ΤΟ ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ

Θυμάστε εκείνο το παλιό παιχνιδάκι όπου κάποιος σου λέει συνέχεια..

Τι τρέχει στι φλέβες σου και απαντάς – αίμα. Στο ρωτάει πολλές φορές συνέχεια το ίδιο κι απαντάς συνέχεια – αυτόματα – «αίμα» Τότε ξαφνικά σε ρωτάει με τι περνάς τα φανάρια?

Κι η πλειοψηφία απαντάει – αυτόματα- με κόκκινο...

Χτες  γιορτάζαμε το ΟΧΙ.  Κι είναι μια γιορτή που πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Οχι όμως μόνο για τους λόγους που επικαλούμαστε επισήμως, αλλά γιατί πρέπει να μείνει έστω και μια μέρα το χρόνο, που να είναι η μερα του ΟΧΙ.

Γιατί αυτό το ΟΧΙ έχει καταντήσει ακριβώς όπως η παγκόσμια μέρα των ερωτευμένων, ή παγκόσμια ημέρα της πατάτας.. Φαντάζει περίεργο, σχεδόν φαντασιακό το όχι στο πολιτισμό των ατέλειωτων ΝΑΙ.  Εκείνων των ναι, που λέγονται μηχανικά πλέον, σαν καλοκουρδισμένα κουκλάκια που γεννιούνται και πεθαίνουν για να κουνάνε το κεφάλι ασταμάτητα λέγοντας με μηχανική φωνή. Ναι..ναι...ναι...ναι...

Περνάω το φανάρι με κόκκινο.  Προκαθορισμένοι συνειρμοί.


Θυμάσαι τη τελευταία φορά που είπες ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ  σε κάτι πολύ σημαντικό? Θύμασαι πότε ήταν η τελευταία σου πτώση σαν ελεύθερος αλεξιπτωτιστής , σε δικό σου στόχο ? Δεν μιλάμε για τα όχι δεν μου αρέσει αυτή η ταινία, αυτό το φαγητό, αυτό το ρούχο... δεν μιλάμε για τα όχι δεν θα σου κάτσω, όχι δεν με τουμπάρεις, όχι δεν σε γουστάρω... δεν μιλάμε για τα όχι που βοηθάνε αντί να στρίψεις από το αριστερό πορτάκι να στρίψεις από το δεξί για να κόψεις λίγο δρόμο για τον ίδιο προορισμό..

Μιλάμε για τα ΟΧΙ που ανατρέπουν τα δεδομένα.  Εκείνα που αποδεικνύονται ο αστάθμητος παράγοντας σε όσους βομβαρδίζουν τα ανθρώπινα μυαλά με εκατομμύρια κατευθυνόμενα ΝΑΙ.. Μιλάμε για τα ΟΧΙ που δεν επιλέγουν πορτάκια αλλά γκρεμίζουν τείχη ολόκληρα.

Υπάρχουν αρνήσεις που δηλώνουν επιλογή μεταξύ δυο προϊόντων του ιδίου κατασκευαστή. Οχι αυτό το μοντέλο, αλλά εκείνο. Κι υπάρχουν αρνήσεις που υποδηλώνουν ΜΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗ. Που δεν είναι ή επιλογή  μιας μονόφθαλμης αλήθειας μέσα στα τυφλά ψέμματα, αλλά ένα κοίταγμα χωρίς φόβο, χωρίς κανένα ενδοιασμό στη σάπια εκδοχή που σου προσφέρεται και την απορρίπτεις σαν ξένο μόσχευμα.

Πόσα ΟΧΙ υπάρχουν στη ζωή σου που γκρεμίζουν τα γεφύρια πισω σου, κάθε μορφής δουλείας, υποταγής, μιζέριας, κακομοιριάς, φόβου, απελπισίας, τρέλας, καθώς έχεις αποφασίσει να βρεις το δρόμο για την ελευθερία σου? Πόσα ΟΧΙ έχουμε πει με κίνδυνο να χάσουμε τα ποδια μας, τα χέρια μας, τη ζωή μας την ίδια ?  Πόσο ηρωισμό, πόσο μεγαλείο, πόση ουσία τελικά υπάρχει στη ζωούλα μας, οι άνθρωποι  που νομίζουν πως είναι  η κορωνίδα της δημιουργίας κι αποδεικνύουν κάθε μέρα πως τελικά είναι απλά ο πάτος του ουρανού?

Αναρωτιέστε τι είναι εδώ κάτω. Τι είναι αυτή η γη που φυτρώσαμε, που σέρνουμε το φορτίο μας  μέσα στους αιώνες χωρίς να μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση για την ουσία και το νόημα της ύπαρξής μας, του θανάτου μας?

Μια φυλακή είναι που στέλνονται όλοι οι ανεπιθύμητοι. Μια φυλακή που δεν χρειάζεται καν δεσμοφύλακες.  Γιατί δεν έχει κανείς κάπου αλλού να πάει. Μια φυλακή εξορία, ένα νησί όπου κυκλοφορούν οι ναυαγοί του ουρανού.

Η μόνη λέξη που κατορθώνει να περνάει τα σύνορα της ατμόσφαιρας και να υπενθυμίζει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο ακόμα και στα πιο μελετημένα «προγράμματα» είναι το ΟΧΙ..
Ενα όχι δυνατά βγαλμένο μέσα από τη ψυχή...

Είναι τα φτερά που σου κόψανε για να πετάξεις ξανά.

Είναι ένα κοίταγμα κατάματα στον ήλιο χωρίς να νοιάζεσαι αν θα κάψεις τα μάτια σου.

Είναι μια βουτιά μέσα στην άβυσσο χωρίς να φοβάσαι αν θα σε συνθλίψει.

Χωρίς τα μεγάλα ΟΧΙ, δεν μπορείς να φτάσεις σ΄εκείνο το μοναδικό συναίσθημα που βγαίνει μέσα από τη ψυχή, και δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται, δεν αποκτιέται, με κανένα αντίτιμο, με κανένα θησαυρό αυτού του παραπλανημένου κόσμου, ένα συναίσθημα που από μόνο του απαντά σε κάθε ανόητο, κάθε νεκροζώντανο, κάθε αχυράνθρωπο, κάθε κακοφτιαγμένο αντίγραφο , πως τα πειραματόζωα δεν είναι πάντα δεδομένο πως θα ακολουθήσουν το πρόγραμμα που έχει οριστεί για την πορεία τους μέσα στο λαβύρινθο.

Είμαστε σε μια φάση που η καχυποψία είναι απαραίτητη και η ανυπακοή προτέρημα. Μια εποχή που μας καλεί να αναζητήσουμε που είναι ο μίτος που θα μας οδηγήσει στην έξοδο. Εκτός κι αν έχουμε παραδοθεί, στο μοιραίο.  Αν η ζωή μας μπορεί να προχωράει ανάμεσα σε φόβους, κακομοιριά και ατέλειωτα ναι...

Ο άνθρωπος της προόδου, της επιστήμης, της ανώτερης τεχνολογίας, ο άνθρωπος που έχει πλέον εθιστεί σαν τελειωμένο πρεζάκι στην απόκτηση «αγαθών» όπως αποκαλεί όλα αυτά τα μπιχλιμπίδια που στη πλειοψηφία τους δεν είναι τίποτα άλλο από άχρηστα κι επικίνδυνα σκουπίδια, έχει χάσει την ικανότητα να νοιώθει πλέον δέος... Αυτό το δέος που δεν ζητάει απαντήσεις, δεν ζητάει προστασία, δεν ζητάει αναγνώριση παρά μόνο ΗΣΥΧΙΑ για να αφουγκραστεί όσα έχουν μείνει ακόμα ζωντανά πάνω σ΄αυτό το τεράστιο ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ.

Δεν έχει χρόνο. Δεν έχει περιθώριο για να δώσει τροφή στη ψυχή του. Δεν είναι μέσα στο καθημερινό του πρόγραμμα πράγματα που ξεφεύγουν από τη ζυγαριά των εμπόρων.  Δεν θυμάται πότε είναι η τελευταία φορά που αγωνίστηκε για όλα εκείνα που δεν έχουν τιμή αλλά τιμούν τη ζωή από μόνα τους. Δεν θυμάται πότε ήταν η τελευταία φορά που ξυπνώντας το πρωί  έβαλε στο ημερήσιο πρόγραμμα και μια άσκηση ελευθερίας, πότε έκλεισε με δύναμη στη μούρη της σαπίλας τη πόρτα κι έφυγε....

Ολο αυτό που συμβαίνει γύρω μας έχει ειπωθεί με μια απλή φράση..

Γλυτώσαμε από τους καρχαρίες και μας έφαγαν οι κοριοί...

Ναι, δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από κοριοί.  Αόρατοι, τρυπώνουν στον ύπνο σου τα βράδυα και σε ενοχλούν, σε τσιμπάνε, σε μολύνουν. Κοιτάς με οργή το πρωί τις κοκκινίλες τους, μολύνεσαι αλλά δεν τους βλέπεις.  Η ζημιά τους φαίνεται από τα αποτελέσματα.  Αυτό το τεράστιο, γκροτέσκ κατασκεύασμα, που ονομάζεται σύγχρονος πολιτισμός είναι φτιαγμένο από τόσο μικρά ανθρωπάκια που τα θέλουν όλα μπόλικα, τεράστια, άφθονα ακριβώς γι΄αυτό το λόγο. Για να σκεπάζουν τη μικρότητά τους.

Δυό πράγματα φοβούνται.

Τη γνώση και τη μνήμη.

Θυμήσου.

πηγή: Συνήθης Ύποπτος