Εδώ και καιρό, αλλά κυρίως από την ημέρα του «μαύρου» της ΕΡΤ κυκλοφορεί ως Μάντρα Διαλογισμού το στιχάκι «Για το 1,5 εκ. απολυμένων του ιδιωτικού τομέα ούτε ένα δάκρυ, αλλά για να μην απολυθεί ένας δημόσιος υπάλληλος γίνεται ξεσηκωμός».
Ας το πάρουμε λέξη προς λέξη για να δούμε πόσο μπορεί να αντέξει απέναντι στη λογική το επικοινωνιακό διαμάντι του καθεστώτος. Το «1,5 εκ. απολυμένων του ιδιωτικού τομέα» δεν είναι όλοι απολυμένοι. Είναι σε μεγάλο βαθμό άνεργοι, νέοι άνθρωποι που δε βρίσκουν εργασία ούτε στον ιδιωτικό, ούτε στον δημόσιο τομέα.
Το «ούτε ένα δάκρυ», είναι προφανές ότι ξεστομίζεται είτε από εκφραστές του καθεστώτος, είτε από καναπεδάτους που έξυναν τ’ αρχίδια τους όποτε γίνονταν πορείες και συγκεντρώσεις. Στο Σύνταγμα μαζευόταν οι πολίτες που δεν ήθελαν να χαθεί καμία θέση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, που πάλευαν να μην περάσει η πολιτική που θα οδηγούσε σε απολύσεις, που ζητούσαν να μην καταργηθούν τα εργασιακά δικαιώματα.
Όσοι ήταν είτε στο Σύνταγμα, είτε σε άλλες περιοχές του Λεκανοπεδίου, είτε σε άλλες πλατείες και πορείες σε πολλά μέρη της Ελλάδας έχυσαν όχι ένα αλλά πολλά δάκρυα από τα χημικά των πραιτωριανών. Χύθηκαν πάρα πολλά δάκρυα για να μην περάσουν οι απολύσεις εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Αν είχαν κατεβεί στις συγκεντρώσεις και όσοι τώρα υποστηρίζουν ότι «δε χύθηκε ούτε ένα δάκρυ», ίσως σήμερα να μην υπήρχαν 1,5 εκ. άνεργοι.
Δεν κατέβηκαν όμως. Δεν έχυσαν ούτε μισό δάκρυ. Καθόντουσαν μπροστά στην τηλεόραση κι έβριζαν τους «αλήτες» που συγκρούονταν με το εφιαλτικό μέλλον, το οποίο τώρα ζούμε ως παρόν. Όσοι λοιπόν, δεν έχυσαν ούτε ένα δάκρυ, ας μιλάνε για τον εαυτό τους κι όχι για όλους. Ας ντρέπονται για τον εαυτό τους κι ας μην κάνουν κηρύγματα και διαπιστώσεις αφ υψηλού.
Τέλος, σχετικά με το «αλλά για να μην απολυθεί ένας δημόσιος υπάλληλος γίνεται ξεσηκωμός», δε βλέπω πουθενά ξεσηκωμό. Δεν βλέπω πουθενά ούτε ξεσηκωμό των ίδιων των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι με τη σιωπή τους έχουν μετατραπεί στον καλύτερο συνεργάτη του καθεστώτος.
Ακόμη και τώρα που η μονιμότητά τους έγινε παρελθόν με συνοπτικές διαδικασίες, ακόμη και τώρα που ο Κυριάκος του Μητσοτάκη θ’ αρχίσει να τους πετάει με τις φτυαριές στο δρόμο, αρνούνται να δείξουν ότι είναι ζωντανοί. Μαθημένοι στην προηγούμενη βεβαιότητά τους, σάπισαν. Θα έπρεπε πολύ νωρίτερα, τότε που άλλοι εργαζόμενοι κινδύνευαν, αλλά έστω και τώρα που κινδυνεύει το ίδιο τους το κεφάλι, να προχωρήσουν σε γενική απεργία διαρκείας.
Πώς μπορεί να σκέφτονται τα χαμένα μεροκάματα όταν είναι φανερό ότι θα χάσουν τη δουλειά τους; Φτηνό επιχείρημα, αλλά μάλλον δεν καταλαβαίνουν κι από άλλα επιχειρήματα οι άνθρωποι που ακόμη και σήμερα εκλέγουν στα σωματεία τους τις παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ποιος θα τους καλέσει σε γενική συνέλευση για να τους ξυπνήσει όταν οι κομματικοί κουμανταδόροι του συνδικαλισμού είναι πλήρως νομιμοποιημένοι και εκλεγμένοι για να απαγορεύουν κάθε «διασπαστική» κίνηση;
Οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνουν τη λογική του δημοσίου που στερώντας τους τόσα χρόνια την όποια αγωνία, φιλοδοξία και πρωτοβουλία άλεσε τα μυαλά τους και τα έκανε κιμά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνουν τη σιγουριά της μονιμότητάς τους η οποία τελειώνει για πολλούς με τον πλέον άδοξο, παράνομο και αναξιοκρατικό τρόπο.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνουν την αλαζονεία τους απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία και συνεχίζουν να την εκνευρίζουν όπως κάνουν τώρα οι εκπαιδευτικοί που άρχισαν να χαίρονται τις διακοπές τους ξεχνώντας τις διεκδικήσεις τους και το δίκιο τους. Όταν θα τα ξαναθυμηθούν με το άνοιγμα των σχολείων τον Σεπτέμβρη, θα βρουν στο πλευρό τους ακόμη λιγότερους αυτή τη φορά.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι την πάτησαν όπως τα στάχυα που νομίζουν ότι επειδή ρίζωσαν είναι μόνιμα. Όμως κάποτε περνάει η θεριζοαλωνιστική μηχανή και τα παίρνει στα τυφλά. Ακίνητα ήταν τα στάχυα, όχι μόνιμα. Το ίδιο και οι δημόσιοι υπάλληλοι που τώρα θα μπουν στα «προγράμματα κινητικότητας» όπως ευγενικά αποκαλείται ο τρόπος υποχρεωτικής παραίτησης, δίχως αποζημίωση και δικαίωμα επιδόματος ανεργίας.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, το Μάντρα Διχασμού «Για το 1,5 εκ. απολυμένων του ιδιωτικού τομέα ούτε ένα δάκρυ, αλλά για να μην απολυθεί ένας δημόσιος υπάλληλος γίνεται ξεσηκωμός» είναι καθεστωτικά ηλίθιο κυρίως για άλλο λόγο. Διότι ακόμη κι αν απολυθούν όλοι οι Δημόσιοι υπάλληλοι, που είναι 650.000 στον αριθμό, πάλι δε θα αρκούν τα δάκρυα, καθώς θα χρειάζεται να απολυθούν κι άλλοι τόσοι για να δικαιωθούν οι «υπερασπιστές» του ιδιωτικού τομέα.
Εν ολίγοις, σε αυτή την περίπτωση θα λένε «Για το 1,5 εκ. απολυμένων του ιδιωτικού τομέα ούτε ένα δάκρυ, αλλά επειδή απολύθηκαν 650.000 δημόσιοι υπάλληλοι γίνεται ξεσηκωμός». Το ότι οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα θα έχουν φτάσει τότε τα 3 εκατομμύρια δεν το λαμβάνουν υπόψιν τους. Τους αρκεί να διχάσουν ακόμη και τους απολυμένους. Οι καλοί απολυμένοι και οι κακοί απολυμένοι.
Εκτός κι αν το συνδυάσουν για να ικανοποιήσουν κι άλλες ορέξεις τους. Όπως για παράδειγμα «Για το 1,5 εκ. απολυμένων του ιδιωτικού τομέα και τους 650.000 χιλιάδες του δημοσίου ούτε ένα δάκρυ, αλλά επειδή κόβουν εντελώς τις συντάξεις στους άχρηστους κωλόγερους γίνεται ξεσηκωμός». Είναι βλακώδες το επιχείρημά τους αλλά είναι πρακτικό. Δε σταματά ποτέ. Έχει διάρκεια, το αναγνωρίζω.
Βέβαια, δε μας εξηγεί κανείς από τους από τους χρήστες του εν λόγω επιχειρήματος με ποιο τρόπο θα βοηθηθούν οι άνεργοι και οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα από τις απολύσεις στο Δημόσιο. Αλλά θα μου πείτε ότι εδώ δε μπορούν να εξηγήσουν πώς γίνεται οι τράπεζες να έχουν φάει για στήριξη και ανακεφαλαιοποίηση 200 δισ. ευρώ και στην αγορά να μην έχει πέσει ούτε ένα ευρώ, σε άλλα θα κολλήσουν;
Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι ίδιοι που θεοποιούν την αγορά και την εντιμότητά της, κάνοντας ότι αγνοούν παραδείγματα που ξεκινούν από τον ταβερνιάρη που έβγαζε κέρδος χρησιμοποιώντας στα φαγητά κλεμμένο λάδι από καντήλια νεκροταφείων έως τις εταιρείες που μπαίνουν στο άρθρο 99 πετώντας στο δρόμο χιλιάδες απλήρωτους εργαζόμενους αλλά με τους ιδιοκτήτες τους να έχουν ένα σκασμό λεφτά στην Ελβετία. Παραδείγματα που παρουσιάζουν πλήρως την εικόνα της αγοράς που επιθυμούν και επιβάλλουν.
Μιας αγοράς που φτιάχνει καρτέλ, βγάζει υπερκέρδη από τις μειώσεις μισθών εκμεταλλευόμενη την ανεργία και οι κατασκευαστές ολιγοπωλίων συναντούν τον πρωθυπουργό για να υποβάλουν τα σέβη τους.
Άραγε, όμως, είναι «κλέφτες και απατεώνες» όλοι οι επαγγελματίες και οι έμποροι; Φυσικά, όχι! Δεν ξέρω αν οι έντιμοι είναι η πλειοψηφία όμως γρήγορα θα γίνουν μειοψηφία και στο τέλος θα εξαφανιστούν, όπως προβλέπει και το λατρεμένο ΔΝΤ των καθεστωτικών που δίνει την «ευχή» του στη φοροδιαφυγή.
πηγή: Καρτέσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου