ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ…

Στις μέρες του Μνημονίου, ο λαϊκισμός (ο πραγματικός, όχι αυτός που επικαλείται ο Βενιζέλος) φοράει το ένδυμα του “υπεύθυνου συζητητή” και η πραγματικά επαναστατική νοοτροπία ονομάζεται ελιτισμός. Όπως έχουμε ξαναπεί, οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να κινούνται μέσα στα όρια αυτού του μοντέλου (καπιταλισμός) και το εμπιστεύονται αν και ξέρουν τ’ αρνητικά του.

Τους είναι αδιανόητο να σκεφτούν ως εχθρό το κράτος, το χρήμα και τα προϊόντα τους, δηλαδή τον ρατσισμό, τον φασισμό, τις εξουσιαστικές σχέσεις και την εικονική πραγματικότητα της “κανονικής ζωής”. Οπότε δεν τρέφω αυταπάτες ότι η πλειοψηφία θέλει κάτι διαφορετικό.

Αντιθέτως οι πολλοί ζητούν ηγέτες. Οι δήθεν πρωτοπόροι πάλι, ψάχνουν για πρόβατα, ώστε να γίνουν οι νέοι καθοδηγητές. Άρα δεν έχουμε να κάνουμε με την αμφισβήτηση των δομών αυτού του συστήματος, αλλά με μια αναδιανομή των ρόλων. Είτε λέγεται ΣΥΡΙΖΑ (θα σώσει τον λαό ο οποίος θα είναι πάλι θεατής), είτε η μιλιταριστική, ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής (που και καλά θα υπερασπιστεί το έθνος). Σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζω, ούτε είμαι υπέρ της θεωρίας των δύο άκρων. Επισημαίνεται μόνο, η πίστη στο ίδιο σύστημα, αλλά από διαφορετικό δρόμο για τον καθένα. Ακόμη και το ΚΚΕ, όσο και να θέλει, είναι ένα αστικό κόμμα. Η πρόσφατη αλλαγή στην ηγεσία του, μαρτυρά ότι θέλει να παραμείνει ίδιο κι απαράλλαχτο, μαντρώνοντας το εργατικό-φοιτητικό κίνημα στα δικά του καλούπια.

Καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και τις επιλογές του, επομένως, όποιος επιθυμεί ελευθερία την επιδιώκει πρώτα για τον εαυτό του, αν και σαφώς θα ωφεληθούν κι άλλοι άνθρωποι, σε μεγάλη κλίμακα. Γι’ αυτό πρώτα ότι κάνεις, το κάνεις για τον εαυτό σου. Στόχος των πολιτών που σκέφτονται διαφορετικά, οφείλει να είναι η αυτοργάνωση και η παράκαμψη των κλασικών δομών. Αν είναι να θίγεται ο όχλος όταν του τσιγκλάνε τα “εθνικά του χαρακτηριστικά”, τότε απέχουμε από τον στόχο. Πιο πιθανό είναι να οδηγηθούν στις αγκάλες κάποιας συντηρητικής παράταξης.

Η αγανάκτηση είναι χαρακτηριστικό των μικροαστών και το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι τα κινήματα των πλατειών που δεν έγιναν αγωγοί ριζοσπαστικοποίησης, αλλά σλόγκαν τύπου “όλοι μαζί μπορούμε” και “οι Έλληνες ενωμένοι”. Ο εθνικισμός και η τάση για εύρεση ηρώων αυξήθηκαν.

Οι πλειοψηφίες ιστορικά, ήταν μάζες, που παρακολουθούσαν την ιστορία να εξελίσσεται. Οποιοσδήποτε τις έβγαζε από την βολή τους, τους δημιουργούσε αρνητικά συναισθήματα, αφού θα έπρεπε ο καθένας να αναλάβει ευθύνες και -ίσως- να ξεπεράσει τον εαυτό του. Στο σύγχρονο περιβάλλον της κρίσης, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να δράσουν (χωρίς να ξέρουν απέναντι σε ποιον στόχο) αλλά δεν έχουν απεξαρτηθεί από το σύνδρομο του περιμένω-τον-Μεσσία.

Αλίμονο αν ο καθένας μας είναι απλά ένας “στερημένος”, που για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να καταστρέψει το Σύστημα, όχι για να αλλάξει τις δομές του, αλλά για να το “εκδικηθεί”, γιατί δεν του έδωσε μια καλή θέση για να το απολαύσει. Φορώντας το επαναστατικό κουστούμι, εν ονόματι της ηθικής του συστήματος, πιο εύκολα επιστρέφουμε στις αγκάλες του.

Γι’ αυτό εμπρός λαέ, μην σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι να γίνεις υπάλληλος και πάλι.

πηγή: Strange Journal 

το βρήκαμε εδώ: Ώρα Κοινής Ανησυχίας