Πως μια εθνική τραγωδία γίνεται καρτούν. Της Ελένης Ζιώγα

"Ο παραστασιακός κανόνας στην τραγωδία είναι εντελώς διαφορετικός από τα άλλα ήδη θεάτρου: Η τραγωδία στο θέατρο αντιμετωπίζεται με υπαρξιακό δέος. Με βαθύ σέβας απέναντι στο δράμα που διαπραγματεύεται. Δηλαδή, με γνήσια ταπείνωση όλων των ηθοποιών μπροστά στο μεγάλο τραγικό γεγονός που καλούνται να αναβιώσουν επί σκηνής."

Με κατάδυση στα έγκατα της ψυχής τους, εκεί που φωλιάζει η αρχή της σπαρακτικής οδύσσειας του ανθρώπου.
Η θεατρική σύμβαση στο ανέβασμα μιας τραγωδίας, του Αισχύλου, του Σοφοκλή , του Ευριπίδη απαιτεί σοβαρότητα, προσήλωση, ιεροπρέπεια , θυσιαστικότητα.
Και κυρίως ΑΛΗΘΕΙΑ.

Αντίθετα απαγορεύονται τα θεατρινίστικα κόλπα,τα ευτελή μέσα, οι επιπόλαιες προσεγγίσεις, οι καρτουνίστικοι εντυπωσιασμοί, οι υπερθετικές κορώνες της εύκολης συγκίνησης, του μελό, της φανφάρας.
Επόμενο είναι, λοιπόν, βλέποντας κάποιος την συνθηματολογική εικόνα κι ακούγοντας την εύκολη ρητορική της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών μας στην περίοδο αυτή της συγκλονιστικότερης , πράγματι, εθνικής τραγωδίας που διέρχεται η Ελλάδα από τον καιρό του εμφυλίου και εντεύθεν, να τρομάζει.
Και είναι φυσικό. Αφού ως πρωταγωνιστές στην τελευταία και δραματικότερη σκηνή της σύγχρονης Τραγωδίας μας διαλέξαμε για ηθοποιούς τα ίδια, πασίγνωστα καρτούν, που επιστρατεύουν την ίδια, συνηθισμένη τους φτηνή υποκριτική : πονηρές στρατηγικές, ψυχολογικά παιχνίδια, ενδυματολογικά τρικ, γλυκερές κολακείες , ψεύτικες υποσχέσεις και ό,τι άλλο, επιφανειακό, ευτελές και γνώριμο από το πρόσφατο και εγκληματικά επιπόλαιο πολιτικό μας παρελθόν μόνο και μόνο για την υφαρπαγή της ψήφου.
Η επικοινωνιακή επιστήμη του «μάπετ σόου» εν πλήρη δόξη!
Εν τω μεταξύ η Ελλάδα χάνεται. Και εμείς πανικόβλητοι, σαν μυρμήγκια που εγκαταλείπουν την φωλιά τους στην καταιγίδα, ψάχνουμε να πιαστούμε από κανένα φυλλαράκι, κανέναν τυχαίο ξερόκλαδο που θα μας βγάλει δήθεν σε κάποια σωτήρια ξέρα.
Σε κάποια μάταια ελπίδα που θα ξεγελάσει τον πόνο μας και θα χαϊδέψει τ΄αυτιά μας. Και πιστεύουμε ότι αυτοί όλοι οι κάκιστοι ηθοποιοί έχουν το μέγεθος που απαιτεί η ΤΡΑΓΩΔΙΑ μας.
Και χειροκροτάμε, οι κακόμοιροι, το ίδιο μας το δράμα. Παθητικοί δέκτες του κακού βουλεβάρτου που παίζεται για άλλη μια φορά μπροστά μας, βαριεστημένοι θεατές στο ίδιο μας το μέλλον που δεν θέλουμε και δεν τολμάμε να διεκδικήσουμε με σοβαρότητα.
Κι επιμένουμε να θέλουμε να βλέπουμε την κάκιστη υποκριτική τους σαν θαύμα.
Και δεν έχουμε την επίγνωση ότι σ΄ αυτή την κάλπη που βρίσκεται μπροστά μας δεν ρίχνουμε ένα απλό εισιτήριο που εξαγοράζει την οργή μας , το γινάτι, ή ακόμα και την δίκαια απόγνωσή μας.
Σ΄αυτή την κάλπη που έρχεται ρίχνουμε την ίδια μας της ΖΩΗ και την ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ.
Την ίδια την ΕΛΛΑΔΑ. Και όσο κι αν αποζητάμε την ΚΑΘΑΡΣΗ για τα παθήματα της δικιάς μας τραγωδίας αυτή δεν πρόκειται ποτέ να έρθει αν δεν αλλάξουμε ηθοποιούς στο δράμα μας.
Ή αν, οι ηθοποιοί δεν μάθουν να βιώνουν τον ίδιο πόνο με μας. Για να μοιραστούν την ΑΛΗΘΕΙΑ μας...

Eλένη Ζιώγα
http://www.elenizioga.gr/ 

το βρήκαμε εδώ: tvxs.gr