Δε θέλω τίποτα απ' όσα με κ(ξ)ερνάει ο κόσμος μας.
Μοναχά στιγμές αγαλλίασης, ευτυχίας.
Στγιμές έντονες, γεμάτες και άδειες ταυτόχρονα.
Γεμάτες από εμπειρίες και συναισθήματα, άδειες από άγχη και πρέπει.
Γαμώ τη ζωή μου την "καθωσπρέπει" δηλαδή που με βάζει σ' ένα τρυπάκι να ζω "κανονικά".
Να ντύνομαι ευπρεπώς (μη μας περάσουν και για γύφτους), να φέρομαι με ευγένεια (μη μας περάσουν και για βλάχους), να υποτάσσω τα νεύρα μου αν πρόκειται να πάρω λεφτά (μη μας πούνε και μαλάκες), να μετράω τις κινήσεις και τα λόγια μου (μη μας πούνε κι άξεστους), να κάνω δηλαδή όλα όσα κάνει ένας "κανονικός" άνθρωπος, ένας απ' όλους.
Να κάνω τη δουλίτσα μου, να βγάζω τα λεφτάκια μου, να 'χω καλές σχέσεις με τον κόσμο, να μην κάνω φασαρία το βράδυ, να κοιμάμαι και να ξυπνάω νωρίς μπας και παρκάρω νωρίς, να ζω με πρόγραμμα: ξυπνάω, βουρτσίζω τα δόντια, πίνω έναν καφέ, ξεκινάω τις δουλειές μου, τρώω, πάω στη δουλειά, γυρίζω το βράδυ, τρώω και πέφτω ξερός για ύπνο, για να ξυπνήσω το αυριανό γαμημένο πρωί να κάνω πάλι τα ίδια.
Τι σκατά ζωή είναι αυτή ρε μπαγάσα Θεέ;
Έτσι φέρεσαι στο περιούσιο πλάσμα σου;
Ζούμε τελικά;
Ευχαριστιόμαστε ζωή;
Τι διάολο θέλουμε από δαύτην;
Να ζούμε με πρόγραμμα που χουμε κολλήσει με μαγνητάκι στο ψυγείο, μην τυχόν και ξεχάσουμε καμιά τυποποιημένη ενέργεια και χεστεί η φοράδα στ' αλώνι;
Τι σκατά ζητάει ένας άνθρωπος στον κόσμο αυτό;
Τι ζητάω κι εγώ;
Δε γουστάρω ρε μάγκα να πηγαινοέρχομαι σαν νεκροζώναντο ρομπότ πέρα-δώθε σε μια διαδρομή σπίτι-δουλειά. Δεν είμαι ούτε λεωφορείο ούτε κκές ούτε κοκάκιας για να 'χω σταθερή γραμμή.
Θέλω να ξυπνάω, να κάνω ό,τι μου 'ρθει (καβλώσει, θα 'λεγα, αλλά είμαι κι ευγενικός), να ξαπλώνω σε μια παραλία αραχτός πίνοντας ένα τεράστιο φραπέ, ώσπου να πέσει το βράδυ, και να στήνουμε στην αμμουδιά ένα γλεντάκι κάτω απ' το φως του φεγγαριού.
Να γράψω τα πάντα στα αρχίδια μου και να απολαμβάνω αυτά τα λίγα χρονάκια που χρεώθηκα να ζήσω.
Ούτε δουλειές ούτε βλακείες.
Μόνο απόλαυση.
Θέλω να μου ανήκει κάθε μέρα ένα τετραγωνικό γης και να απολαμβάνω τις χαρές του κόσμου πάνω σ' αυτό.
Το αγνάντεμα του πελάγους, την αγαλλίαση του μεσημεριού, τον έρωτα της κοπελιάς και τη χαρά της φιλίας.
Τι μαλάκας που 'σουνα ρε Αδάμ;
Τις δικές σου κάβλες πληρώνουμε αιώνες τώρα...
Μοναχά στιγμές αγαλλίασης, ευτυχίας.
Στγιμές έντονες, γεμάτες και άδειες ταυτόχρονα.
Γεμάτες από εμπειρίες και συναισθήματα, άδειες από άγχη και πρέπει.
| Όχι "σας". "Μας"... |
Γαμώ τη ζωή μου την "καθωσπρέπει" δηλαδή που με βάζει σ' ένα τρυπάκι να ζω "κανονικά".
Να ντύνομαι ευπρεπώς (μη μας περάσουν και για γύφτους), να φέρομαι με ευγένεια (μη μας περάσουν και για βλάχους), να υποτάσσω τα νεύρα μου αν πρόκειται να πάρω λεφτά (μη μας πούνε και μαλάκες), να μετράω τις κινήσεις και τα λόγια μου (μη μας πούνε κι άξεστους), να κάνω δηλαδή όλα όσα κάνει ένας "κανονικός" άνθρωπος, ένας απ' όλους.
Να κάνω τη δουλίτσα μου, να βγάζω τα λεφτάκια μου, να 'χω καλές σχέσεις με τον κόσμο, να μην κάνω φασαρία το βράδυ, να κοιμάμαι και να ξυπνάω νωρίς μπας και παρκάρω νωρίς, να ζω με πρόγραμμα: ξυπνάω, βουρτσίζω τα δόντια, πίνω έναν καφέ, ξεκινάω τις δουλειές μου, τρώω, πάω στη δουλειά, γυρίζω το βράδυ, τρώω και πέφτω ξερός για ύπνο, για να ξυπνήσω το αυριανό γαμημένο πρωί να κάνω πάλι τα ίδια.
Τι σκατά ζωή είναι αυτή ρε μπαγάσα Θεέ;
Έτσι φέρεσαι στο περιούσιο πλάσμα σου;
Ζούμε τελικά;
Ευχαριστιόμαστε ζωή;
Τι διάολο θέλουμε από δαύτην;
Να ζούμε με πρόγραμμα που χουμε κολλήσει με μαγνητάκι στο ψυγείο, μην τυχόν και ξεχάσουμε καμιά τυποποιημένη ενέργεια και χεστεί η φοράδα στ' αλώνι;
Τι σκατά ζητάει ένας άνθρωπος στον κόσμο αυτό;
Τι ζητάω κι εγώ;
Δε γουστάρω ρε μάγκα να πηγαινοέρχομαι σαν νεκροζώναντο ρομπότ πέρα-δώθε σε μια διαδρομή σπίτι-δουλειά. Δεν είμαι ούτε λεωφορείο ούτε κκές ούτε κοκάκιας για να 'χω σταθερή γραμμή.
Θέλω να ξυπνάω, να κάνω ό,τι μου 'ρθει (καβλώσει, θα 'λεγα, αλλά είμαι κι ευγενικός), να ξαπλώνω σε μια παραλία αραχτός πίνοντας ένα τεράστιο φραπέ, ώσπου να πέσει το βράδυ, και να στήνουμε στην αμμουδιά ένα γλεντάκι κάτω απ' το φως του φεγγαριού.
Να γράψω τα πάντα στα αρχίδια μου και να απολαμβάνω αυτά τα λίγα χρονάκια που χρεώθηκα να ζήσω.
Ούτε δουλειές ούτε βλακείες.
Μόνο απόλαυση.
Θέλω να μου ανήκει κάθε μέρα ένα τετραγωνικό γης και να απολαμβάνω τις χαρές του κόσμου πάνω σ' αυτό.
Το αγνάντεμα του πελάγους, την αγαλλίαση του μεσημεριού, τον έρωτα της κοπελιάς και τη χαρά της φιλίας.
Τι μαλάκας που 'σουνα ρε Αδάμ;
Τις δικές σου κάβλες πληρώνουμε αιώνες τώρα...
πηγή: Τοίχο - τοίχο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου