Η Χαλκιδική του χρυσού και ο χρυσός της Χαλκιδικής

Του Γεώργιου Χριστοφορίδη*

Το πραγματικό τοπίο

Από την εποχή των παιδικών μου χρόνων και μέχρι πρότινος είχα μία ιδεοληπτική εικόνα για το τοπίο της Χαλκιδικής. Η μεσογειακή πεύκη και οι αμμώδεις παραλίες με τα ρηχά και ζεστά νερά συνθέτουν ένα αντικειμενικώς ειπείν ωραίο τοπίο, το οποίο, όμως, στην δική μου ορειβατική αντίληψη παρέμενε περιφρονημένο.

Η ανερμάτιστη αυτή εικόνα κατέρρευσε το έτος 2011, κατά την επίσκεψή μου στον Κάκκαβο, εκεί, όπου σήμερα προχωρούν οι εργασίες κατασκευής νέου μεταλλείου. Αντικρίζοντας έναν εκπληκτικό ορεινό όγκο, με δάση, κατά τόπους τόσο πυκνά, ώστε να είναι αδιάβατα χειμώνα και καλοκαίρι και με πολυσχιδή συστήματα επιφανειακών υδάτων, αναλογίσθηκα την συστημική σύλληψη των γλυκών νερών από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.

Οι Νύμφες, υπενθυμίζω, ήσαν οι θεότητες των γλυκών νερών. Εκτός, όμως από τις Ναϊάδες, τις κατ΄εξοχήν υδρόεσσες νύμφες, υπήρχαν οι Ορεστειάδες, δηλαδή οι ορεσίβιες νύμφες καθώς και οι Αμαδρυάδες, οι νύμφες των δένδρων. Με την υπέροχη αυτή μεταφυσική εκδοχή οι έλληνες επαλήθευαν την πλανητική φυσική εξίσωση, όρη και δένδρα ίσον ύδωρ!

Αυτά βέβαια κατά την ελληνική μυθολογία, που την αδικείτε κατάφωρα, αν την εκλάβετε ως σκέτη μυθολογία, αφού, στην πραγματικότητα είναι η ελληνική μεταφυσική εξήγηση της συστημικής τάξης της Γαίας, την οποίαν είχαν συλλάβει οι αρχαίοι έλληνες, σε τραγική αντίθεση με τους σημερινούς, που ετοιμάζονται νε θυσιάσουν τα οικοσυστήματά τους, προκειμένου να ξαναβγούν στις αγορές.

Αυτά τα θαυμαστά συνέβαιναν τις εποχές που και οι ποταμοί ήταν θεοί, κάτι που εάν ίσχυε σήμερα, θα απέβαινε εξόχως αποτελεσματικό εξ απόψεως περιβαλλοντικής προστασίας. Αντε να ενοχλήσεις έναν θεό αν τολμάς !

Αλλά ας επανέλθουμε στην Χαλκιδική, στο φυσικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό της τοπίο, όπως μου αποκαλύφθηκε μετά και την ενασχόλησή μου με το νομικό μέρος της υπόθεσης του « επενδυτικού σχεδίου» των χρυσοθήρων .

Το πρώτο που αισθάνομαι την ανάγκη να σημειώσω, το οποίο έχει άμεση σχέση με τη λεγόμενη δημοκρατική διαδικασία, είναι ότι χρειάσθηκε μία παράνομη πράξη, για να ακουσθεί επιτέλους η άλλη άποψη ! Μέχρι την γνωστή επιδρομή αγνώστων στην πανελλαδικώς άγνωστη θέση «Σκουριές», η αγωνία των κατοίκων και η επιστημονική αντίρρηση στο επίμαχο σχέδιο παρέμεναν άγνωστες στην ελληνική κοινωνία, η οποία υφίστατο, μέσω των γνωστών ΜΜΕ, μίαν ανηλεή προπαγάνδα για την οικονομικής τάξεως ωφέλεια του σχεδίου, που είναι γνωστή μόνον στον φορέα του, σε αντίθεση με το κοινωνικό του όφελος, που παραμένει ακόμη και σήμερα άγνωστο σε όλους.

Το δεύτερο που πρέπει να υπογραμμισθεί, είναι η αφαιρετική εικόνα γιά τις επιπτώσεις της σχεδιαζόμενης δραστηριότητας, την οποίαν, ενδεχομένως, ούτε οι ίδιοι οι κάτοικοι έχουν συνειδητοποιήσει. Εν προκειμένω, εδόθη το πράσινο φως για την μεταμόρφωση ολόκληρης της βορειοανατολικής Χαλκιδικής σε απέραντη βιομηχανική περιοχή υψηλότατης όχλησης. Κρατείστε το αυτό !

Το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος κι εγώ θα επανέλθουμε. Αλλωστε, η προσπάθειά μας να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο της Χαλκιδικής από τους καπνούς, που προκαλούν οι εμπρησμοί, τα δακρυγόνα και η παραπληροφόρηση, δεν εξαντλείται στο παρόν γράφημα. Εκκινεί απ΄αυτό.

Ένα άλλο ζήτημα, που πρέπει να θιγεί, είναι εκείνο της πολυδιαφημιζόμενης συμβολής του επίμαχου εξορυκτικού/βιομηχανικού σχεδίου στην αύξηση της απασχόλησης, άλλως στην καταπολέμηση της εφιαλτικής ελληνικής ανεργίας.

Τι να πρωτοειπωθεί επ΄αυτού;

Ομολογώ, ότι το μάθημα της πολιτικής οικονομίας στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το πέρασα στηριζόμενος στα λεγόμενα «σκονάκια». Από την άλλη, ανδρώθηκα ακούγοντας τον πανταχόθεν προβαλλόμενο ισχυρισμό, ότι η βεβαία συνταγή για την καταπολέμηση της ανεργίας είναι η διασφάλιση της οικονομικής υγείας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες συνιστούν την οικονομική ραχοκοκκαλιά της Ελλάδας, κατά την ίδια έννοια, κατά την οποίαν η Πίνδος συνιστά την γεωφυσικής τάξεως ραχοκοκκαλιά της.

Ναι, αλλά όλοι οι εγκυρότεροι εμού οικονομολόγοι διατείνονται, ότι η ακολουθούμενη σήμερα οικονομική πολιτική συνθλίβει, αντί να ενδυναμώνει, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Τι άλλο μπορούμε να πούμε σχετικώς; Ότι κατά το ισχύον Σύνταγμα η απασχόληση δεν είναι ούτε το αποκλειστικό, ούτε το κυρίαρχο κριτήριο για την αδειοδότηση έργων και δραστηριοτήτων ;

Μα η χώρα ευρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θ΄ αντιγυρίσουν μερικοί. Εάν είναι έτσι, τότε το βρήκα! Προτείνω την υλοτόμηση όλων των ελληνικών δασών. Η ξυλεία ενδιαφέρει πάντοτε τις αγορές, ενώ υπολογίζω, ότι το σχέδιο αυτό θα δημιουργήσει 20.000 θέσεις εργασίας για τα επόμενα 10 έτη!

Αφήστε, που σύμφωνα με πληροφορίες μου, κάτω από τις πόλεις της Κομοτηνής και της Ξάνθης εμφανίζονται σπάνιες γαίες, η εξόρυξη των οποίων θα καταστήσει την Ευρώπη άξιο ανταγωνιστή της Κίνας. Να τις ξηλώσουμε;

Αλλά έχω και τρίτη εξ ίσου ενδιαφέρουσα και κυρίως εφικτή από πάσης απόψεως πρόταση : οι μέτοχοι του πολυεθνικού κυρίου της επίμαχης επένδυσης, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι οικονομολόγοι και οι λοιποί υπέρμαχοί της, να οικοδομήσουν τις εξοχικές τους κατοικίες στη βορειανατολική Χαλκιδική. Ιδού μία αναπτυξιακή ιδέα, που σε συνέργεια με το χρυσοθηρικό σχέδιο, θα δημιουργήσει πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας.

Πάντως το σχέδιο αυτό, εκτός από κυανιούχο νάτριο και εκρηκτικά, χρειάζεται και ενέργεια. Πολλή ενέργεια. Τόση, όση καταναλώνει ολόκληρη η πόλη της Πάτρας.

Αλλά αυτό είναι θετικό, αφού η κατακόρυφη αύξηση της ενεργειακής ζήτησης θα τονώσει τη λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη, που ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί την ονομάζουν πράσινη. Κατά το κοινοτικό δίκαιο, το επιβαλλόμενο ποσοστό διείσδυσης των Ανανεωσίμων Πηγών Ενεργείας στην ηλεκτροπαραγωγή υπολογίζεται επί της τελικής ακαθάριστης κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας κι έτσι το λίαν ενεργοβόρο σχέδιο θα δημιουργήσει ανάγκη κατασκευής νέων αιολικών ή φωτοβολταϊκών πάρκων.

Καταλάβατε τώρα, πως η μαύρη βιομηχανική ανάπτυξη ανοίγει τον δρόμο για την πράσινη αδελφούλα της ;

Το ότι και η πράσινη ανάπτυξη αναπτύσσεται σε βάρος του κατά κυριολεξίαν πρασίνου είναι ασήμαντη λεπτομέρεια, όπως ασήμαντη λεπτομέρεια είναι και το γεγονός, ότι η ελληνική διοίκηση, δίχως καμία εξήγηση, παρεχώρησε στους χρυσοθήρες 850 στρέμματα δάσους περισσότερα από εκείνα που ζητούσαν οι μελέτες τους. Ετσι έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας, επιτρέποντας, προς έκπληξη όλων μας, την σφαγή των δένδρων του Κάκκαβου.

Αυτά προς το παρόν, μαζί με έναν πρώτο επίλογο:

Οσοι παρακολουθούν, από οποιαδήποτε θέση, τους αντιδρώντες στο επίμαχο σχέδιο κατοίκους της Χαλκιδικής, οφείλουν να έχουν ανά πάσα στιγμήν υπόψιν τους, ότι οι συμπολίτες μας αυτοί δικαιούνται να έχουν λόγο στη δραματική μετάλλαξη του ζωτικού φυσικού περιβάλλοντος, εντός του οποίου διαδραματίζεται η δική τους βιοτική περιπέτεια.

*Ο Γεώργιος Χριστοφορίδης είναι δικηγόρος, Προϊστάμενος της νομικής υπηρεσίας του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος

πηγή: antigoldgreece