο Πρόγραμμα με τις επιλογές του, μιας εποχής που δεν ισχύει πια. Τίποτα δεν ισχύει πια.
Και μείνανε μόνο τα τραγούδια να μας θυμίζουν κάτι που χάθηκε, κάτι που αφήσαμε πίσω οριστικά, κάτι που καταστρέψαμε ολοσχερώς και ανεπίστροφα. Να μας θυμίζουνε τον εαυτό μας πριν τον ξεπεσμό, τότε που ήταν άλλος. Να μας θυμίζουνε την πατρίδα μας, την παιδική ηλικία μας. Κι έμεινε κι ένα ραδιόφωνο να τα μεταδίδει αυτά τραγούδια, που δεν έχουνε πια κανένα λόγο να μεταδίδονται, μιας και μονάχα στις ψυχές των τελευταίων που ξεμείνανε να ονειρεύονται πλούτο και όχι χρήμα, μιλάνε. Τα τραγούδια που δεν τα θέλει πια η εποχή μας, ούτε το μέλλον που σχεδιάζουμε τα χρειάζεται, ίσα ίσα ζημιά του κάνουνε, διότι ίσως μπορεί να βάλουνε κάνα δυο νέους ανθρώπους να ψαχτούνε μήπως και νιώσουνε
Μέσα στην εποχή της ισοπέδωσης και της καπιταλιστικής απανθρωπιάς, δεν μπορούν να ακούγονται αυτά, ούτε να υπάρχει ραδιόφωνο και μάλιστα κρατικό που να τα μεταδίδει, έτσι ακριβώς σκεφτόμουνα καθώς μου είχε έρθει η έκλαμψη πως και μόνο η μετάδοσή τους αποτελεί πράξη αντίστασης και επανάστασης
Σήμερα πήγα στο χωράφι και πάτησα όπως κάθε πρωί το κουμπί του ραδιοφώνου της μυγδαλίτσας
αλλά ακούστηκε μονάχα ο ήχος των παρασίτων.
Άντε τώρα να εξηγήσεις στα φυτά, στα πουλιά, στα γατιά και στον Μάρτη, πού πήγανε τα τραγούδια μας…
πηγή: Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου