Δύο υποσχέσεις, ένα ποτάμι και μια ιστορία από το μέλλον

Γράφουν: Γιώργος Καρατέγος, Χρήστος Μπατσιούδης, Γιάννης Παπαδεράκης, Ηλίας Τσιπιζίδης

Υπόσχεση πρώτη

Πηγαίνοντας πρώτη φορά στη Χαλκιδική πριν μισό περίπου χρόνο, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των κατοίκων για συμπαράσταση, δεν μπορούσαμε καν να διανοηθούμε πόσα πολλά θα κερδίζαμε, καθώς και το μέγεθος αλλά και την ένταση της καταστολής με την οποία θα ερχόμασταν αντιμέτωποι. Η μαγική εικόνα βέβαια, βαδίζοντας στο όρος Κάκαβος για πρώτη φορά, μέσα στο αρχέγονο και μοναδικό από άποψη βιοποικιλότητας δάσος, έφτανε για να μας δώσει μια μικρή γεύση, να μας προϊδεάσει για όσα θα ακολουθούσαν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να είναι αρκετή. Γιατί σε εκείνη τη μικρή γωνιά της Χαλκιδικής, είδαμε την αλληλεγγύη να παίρνει σάρκα και οστά, να παίρνει υλική υπόσταση μέσα από απλούς ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου: Από τους γενναίους κατοίκους που επέστρεψαν με τα αγροτικά τους, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο, να μας πάρουν από το βουνό, όταν τα ΜΑΤ χτύπησαν και κυνήγησαν ανελέητα όλο αυτόν τον κόσμο ,εκείνη τη αλησμόνητη μέρα στις 21 Οκτώβρη (βλ. http://antigoldgreece.wordpress.com/2012/10/24/humans-vs-predators/), μέχρι τις γιαγιάδες που μας πετάγανε σάντουιτς μέσα στα αυτοκίνητα, φρόντιζαν τις πληγές μας και μας περιποιούνταν σαν να ήμαστε εγγόνια τους.

Θέλουμε να πούμε ότι σας ευχαριστούμε με όλη μας την ψυχή για αυτό το μεγάλο μάθημα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που μας παραδίδετε, κάθε φορά και πιο εντατικά. Θέλουμε ακόμα να σας ευχαριστήσουμε για αυτά που νιώσαμε μαζί σας, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, γιατί όταν βρεθείς στην καρότσα του αγροτικού κάπου στο δρόμο πριν το Χοντρό Δέντρο δεν είναι μόνο ο αέρας αυτό που σε τυλίγει, αλλά μία ακαταμάχητη και ασύγκριτη αίσθηση απεριόριστης ελευθερίας. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που το σύνθημα «αγώνας για τη γη και τη ελευθερία» παύει να είναι απλά μερικές λέξεις στη σειρά, γίνεται ένα με το είναι σου, γίνεται ένα συναίσθημα που δεν φτάνουν όλα τα λεξικά του κόσμου για να το περιγράψουν. Το μόνο που έχουμε να σας δώσουμε εμείς είναι μία υπόσχεση. Υπόσχεση να είμαστε ΜΑΖΙ σας-και όχι δίπλα σας- μέχρι τη μέρα εκείνη που το ορυχείο θα κλείσει και η γιορτή που θα γίνει στην Ιερισσό δε θα έχει προηγούμενο.

Υπόσχεση δεύτερη

Και ερχόμαστε και σε σένα εθνικέ εργολάβε και μιντιάρχη: Καημένε Μπόμπολα, που να ήξερες ότι η Κερατέα ήτανε μόνο η αρχή. Που να ήξερες τι έρχεται από τη Χαλκιδική. Πίστευες ότι με την ίδια ευκολία που το MEGAλο κανάλι σου έπαιρνε δάνειο 98εκατομμύρια ευρώ, σε καιρούς που «όλοι μας καλούμαστε να κάνουμε θυσίες για τη σωτηρία της χώρας», εξίσου εύκολα θα κατάφερνε να εξαφανίσει τις φωνές αυτών των ανθρώπων, να εξαφανίσει τα οικονομικά σκάνδαλα και τέλος, να εξαφανίσει την συνεχή κρατική και ιδιωτική τρομοκρατία που επιβλήθηκε στα αντιστεκόμενα χωριά της Χαλκιδικής τον τελευταίο χρόνο. Βέβαια, δεν ήταν και λίγοι οι εγγυητές που είχες για να αισθανθείς ασφαλής για την «επένδυση» εσύ και η ELDORADO GOLD. Υπάρχει καλύτερος εγγυητής άραγε από τον δήμαρχο Αριστοτέλη, τον Πάχτα, ο οποίος από το παρελθόν (2003) αγωνίστηκε με σθένος μαζί με τον κ. Παπακωνσταντίνου για να προχωρήσουν οι μεταλλευτικές δραστηριότητες στη Βόρεια Ελλάδα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες; Υπήρχε καλύτερος σύμμαχος άραγε από την Ελληνική Αστυνομία, η οποία από το περασμένο καλοκαίρι ήταν έτοιμη να εφαρμόσει ένα νέο δόγμα καταστολής απέναντι στους νέους κοινωνικούς αγώνες, χρησιμοποιώντας νέες πρωτοποριακές μεθόδους καταστολής και  ενεργοποιώντας ολόκληρη τη αστυνομική δύναμη της Β. Ελλάδας προκειμένου να κυνηγήσει, να τρομοκρατήσει και να καταστείλει οποιονδήποτε εξέφραζε την αντίθεση του στο έργο; Που να φανταζόσουνα άραγε τι σε περίμενε εσένα και τα συνεταιράκια σου, όταν και ο ίδιος ο Δένδιας ανησύχησε τόσο για το πώς πάει η «επένδυση» που ανέβηκε ο ίδιος στη Χαλκιδική, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα για την άνευ προηγουμένου αποστολή τρομοκράτησης που κορυφώθηκε την τελευταία βδομάδα, κάνοντας την Ιερισσό να θυμίζει κατεχόμενη ζώνη.

Πίστεψες πραγματικά ότι οι ισχυροί σύμμαχοι σου θα φροντίσουν για σένα και όλα καλά. Είναι όμως και κάποια πράγματα, που στον κόσμο σου, τον κόσμο του χρήματος και της κομπίνας, είναι δύσκολο να τα αντιληφθείς και να τα υπολογίσεις. Που να φανταστείς και εσύ ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα κάνουν τα πάντα για να ακουστεί η φωνή τους, που με αξιοπρέπεια και πείσμα θα υπερασπιστούν τον τόπο τους όσα χημικά και πλαστικές σφαίρες και να τους ρίξεις. Ότι θα φωνάξουν, θα αντισταθούν, θα συνεχίσουν να βγαίνουν στον δρόμο, μέχρι να ακουστεί η φωνή τους. Δε μπορείς να διανοηθείς, ότι στη συνείδηση της κοινωνίας ,ακόμα ακούγεται η γεμάτη τρυφερή οργή φωνή της 15χρονης, που η αστυνομία έκανε ότι μπορούσε για να τρομοκρατήσει αυτήν και όλο της το σχολείο, που το είχε πνίξει στα χημικά.

Θα πλήρωνες ακόμη περισσότερους να βρεθούν στην στημένη διαδήλωση υπέρ των μεταλλείων. Θα γέμιζες διαφημίσεις ακόμα περισσότερα σάιτ και εφημερίδες. Θα έβγαζες εκατό χιλιάδες ακόμα δωρεάν φυλλάδες σαν τα «ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΑ ΝΕΑ» με τον τίτλο «Γονείς χωρίς δουλειά, πώς θα ζήσουν τα παιδιά» να ξεχειλίζει υποκρισία, αλλά δε θα κατάφερνες πολλά, γιατί η γλώσσα του ψέματος είναι μία γλώσσα χωρίς δύναμη, χωρίς φωνή, είναι η γλώσσα αυτών που τρέμουν από το φόβο τους και αυτό το ξέρουν όλοι. Θα έβαζες τα σκυλιά σου στο MOUGA  να γαβγίζουν  ακόμα δυνατότερα όταν μπορούσες, γιατί τώρα φουκαρά δεν έχει νόημα. Το γάβγισμα τους μοιάζει παράσιτο μπροστά στην φωνή χιλιάδων ανθρώπων, φωνή που δυναμώνει και ενισχύεται μέρα με τη μέρα.

Η κατασκευασμένη αλήθεια που στήσατε παρέα με τον Πάχτα και την κυβέρνηση περί ανάπτυξης και θέσεων εργασίας καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Γιατί αν κάτι καταλάβαμε από αυτόν τον αγώνα είναι ότι η αλήθεια των απλών ανθρώπων αξίζει πιο πολύ απ’ όλες τις αλήθειες του χρήματος και θα γκρεμίσει τα τείχη της παραπληροφόρησης. Δίνουμε και σε σένα υπόσχεση λοιπόν: ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!

Ανθρώπινο ποτάμι

Όσο φτάνει το μάτι. Είκοσι Χιλιάδες, βαδίζουμε ενωμένοι. Η φωνή μας ακούγεται σε όλη την Θεσσαλονίκη, σε όλη την Ελλάδα και ακόμα παραπέρα: ΟΧΙ ΣΤΟ ΧΡΥΣΟ ΘΑΝΑΤΟ!

Παρατηρούμε τους ανθρώπους από τη Χαλκιδική και μόνο να χαμογελάσουμε μπορούμε. Αυτά τα πόδια που έμαθαν να προχωράνε στο κακοτράχαλο βουνό, να τρέχουν να σωθούν από τις ορδές των πράσινων βαρβάρων, πόσο εύκολο τους φαίνεται αλήθεια να βαδίζουν στην άσφαλτο. Αυτά τα μάτια που κοίταξαν το τέρας της υποτιθέμενης ανάπτυξης να επιτίθεται στον τόπο τους, σήμερα με χαρά και αισιοδοξία κοίταξαν τον ουρανό. Αυτά τα χέρια που πάνω στο βουνό πιάσανε το ένα το άλλο για να αντισταθούν, σήμερα με σιγουριά και πείσμα κρατάνε τα δεκάδες πανό ψηλά. Αυτά τα πρόσωπα που σκιάχτηκαν από τη βία και την καταστολή πάνω στο βουνό, ακόμα και μέσα σε σχολεία, σήμερα δε θα μπορούσανε να ήτανε πιο γελαστά και όμορφα κάτω από τον δυνατό ήλιο της Θεσσαλονίκης. Οι ψυχές αυτών των 15χρονων παιδιών που φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη, ενώ λίγες ώρες πριν δίνανε κατάθεση σε μασκοφορεμένους άντρες της αντιτρομοκρατικής, πόσα πολλά έχουνε να μας διδάξουν, πόσα λίγα έχουμε να τους πούμε εμείς, τα παιδιά της πόλης. Γιατί σαν παιδιά της πόλης και εμείς, δε μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει να μάχεσαι για τον τόπο σου, γιατί μεγαλωμένοι ανάμεσα στα γκρι κουτιά, ο “τόπος” μας ήτανε ήδη κατεστραμμένος. Και γιατί ακόμα και αν ο σπόρος της ζωής μπορεί να ανθίσει ανάμεσα από τις πλάκες του τσιμέντου, δεν νοείται ζωή χωρίς περιβάλλον, χωρίς φύση. Δεν γεννήθηκε για αυτό ο άνθρωπος.

Κερδίζουμε. Το νιώθεις στην ατμόσφαιρα. Απ’ την μια, την προηγούμενη εβδομάδα στη «μεγαλειώδη» συγκέντρωση υπέρ της εξόρυξης, γιγαντοοθόνες, δεκάδες πλαστικοποιημένα κιτς πανό, προσταγές από τα μεγάφωνα για να καλυφθούν τα κενά από γιαγιάδες και παιδιά. Ο Άδωνης Γεωργιάδης ταξίδεψε στην «άλλη άκρη της Ελλάδας» για να υπερασπιστεί εργάτες (!), τα μεγάφωνα να παίζουν Σφακιανάκη και ένας υστερικός υπερασπιστής του έργου να ουρλιάζει στο μικρόφωνο, ο κόσμος αδιάφορος, χωρίς ζωντάνια να επαναλαμβάνει συνθήματα που σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα ένιωθε ότι τον εκφράζουν. Απ’ την άλλη ένα πολύχρωμο ποτάμι που ξεχύθηκε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης αποφασισμένο να ακουστεί. 20.000 φωνές, οπλισμένες με φαντασία, ακτιβίστικη έκφραση, μουσική, χορό, χιούμορ, παλμό και συνθήματα υπέρ της ζωής και της ελευθερίας. Μία πορεία διαφορετική από τις άλλες. Μία πορεία που σε επίπεδο Θεσσαλονίκης κατάφερε να μαζέψει ίσως και παραπάνω κόσμο από την τελευταία Πανελλαδική Απεργία. Μία πορεία που κατάφερε να συσπειρώσει όλα σχεδόν τα κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας της Θεσσαλονίκης, που ψάχνει διέξοδο να εκδηλωθεί.. Από τους φοιτητές των ΤΕΙ, μέχρι τους κατοίκους που παλεύουν ενάντια στο ΣΜΑ Ευκαρπίας και από πρωτοβουλίες και συνελεύσεις γειτονιάς μέχρι σωματεία που βρίσκονται σε κινητοποίηση.

Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι το κίνημα ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού στη Χαλκιδική, στο Κιλκίς και στη Θράκη, μπορεί να επιτελέσει ρόλο πυροκροτητή ευρύτερων κινηματικών διεργασιών ,τουλάχιστον σε όλη την Βόρεια Ελλάδα. Αυτό μπορεί να γίνει, αν αντιπαρατάξουμε απέναντι στην τερατώδη νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη του Σαμαρά, έναν εναλλακτικό και βαθιά δημοκρατικό τρόπο συμμετοχής των τοπικών κοινωνιών στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων, με ορίζοντα ένα εκ διαμέτρου διαφορετικό πρότυπο παραγωγής ήπιας ανάπτυξης με επίκεντρο τις ανάγκες των ανθρώπων, απέναντι στο καταστροφικό για την κοινωνία πρότυπο ανάπτυξης που πρόκειται να εφαρμοστεί στη χώρα μας, στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων. Απέναντι στα κέρδη των λίγων πρέπει να αντιτάξουμε τα συμφέροντα των πολλών. Και να το κάνουμε πράξη. Στα βουνά της Χαλκιδικής, στην ΕΥΑΘ, στη ΔΕΗ και οπουδήποτε αλλού ο νεοφιλελευθερισμός επιτίθεται μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των καταστροφικών επενδύσεων για λίγους, να του φράξουμε το δρόμο και να βάλουμε εμπρός το δικό μας αντιπαράδειγμα. Να θυμόμαστε πάντα πως αγώνας για το νερό, για τα δάση, για το ρεύμα είναι αγώνας για τη ζωή. Και κόσμος που μάχεται για το δικαίωμα στη ζωή δε γίνεται να χάσει.

Και μια μικρή ιστορία

Παραφράζοντας λίγο τον κομαντάντε Μάρκος, από την μακρινή Τσιάπας, ας μην ευχηθούμε αλλά ας υποσχεθούμε, οι άνθρωποι μετά από πολλά χρόνια να θυμούνται και να αφηγούνται τούτο:

“Όταν ήρθαν οι καταχτητές της ανάπτυξης, κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να νικήσουν τους ανθρώπους που αμύνονταν σε ολόκληρη τη Χαλκιδική. Θέλησαν λοιπόν να καταστρέψουν το δάσος, να το κάψουν. Του έβαλαν φωτιά αλλά η βροχή την έσβησε και δεν κατάφεραν να το καταστρέψουν.

Κατάλαβαν τότε ότι για να το καταστρέψουν, έπρεπε να το κόψουν. Έφεραν τα μηχανήματα, τα θεριά που ανοίγουν τη γη, τα τσεκούρια και τους ιδιωτικούς στρατούς και άρχισαν να κόβουν τα δέντρα, ώσπου το πρώτο το έριξαν κάτω.

Φύσηξε τότε ένα πολύ δυνατός άνεμος, παρέσυρε όλα τα κλαδιά, τα φύλλα και τα κομμάτια του δέντρου και τα σκόρπισε σε όλη την Ελλάδα. Τα μηχανήματα έφυγαν και πάνω σε αυτά οι κατακτητές, έντρομοι από τον άνεμο αυτόν, που κάποιοι είπαν αργότερα ότι καθώς σήκωνε τα πάντα στο πέρασμα του, μία φωνή απλωνόταν πάνω από τα χωριά: Ήτανε η φωνή της εξεγερμένης αξιοπρέπειας.

Λένε λοιπόν ότι αυτά τα κομμάτια του δέντρου που έπεσαν στη γη φύτρωσαν ξανά βλαστοί: είναι οι άνθρωποι που αντιστέκονται σε κάθε γωνία της χώρας, σε κάθε μικρό ή μεγάλο τέρας που επιτίθεται στις ζωές τους και είναι παντού το ίδιο με άλλο πρόσωπο κάθε φορά. Είναι το τέρας του χρήματος.

Λένε οι πρόγονοι μας ότι χρέος αυτών των ανθρώπων, των ανθρώπων που πολεμάνε το τέρας, είναι να διαφυλάσσουν τη μνήμη. Και να θυμίζουν στους άλλους ανθρώπους την ιστορία της Χαλκιδικής. Μία ιστορία νίκης.”

Ξανά και ξανά στο βουνό. Μέχρι το τέλος!VENCEREMOS!

*Οι Γιώργος Καρατέγος, Χρήστος Μπατσιούδης, Γιάννης Παπαδεράκης, Ηλίας Τσιπιζίδης είναι μέλη της Νεολαίας Συνασπισμού

πηγή: antigoldgreece