Το τέλος της πλάκας

Πώς θα φαινόταν αν έκανα πλάκα με την κατάσταση στις Σκουριές; Τι θα έλεγε κάποιος αν έβλεπε να γράφω στο ίντερνετ “τα παιδάκια της Χαλκιδικής θα είναι τόσο πλούσια σε χρυσό και χημικά ιχνοστοιχεία, που θα τρώνε με τρία χέρια” κι άλλες τέτοιες καφρίλες;

Η εμφάνιση μίας σειράς από εμετικές φωτογραφίες μικρών παιδιών σε κατηχητικά της Χρυσής Αυγής δημιούργησε ένα χιουμοριστικό κλίμα ελαφράς προσέγγισης στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης και ειδικά το τουίτερ.

Με τη συνοδεία του hashtag #ΧΑ_schools, ένα κάρο κόσμος έκανε πλακίτσα με αφορμή την εικόνα μικρών παιδιών που οι δολοφονικοί γονείς τους τα παρέδωσαν στα χέρια χρυσαυγιτών για να μάθουν τι σημαίνει μίσος, πριν καν καταλάβουν καλά - καλά αν ο Άη Βασίλης είναι αληθινός.

Γιατί δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για ένα γονιό που στέλνει το παιδί του σε μια φωλιά ρατσισμού, παρά μόνο αυτή. Να γαλουχηθεί ως ένα κοινωνικό ον που σκέφτεται και υπάρχει με γνώμονα μονάχα τη βία και το φασισμό.

Κι όμως, η πλάκα ήταν αυτή που ακολούθησε την πρώτη παγωμάρα. Πλάκα με ένα σκηνικό μαθητών του δημοτικού με τα χρυσαυγίτικα σύμβολα να στολίζουν τους τοίχους γύρω τους.

Ας νομίσει ότι θέλει αυτός που διαβάσει τούτες τις γραμμές. Ας μου πει ότι γενικεύω τα πάντα και είμαι μονοδιάστατος, μονόχνωτος και χωρίς την αίσθηση του χιούμορ. Δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που μ' ενδιαφέρει πραγματικά είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που η πλάκα δεν χωρά.

Ο εκφασισμός των παιδιών δεν αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα. Έτσι όπως τα μεταλλεία και η τρομοκρατία των Σκουριών ή οι βασανισμοί ανθρώπων στη ΓΑΔΑ δεν αντιμετωπίστηκαν ως πλάκα, έτσι δεν μπορεί να γίνει και με την παρουσία μικρών παιδιών σε γιάφκα της Χρυσής Αυγής.

Για να το πως πιο απλά, άλλο είναι να σκαρφίζεσαι στιχάκια με τις φωτοτυπίες στα σχολεία κι άλλο με νηπιαγωγεία ευγενικής χορηγίας του Νίκου Μιχαλολιάκου.

Όταν ο ναζισμός και η εισχώρηση των μεθόδων του σε ένα τόσο ευαίσθητο πεδίο, όπως αυτό της παιδείας, τοποθετηθεί στο επίπεδο πεζοδρομιακού χαβαλέ, τότε το παιχνίδι χάνεται. Ο φασισμός γίνεται μία ακόμη παράμετρος της τραγελαφικής μας πραγματικότητας και οι ρατσιστικές δολοφονίες μοιάζουν με ανέκδοτα σαν αυτά της μικρής Αννούλας.

Όσα αποθέματα χιούμορ κι αν κρύβουμε μέσα μας, η πλάκα με παιδιά που γαλουχίζονται, δίχως γνώση αλλά και χωρίς το δικαίωμα της επιλογής, με φασιστικά ιδεώδη, είναι πέρα για πέρα επικίνδυνη. Τόσο επικίνδυνη όσο και το να σκαρώνω φάρσες με κομματιάσμενα κορμιά διαδηλωτών και παραμορφωμένα μωρά της μεταλλευτικής χημείας των Σκουριών.

 

πηγή: Πολύφημος