Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχει Κουβέλης!

Τι κι αν δεν βγαίνουν τα νούμερα; Τι κι αν μια τρικομματική κυβέρνηση των 168 βουλευτών, με το ζόρι μάζεψε το 38% των ψήφων; Τι κι αν το ένα από τα τρία κόμματα της μεθόδευσης δήλωνε στις 5 Μάη ότι δεν θα συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ; Η συγκυβέρνηση μαγειρεύεται.

Δεν θα έχουμε απλά κυβέρνηση μειοψηφίας. Θα έχουμε κυβέρνηση μειοψηφίας και αποστασίας ταυτόχρονα.

Διότι αν η ΔΗΜΑΡ δεν ακολουθούσε την πεπατημένη των κομματαρχών άλλα να λέει προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά, και τολμούσε να πει την αλήθεια, δεν θα έμπαινε στη Βουλή. Εκτός κι αν εμείς ακούγαμε “απαγκίστρωση από το μνημόνιο”, κι ο Κουβέλης εννοούσε “εφαρμογή μέχρι την απαγκίστρωση”. Έτσι κι αλλιώς άλλωστε, το μνημόνιο κάποια στιγμή θα τελειώσει. Το θέμα είναι τι θα έχει αφήσει πίσω του.

Αυτά ίσως είναι πολυτέλειες για την Δημοκρατική Αριστερά. Μπροστά στην κυρίαρχη ιαχή του ελληνικού αστισμού “προστατέψτε το ευρώ”, πάνε περίπατο και οι δημοκρατικές ευαισθησίες και η αριστερή καταγωγή. Και για να μην υπάρξει περιπέτεια με τον Σύριζα, οι εντός και εκτός χώρας εντολείς, εντέλλουν συγκυβέρνηση, καίγοντας μια ακόμα εφεδρεία. Τελικά οι αστικές εναλλακτικές καίγονται ταχύτατα, όταν ο λαός από τη μια πεινά, από την άλλη δεν τρώει κουτόχορτο.

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί να θέλει ο Κουβέλης να αυτοκτονήσει. Γιατί βάλθηκε να ακολουθήσει το δρόμο του Καρατζαφέρη. Γιατί μετά από σαράντα χρόνια περιθωριακής παρουσίας της Ανανεωτικής Αριστεράς, τη στέλνει σήμερα για άλλα σαράντα χρόνια στην χλεύη και στην ανυποληψία.

Πολλοί θυμούνται τον ιταλικό “ιστορικό συμβιβασμό”. Άλλοι μιλούν για την ανέλπιστη πιθανότητα της ανανεωτικής αριστεράς να κυβερνήσει και στην Ελλάδα. Άλλοι ξετρελαίνονται στην ιδέα του υπουργοποιημένου Ψαριανού.

Η βασική αιτία όμως δεν βρίσκεται στην πολιτική. Βρίσκεται στο ένστικτο συντήρησης. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Κουβέλη.

Για παράδειγμα δεν είναι βλαμμένοι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Δασκαλόπουλος, και κάνουν σαν γκρούπις του Αλέξη Τσίπρας παρακαλώντας τον γονυπετείς να είναι στη συγκυβέρνηση. Απλώς καταλαβαίνουν ότι μια δική τους συγκυβέρνηση, έχοντας σήμερα τον Σύριζα στην αντιπολίτευση, οδηγεί αύριο προς κυβέρνηση αριστεράς. Και επειδή οι πιθανότητες για “εντός ευρώ αντιμνημονιακή πολιτική” δεν υπάρχουν, δεν το ρισκάρουν.

Το αυτό και ο Κουβέλης. Ούτως ή άλλως σφαγμένος πάει.

Τι το θελε το μετεκλογικό κρεσέντο οικουμενικότητας και συνευθύνης; Αν δεν κάνει συγκυβέρνηση, θα λεηλατηθεί αγρίως από τον Σύριζα τον Ιούνη. Αν κάνει, σε λίγους μήνες θα λεηλατηθεί αγριότερα. Άμα έχει μείνει ψηφοφόρος της ΔΗΜΑΡ μέχρι τότε.

Τουτέστιν, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Η μόνη λογική επιλογή και για τον Σαμαρά και για τον Βενιζέλο και για τον Κουβέλη είναι να αγοράσουν χρόνο. Να κάνουν τώρα τη συγκυβέρνηση βυσσοδομώντας ενάντια στον Σύριζα για την ανευθυνότητά του. Ελπίζοντας ότι όσο χρόνο αντέξουν να κυβερνούν μνημονιακά, το ρεύμα του Τσίπρα θα ξεφουσκώσει, θα ετοιμαστούν νέες εναλλακτικές και θα βρεθούν νέες εφεδρείες. Δίπλα τους (ή από πάνω τους – όπως το πάρει κανείς), θα έχουν όλο το σύστημα των μίντια και της ευρωχούντας.

Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, η μνημονιακή πολιτική της ΔΗΜΑΡ δηλώθηκε προεκλογικά, με την αποδοχή των τετελεσμένων της δανειακής σύμβασης.

Κι αν έχει μια ευθύνη ο Τσίπρας δεν είναι η σημερινή του στάση.

Είναι γιατί επί μήνες κατέτασσε την ΔΗΜΑΡ στις δυνάμεις μιας “αριστερής κυβέρνησης”. Ενώ η πρώτη έγνοια του Κουβέλη ήταν η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Και η δεύτερη έγνοια ήταν το χειροκρότημα από τον μνημονιακό συρφετό.

Αν τελικά θα προτιμηθεί ο γκρεμός ή το ρέμα, θα το ξέρουμε σε λίγα εικοσιτετράωρα. Όμως ο πανικός που γίνεται μας πρόσφερε ένα χρήσιμο συμπέρασμα: Ένα κόμμα δεν είναι αναγκαστικά αυτό που δηλώνει το όνομά του. Για το ΠΑΣΟΚ μας πήρε πολλά χρόνια. Για την ΔΗΜΑΡ λίγες μέρες.

πηγή: antapo/crisis