Θα δοθεί, μάλιστα, μάχη για να «κερδίσουμε» αυτό το «θείο δώρο» από τον μπάρμπα μας στις Βρυξέλλες, γι’ αυτό και ήδη βαφτίστηκε «ομόλογο σωτηρίας». Αυτό το ομόλογο, λέει, θα έχει μικρότερο επιτόκιο και θα οδηγήσει «σε μεγάλη μείωση του χρέους». Από όλα αυτά μπορώ με άνεση να συμφωνήσω μόνο σε ένα. Στο «ομόλογο σωτηρίας». Σωτηρία αποκλειστικά για τη σημερινή κυβέρνηση, όμως. Για τη χώρα είναι ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι που λείπει από το παζλ του τέλους της.
Εγώ επειδή είμαι χουβαρντάς, σπάταλος και ανοιχτοχέρης, λέω ότι οι Βρυξέλλες θα μας κάνουν τη χάρη να μεταφέρουμε το ξεχρέωμα αυτών των 130 δισ. ευρώ για 50 χρόνια αργότερα, όχι απλώς με μειωμένο επιτόκιο αλλά με μηδενικό. Για τέτοια καλοσύνη μιλάμε. Αμέσως το κέρδος είναι καθαρά πολιτικό, η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι αποφύγαμε –για 20η ή 21η φορά δε θυμάμαι καλά – τη χρεοκοπία και όλα μαζί τα μπεεεε τρέχουν να την ξαναψηφίσουν. Εδώ σταματά και το όποιο κέρδος.
Ξεκινάμε τα δύσκολα. Το 2008 μια άλλη πετυχημένη κυβέρνηση είχε προχωρήσει στην έκδοση ενός άλλου ομολόγου, 30ετούς διάρκειας αυτή τη φορά, ύψους 4 δισ. ευρώ, με επιτόκιο 4,6%. Εδώ, λυπάμαι ειλικρινά, αλλά δε μπορώ να κάνω σκόντο στο επιτόκιο. Θα μου πεις και τι είναι 4 δισ. μπροστά στα 130 δισ. Εμ έλα που είναι, γιατί σε 25 χρόνια θα πρέπει να πληρωθούν. Στο ενδιάμεσο, λοιπόν, μέχρι τα 25 αυτά χρόνια οι προϋπολογισμοί θα γίνονται με βάση και αυτά τα 4 και τα άλλα 130 δισ. Γιατί; Μα επειδή κανείς στις Βρυξέλλες δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να αφήσει ανεξέλεγκτους τους προϋπολογισμούς της Ελλάδας μέχρι να πάρει πίσω και το τελευταίο σεντ του επιτοκίου του. Άρα το επιχείρημα Στουρνάρα ότι με το 50ετές ομόλογο η ελληνική κυβέρνηση θα μπορεί να έχει πιο ανεξάρτητη οικονομική πολιτική είναι ένα τεράστιο πάπαλο.
Αυτό που θα κάνει η κυβέρνηση είναι να πανηγυρίσει ότι λύθηκε το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους. Αυτό που θα κρύψει η κυβέρνηση είναι ότι θα έχει λυθεί η βιωσιμότητα του χρέους μόνο για τη διετία 2014-15. Μετά, πάμε από την αρχή και μάλιστα με ένα χρέος που θα διογκώνεται καθημερινά από τους δανεισμούς που θα κάνει η Ελλάδα από τις «αγορές» καθώς «θα έχει ανακτήσει την εμπιστοσύνη τους».
Ζήσαμε μία 3ετία όπου η ανάπτυξη ήταν πιο κινητή γιορτή κι από εκείνη του Ασώτου. Τουλάχιστον όμως του Ασώτου τη γιορτάζεις κάποια στιγμή 63 μέρες πριν αποφασίσει πότε θα πέσει το Πάσχα. Της Αναπτύξεως ακόμη ψάχνουμε να της βρούμε ημερομηνία. Με τόσα μέτρα, λοιπόν, με τόσες θυσίες, με τόσο ξεπούλημα, με τόσα παρακάλια να έρθει κάνας επενδυτής και το μόνο που κατάφεραν είναι να εκτινάξουν χρέος, ύφεση και ανεργία. Ακούσατε εσείς κανέναν από την κυβέρνηση να αναγνωρίζει το λάθος και να υπόσχεται αλλαγή πολιτικής; Όχι φυσικά! Θεωρούν απόλυτα πετυχημένη αυτή την πολιτική και ήδη τη βλέπουν ως το μεγαλύτερο success story από εποχής Περικλέους και δώθε.
Με αυτή την πολιτική, λοιπόν, ειλικρινά ποιος πιστεύει ότι σε 50 χρόνια θα πληρώσουμε ομόλογο αξίας 130 δισ. και είπαμε χάρισμα οι τόκοι; Εκείνη την ημέρα ή τέλος πάντων λίγους μήνες πριν, κάποιος άλλος πανίβλακας με φαλάκρα, μουστάκι και γνωστό πολιτικό επίθετο θα βρεθεί στη Γαύδο απ’ όπου θα ανακοινώσει στο λαό ότι το Μνημόνιο 357 είναι μονόδρομος για να σωθεί η χώρα. Δεν ξέρω βέβαια ποια χώρα θα εννοεί, γιατί για να υπάρχει Ελλάδα ως τότε κάπως χλωμό το βλέπω.
πηγή: Καρτέσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου