ΕΝΑΣ (ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ) ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ

-Λοιπόν φίλε τι κάνουμε σε λίγες μέρες? Τι ψηφίζουμε?

-Ε όχι και ψηφίζουμε! Αφού με ξέρεις τόσα χρόνια… Αποχή!

-Ναι ρε φίλε αλλά τώρα δεν είναι όπως τις άλλες φορές…

-Και δηλαδή τι άλλαξε? Μήπως τα κόμματα έγιναν ριζοσπαστικά και υπόσχονται την ανατροπή του συστήματος? Ίσα ίσα που με τον ρεφορμισμό τους και τις μικροκατακτήσεις που πρεσβεύουν αποτελούν ανάχωμα  στο να ριζοσπαστικοποιηθεί το κίνημα. Οι εκλογές δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν μηχανισμό εκτόνωσης, μια αληθινή τροχοπέδη στους κοινωνικούς αγώνες.

-Μα αν είναι πράγματι έτσι όπως τα λές τότε η άποψη που λέει πώς ακόμη και αυτές τις μικροκατακτήσεις τις κατέκτησε ο λαός με τους αγώνες του και όχι τα κόμματα που τις οικειοποιήθηκαν, κάνει λάθος? Θέλω να πω ότι όλες οι κατακτήσεις από την κοινωνία έχουν την αξία τους και όπως όλοι ξέρουμε ότι ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν αποτελεί γραμμική καμπύλη.

-Εντάξει αλλά αυτό που πιστεύω είναι ότι συμμετέχοντας στις εκλογές νομιμοποιώ ένα σύστημα που δεν έχει τίποτα να προσφέρει αλλά αντίθετα στηρίζει την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

-Εγώ πάλι πιστεύω ότι αν ψηφίσω κάτι άλλο από τον δικομματισμό και τα δεκανίκια του, τότε είναι που απονομιμοποιώ όλους αυτούς που έφτιαξαν και επέβαλαν αυτό το φαύλο σύστημα.

-Η εξάρτηση όμως από το κεφάλαιο των περισσότερων κομμάτων είναι μια πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη. Έχουν στον έλεγχό τους τα ΜΜΕ, έχουν πακτωλό χρημάτων και τα μέσα να επιβάλουν, να εκβιάσουν, να εκφοβίσουν και να εξαγοράσουν ψήφους.

-Ακριβώς λοιπόν γι’αυτούς τους λόγους, βλέποντας πόσο αδίστακτοι και μεθοδικοί είναι από το πολιτικό κατεστημένο, πρέπει να δημιουργηθεί ένας αντίθετος πόλος από τα κόμματα που έχουν μια άλλη άποψη για το κοινωνικό γίγνεσθαι.

-Όλα τα κόμματα όμως έχουν μια ιεραρχική δομή με ομάδες επιρροής και σχέσεις εξάρτησης όπου όλοι συζητούν μεν ελεύθερα αλλά στο τέλος γίνεται αυτό που θέλει ο αρχηγός και η περι αυτόν ηγετική ομάδα.

-Και γιατί να μην δούμε τις εκλογές ως εφαλτήριο για αλλαγές τόσο στην πολιτική όσο και στην κοινωνία? Το ίδιο είναι ο αγώνας πχ για τα μεταλλεία να γίνεται με μια αντιδραστική κυβέρνηση και το ίδιο με μια προοδευτική? Το ίδιο θα γινόταν με τα μνημόνια, τα χαράτσια και τόσα ακόμη?

-Εφαλτήριο εγώ θεωρώ πάλι την αποχή, μια ώθηση για την αυτοοργάνωση και την αυτοθέσμιση της κοινωνίας. Δηλαδή μια συνειδητή και ενεργή αποχή και όχι μια στείρα αντίδραση.

-Δεν πρέπει όμως στην πολιτική να είμαστε ευέλικτοι? Τον Φεβρουάριο του 1936 στην Ισπανία εκατοντάδες χιλιάδες αναρχικοί πήγαν και ψήφισαν ώστε να μπορέσουν να βγούν από τις φυλακές οι σύντροφοί τους. Ήταν μια κίνηση τακτικής που θα βοηθούσε τον αγώνα τους. Τότε ο Μπουέναβεντούρα Ντουρούτι είχε πεί το περίφημο: “όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για μας βλαβερός, καθώς και αυτός που απόσχει από τις εκλογές και δεν πράξει το ίδιο”.

-Ξέρω, ξέρω. Και ο Χάουαρντ Ζίν είπε: ¨θα υποστηρίξω αυτό το κόμμα για ένα λεπτό, όσο βρίσκομαι στη κάλπη, (…) αλλά πριν να πάω στην κάλπη και όταν φύγω από εκεί, διοχετεύω όλες μου τις δυνάμεις στην οργάνωση των ανθρώπων¨.

-Άρα ψηφίζουμε?

-Ψηφίζουμε……

A.K. (όχι η γνωστή)