Τοποθέτηση της αναρχικής ομάδας “Δυσήνιος Ίππος” στη συζήτηση για τη δημιουργία αναρχικής πολιτικής οργανωσης
“Καμιά καταστροφή της κυρίαρχης τάξης
πραγμάτων δεν είναι δυνατή αν κατά το χρόνο της ανατροπής ή του αγώνα
που οδηγεί στην ανατροπή, δεν υπάρχει ζωντανή μέσα στο μυαλό η ιδέα του
τι θα αντικαταστήσει εκείνο που πρέπει να καταστραφεί”.
Kropotkin P.
Οι κρίσεις ως δομικό στοιχειο του καπιταλισμού
Ζούμε σε μια περίοδο συστημικής
κρίσης. Στον καπιταλισμό, που είναι το κατεξοχήν σύστημα που διαιωνίζει
την ύπαρξη του μέσω της καταστροφής (είτε ανθρώπινων είτε παραγωγικών
είτε φυσικών πόρων) δημιουργoύνται συχνά τέτοιες περίοδοι. Οι κρίσεις
είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, ο οποίος τις γεννά και προσπαθεί
να τις διαχειριστεί και να αναπαραχθεί, βγαίνοντας απ’ αυτές με
ενδυναμωμένες τις δομές του, ενώ παράλληλα μέσω αυτών καταδεικνύονται τα
όρια και οι αντιφάσεις του ως πολιτικό-οικονομικό σύστημα.
Η κρίση που εκδηλώθηκε ως
χρηματοπιστωτική από το 2008 και γρήγορα μετεξελίχθηκε σε κρίση χρέους
διάφορων κρατών δεν είναι η πρώτη ούτε θα είναι η τελευταία. Ήδη από τις
αρχές του προηγούμενου αιώνα τέτοιου είδους κρίσεις εμφανίζονταν στο
προσκήνιο καθώς αποτελούσαν συστατικό στοιχείο της λειτουργίας του όλου
συστήματος, ενώ οι καταστροφές απαραίτητη προϋπόθεση για την αναγέννηση
του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η κρίση υπερσυσσώρευσης του
’29 και η πετρελαϊκή κρίση που ξέσπασε στα μέσα της δεκαετίας του ’70.
Σήμερα, η κρίση έχει εμφανώς ξεπεράσει
τα στενά οικονομικά της όρια και γενικεύεται τόσο σε θεσμικό όσο και σε
κοινωνικό, πολιτικό και αξιακό επίπεδο συμπαρασύροντας στο πέρασμα της
και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις περί ειρήνης και ευημερίας που
ευαγγελίζονταν οι υποστηρικτές του συστήματος. Παράλληλα, έχει αναδείξει
όμως και πως το θεμελιακό κοινωνικό ζήτημα δεν εξαντλείται μόνο στη
σφαίρα της οικονομίας αλλά επεκτείνεται στην ίδια την εξουσιαστική φύση
των εκμεταλλευτικών σχέσεων, στην ύπαρξη διευθυνόντων και διευθυνόμενων
ανθρώπων, στον καταλυτικό ρόλο του κράτους στην πολυεπίπεδη υποστήριξη
που παρέχει στο κεφάλαιο.
Από την πλήρη ανάπτυξη της συστημικής επίθεσης…
Γεγονός είναι επίσης πως με αφορμή την
βαθιά και διαρκή πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση του συστήματος
βιώνουμε μια περίοδο γενικευμένης κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης
στην κοινωνία. Η επίθεση αυτή εκδηλώνεται σε κάθε πεδίο της κοινωνικής
ζωής καθώς το υπάρχον καθεστώς επιδιώκει να αντλήσει οφέλη από
οπουδήποτε μπορεί ούτως ώστε να διαιωνίσει την ύπαρξη του για όσο το
δυνατόν περισσότερο χρονικό διάστημα. Η συντριπτική πλειοψηφία της
κοινωνίας βλέπει καθημερινά τα κεκτημένα της να εκμηδενίζονται,
υφαρπαζόμενα από την πολιτική και οικονομική ελίτ που διαφεντεύει τη
χώρα, ντόπια και διεθνή, ενώ παράλληλα έρχεται διαρκώς αντιμέτωπη με την
τρομοκρατική δράση των μηχανισμών κρατικής προπαγάνδας που ελέγχουν τα
μέσα ενημέρωσης, καθώς και με την εξίσου εγκληματική δράση των κρατικών
και παρακρατικών μηχανισμών καταστολής στην περίπτωση που επιλέξει να
αντισταθεί στην πράξη στο ζοφερό παρόν και το θνησιγενές μέλλον που της
επιφυλάσσουν. Η καθημερινότητα διαπερνάται από ένα επιβεβλημένο Καθεστώς
Έκτακτης Ανάγκης που τείνει να γίνει ο κανόνας. Στην πραγματικότητα
βιώνουμε συνολικά την απόπειρα του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας να επιβάλλει
έναν εκσυγχρονισμένου τύπου ολοκληρωτισμό μέσα από μια δήθεν
κοινοβουλευτική νομιμοποίηση που αντλεί.
Εδώ και τρία χρόνια περίπου, από την
πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος εντάχθηκε στο μηχανισμό στήριξης του
ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ ξέσπασε ένα πολυεπίπεδο όργιο καταστολής στα
καταπιεσμένα κοινωνικά κομμάτια που πλήττονταν άμεσα από τις επιπτώσεις
της κρίσης και είτε σκόπευαν να αντισταθούν σ’ αυτή την επίθεση
στήνοντας κοινωνικό και ταξικό ανάχωμα στην επέλαση της καπιταλιστικής
βαρβαρότητας, είτε απλώς “περίσσευαν” και δεν μπορούσαν να ενσωματωθούν
στον καινούργιο κοινωνικό χάρτη. Ήταν η συνέχιση με ακόμα πιο βίαιους
και ωμούς όρους της αντιεξεγερτικής εκστρατείας που εξαπέλυσε το κράτος
ύστερα από την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Πρόκειται για μια
κλιμακούμενη επίθεση που επικεντρώνεται στα αντιστεκόμενα κομμάτια,
στοχεύει όμως ξεκάθαρα το σύνολο της κοινωνίας, τη συλλογική της μνήμη
και τους αγώνες της επιχειρώντας την επιβολή του φόβου, της ανασφάλειας
και της εξατομίκευσης στο κοινωνικό πεδίο. Εκείνο που τους απασχολεί
περισσότερο από ποτέ είναι η μόνιμη εγκαθίδρυση του καθεστώτος έκτακτης
ανάγκης μέσω της διάχυσης του δόγματος της μηδενικής ανοχής, η επιβολή
της κοινωνικής απομόνωσης, του ρατσισμού και του κοινωνικού
κανιβαλισμού, της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, της
εξαθλίωσης, της φτώχειας και της ανηλεούς εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό και τα
κρατικά επιτελεία επιδίδονται καθημερινά μέσα από τα δημοσιογραφικά
παπαγαλάκια τους σε μια άνευ όρων κατασυκοφάντηση, λασπολογία και
διασπορά ψευδών ειδήσεων γύρω από τον κόσμο του αγώνα, τους χώρους και
τις δομές αντίστασης, τους αποκλεισμένους και τους πληβείους αυτής της
κοινωνίας.
…στην γενίκευση και την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων
Παράλληλα όμως με την επίθεση της
κυριαρχίας στο σύνολο της ζωής, εύκολα μπορούμε να διαγνώσουμε και τη
σθεναρή αντίσταση που παράγεται από τα κάτω, μέσα από την πολύμορφη
δράση ενός μεγάλου ψηφιδωτού κοινωνικών και ταξικών κομματιών που άλλοτε
σε κεντρικά και άλλοτε σε επιμέρους ζητήματα έρχονται σε ρήξη με το
καθεστώς και τους δολοφονικούς του σχεδιασμούς. Ειδικά μάλιστα με το
βάθεμα της κρίσης, η αμφισβήτηση αυτή οξύνεται και όλο και περισσότεροι
άνθρωποι επιλέγουν το δρόμο της αντίστασης, έστω και αν αυτή τις
περισσότερες φορές παράγεται αποσπασματικά και μερικά. Σ’ αυτό το
πλαίσιο, αναγνωρίζουμε, όπως αναφέρεται και στο κάλεσμα, την ανάγκη ”της
σύνδεσής (μιας αναρχικής οργάνωσης) με αυτούς (τους αγώνες), και την
προώθηση στην κοινωνική βάση του προτάγματος της κοινωνικής επανάστασης,
συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στο χτίσιμο ενός μαζικού, επαναστατικού
κινήματος”.
Κάποιες πρώτες σκέψεις σχετικά με το ζήτημα της οργάνωσης των αναρχικών
“Η οργάνωση, που δεν είναι, στο κάτω –
κάτω, παρά μόνο η πρακτική της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, αποτελεί
μία φυσική κι απαραίτητη προϋπόθεση της κοινωνικής ζωής• είναι ένα
αναπόφευκτο γεγονός που επιβάλλεται πάνω στον καθένα, τόσο πάνω στην
ανθρώπινη κοινωνία γενικά, όσο και πάνω σε οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων
που εργάζονται για ένα κοινό σκοπό”.
Malatesta E.
Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά από την
εξέγερση του Δεκέμβρη και μετά, κυρίως λόγω της σφοδρής αντιεξεγερτικής
εκστρατείας του κράτους αλλά και της συνολικότερης επίθεσης που
διεξάγεται σε βάρος της κοινωνίας εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης,
έχουμε διαγνώσει την αδυναμία και τα όρια που αντιμετωπίζουν
οι υπάρχουσες δομές των αναρχικών ούτως ώστε να αντεπεξέλθουν της
πρωτοφανούς έκτασης συστημικής επίθεσης και παράλληλα να θέσουν στο
κοινωνικό επίκεντρο τα αναρχικά προτάγματα, να απαντήσουν
δηλαδή συνολικά από μια αναρχική σκοπιά στο διαχρονικό ζήτημα
της εξουσιάς, σκοπεύοντας όχι στην κατάληψη της αλλά στην κατάργηση της
και την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας από τα κάτω μέσω της
ανατροπής του κράτους, του κοινωνικού μετασχηματισμού, της ταξικής
και κοινωνικής επανάστασης και της δημιουργίας ενός κόσμου ελευθερίας,
ισότητας κι αλληλεγγύης, χωρίς αφεντικά και δούλους, διευθυντές και
διευθυνόμενους.
Εκείνο που απαιτείται σήμερα είναι η
συγκρότηση ενός οργανωμένου πολιτικού κινήματος που θα έρχεται σε
επικοινωνία και αλληλεπίδραση με το ευρύτερο κονωνικό-ταξικό κίνημα
θέτοντας στο εσωτερικό του το συνολικό κοινωνικό πρόβλημα που δεν είναι
άλλο από την ίδια την ύπαρξη του καπιταλισμού και του κράτους και θα
αντιπαλεύει παράλληλα άλλες θεσμικές και ρεφορμιστικές συνιστώσες που
ενυπάρχουν σ’ αυτό προσπαθώντας να το οδηγήσουν σε άλλου τύπου
διαχειριστικές-μη επαναστατικές λύσεις.
Γιατί να οργανωθούμε;
Οι αναρχικοί αναγνωρίζουμε πως στο
επίκεντρο της υπάρχουσας κοινωνικής οργάνωσης βρίσκεται η ίδια η ύπαρξη
του κράτους και των καταπιεστικών και ιεραρχικών θεσμών του, του
καπιταλισμού και των εκμεταλλευτικών σχέσεων που παράγει, διαιωνίζοντας
έτσι το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και κατ’
επέκταση της εκμετάλλευσης και λεηλασίας του φυσικού κόσμου. Στον αγώνα
μας για την ανατροπή αυτού του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και την
αντικατάσταση του από μια καινούργια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και
δικαιοσύνης απαιτείται η οργανωμένη, συστηματική και συντονισμένη
διάχυση των προταγμάτων και των προτάσεων μας στο κοινωνικό πεδίο.
Ειδικά στην παρούσα χρονική συγκυρία που η καπιταλιστική κρίση αφήνει
ανοιχτό και απρόβλεπτο το μέλλον της έκβασης του καθημερινού κοινωνικού
και ταξικού πολέμου, η προοπτική δημιουργίας μιας αναρχικής πολιτικής
οργάνωσης είναι κατά την άποψη μας επιτακτική για τους εξής λόγους:
-
Για να καταρτίσει ένα σαφές και
ολοκληρωμένο σχέδιο των αναρχικών για την ανάπτυξη και
ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και για να
προτείνει παράλληλα ένα απτό, ρεαλιστικό και διακριτό επαναστατικό
πρόγραμμα τόσο στο πλαίσιο των αντιστάσεων της κοινωνίας όσο και
ευρύτερα στο κοινωνικό σύνολο.
-
Για να θέσει με όρους συνολικούς την
παρέμβαση, τον πολιτικό λόγο και τη δράση των αναρχικών στους
κοινωνικούς ταξικούς αγώνες που διαρκώς αναζωπυρώνονται.
-
Για να συντονίσει τη δράση των επιμέρους
αναρχικών συλλογικοτήτων διευρύνοντας έτσι τις δυνατότητες παρέμβασης
τους και βελτιστοποιώντας τα αποτελέσματα της, θέτοντας όσο το δυνατόν
εντονότερα το απελευθερωτικό κοινωνικό τους πρόταγμα.
-
Για να βρεθεί διέξοδος στην αδυναμία που
παρουσιάζουν οι ευκαιριακές και αποσπασματικές συναντήσεις και η
γενικότερη αφορμαλιστική δομή των αναρχικών διαδικασίων στην κατεύθυνση
της ποιοτικής και οργανωτικής αναβάθμισης του αναρχικού κινήματος.
-
Για να εξασφαλιστεί, μέσω της ανάληψης
συγκεκριμένων δεσμεύσεων σε πολιτικό και πρακτικό επίπεδο, η δυνατότητα
πραγματικά ισότιμης συμμετοχής και η απουσία δημιουργίας άτυπων
ιεραρχιών στο εσωτερικό των αναρχικών διαδικασιών.
Ποιοι να οργανωθούμε;
Από την πλευρά μας δεν προκρίνουμε τη
δημιουργία μιας κεντρικής πολιτικής οργάνωσης όλων των αναρχικών μιας
και θεωρούμε πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο στο σήμερα. Κάτι τέτοιο
περισσότερη σύγχυση θα δημιουργούσε λόγω των δυσδιάκριτων ορίων και των
ασαφών χαρακτηριστικών που ο αναρχικός χώρος ήδη έχει. Η συνύπαρξη
πολιτικών υποκειμένων με διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις και πρακτικές
στο πλαίσιο μιας κοινής πολιτικής οργάνωσης θα γεννούσε την αδυναμία
παραγωγής κοινών πολιτικών στοχεύσεων και χάραξης ευρύτερων στρατηγικών
αγώνα. Αντίθετα, εμείς από την πλευρά μας προκρίνουμε την οργάνωση
συλλογικών υποκειμένων (αναρχικές ομάδες/συλλογικότητες) με κινηματική
παρουσία και παρέμβαση στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με κοινές
πολιτικές αντιλήψεις που δομούνται στη βάση αμοιβαίων πολιτικών
συμφωνιών.
Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στην
κοινωνική-κομμουνιστική τάση του αναρχικού κινήματος και προωθούμε την
ελεύθερη δικτύωση των διάφορων πολιτικών υποκειμένων που συναποφασίζουν
και παίρνουν τις αντίστοιχες πολιτικές δεσμεύσεις σχετικά με τον αγώνα
τους στο πλαίσιο του αλληλοσεβασμού, της ειλικρινούς ζύμωσης και
πολιτικής αντιπαράθεσης και της αναρχικής συναίνεσης. Αυτό άλλωστε είναι
και το συνολικότερο πρόταγμα μας για την οργάνωση και τη λειτουργία της
μετεπαναστατικής κοινωνίας. Ο ελευθεριακός κομμουνισμός δομείται στο
πλαίσιο της αμοιβαίας συνύπαρξης, ισοτιμίας και αλληλοϋποστήριξης των
επιμέρους κοινοτήτων που τον συγκροτούν. Είναι, επομένως, αυτή η κοινή
πολιτική αντίληψη που θα μας οδηγήσει στη σύνταξη ενός συνολικού
πολιτικού κειμένου με σαφείς οργανωτικές και πολιτικές προτάσεις μέσα
από τη γόνιμη πολιτική ζύμωση που θεωρούμε πως θα δημιουργηθεί στα
πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου. Κείμενο που θα διαμορφώσει τις
βασικές καταστατικές αρχές, θέσεις και στοχεύσεις πάνω στις οποίες θα
δομηθεί μια ουσιαστική πολιτική συμφωνία που θα χαράξει στρατηγικές
μεθόδους οργάνωσης και αγώνα στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Πώς να οργανωθούμε;
Θεωρούμε πως ως αναρχικοί πρέπει να
οργανωνόμαστε στο πλαίσιο της ευρύτερης αντίληψης μας για την οργάνωση
της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει πως επιδιώκουμε την ομόσπονδη και
αντιιεραρχική οργάνωση στο πλαίσιο μιας πανελλαδικής ομοσπονδίας
αναρχικών ομάδων/συλλογικοτήτων, ανώτατο όργανο της οποίας θα είναι η
γενική της συνέλευση ή το συνέδριο όλων των μελών της, που θα μπορεί
όμως να δομείται παράλληλα και σε επιμέρους όργανα, γεωγραφικά και
θεματικά, για να υλοποιήσει τις στοχεύσεις και τις κατευθυντήριες
γραμμές που θα έχουν παραχθεί από το ανώτατο όργανό της.
Αντιλαμβανόμαστε την ομοσπονδία ως μια μορφή οργάνωσης δευτέρου ή και
τρίτου βαθμού ανάμεσα σε επιμέρους ομαδοποιήσεις πράγμα που σημαίνει πως
ο πυρήνας της οργανωτικής αυτής μορφής θα πρέπει να είναι η αναρχική
συλλογικότητα/ομάδα. Σε κάθε άλλη περίπτωση συμμετοχής ατόμων σ’ αυτή
τότε θα έπρεπε τα άτομα να απαρνηθούν την πρωτοβάθμια μορφή οργάνωσης
που είναι η ομάδα/συλλογικότητα και να μεταπηδήσουν απευθείας σε ένα
δεύτερο επίπεδο οργάνωσης, πράγμα που θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα
δυσλειτουργίας στην οργάνωση τόσο στο επίπεδο της δράσης όσο και στο
επίπεδο της κατάθεσης προτάσεων και της επεξεργασίας πολιτικών
σκεπτικών. Ως μορφή οργάνωσης θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα το
μοντέλο του αναρχικού φεντεραλισμού που προτείνει την ελεύθερη συμμετοχή
πολιτικών συλλογικοτήτων στην ομόσπονδη οργάνωση επιτρέποντας παράλληλα
στην καθεμιά συλλογικότητα να διατηρεί τον αυτόνομο χαρακτήρα της
δράσης και του λόγου της, συγκλίνοντας βέβαια σε κάθε περίπτωση και με
την ευρύτερη πολιτική αντίληψη που παράγεται από την οργάνωση.
Κλείνοντας θα θέλαμε να αναφέρουμε πως
έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι οποτεδήποτε τα επαναστατικά κινήματα του
παρελθόντος έθεσαν προοπτική ελπίδας και νίκης στον αγώνα τους,
ξεπερνώντας τον απλό χαρακτήρα διαμαρτυρίας μιας κοινωνικής εξέγερσης
και ανοίγοντας δρόμο προς την κοινωνική επανάσταση, ήταν γιατί κινήθηκαν
παράλληλα με έναν οργανωμένο πολιτικό φορέα που έβαζε στέρεες και
ξεκάθαρες βάσεις στην εξέλιξη του αγώνα αυτού. Αντίστοιχα, μελετώντας
την εμπειρία του κλασικού αναρχισμού και τα ιστορικά παραδείγματα του
αναρχικού κινήματος (Μαχνοβτσίνα, CNT-FAI), μπορούμε να πούμε ότι και οι
αναρχικοί όσες φορές κατά το παρελθόν κατάφεραν να διαδραματίσουν
ουσιαστικό ρόλο και να επηρεάσουν την εξελικτική πορεία της
ανθρωπότητας, το κατάφεραν συγκροτούμενοι σε μια οργανωμένη πολιτική
δύναμη που έδινε προοπτική στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και
έθετε ρητά τον κεντρικό στρατηγικό τους στόχο, την κοινωνική επανάσταση,
τον κομμουνισμό και την αναρχία.
Έχοντας λοιπόν, πλήρη συνείδηση των
πλούσιων κοινωνικών και ταξικών διεργασιών που συντελούνται στο σήμερα
και της καταλυτικής σημασίας που έχει η οργανωμένη παρέμβαση των
αναρχικών σ’ αυτές για την προώθηση της επαναστατικής υπόθεσης,
αναλαμβάνουμε τη μερίδα της ιστορικής ευθύνης που μας αναλογεί και
ανταποκρινόμαστε θετικά στο κάλεσμα των τεσσάρων αναρχικών
συλλογικοτήτων από την Αθήνα για να ξεκινήσει ένας εφ’ όλης της ύλης
διάλογος στην προοπτική της δημιουργίας αναρχικής πολιτικής οργάνωσης.
Οι αντικειμενικές συνθήκες το απαιτούν οι υποκειμενικές το επιτρέπουν
Οργάνωση κι αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, τον κομμουνισμό και την αναρχία
Αναρχική Ομάδα “Δυσήνιος Ίππος”
2 Μάρτη 2013
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου