Ριζοσπαστικοποίηση. Το χρέος μίας ελεύθερης κοινωνίας

Χρησιμοποιώντας την καθημερινότητα αλλά και την καθημερινή ειδησεογραφία ως «παράδειγμα», οι μεγάλοι μύστες της βραδινής λαϊκής ενημέρωσης, προσπαθούν –φιλότιμα ομολογουμένως- να πείσουν για το «λάθος» της κοινωνίας να στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε μία τεράστια προσπάθεια αντίδρασης στη δικτατορία των τριμερών τερατουργημάτων και των επιβαλλόμενων δια σιδηράς πυγμής, εκτρωματικών νομοθετημάτων τους. Προσοχή, δεν είναι υπερβολή ο όρος «δικτατορία των τριμερών» αφού όσο δικτατορικά εξαναγκάζει και βιάζει ένα λαό η τριμερής του εξωτερικού, τόσο δικτατορικά προς τους ίδιους ενδεείς, φέρεται η οσφυοκαμπτική και δουλοπρεπέστατη τριμερής του εσωτερικού. Η δεύτερη είναι ακόμα πιο αποκρουστική, φρικαλέα και γλοιώδης αφού σε σχέση με εκείνη του εξωτερικού που έχει τη δύναμη να διαφεντεύει, είναι απόλυτα ετερόφωτη και φέρεται σαν τον απάνθρωπο επιστάτη ενός πλούσιου, αφέντη του προεμφυλιακού νότου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μετά την πρώτη επίθεση (ΓΑΠ) κατά των λαϊκών στρωμάτων, η ριζοσπαστικοποίηση του λαού προέκυψε σε σχετικά γρήγορο χρόνο. Βέβαια σε έναν λαό που η πλαστή ευδαιμονία του συστηματικού καταναλωτή προϊόντων (δηλαδή του επιδιδόμενου σε ψυχολυτρωτικό shopping therapy κατά το τηλεοπτικώς λεγόμενο) βρισκόταν σε ανώτερη μοίρα από τις πολιτικές του ανησυχίες. Έτσι δεν μπορούσε να περιμένει κανείς την άμεση αντίδραση σε ότι προσβάλει την προσωπικότητα του ή την αξιοπρέπεια του, πολύ δε περισσότερο, όταν προσβάλλονται χαρακτηριστικά που προκύπτουν από την ιδιότητα του πολίτη, αφού αυτά είναι αόρατα, άυλα άρα και ανύπαρκτα γι’ αυτόν. Όταν όμως θίχτηκε από την πρώτη τριμερή εξωτερικού και σοσιαλιστική εσωτερικού, το πορτοφόλι, ήρθε ένα είδος αφύπνισης. Ξαφνικά, άνθρωποι που ποτέ δεν ανέπτυξαν ταξική συνείδηση, απόκτησαν μία οιονεί ταξική, ουσιαστικά εισοδηματική (αν μπορεί να την πει κανείς έτσι) συνείδηση. Διέκριναν οι άνθρωποι αυτοί, πως απειλούνταν με κοινωνικό και κατ’ επέκταση βιολογικό αφανισμό, μέσω της εξαφάνισης των βιοποριστικών τους μέσων. Γιατί με την εξαφάνιση αυτή, το σύστημα που επί χρόνια λάτρευαν, τους μετέτρεπε σε φτηνό παραγωγικό συντελεστή, για την επιβίωση του συστήματος,  βέβαια.

Η εργασία έχασε την αξία της, την ίδια στιγμή που τα προϊόντα ακρίβαιναν, την ίδια στιγμή που τα κεφάλαια χόρευαν στα σύννεφα του καπιταλιστικού ουρανού, και  διέτρεχαν τις ηπείρους και τις χώρες με αστρικές ταχύτητες. Το παιχνίδι σε βάρος αυτών των υποψηφίων μοντέρνων προλεταρίων έγινε ξεκάθαρο. Αφού μειώθηκαν οι αξίες γης (της γης στην οποία επένδυαν αυτοί οι σημερινοί μοντέρνοι προλετάριοι) αφού τους έκλεψαν την εργασία για να τους αναγκάσει να ξεπουλήσουν ότι εργασία τους είχαν παγώσει σε καταθέσεις, βρέθηκαν να διαθέτουν –για να επιβιώσουν- μόνο την εργασία τους. Προλεταριοποιήθηκαν δηλαδή, δίχως να το καταλαβαίνουν και δίχως ακόμα να το έχουν καταλάβει.

Όταν τους την στέρησαν και την εργασία για να τους αποστερήσουν και την τελευταία δυνατότητα αντίδρασης, εξαθλιώθηκαν. Κατά την παραπάνω διαδικασία όμως πρόλαβαν να ριζοσπαστικοποιηθούν  σε ικανό ποσοστό και να φέρουν μετά από πολλά χρόνια, ένα κόμμα της Αριστεράς, στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.  

Δεν εξετάζουμε το αν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ήταν πράγματι ριζοσπαστικό, τουλάχιστον στις διαδοχικές εκλογές του Μαίου και του Ιουνίου του 2012, αν και, ειδικά του Ιουνίου, πραγματικά ήταν και ριζοσπαστικό και εφαρμόσιμο. Εξετάζουμε το ότι για να διαμορφωθεί μία ριζοσπαστική πολιτική πρόταση πρέπει πρώτα να το ζητάνε οι συνθήκες και ο λαός ο ίδιος. Έτσι, κατ’ απαίτηση του ίδιου του χειμαζόμενου λαού, ειδικά εκείνου του κομματιού του που ζούσε το δράμα του στα μεγάλα πολεοδομικά συγκροτήματα της χώρας, διαμορφώθηκε η ριζοσπαστική πολιτική πρόταση της Αριστεράς. Και ο λαός, ως εκλογικό σώμα έδειξε πως την είχε πράγματι ανάγκη αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση, ανεβάζοντας το ποσοστό επιδοκιμασίας της Αριστεράς στο 27% στις εκλογές του Ιουνίου.

Από τότε πέρασαν σχεδόν εννέα μήνες. Η τριμερής δικτατορία που επιβλήθηκε άρχισε να αποκαλύπτει το φριχτό της πρόσωπο. Είτε στον τομέα της καταστολής (γεμίσαμε ένστολους ροπαλοφόρους, διεστραμμένους φετιχιστές της ωμής δύναμης δίχως εγκέφαλο ) είτε της προπαγάνδας που έγινε απροκάλυπτη, ωμή και χυδαία, με αποκορύφωμα το άτεχνο και γελοίο μοντάζ του αστείου Κεδίκογλου αλλά και την έκρηξη προβοκατόρικων επιθέσεων με μόνο στόχο να κατηγορηθεί ο φορέας της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ως υποθάλπων τα φαινόμενα αυτά. Η δικτατορία δεν ντρεπόταν να ισχυρίζεται πως προστατεύει τη νομιμότητα και πως οι νόμοι τηρούνται, την ίδια ώρα που το νομοθετικό της έργο βασίζεται σε κατάπτυστες και αναγκαστικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, υπογεγραμμένες και από το «σύμβολο της δημοκρατίας» τον γέροντα με ο απλανές βλέμμα που υπακούει πειθήνια στη νοσοκόμα του, τον γιατρό του και τον εκάστοτε πρωθυπουργό που τον στηρίζει. Η νομιμότητα μίας παράνομης κυβέρνησης ή η ανομία μίας νομιμοφανούς δικτατορίας.

Οι συνθήκες έμοιαζαν έτοιμες για τη δεύτερη φάση ριζοσπαστικοποίησης του λαού με το σχηματισμό ενός πλατιού λαïκού μετώπου ενός λαϊκού τυφώνα που θα αξίωνε τη ζωή του πίσω από τους καταχραστές. Και όμως. Αυτός ο λαός που ριζοσπαστικοποιήθηκε πριν από εννέα μήνες, αντί να προχωρήσει και άλλο, έξαφνα συντηρητικοποιήθηκε. Φοβήθηκε τη δύναμη που ο ίδιος κατείχε. Και οι ενδείξεις (γιατί είναι ανόητο να μιλάμε για αποδείξεις σε τέτοιους καιρούς) ήταν η  άνοδος των πιο αντιλαϊκών και πιο απάνθρωπων μορφωμάτων. Της μετα ΕΡΕ (γνωστή και ως Σαμαρική ΝΔ) και της νεοναζιστικής Χ.Α.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, σαν από αυτόματη αντίδραση, όπως είχε ακολουθήσει προηγουμένως τη λαϊκή διάχυτη απαίτηση για ριζοσπαστικές προτάσεις, τώρα μοιάζει να ακολουθεί μία λιγότερο ριζοσπαστική πορεία. Και αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι ένας σχηματισμός που εκφράζει  την κοινωνία. Εδώ όμως, στο παιχνίδι των ισορροπιών, απαιτείται κάτι διαφορετικό από το να αφουγκράζεσαι τις κοινωνικές τάσεις. Χρειάζεται να παλέψεις με ένα παρακράτος που χρόνια τώρα ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις κατά το πώς επιβάλουν τα συμφέροντα των λίγων. Και έχει εμπειρία το παρακράτος στο να κάνει αυτή τη βρωμοδουλειά. Αντί να υποχωρείς στην πίεση που σου ασκεί το εκλογικό σώμα που αποτελείται από τρομοκρατημένους ανθρώπους, αναλώσιμη ύλη για το άρμα των φαύλων δικτατόρων, προχωράς στη δεύτερη φάση ριζοσπαστικοποίησης με ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις, με συνεχή λαϊκή επιμόρφωση με κατάδειξη του αποκρουστικού προσώπου του παρακράτους. Πρέπει ο λαός να δει ξεκάθαρα το πρόσωπο του τέρατος που βαστάει τα ηνία της χώρας. Και πως θα το δει όταν στο φόβο του απαντάς με συγκατάνευση και κατανόηση. Ποτέ δεν γίνεται κατανοητός ο φόβος και ποτέ ο ενδεής δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως Πολίτης, με την κυριολεκτική σημασία του όρου.

Σίγουρα, κάποιοι μπορεί να βλέπουν τη ριζοσπαστικοποίηση ως βίαιη ρήξη με το καθεστώς, συμπλοκές στους δρόμους, επεισόδια και άλλα τέτοια. Όποιος τα πιστεύει αυτά, στην Ελλάδα του 2013, βλέπει μόνο το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης από τη νέα Χούντα. Δεν πρόκειται για ριζοσπαστικοποίηση αλλά για πόλεμο. Και μάλιστα ισοπεδωτικό και ολοκληρωτικό πόλεμο, κόντρα στους βιαστές της βούλησης και της ζωής ενός λαού, μίας χώρας. Δεν είναι έτσι. Έτσι θέλουν τα δουλάρια που κυβερνάνε, να πιστεύει ο κόσμος. Και αν μπορέσουν, εκεί θα οδηγήσουν τα πράγματα γιατί έτσι τους βολεύει. Γιατί έμαθαν να εξουσιάζουν με το φόβο. Και αυτό είναι κάτι που έχει αποδειχθεί πολλές φορές και στο απώτερο και στο πρόσφατο παρελθόν.

Όχι, δε θα περάσει η επιθυμία των τεράτων. Αρκεί να το θελήσουμε, να ενισχύσουμε με περισσότερους  την πολιτική μας αφύπνιση και να συνεχίσουμε τη ριζοσπαστικοποίηση μας, από εκεί που την αφήσαμε  Ριζοσπαστικοποίηση για τον ελληνικό λαό σήμερα είναι να σταθεί αξιοπρεπώς και να ζητήσει πίσω τη ζωή του και  όσα του έκλεψαν οι διεθνείς κεφαλαιοκράτες και αφορολόγητοι εφοπλιστές, τραπεζίτες και λοιποί, δια των δουλικών χεριών του ΓΑΠ, του Βενιζέλου, του Παπαδήμου, του Σαμαρά. Και αυτό δεν έχει σχέση με οδομαχίες και πολέμους πόλεων. Τουλάχιστον όχι στο σημείο που βρισκόμαστε. Με την πορεία και τις σκοτεινές πράξεις της τριμερούς δικτατορίας όμως κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, ούτε ασφαλής για το τι κρύβει το μέλλον. Με την ανεργία να κορυφώνεται ολοένα, την ανέχεια να μαστίζει τον λαό, τη δυστυχία να είναι εγκατεστημένη μόνιμα πάνω από τη χώρα και όλα αυτά να αντικατοπτρίζονται μόνιμα στα πρόσωπα και στα λόγια Σαμαράδων (ο κύριος «στα τέσσερα» όπως είπε και ο Ν. Νικολόπουλος), Στουρναραίων, Βενιζέλων και Κουβέληδων κανείς δεν μπορεί να νοιώθει καλά στη χώρα αυτή. Το ξέρουν και γι’ αυτό εξουσιάζουν. Εξουσιάζουν ενδεείς, ανήμπορους να αμφισβητήσουν την ελέω προστάτιδων δυνάμεων εξουσία. Οι Έλληνες πολίτες –αν υπήρχαν- θα τους είχαν ήδη κάνει παρελθόν.  

ΥΓ. Προσθέτω τον επίλογο σε ένα εξαιρετικό άρθρο του Δ. Χρήστου, από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, της 13^ης Ιανουαρίου 2013. Για τις κοινωνίες που φοβούνται να προχωρήσουν, αποτελεί ένα έναυσμα μνήμης για έναν ωφέλιμο παραλληλισμό με το ελληνικό σήμερα.

Οι μορφές βίας και η υποκρισία των τρακαδόρων

Δημήτρης Χρήστου ΑΥΓΗ της Κυριακής 13/1/2013

….Η ΕΛΛΑΔΑ μετατρέπεται σε προτεκτοράτο για να γίνει προσεχώς το καλύτερο θέρετρο των κατακτητών. Αυτοί που κατοικούν εδώ και οι νέοι ηγεμόνες δεν τους θεωρούν απογόνους των Ελλήνων είναι πολλοί και δεν τους χρειάζονται όλους στα πόδια τους οι πλούσιοι Ευρωπαίοι. Οι επιστήμες και η έρευνα, οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι αχρείαστες, αφού τα αφεντικά έχουν πόρους να αγοράζουν ό,τι καλύτερο από τους καλύτερους του δικού τους ιδιωτικού τομέα. Όταν το 1992 κάηκε το Λος Άντζελες από την εξέγερση των μαύρων, δεν υπήρχε ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπαχαλάκηδες ούτε τίποτα. Υπήρχε μόνο η οργή των καταπιεσμένων απέναντι στην αδικία για την αθώωση του φονιά λευκού αστυνομικού. Τι στο διάολο, δεν καταλαβαίνετε... αριστεροί δημοκρατικοί άνθρωποι;

πηγή: JUNGLE-Report