Της Malone Dies
Η
ελληνική κοινωνία δεν θυσιάζεται απλώς, για να εξευμενίσει τις
απαιτήσεις ενός νεοφιλελεύθερου συστήματος. Η ελληνική κοινωνία, κατ΄
εντολή, διαπομπεύεται και κατ΄ εντολή σύρεται, σφαγιάζεται και
τεμαχίζεται από τους εγχώριους εκδοροσφαγείς και εκδοροτεμαχιστές
πολιτικούς της. Και ως σφάγιο, παραδίδεται στους δικαιούχους.
Όλες οι αξίες που κληροδότησε ο Β Παγκόσμιος πόλεμος, οι κοινωνικές κατακτήσεις, ο πολιτισμός, οι ελευθερίες, η μνήμη, κρεμάστηκαν στα τσιγκέλια.
Στα άγκιστρα των τραπεζών αιωρούνται οι αγωνίες, τα όνειρα και οι προσδοκίες των ανθρώπων.
Στους πάγκους των εφοριών, στα κρεβάτια των νοσοκομείων, στους τέσσερεις τοίχους των κατοικιών, στα ρείθρα των πεζοδρομίων αραδιάζονται σπλάχνα, ως υπολείμματα μιας ζωής που έχασε τον έλεγχο.
Όμως δεν μπορεί αυτό, να είναι το μοναδικό πεπρωμένο μιας κοινωνίας.
Δεν μπορεί ο παραλογισμός της κερδοσκοπικής αξίας να μετατρέπει τους ανθρώπους σε κοπάδι.
Δεν μπορεί κάθε άνθρωπος που χάνει τη δύναμή του, να θεωρεί ότι είναι απλά ένας χαμένος μεταξύ άλλων, μέσα στο πλήθος των ανωνύμων απελπισμένων.
Και κυρίως δεν μπορεί να εναποθέτει το καθήκον της «ανακούφισης από την ευθύνη» σε κάποιο πολιτικό κόμμα, όποιο κι αν είναι αυτό.
Στις 28 Απριλίου η πλειοψηφία των πολιτών, σιωπηλή, άναυδη και εν μέρει συνένοχη –διότι με τη δική της ψήφο ανέδειξε τους θύτες της- παρακολούθησε την κυβέρνηση να ευτελίζει και να ακυρώνει τη Βουλή υπερψηφίζοντας ένα πολυνομοσχέδιο που επιβάλει 15.000 υποχρεωτικές αποχωρήσεις, νέα χαράτσια, νέους φόρους και κατώτατο μισθό 427 ευρώ. Και όπως, σε αντιδιαστολή θυμήθηκε και σχολίασε στο fb ο Βασίλης Παπαστεργίου: το 2008 η απεργία των εργατών γης στη Μανωλάδα είχε ως αποτέλεσμα το μεροκάματο να ανέβει στα 23,50 ευρώ τη μέρα. Και τότε μιλάγαμε για "σύγχρονους σκλάβους".
Το σύμπλεγμα της ανεπάρκειας που διακατέχει την κοινωνία, εξηγείται με ποικίλους τρόπους αλλά αντιμετωπίζεται μόνον με ένα. Με την εξαιρετικά έντονη προσπάθεια, και την έντονη δράση. Με συνεχείς πράξεις αμφισβήτησης των νόμων τους, με πράξεις που θα εξαρθρώσουν την σταθερότητά τους και την συμβολική τους τάξη. Αλλιώς, κάθε συναίσθημα που δεν εξεγείρεται, αυτομάτως, εντάσσει με μοιρολατρικό τρόπο, τον άνθρωπο στο κοπάδι.
Όσο η κοινωνία δεν γίνεται επικίνδυνη για τους εχθρούς της, με τον τρόπο που νοιώθει, μιλά και πράττει, τόσο τα όνειρα της θα βρίσκονται σφαγμένα, γδαρμένα και με αφαιρεμένη γλώσσα.
Ας μην περιμένει λοιπόν Ανάσταση η κοινωνία. Λαός χωρίς ψυχή, θαύματα δεν ποιεί.
πηγή: left.gr
Όλες οι αξίες που κληροδότησε ο Β Παγκόσμιος πόλεμος, οι κοινωνικές κατακτήσεις, ο πολιτισμός, οι ελευθερίες, η μνήμη, κρεμάστηκαν στα τσιγκέλια.
Στα άγκιστρα των τραπεζών αιωρούνται οι αγωνίες, τα όνειρα και οι προσδοκίες των ανθρώπων.
Στους πάγκους των εφοριών, στα κρεβάτια των νοσοκομείων, στους τέσσερεις τοίχους των κατοικιών, στα ρείθρα των πεζοδρομίων αραδιάζονται σπλάχνα, ως υπολείμματα μιας ζωής που έχασε τον έλεγχο.
Όμως δεν μπορεί αυτό, να είναι το μοναδικό πεπρωμένο μιας κοινωνίας.
Δεν μπορεί ο παραλογισμός της κερδοσκοπικής αξίας να μετατρέπει τους ανθρώπους σε κοπάδι.
Δεν μπορεί κάθε άνθρωπος που χάνει τη δύναμή του, να θεωρεί ότι είναι απλά ένας χαμένος μεταξύ άλλων, μέσα στο πλήθος των ανωνύμων απελπισμένων.
Και κυρίως δεν μπορεί να εναποθέτει το καθήκον της «ανακούφισης από την ευθύνη» σε κάποιο πολιτικό κόμμα, όποιο κι αν είναι αυτό.
Στις 28 Απριλίου η πλειοψηφία των πολιτών, σιωπηλή, άναυδη και εν μέρει συνένοχη –διότι με τη δική της ψήφο ανέδειξε τους θύτες της- παρακολούθησε την κυβέρνηση να ευτελίζει και να ακυρώνει τη Βουλή υπερψηφίζοντας ένα πολυνομοσχέδιο που επιβάλει 15.000 υποχρεωτικές αποχωρήσεις, νέα χαράτσια, νέους φόρους και κατώτατο μισθό 427 ευρώ. Και όπως, σε αντιδιαστολή θυμήθηκε και σχολίασε στο fb ο Βασίλης Παπαστεργίου: το 2008 η απεργία των εργατών γης στη Μανωλάδα είχε ως αποτέλεσμα το μεροκάματο να ανέβει στα 23,50 ευρώ τη μέρα. Και τότε μιλάγαμε για "σύγχρονους σκλάβους".
Το σύμπλεγμα της ανεπάρκειας που διακατέχει την κοινωνία, εξηγείται με ποικίλους τρόπους αλλά αντιμετωπίζεται μόνον με ένα. Με την εξαιρετικά έντονη προσπάθεια, και την έντονη δράση. Με συνεχείς πράξεις αμφισβήτησης των νόμων τους, με πράξεις που θα εξαρθρώσουν την σταθερότητά τους και την συμβολική τους τάξη. Αλλιώς, κάθε συναίσθημα που δεν εξεγείρεται, αυτομάτως, εντάσσει με μοιρολατρικό τρόπο, τον άνθρωπο στο κοπάδι.
Όσο η κοινωνία δεν γίνεται επικίνδυνη για τους εχθρούς της, με τον τρόπο που νοιώθει, μιλά και πράττει, τόσο τα όνειρα της θα βρίσκονται σφαγμένα, γδαρμένα και με αφαιρεμένη γλώσσα.
Ας μην περιμένει λοιπόν Ανάσταση η κοινωνία. Λαός χωρίς ψυχή, θαύματα δεν ποιεί.
πηγή: left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου