Μια συζήτηση που πρέπει να γίνει: Ο αγώνας των καθηγητών από το Μάιο στο Σεπτέμβρη

της Συνέλευσης για τη διάχυση των αγώνων στην εκπαίδευση

Οι απολογισμοί της απεργίας των καθηγητών το Σεπτέμβρη του '13, έχουν ως αφετηρία τα υψηλά ποσοστά 1ης-2ης μέρας παραβλέποντας ότι η εξέλιξη και τελικά η άδοξη λήξη της μετά από 8 ημέρες, είναι άμεσα συσχετισμένη με την απεργία που δεν έγινε 4 μήνες πριν. Με το πραξικόπημα των προέδρων των ΕΛΜΕ το Μάιο, στο οποίο, ακύρωσαν την αποφασισμένη από τη βάση απεργία μέσα στις εξετάσεις. Αν θέλουμε η εκτίμηση να γίνει με το βλέμμα στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας και να μην κάνουμε μία δημοσιογραφικού τύπου ανάλυση, οφείλουμε να δούμε τις δύο αυτές προσπάθειες στη διαλεκτική τους ενότητα.

ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑ

Το καταστατικό της ΟΛΜΕ προκειμένου για προκήρυξη απεργίας, δίνει μεγάλη δύναμη στη βάση, σε αντίθεση με άλλες ομοσπονδίες και συνδικάτα. Το Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) της ΟΛΜΕ προκηρύσσει γύρο συνελεύσεων στις 88 τοπικές ΕΛΜΕ. Η συνέλευση της κάθε ΕΛΜΕ μπορεί να αποφασίσει οποιαδήποτε πρόταση των μελών της, χωρίς να δεσμεύεται από την εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ που ενδεχομένως να υπάρχει (στη συγκεκριμένη απεργία δεν υπήρχε εισήγηση αφού τα 11 μέλη του ΔΣ δεν συμφώνησαν). Ο πρόεδρος της κάθε ΕΛΜΕ δεσμεύεται, στη συνέλευση όλων των προέδρων, να υποστηρίξει-ψηφίσει τις αποφάσεις της δικής του ΕΛΜΕ και όχι την προσωπική του ή παραταξιακή του πρόταση. Για να παρθεί απόφαση απεργίας, πρώτον απαιτούνται 50% συν 1 πρόεδρος από τους παρόντες να υπερψηφίσουν και δεύτερον αυτοί που θα υπερψηφίσουν, να αντιπροσωπεύουν τα 2/3 των 43400 μελών (στοιχεία 2013). Οι ψήφοι των προέδρων δεν έχουν όλες το ίδιο βάρος. Για παράδειγμα η ψήφος προέδρου της ΕΛΜΕ Σερρών “μετράει” ως 11 ψήφοι γιατί η εν λόγω ΕΛΜΕ έχει 1128 μέλη (κάθε 100 μέλη είναι 1 ψήφος) ενώ η ψήφος της ΕΛΜΕ Καστοριάς “μετράει” ως 1 ψήφος γιατί έχει 127 μέλη.

 

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙΑ

Τα παραπάνω στοιχεία έχουν τη σημασία τους, ώστε να δούμε τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές το καταστατικό, ανάλογα με τις πολιτικές τους επιλογές. Το Μάιο, με το πρωτοφανές για “όρους και προϋποθέσεις” στην ουσία υπονόμευσαν όχι μόνο τον αγώνα των εκπαιδευτικών αλλά έδωσαν ένα μεγάλο δώρο στην κυβέρνηση για έναν νέο γύρο επίθεσης. Κλείσιμο ΕΡΤ, διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών, υγειονομικών, διοικητικών των πανεπιστημίων, σχολικών φυλάκων, κλείσιμο νοσοκομείων, κατάργηση τομέων στα ΕΠΑΛ, νέος νόμος για το λύκειο. Ας τολμήσει ο οποιοσδήποτε να επιχειρηματολογήσει ότι αυτά δεν έχουν σχέση με την “υπεύθυνη στάση” των προέδρων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλών από αυτούς των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ.

Την ίδια τακτική αλλά αντεστραμμένη, θα ακολουθήσουν στην ολομέλεια προέδρων στις 20 Σεπτέμβρη (μετά την 5ήμερη) στην οποία αποφασίστηκε η “κλιμάκωση του αγώνα” με 48ωρη για 23-24 Σεπτέμβρη. Ο εργατοπατερισμός στις δόξες του· τήρηση κατά γράμμα του καταστατικού καθώς το 65,9% που ψήφισε συνέχιση του αγώνα με 5ήμερη δεν είναι αρκετό αφού απαιτείται το 66,6%. Περνάει η 48ωρη η οποία αρχικά είχε το 12%. Έτσι πρόεδροι οι οποίοι είχαν έρθει με 5ήμερη, στη συνέχεια, αφού δεν πέρασε, στήριξαν συμβιβαστικά τη 48ωρη. Οφείλουμε, πάντως, να αναγνωρίσουμε ότι είναι άξιοι συνεχιστές “δοξασμένων” συνδικαλιστικών πρακτικών της προηγούμενης 20ετίας, καταφέρνοντας το 12% να είναι μεγαλύτερο από το 65,9%. Αφού προκήρυξε και η ΑΔΕΔΥ 48ωρη για Τρίτη-Τετάρτη 24-25 Σεπτέμβρη, φτάνουμε έτσι μετά από 8 μέρες απεργίας στις επόμενες συνελεύσεις, για να επικυρωθεί και τυπικά η προδιαγεγραμμένη από τις ηγεσίες, πριν καν ξεκινήσει, πορεία της και να αποφασιστεί η αναστολή.

ΕΩΣ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Η περίοδος που διανύουμε είναι ίσως από τις χειρότερες για το εργατικό κίνημα εδώ και πολλές δεκαετίες. Η βάρβαρη πολιτική των κυβερνώντων υπό την άγρυπνη καθοδήγηση της άρχουσας τάξης, έχει ξεθεμελιώσει τα μόνα πράγματα που αποτελούν τη δύναμή μας: τη μεταξύ μας αλληλεγγύη και το μισθό. Τον άμεσο και τον κοινωνικό μισθό (υγεία, παιδεία, επιδόματα ανεργίας κλπ). Ήδη από τον Ιούνη, το κλίμα ήταν έντονα φορτισμένο, από τις απολύσεις 2200 καθηγητών, το αλαλούμ των αλληλοαναιρούμενων υπουργικών εγκυκλίων, το νέο νόμο για το λύκειο, τις επικείμενες νέες απολύσεις. Ορατή ήταν η θετική ανταπόκριση της εργατικής τάξης για την εξαγγελθείσα ήδη από την αρχή του καλοκαιριού απεργία. Η επιθυμία ενός σοβαρού αγώνα δεν σήμαινε “να βγάλουν οι καθηγητές τα κάστανα από τη φωτιά” αλλά “κάποιοι να κάνουν επιτέλους την αρχή, να μπουν μπροστά και θα συμπαραταχθούμε μαζί τους”. Σύσσωμη η αριστερά φιλολογούσε περί “θερμού φθινοπώρου”, οι συνδικαλιστές για “casus dion” μετά τις απολύσεις, οι παρατάξεις ότι τα σχολεία δεν θα ξανανοίξουν.

Αρχές Σεπτέμβρη και τα περί “πολέμου”, “σύγκρουσης”, “όλοι μαζί” κτλ στρογγυλεύονται έως συρρίκνωσης. Τα σχολεία ξεκινάνε κανονικά, διεκπεραιώνοντας όλη τη γραφειοκρατική-διοικητική προετοιμασία που είναι απαραίτητη πριν την έναρξη των μαθημάτων. Οι διοικήσεις εργάζονται στο φουλ, μεθοδεύοντας πλεονάσματα και μετατάξεις εκπαιδευτικών, αύξηση μαθητών στις τάξεις, μετακινήσεις μαθητών. Καμία κίνηση για το μπλοκάρισμα αυτών των διαδικασιών. Στα ΕΠΑΛ, οι επανεξεταστέοι μαθητές στους καταργημένους τομείς, εξετάζονται από καθηγητές άσχετων ειδικοτήτων, μετά από προφορικές εντολές των προϊσταμένων. Τουλάχιστον στα ΕΠΑΛ, με τους 2200 καθηγητές σε διαθεσιμότητα, έπρεπε να υπάρχει γερή κόντρα από την 1η Σεπτέμβρη.

Οι απεργιακές επιτροπές που έχουν στηθεί από το Μάιο, όλη αυτή την περίοδο έως το ξεκίνημα της απεργίας, λειτουργώντας κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο των ΕΛΜΕ, αναλώνονται σε νομικίστικες ενημερώσεις και άνευρες κινητοποιήσεις, αντί να στοχεύουν στην παρακώλυση ή έστω στη παρενόχληση των διοικητικών διαδικασιών.

Καμία σοβαρή αιτιολόγηση από τις παρατάξεις, του λόγου για τον οποίο επέλεξαν τη 16η του μήνα ως έναρξη της απεργίας, τη στιγμή που ο αγιασμός ήταν στις 11 τα μαθήματα ξεκίναγαν στις 12, και η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στη βουλή το νομοσχέδιο για το “νέο λύκειο” στις 10. Ερχόμαστε όμως στη συνέχεια, και ένα από τα πρώτα αιτήματα της απεργίας, ήταν η απόσυρση του νόμου αυτού που πέρασε χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Τα περί εβδομάδας ενημέρωσης μαθητών-γονιών-καθηγητών που σκαρφίστηκαν από το ξεκίνημα των σχολείων έως την απεργία, δεν στέκουν, αφού τα γράμματα της ΟΛΜΕ προς τους γονείς και τους μαθητές θα λειτουργούσαν καλύτερα αν ήδη ήταν σε εξέλιξη απεργία.

Εδώ έχουμε τη διοικητική μηχανή να εργάζεται απερίσπαστη, οργανώνεται, προετοιμάζει την επίθεση, νιώθοντας σίγουρη πως ότι και να κάνει δεν πρόκειται να εμποδιστεί. Από την άλλη, η ΟΛΜΕ και οι παρατάξεις, εγκλωβισμένες σε αποφάσεις, δείχνουν ανέτοιμες για ελιγμούς τακτικής και εγκλωβισμού του αντιπάλου. Οι κινήσεις τους, συνδικαλιστικά προβλέψιμες, δεν αποπνέουν την αίσθηση της σύγκρουσης σε αντίθεση με τα λόγια, τα κείμενα και τις αφίσες τους.

Δεν απαξιώνουμε φυσικά το κίνημα που δημιουργήθηκε (και με τη βοήθεια των παρατάξεων) μέσα στο καλοκαίρι. Πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις-κινητοποιήσεις σε όλες – κυριολεκτικά - τις περιοχές της χώρας αλλά και στο εξωτερικό. Σε παραλίες, χωριά, νησιά, σε συναυλίες, σε πανηγύρια, λαϊκές αγορές, πλατείες. Αναρτήθηκαν πανό, γράφτηκαν συνθήματα και η παρουσία στα ΜΜΕ ήταν σχεδόν καθημερινή. Γράφτηκαν κείμενα, δημιουργήθηκαν βίντεο, έγιναν αναλύσεις και πρωτότυπες εκδηλώσεις, σκηνοθετήθηκαν παραστάσεις και δρώμενα. Οι καθηγητές συμμετείχαν οπουδήποτε ξέσπασε κάποιος αγώνας (στην ΕΡΤ, στα νοσοκομεία, στη δολοφονία από ελεγκτή του Θανάση στο Περιστέρι, στις Σκουριές, στα δημαρχεία, σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις). Το επικοινωνιακό παιχνίδι είχε επιτέλους κερδηθεί.

Για μια ακόμη φορά υπήρξε πρωτοβουλιακή κινητοποίηση χωρίς να περιμένει κανένας “να κάνουν κάτι οι συνδικαλιστές”. Έμοιαζε, σαν όλοι να ήξεραν τι πρέπει να κάνουν χωρίς να περιμένουν οδηγίες ή μπροστάρηδες.

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Οι 5ήμερες επαναλαμβανόμενες βγήκαν από τη βάση των καθηγητών με πρόταση των αριστερών παρατάξεων εκτός του ΠΑΜΕ και κόντρα στην ΟΛΜΕ που δεν έκανε καμία εισήγηση προς τις συνελεύσεις, αν και όλο το καλοκαίρι μίλαγε για απεργία.

Κόντρα στα ρετάλια της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ οι οποίοι πουλούσαν κυβερνητικό συνδικαλισμό χωρίς κανείς να αγοράζει και να ασχολείται.

Κόντρα στο ΠΑΜΕ το οποίο από την αρχή πρότεινε 48ωρες όπως η ΔΑΚΕ και επένδυσε στην ήττα έως το τέλος.

Τη μεγάλη διαφορά σε σχέση με άλλες απεργίες την έκαναν οι ανοιχτές (όχι μόνο καθηγητών) απεργιακές επιτροπές και σε μικρότερο βαθμό τα απεργιακά ταμεία. Εκφράστηκε έτσι έμπρακτα η αλληλεγγύη με τη μορφή σύνδεσης, επικοινωνίας, αλληλοτροφοδότησης του αγώνα. Φάνηκε ότι υπήρχε ανάγκη στο εργατικό κίνημα, κάποιος να τραβήξει μπροστά.

Με την έναρξη της απεργίας στις 16-17 Σεπτέμβρη και την καθολική συμμετοχή, κατέπεσαν και οι τελευταίες ελπίδες όσων προδίκαζαν πως οι γονείς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι θα ήταν ενάντιοι. Πολύ σωστά και έγκαιρα οι πολύμορφες δράσεις αγκαλιάστηκαν από το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων. Η υπόθεση της παιδείας, ενταγμένη στον αγώνα για την υπεράσπιση της εργασιακής μας δύναμης δεν άφησε χώρο για συντεχνιασμούς.

Επιτεύχθηκε ικανοποιητικός βαθμός ενότητας μεταξύ των καθηγητών τουλάχιστον. Ο κατακερματισμός, που σαν το σαράκι ύπουλα υπονομεύει, χτυπήθηκε μέσα στη διαδικασία του αγώνα (αλλά επανεμφανίστηκε όπως αναμενόταν στη λήξη της απεργίας).

Έκαναν την εμφάνισή τους (χωρίς όμως να γενικευτούν ή να παίξουν καθοριστικό ρόλο για την εξέλιξη των πραγμάτων) μαχητικές και αποφασιστικές μορφές πάλης, θαμμένες από τους νεκροθάφτες του “υπεύθυνου συνδικαλισμού”, αλλά όχι σβησμένες από τη μνήμη του ταξικού κινήματος όπως αποδείχθηκε. Απεργιακές φρουρές και μπλοκαρίσματα σχολείων όχι μόνο από καθηγητές. Ενεργοποίηση συνταξιούχων εκπαιδευτικών. Καταλήψεις σχολείων, με τη σύμπραξη σε κοινό αγώνα από τους μαθητές, και όχι απλώς στήριξης της απεργίας. Προσπάθεια αυτοοργάνωσης μέσω των απεργιακών επιτροπών, πέρα και πολλές φορές ενάντια στις οδηγίες των παρατάξεων. Αυτονόμηση απεργών από όσες απεργιακές επιτροπές ελέγχονταν ασφυκτικά από τα ΔΣ των ΕΛΜΕ. Αμφισβήτηση και σε αρκετές περιπτώσεις ξεπέρασμα των ορίων (συνδικαλιστικών, νομιμότητας) στη δράση του κινήματος.

Αν και έχουν εκφραστεί ποικίλες απόψεις, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έδωσε και αντιφασιστικό χαρακτήρα στο υπόλοιπο της απεργίας. Οι διεκδικήσεις μπορεί να πήγαν στο παρασκήνιο, αλλά ο διάλογος για το φασισμό ως συστατικό του καπιταλισμού και ο ρόλος του σχολείου ως ιδεολογικός μηχανισμός, φαίνεται ότι ανοίγει.

ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ...

Η στρατηγική των παρατάξεων που στήριξαν την απεργία (ΣΥΝΕΚ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) ήταν ... ξεκινάμε και βλέπουμε. Το σχέδιο που είχαν, ήταν να γίνει η απεργία με όσο το δυνατόν μεγαλύτερα ποσοστά, να κατέβει η πλειοψηφία των καθηγητών στο δρόμο για 2-3 μέρες ώστε να προκληθεί γενική αναστάτωση και «λαϊκός ξεσηκωμός». Από το σημείο αυτό και μετά, προσδοκούσαν σε καθαρά πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες, σαν από μηχανής θεός, θα έδιναν τη λύση. Πέρα από την πληθώρα θεωρητικών αναλύσεων, το καταιγισμό άρθρων και κειμένων με επαναστατικό λόγο, το έλλειμμα πρακτικής και η εμμονή σε προτάσεις παλαιοσυνδικαλιστικού τύπου ήταν αυτά που κυριάρχησαν. Αναλώθηκαν στους σχεδιασμούς κορυφής αυτοχριζόμενοι ως αλάθητοι οργανωτές του αγώνα, που οι αποφάσεις τους περνάνε στη βάση.

Προσπάθησαν να έχουν υπό τον ασφυκτικό τους έλεγχο τις απεργιακές επιτροπές και σε πολλές ΕΛΜΕ το κατάφεραν χρησιμοποιώντας διάφορα κόλπα. Δεν καλούσαν σε συνελεύσεις των επιτροπών και όποτε γινόταν τελικά κάποια συζήτηση, είχε το χαρακτήρα της ενημέρωσης από τα μέλη του ΔΣ προς τους καθηγητές. Θεωρούσαν αυτονόητο ότι οι επιτροπές είχαν το ρόλο να διεκπεραιώνουν τις αποφάσεις του ΔΣ, και από την άλλη, οι ενέργειες των επιτροπών ελέγχονταν από το ΔΣ. Τις μετέτρεψαν από όργανα συντονισμού της δράσης σε περατζάδα φορέων και κομμάτων προς άγρα πελατείας. Έτσι ευνουχισμένο, το σημαντικότερο όργανο πάλης ξέμεινε από μαζικότητα σε αρκετές ΕΛΜΕ. Έτσι, ο αγώνας δεν πέρασε στα χέρια των απεργών, εγκλωβίστηκε πίσω από πολιτικές σκοπιμότητες και δεν οργανώθηκαν δυναμικές δράσεις (πραγματικές και όχι συμβολικές καταλήψεις διευθύνσεων, περιφερειών, ΔΟΥ, δήμων, σαμποτάζ της οικονομικής δραστηριότητας με μπλοκαρίσματα διακίνησης εμπορευμάτων κτλ).

Σε αρκετές περιπτώσεις ο κόσμος απομακρύνθηκε από τις επιτροπές και προσπάθησε να συντονιστεί σε επίπεδο σχολείου ή γειτονιάς αφήνοντας τις επιτροπές στους συνδικαλιστές.

Σε κάποιες άλλες ελάχιστες περιοχές, οι επιτροπές κατάφεραν και αυτονομήθηκαν από τις ΕΛΜΕ, μαζικοποιήθηκαν και οργάνωσαν υποδειγματικές δράσεις.

Οχύρωσαν τη δράση πίσω από τα όρια της αστικής νομιμότητας και μιας απροσδιόριστης “συνδικαλιστικής ηθικής”. Έτσι, αν και λέγεται απεργιακή φρουρά, επιτρέπει στους απεργοσπάστες να μπουν. Μπλοκάρεται η λειτουργία του σχολείου, αλλά χωρίς να σφραγίζονται οι πόρτες και επιτρέποντας στο διευθυντή να περάσει ώστε να δηλώσει τους απεργούς. Κοινός ο αγώνας καθηγητών μαθητών, αλλά οι καθηγητές δεν συμμετέχουν σε καταλήψεις σχολείων για να μην κατηγορηθούν ως υποκινητές.

Επέλεξαν να μετατρέψουν την απεργία σε μία διαρκή καταμέτρηση ποσοστών συμμετοχής, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αργά ή γρήγορα (γρήγορα όπως αποδείχτηκε) τα ποσοστά θα αντιστραφούν. Στο λεξικό της ταξικής πάλης, απεργία σημαίνει σύγκρουση· μάχη για τη φθορά και την ήττα του αντιπάλου. Έχει κυριαρχήσει όμως η άποψη ότι αρκεί ο απεργός να τη δηλώσει, να χάσει το μεροκάματο ώστε να βγουν τα ποσοστά και ας φαντασιωθεί ότι αγωνίζεται αναθέτοντας τα υπόλοιπα στους συνδικαλιστές. Αν η απεργία ήταν για να δηλώσει το 95% των καθηγητών ότι διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική και όχι να την ανατρέψει γιατί δεν κάναμε μια δημοσκόπηση ώστε να μείνουν τα μεροκάματα, να γλιτώσουμε και το τρέξιμο; Απλώς αντί να οργανώσουν από την αρχή στρατηγική νίκης, αντίθετα μεθόδευσαν με αυτό τον τρόπο τον ενδεχόμενο απεγκλωβισμό τους αν η απεργία ξέφευγε από τον έλεγχό τους.

Το κύριο βάρος μέσα στην απεργία δόθηκε στην ενημέρωση του κόσμου και των ίδιων των απεργών με στόχο τη δημιουργία πολιτικού μετώπου ενάντια στην κυβέρνηση. Αν και γνωρίζοντας ότι η συγκεκριμένη απεργία δεν θα τραβήξει σε διάρκεια και ο χρόνος λειτουργούσε ασφυκτικά εναντίον, η αριστερά επέμενε στη ζύμωση, τη προπαγάνδα και τις θεωρητικούρες, τη στιγμή που και οι πέτρες ήξεραν τι παίζεται στα σχολεία. Όλοι περίμεναν τη σκληρή κόντρα που είχαν προαναγγείλει οι καθηγητές· δεν περίμεναν να ενημερωθούν.

Από την αρχή ήταν γνωστό ότι ο σημαντικότερος λόγος αναστολής θα ήταν το οικονομικό. Υπήρχαν πολλές προτάσεις από τη βάση (κυκλική συμμετοχή στην απεργία, εκ περιτροπής μπλοκαρίσματα σχολείων ώστε να μη δηλώνονται απεργοί, καταλήψεις διευθύνσεων ώστε να μην ζητούνται στοιχεία απεργών) οι οποίες επιτυγχάνουν το στόχο της μη λειτουργίας των σχολείων ως εργασιακών χώρων. Όλες μα όλες συκοφαντήθηκαν με το χειρότερο τρόπο από τις παρατάξεις και κυρίως το ΠΑΜΕ. Η πρόσδεση και η εμμονή στη δογματικού τύπου θυσία αλλιώς δεν υπάρχει αγώνας, έγινε στοιχείο της στρατηγικής της απεργίας.

Συνεχίζουν να αναμασάνε την καραμέλα ότι οι καθηγητές ήταν μόνοι τους. Ογδόντα χιλιάδες εργαζόμενοι συν τους αλληλέγγυους που έδωσαν το παρόν, δεν είναι καθόλου μόνοι τους σε οτιδήποτε αποφασίσουν. Αυτό που έλειψε και θα λειτουργούσε στη διάχυση σύνδεση και γενίκευση εργατικών αγώνων, ήταν η σύγκρουση και οι επιθετικές κινήσεις από την πλευρά των καθηγητών.

Εκκωφαντική είναι η σιγή τους μετά το τέλος της απεργίας. Δεν υπήρξε ποτέ κανένα επεξεργασμένο σχέδιο για το μετά, λες και η απεργία ήταν το τέλος των αγώνων. Αν και η επίθεση συνεχίζεται αμείωτη, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προσποιούνται διάφορες νίκες για τον κλάδο: ενότητα, εντιμότητα, ηρωισμός, παρακαταθήκη για το μέλλον, ενεργοποίηση της βάσης, αλληλεγγύη κτλ. Στις απεργίες όμως η νίκη ή η ήττα έχει υλική υπόσταση και στη συγκεκριμένη απεργία η ήττα δεν αφορά μόνο τους καθηγητές.

ΠΑΜΕ ... ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ως οι “ειδικοί της ταξικής πάλης” εφάρμοσαν το θεώρημα του νεκροθάφτη: “αφού κάποια στιγμή θα πεθάνεις, το προβλέπω και θα περιμένω να σε θάψω”. Επένδυσαν στην ήττα, εκτιμώντας ότι ο αγώνας είναι έτσι κι αλλιώς χαμένος, από τη στιγμή που δεν υπάρχει συντονισμός με παλλαϊκό μέτωπο και που δεν βάζει ζητήματα ρήξης με τη στρατηγική των μονοπωλίων. Πιστό στη λογική “εμείς-εμείς οι μόνοι συνεπείς” επιμένει να βαφτίζει τις 48ωρες “κλιμάκωση του αγώνα” και να υπονομεύει με κάθε τρόπο την επιτυχία της απεργίας ώστε να επαληθευτεί στο τέλος. Η τακτική του ήταν ότι ακολουθούμε σε όλα την ΑΔΕΔΥ, το οποίο άλλωστε φάνηκε και από τις κινητοποιήσεις της ΔΟΕ. Επέμενε πεισματικά από την αρχή στις 48ωρες που έτσι κι αλλιώς θα γίνονταν αφού τις είχε προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ.

Ενώ τα μέλη του ΠΑΜΕ δήλωναν απεργοί όλες τις μέρες, ήταν απόντες από τις απεργιακές επιτροπές και τις τοπικές δράσεις που οργανώνονταν. Αν και σημειώθηκε πρωτοφανής συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις, προσπάθησαν να τις συκοφαντήσουν βάζοντας συνεχώς θέματα απαρτίας, ψηφοφοριών, λήψης αποφάσεων. Διαγκωνίζονταν με το υπουργείο για το ποιος θα δώσει χαμηλότερα ποσοστά απεργών, καθώς έπαιρναν στοιχεία για την απεργία όχι από τις ΕΛΜΕ αλλά από τις διευθύνσεις. Χυδαιολόγησαν απέναντι σε απεργούς αλλά και στο κίνημα, ανασύροντας για ακόμη μία φορά τα περί προβοκατόρων, ανυπόμονων μικροαστών, ανεύθυνων, επικίνδυνων κτλ. δίνοντας άλλοθι στην κυβερνητική προπαγάνδα.

Ενώ ρητόρευαν περί μετώπου, στις ομοσπονδίες ή σωματεία που έχει δύναμη το ΠΑΜΕ, η στάση των μελών του ήταν αρνητική στη διεύρυνση του απεργιακού αγώνα. Ακόμη και εκεί που πρώτη δύναμη στο ΔΣ είναι το ΠΑΜΕ δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας μάλιστα, με ευθύνη του ΠΑΜΕ, το οποίο έχει την πλειοψηφία, δεν συγκαλείται καν ΔΣ εδώ και μήνες.

ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Μετά την επίσημη λήξη της απεργίας ξεκίνησαν μαθητικές καταλήψεις. Βρεθήκαμε μπροστά σε νέα πραγματικότητα. Τα αιτήματα των μαθητικών καταλήψεων είναι κοινά με τα αιτήματα της απεργίας των εκπαιδευτικών. Ωστόσο οι εκπαιδευτικοί είχαν κολλήσει. Oι μαθητικές καταλήψεις είναι συνέχεια και συνέπεια της δικής τους απεργίας και δεν δικαιολογείται παθητική στάση. Οι μαθητές-τριες αντιδρούν με αυτό τον τρόπο στο νέο νόμο για το νέο λύκειο αλλά παραμένουν κλεισμένοι μέσα στα κατειλημμένα σχολεία. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ξεκολλήσουν από την παθητική παρακολούθηση των μαθητών και να προχωρήσουν σε οργάνωση κοινών δράσεων. Αντί να κάθονται παθητικά έξω από τα κατειλημμένα σχολεία τους και μετά από λίγη ώρα να φεύγουν, μπορούν συντονισμένα μεταξύ τους να καλέσουν τους μαθητές τους σε μια κοινή πορεία μαθητών-καθηγητών στους δρόμους της πόλης.

ΤΕΛΙΚΑ

Ο ενθουσιασμός, η πρωτοφανής συμμετοχή στις απεργιακές επιτροπές, οι απεργιακές φρουρές με τα παραδειγματικά μπλοκαρίσματα των σχολείων, οι καταλήψεις των γραφείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και οι μαζικές διαδηλώσεις έγραψαν μία σημαντική σελίδα στην ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος, αλλά σύντομη. Γιατί στην τρέχουσα συγκυρία, η οργή συνυπάρχει με την ηττοπάθεια. Αιτία είναι η μέχρι σήμερα αποτυχία όλων των κινημάτων να αναχαιτίσουν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Μαζί με την οργή και την αγανάχτηση φωλιάζει μέσα στους μισθωτούς και η αίσθηση της ματαιότητας των αγώνων. Ο ενθουσιασμός και τα μαζικά ξεσπάσματα κρατάνε λίγο. Υποχωρούν γρήγορα και τη θέση τους παίρνει η ηττοπάθεια.

Όσο διεκδικητικοί κι αν υπήρξαμε στο παρελθόν, όσο και αν τους αναγκάσαμε να πληρώσουν από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν ξεχνάμε ότι σαν εργατική τάξη παραμένουμε μια τάξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είμαστε ο ένας από τους δύο πόλους της καπιταλιστικής σχέσης. Και μ’ αυτήν τη σχέση πρέπει να τελειώνουμε. Τώρα βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Ήμασταν κάτι, δεν είμαστε τίποτα. Αν ξαναγίνουμε κάτι καλύτερο, ίσως αυτή τη φορά ανοίξουμε το δρόμο για να γίνουμε το παν.

Μπορεί να βάλαμε ακόμη μία ήττα στην καμπούρα μας, αλλά η ταξική πάλη δεν τελειώνει. Μέσα και από αυτό τον αγώνα αποδείχτηκε ότι ο μόνος δρόμος είναι αυτός της ακηδεμόνευτης αυτοοργανωμένης μαχητικής δράσης, ενάντια στους αυτόκλητους σωτήρες των κομμάτων, ενάντια στους γραφειοκράτες συνδικαλιστές.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

 

πηγή: εφημερίδα Δράση