Τὸ κείμενο πού ἀκολουθεῖ στό δεύτερο μέρος τῆς ἀνάρτησης καί ἔχει
τίτλο "ΤΟ ΕΠΟΣ" εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο δημοσιευμένο στὴν ἐφημερίδα
Λευκαδίτικος λόγος, στὶς 30/10/1995. Ἀφιερώνεται στὶς γαλιάντρες τῆς "ἐθνικῆς
κυριαρχίας". Πολιτικές, ἐπιχειρηματικὲς καὶ κυρίως τῆς «διανόησης». Σὲ αὐτὲς
ποὺ μεταπολεμικὰ καὶ μετεμφυλιακὰ μετέτρεψαν τὰ συντρίμμια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ σὲ
πολτὸ καὶ σήμερα οἱ ιδεολογικοί τους ἀπόγονοι ἔχουν τὸ θράσος νὰ φουσκώνουν σὰν
γαλιὰ ἀπὸ θιγμένη ὑπερηφάνια. Πού ἀνάγοντας τὴν «ἐθνικὴ» ἰδεολογία καὶ τὴν ἐθνικοφροσύνη
σὲ συστατικό τοῦ ἑλληνισμοῦ, βύθισαν τόν νεοέλληνα στὸ σκοτάδι καί τὸν ὁδήγησαν
στὴν κατάσταση διαρκοῦς ὑποζυγίου. Καὶ πιὸ πολὺ ἀφιερώνεται σέ ὅποιον
νεοέλληνα, κουτοπόνηρα, ἀρέσκεται νὰ τὸ παίζει πάντα θῦμα, διστακτικός νὰ ἀναλάβει
τὴν εὐθύνη τῆς ἀνατροπῆς.
Ὅταν βλέπω γριές νὰ μασουλᾶνε πάστες, οἱ πάστες μοῦ μοιάζουν γιὰ μουχλιασμένες, ἔγραψε ὁ Κνοὺτ Χάμσουν.
Ὑπάρχουν κάποιες ἔννοιες πού, σὰν ἱερές, ἐλάχιστα προφέρονται. Στὴν Ἑλλάδα οἱ λέξεις «ἔθνος», «πατρίδα», οἱ ἐν πολέμῳ νεκροί, κ.λπ. ἔχουν καταντήσει ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν νεοελλήνων πρόσχημα καθημερινῆς συναλλαγῆς, λοβιτούρας, μέσο προβολῆς καί πάσης φύσεως κομπίνας καὶ ἐργολαβίας. Καί ἔτσι μουχλιάζουν. Κυρίως ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες γαλιάντρες.
Σάν τίς γριὲς τοῦ Χάμσουν εἶναι ὅσοι σήμερα ἀνακαλύπτουν προδότες, ἀπολίτικοι, καλύπτοντας ἔτσι τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων, γιά νά χαίρονται τά χοντρά πορτοφόλια. Καὶ οἱ πιὸ ξεδοντιάρες, μὲ τὰ πιὸ σάπια δόντια, εἶναι τά ἰδιωτικά «δημοσιογραφικὰ» συγκροτήματα, μὲ προεξάρχον τὸ κάποτε ἀποκληθὲν «ἀγλάϊσμα τῆς δημοσιογραφίας».
Ὑπάρχουν δύο Ἑλλάδες.
Εἶναι ἡ ἐπιβεβλημένη ἔννοια τῆς «Ἑλλάδας» ὡς «ἐθνικοῦ» κράτους, πού ὑποτίθεται προέκυψε μὲ φυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Αὐτὸ τὸ «ἐθνικὸ» καὶ διαπλεκόμενο κράτος - πελάτης, μὲ μαγικὴ εἰκόνα μία «ἐθνικὴ» ἰδεολογία ἐπίπλαστη, ἔμαθε τὸν λαό του νὰ χασμουριέται, γιὰ νὰ τὸν κλέβει εὐκολώτερα. Αὐτὸς ὁ λαὸς ποτὲ δὲν σκέφτηκε, δὲν παρῆγε κάτι πνευματικά πρωτότυπο , κάτι ποὺ νὰ ἐπηρεάσει τὴν ἐκτὸς συνόρων πραγματικότητα. Αὐτή ἡ Ἑλλάδα, στὸ παγκόσμιο πολιτικὸ γίγνεσθαι, ὡς ἡγεσία, ἢ κοινωνικὸ σῶμα - ἀλληλεξαρτῶνται αὐτὰ τὰ δύο - ἀποτελεῖ ὑποσημείωση, ἡ ὁποία στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας συνοψίζεται στὸ ἄθροισμα κάποιων τραπεζῶν, ἐπιχειρήσεων, ἐφοπλιστῶν καὶ μία μάζα πού στὸ ἄκουσμά τους τρέμει.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη ἔννοια «Ἑλλάδας». Πρόκειται περὶ ἐννοίας διαφορετικῆς ἀπό τήν προηγούμενη, ὄχι ἁπλὰ ξένης, ἀλλὰ τελείως ἀντίθετης ἑλλαδισμῶν καί γραικυλισμῶν. Μεταβλητῆς στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο. Ἔννοια πολὺ συνθετώτερη, σαφῶς πολιτισμικοῦ περιεχομένου καὶ ἐλάχιστα γεωγραφικοῦ ἢ φυλετικοῦ, διαρκῶς ἐρχόμενη σὲ ἐπαφὴ μὲ διαφορετικοὺς πολιτισμοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ὅταν ἀλληλεπιδρᾶ διατηρεῖται πάντα ἀκμαία, σύμφωνα μὲ τὸ διπλανὸ ἀπόσπασμα τοῦ Ἴωνος Δραγούμη. Καὶ μόνο αὐτὸ τὸ στοιχεῖο ἀρκεῖ γιὰ νὰ χαρακτηρίσει τὸ προαναφερθὲν ἑλλαδικὸ κράτος ὡς κατασκευὴ θνησιγενῆ, καὶ τὸν νεοέλληνα ποὺ κρατιέται γαντζωμένος πάνω του ὡς γραικύλο. Αὐτὴ ἡ διαφορετικὴ Ἑλλάδα ξεκίνησε στὴν ἀρχαιότητα νὰ μαθαίνει τὴν ἀνθρωπότητα νὰ σκέπτεται καὶ κατόπιν δημιούργησε μία σειρὰ αὐτοκρατοριῶν: Μεγάλου Ἀλέξανδρου, Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Ὀθωμανική.
Ὅπως εἶπε καὶ ὁ μεγάλος ἑλληνιστὴς Φρειδερῖκος Νῖτσε « Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ παράλογο ἀπὸ τὸ νὰ ἀποδώσουμε στοὺς Ἕλληνες μία αὐτόχθονη κουλτούρα. Ἀντίθετα, ἀφομοίωσαν πλήρως τὴ ζωντανὴ κουλτούρα ἄλλων λαῶν. Καὶ ἂν ἔφτασαν τόσο μακρυά, εἶναι ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἤξεραν νὰ πάρουν τὸ δόρυ ἀπὸ ἐκεῖ πού τὸ εἶχε ἀφήσει ἕνας ἄλλος λαὸς καὶ νὰ τὸ πετάξουν πιὸ μακριά. Εἶναι ἀξιοθαύμαστοι στὴν τέχνη νὰ μαθαίνουν μὲ ὄφελος.» (Φρειδερῖκος Νῖτσε -Ἡ φιλοσοφία στὴν τραγικὴ ἐποχὴ τῶν Ἑλλήνων).
Μὲ βάση τὰ λόγια τοῦ Νῖτσε ὁδηγούμαστε ἀβίαστα στὸ συμπέρασμα, πώς οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀνήγαγαν τὴν πολιτικὴ στὸν ὑπέρτατο, μέχρι σήμερα, βαθμό. Δὲν μένει ὅμως καὶ καμμιὰ ἀμφιβολία γιατί οἱ νεοέλληνες, ὅπως καὶ οἱ εὐρωπαῖοι ὡς κοινότητα, κατήντησαν οἱ πολιτικὰ πλέον ὑπανάπτυκτοι στὸν πλανήτη. Κοινὸ σημεῖο τῶν δύο σαθρῶν οἰκοδομημάτων μιὰ ἰδεολογικὴ φούσκα. Στοὺς πρώτους ὀνομάζεται ἑλλαδισμός, στοὺς δεύτερους εὐρωπαϊκὴ ἰδεολογία. Εἴμαστε στὴν φάση τοῦ ξεφουσκώματος.
«ΤΟ ΕΠΟΣ» Λευκαδίτικος λόγος – 30/10/1995. ( ὑπό Μ. Ἑπτανησίου)
πηγή: πέμπτο κύμα
Ὅταν βλέπω γριές νὰ μασουλᾶνε πάστες, οἱ πάστες μοῦ μοιάζουν γιὰ μουχλιασμένες, ἔγραψε ὁ Κνοὺτ Χάμσουν.
Ὑπάρχουν κάποιες ἔννοιες πού, σὰν ἱερές, ἐλάχιστα προφέρονται. Στὴν Ἑλλάδα οἱ λέξεις «ἔθνος», «πατρίδα», οἱ ἐν πολέμῳ νεκροί, κ.λπ. ἔχουν καταντήσει ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν νεοελλήνων πρόσχημα καθημερινῆς συναλλαγῆς, λοβιτούρας, μέσο προβολῆς καί πάσης φύσεως κομπίνας καὶ ἐργολαβίας. Καί ἔτσι μουχλιάζουν. Κυρίως ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες γαλιάντρες.
Σάν τίς γριὲς τοῦ Χάμσουν εἶναι ὅσοι σήμερα ἀνακαλύπτουν προδότες, ἀπολίτικοι, καλύπτοντας ἔτσι τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων, γιά νά χαίρονται τά χοντρά πορτοφόλια. Καὶ οἱ πιὸ ξεδοντιάρες, μὲ τὰ πιὸ σάπια δόντια, εἶναι τά ἰδιωτικά «δημοσιογραφικὰ» συγκροτήματα, μὲ προεξάρχον τὸ κάποτε ἀποκληθὲν «ἀγλάϊσμα τῆς δημοσιογραφίας».
Ὑπάρχουν δύο Ἑλλάδες.
Εἶναι ἡ ἐπιβεβλημένη ἔννοια τῆς «Ἑλλάδας» ὡς «ἐθνικοῦ» κράτους, πού ὑποτίθεται προέκυψε μὲ φυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Αὐτὸ τὸ «ἐθνικὸ» καὶ διαπλεκόμενο κράτος - πελάτης, μὲ μαγικὴ εἰκόνα μία «ἐθνικὴ» ἰδεολογία ἐπίπλαστη, ἔμαθε τὸν λαό του νὰ χασμουριέται, γιὰ νὰ τὸν κλέβει εὐκολώτερα. Αὐτὸς ὁ λαὸς ποτὲ δὲν σκέφτηκε, δὲν παρῆγε κάτι πνευματικά πρωτότυπο , κάτι ποὺ νὰ ἐπηρεάσει τὴν ἐκτὸς συνόρων πραγματικότητα. Αὐτή ἡ Ἑλλάδα, στὸ παγκόσμιο πολιτικὸ γίγνεσθαι, ὡς ἡγεσία, ἢ κοινωνικὸ σῶμα - ἀλληλεξαρτῶνται αὐτὰ τὰ δύο - ἀποτελεῖ ὑποσημείωση, ἡ ὁποία στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας συνοψίζεται στὸ ἄθροισμα κάποιων τραπεζῶν, ἐπιχειρήσεων, ἐφοπλιστῶν καὶ μία μάζα πού στὸ ἄκουσμά τους τρέμει.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη ἔννοια «Ἑλλάδας». Πρόκειται περὶ ἐννοίας διαφορετικῆς ἀπό τήν προηγούμενη, ὄχι ἁπλὰ ξένης, ἀλλὰ τελείως ἀντίθετης ἑλλαδισμῶν καί γραικυλισμῶν. Μεταβλητῆς στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο. Ἔννοια πολὺ συνθετώτερη, σαφῶς πολιτισμικοῦ περιεχομένου καὶ ἐλάχιστα γεωγραφικοῦ ἢ φυλετικοῦ, διαρκῶς ἐρχόμενη σὲ ἐπαφὴ μὲ διαφορετικοὺς πολιτισμοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ὅταν ἀλληλεπιδρᾶ διατηρεῖται πάντα ἀκμαία, σύμφωνα μὲ τὸ διπλανὸ ἀπόσπασμα τοῦ Ἴωνος Δραγούμη. Καὶ μόνο αὐτὸ τὸ στοιχεῖο ἀρκεῖ γιὰ νὰ χαρακτηρίσει τὸ προαναφερθὲν ἑλλαδικὸ κράτος ὡς κατασκευὴ θνησιγενῆ, καὶ τὸν νεοέλληνα ποὺ κρατιέται γαντζωμένος πάνω του ὡς γραικύλο. Αὐτὴ ἡ διαφορετικὴ Ἑλλάδα ξεκίνησε στὴν ἀρχαιότητα νὰ μαθαίνει τὴν ἀνθρωπότητα νὰ σκέπτεται καὶ κατόπιν δημιούργησε μία σειρὰ αὐτοκρατοριῶν: Μεγάλου Ἀλέξανδρου, Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Ὀθωμανική.
Ὅπως εἶπε καὶ ὁ μεγάλος ἑλληνιστὴς Φρειδερῖκος Νῖτσε « Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ παράλογο ἀπὸ τὸ νὰ ἀποδώσουμε στοὺς Ἕλληνες μία αὐτόχθονη κουλτούρα. Ἀντίθετα, ἀφομοίωσαν πλήρως τὴ ζωντανὴ κουλτούρα ἄλλων λαῶν. Καὶ ἂν ἔφτασαν τόσο μακρυά, εἶναι ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἤξεραν νὰ πάρουν τὸ δόρυ ἀπὸ ἐκεῖ πού τὸ εἶχε ἀφήσει ἕνας ἄλλος λαὸς καὶ νὰ τὸ πετάξουν πιὸ μακριά. Εἶναι ἀξιοθαύμαστοι στὴν τέχνη νὰ μαθαίνουν μὲ ὄφελος.» (Φρειδερῖκος Νῖτσε -Ἡ φιλοσοφία στὴν τραγικὴ ἐποχὴ τῶν Ἑλλήνων).
Μὲ βάση τὰ λόγια τοῦ Νῖτσε ὁδηγούμαστε ἀβίαστα στὸ συμπέρασμα, πώς οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀνήγαγαν τὴν πολιτικὴ στὸν ὑπέρτατο, μέχρι σήμερα, βαθμό. Δὲν μένει ὅμως καὶ καμμιὰ ἀμφιβολία γιατί οἱ νεοέλληνες, ὅπως καὶ οἱ εὐρωπαῖοι ὡς κοινότητα, κατήντησαν οἱ πολιτικὰ πλέον ὑπανάπτυκτοι στὸν πλανήτη. Κοινὸ σημεῖο τῶν δύο σαθρῶν οἰκοδομημάτων μιὰ ἰδεολογικὴ φούσκα. Στοὺς πρώτους ὀνομάζεται ἑλλαδισμός, στοὺς δεύτερους εὐρωπαϊκὴ ἰδεολογία. Εἴμαστε στὴν φάση τοῦ ξεφουσκώματος.
«ΤΟ ΕΠΟΣ» Λευκαδίτικος λόγος – 30/10/1995. ( ὑπό Μ. Ἑπτανησίου)
πηγή: πέμπτο κύμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου