Solus ipsus

…ή ο σεχταρισμός νεανική ασθένεια του ελληνικού επαναστατισμού

Του Σ.Μ. (από το Βαθύ Κόκκινο)

Επιλέγω τη μονοδιάστατη ερμηνεία της πραγματικότητας και κατευθύνω τη δράση μου σε επιλεγμένες μεθόδους και στόχους.
Επιλέγω τον απομονωτισμό και την άρνηση συμβιβασμών ή συμπαρατάξεων με πρόσχημα την ιδεολογική καθαρότητα και τη βαθύτατη πίστη στη μοναδικότητα της δικής μου επιλογής.
Επιλέγω τη συντριβή μου και την αποξένωση από πλατύτερες εργασιακές ομάδες επειδή απορρίπτω, συνολικά, τον τυχοδιωκτισμό (που εξ ορισμού έχουν οι άλλοι) και την ευκαιριακή ανάδειξη επιμέρους αιτημάτων ή σταδίων ή μεθόδου αγώνα.

Επιλέγω την αποξένωση από την πραγματικότητα και τη διολίσθηση σε επιλογές που διαιρούν το εργατικό κίνημα, που απομονώνουν τον μικροαστό και τον χαρίζουν σε ομάδες που “καπηλεύονται” το όνομα ή το όραμα μιας ταξικής εξέγερσης επειδή δεν χειραγωγείται και δεν καθοδηγείται από εμένα.
Επιλέγω την απόρριψη της οποιασδήποτε τακτικής κίνησης επειδή η “δική μου” ερμηνεία αποφαίνεται ότι μόνο η στρατηγική κυριαρχεί, πλέον, στο πολιτικό πεδίο [την οποία, όμως, και αυτή, με τη σειρά της, απορρίπτω επειδή βαυκαλίζομαι να πιστεύω στην κοινοβουλευτική συμμετοχή και στις προοπτικές που δίνει η αυτο-οργάνωσή μου και η μοναδικότητά μου]. Επιλέγω, με λίγα λόγια, να βιώνω τη μοναδικότητά μου και το επαναστατικό μου όνειρο μέσα στη διαρκή ονείρωξή μου! Εγώ και μόνο εγώ. Ο σολιψισμός στο υπέρτατο μεγαλείο του και ο σεχταρισμός στην πράξη.
Αγαπητοί συναγωνιστές της “αντισυστημικής”- επαναστατικής αριστεράς (όπως αυτο-αποκαλείστε), ιδού το είδωλο της ύπαρξής σας!
Δεν θα σταθούμε στις πολιτικές απόψεις του Συ.ριζ.α μιας και αποδεχόμαστε την πολυπροσωπία και τον τακτικισμό ως βασικές πολιτικές του, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση που διέρχεται η χώρα μας.
Δεν θα σταθούμε ούτε στην ορθότητα ή μη των απόψεων που εκφράστηκαν ενίοτε από τα στελέχη του θεωρώντας ότι η πολυτασική πραγματικότητα αυτού του σχηματισμού, λογικά, οδηγεί σε μία πολυμέρεια και αδυναμία συγκρότησης κοινού πολιτικού λόγου. Ένα πολιτικό μόρφωμα που έχει την πολυτέλεια να εμπεριέχει – πολλές φορές – αντικρουόμενες πολιτικές συνιστώσες δεν μπορεί παρά να εξωτερικεύει μια εικόνα σύγχυσης και πολιτικού καιροσκοπισμού. Αυτό, όμως, είναι το πρόβλημα του Συ.ριζ.α και όχι της ευρύτερης αριστεράς. Αρμόδιοι για να το επιλύσουν και να καταλήξουν σε μια κυρίαρχη πολιτική τάση είναι αυτοί και μόνο αυτοί.
Από την άλλη, αν καταφέρουν, μέσα από την πολυπλοκότητα και τον πολιτικό πλουραλισμό, να επιβιώσουν και να συγκροτηθούν ως σημαντική πολιτική δύναμη της χώρας τότε ακόμη καλύτερα γι’ αυτούς και για τη λειτουργία του κόμματός τους. Η εποχή των “δικών” για τις αντίθετες απόψεις μέσα στα κόμματα της αριστεράς, νομίζουμε ότι, παρήλθε οριστικά. Ευτυχώς.
Θα θέλαμε, όμως, χρησιμοποιώντας τους ίδιους τους θεωρητικούς που λατρεύει η επαναστατική αριστερά να καταδείξουμε το τερατώδες λάθος της επιλογής της να μη συμπράξει σ’ ένα κοινό μέτωπο πάλης και, ακόμη χειρότερα, να στοχοποιεί διαρκώς τον Συ.ριζ.α ως τον επικίνδυνο αντίπαλο που οδηγεί τη χώρα στην αποφυγή της λύτρωσης που αυτή επαγγέλλεται.

“Το συμπέρασμα είναι καθαρό: το να αρνιέσαι τους συμβιβασμούς «από άποψη αρχών», το να αρνιέσαι γενικά οποιονδήποτε συμβιβασμό, αποτελεί παιδαριωδία, που είναι δύσκολο ακόμη και να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Ο πολιτικός, που θέλει να είναι ωφέλιμος στο επαναστατικό προλεταριάτο, πρέπει να ξέρει να ξεχωρίζει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις εκείνων ακριβώς των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, που εκφράζουν οπορτουνισμό και προδοσία, και να κατευθύνει όλη τη δύναμη της κριτικής του, όλη την αιχμή ενός αμείλικτου ξεσκεπάσματος και ενός ανειρήνευτου πολέμου ενάντια σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους συμβιβασμούς, χωρίς να επιτρέπει στους πολύπειρους «καταφερτζήδες» σοσιαλιστές και στους κοινοβουλευτικούς Ιησουΐτες να ξεφεύγουν και να ξεγλιστρούν από τις ευθύνες με επιχειρήματα για «συμβιβασμούς γενικά». Οι κύριοι άγγλοι «ηγέτες» των τρέιντ-γιούνιον, καθώς και της Εταιρίας των φαβιανών και του «Ανεξάρτητου» Εργατικού κόμματος ακριβώς έτσι ξεφεύγουν από τις ευθύνες για την προδοσία που διέπραξαν, για το συμβιβασμό που έκαναν, τέτοιο συμβιβασμό, που αποτελεί πραγματικά οπορτουνισμό, λιποταξία και προδοσία του χειρίστου είδους.”[Λένιν,Αριστερισμός].

Οι φίλοι του ΚΚ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς μπορούν να διαβάσουν όπως θέλουν το παραπάνω απόσπασμα, η ουσία, όμως, είναι μια και την αναφέρει προηγουμένως ο ίδιος ο Λένιν, αναφερόμενος στη συνθήκη Μπρεστ – Λιτόφσκ. Όταν η συμμορία των ληστών σε απειλεί τότε θα παραδώσεις ότι έχεις με σκοπό να επιβιώσεις (έδωσε, σε πείσμα της αριστερής αντιπολίτευσης, πολλά εδάφη στον γερμανικό ιμπεριαλισμό) και να επιστρέψεις νικηφόρα. Όταν πρέπει να συμμαχήσεις με αριστερούς ή δεξιούς επαναστάτες τότε θα το επιλέξεις προκειμένου – από άποψη τακτικής – να αποφύγεις τη συντριβή και το πισωγύρισμα του επαναστατικού κινήματος. Στην πορεία θα αναδειχτεί η ορθότητα της γραμμής σου και θα καταφέρεις, όχι μόνο να κατευθύνεις το κίνημα στην πορεία που επιθυμείς αλλά και, να εντάξεις πολλούς τίμιους αγωνιστές στις γραμμές σου (η αναφορά του γίνεται για τους σοσιαλ-επαναστάτες και τις θέσεις τους στην περίοδο 1914-1918):

“Το 1918 τα πράγματα δεν έφτασαν ως τη διάσπαση. Οι «αριστεροί» κομμουνιστές σχημάτισαν τότε μονάχα μιαν ιδιαίτερη ομάδα η «φράξια» μέσα στο Κόμμα μας κι αυτό όχι για πολύ καιρό. Τον ίδιο χρόνο, το 1918, οι πιο επιφανείς εκπρόσωποι του «αριστερού κομμουνισμού», λ.χ. οι σύντροφοι Ράντεκ και Μπουχάριν, αναγνώρισαν ανοιχτά το λάθος τους. Είχαν τη γνώμη ότι η ειρήνη του Μπρεστ ήταν ένας συμβιβασμός με τους ιμπεριαλιστές, απαράδεκτος από άποψη άρχων και επιζήμιος για το Κόμμα του επαναστατικού προλεταριάτου. Ήταν πραγματικά ένας συμβιβασμός με τους ιμπεριαλιστές, μα ακριβώς τέτοιος και σε τέτοιες περιπτώσεις,που ήταν υποχρεωτικός” (στο ίδιο).

Και λίγο παραπάνω έχει σπεύσει να εξηγήσει την τακτική ενός επαναστατικού κόμματος:

“Μια τυφλή, μηχανική και όχι κριτική μεταφορά της πείρας αυτής σε άλλες συνθήκες , σε άλλη κατάσταση είναι πολύ μεγάλο λάθος. Λάθος, αν και όχι μεγάλο, και που διορθώθηκε εύκολα ήταν η αποχή των μπολσεβίκων από τις εκλογές για τη «Δούμα» το 1906. Πολύ σοβαρό λάθος και δυσκολοδιόρθωτο ήταν η αποχή το 1907, το 1908 και τα επόμενα χρόνια, όταν, από το ένα μέρος, δεν μπορούσαμε να περιμένουμε μια πολύ γρήγορη άνοδο του επαναστατικού κύματος και πέρασμά του σε εξέγερση και όταν, από το άλλο μέρος, η ανάγκη του συνδυασμού της νόμιμης και της παράνομης δουλιάς πήγαζε απ’ όλη την ιστορική κατάσταση της ανακαινιζόμενης αστικής μοναρχίας. Τώρα, όταν ρίχνεις τη ματιά σου πίσω και βλέπεις την εντελώς τερματισμένη ιστορική περίοδο, που η σύνδεσή της με τις επόμενες περιόδους έχει πια φανεί πέρα για πέρα – γίνεται πεντακάθαρο ότι οι μπολσεβίκοι δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν (δεν λέω πια: να εδραιώσουν, να αναπτύξουν και να ενισχύσουν) το σταθερό πυρήνα του επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου στα χρόνια 1908-1914, αν δεν είχαν υπερασπίσει μέσα στην πιο σκληρή πάλη την ανάγκη του υποχρεωτικού συνδυασμού των νόμιμων με τις παράνομες μορφές πάλης, με την υποχρεωτική συμμετοχή στο αντιδραστικότατο κοινοβούλιο και σε μια σειρά αλλά ιδρύματα (ασφαλιστικά ταμεία κτλ.) που θεσπίζονταν από αντιδραστικούς νόμους” (στο ίδιο).

Η αναφορά στο επιχείρημα των συμβιβασμών (γενικά) γίνεται για την προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και τον σοβινιστικό συμβιβασμό της με την άρχουσα τάξη. Η στείρα, όμως, και μηχανική χρήση των εμπειριών από την ιστορία του εργατικού κινήματος αναφέρεται στην τακτική των μπολσεβίκων κατά τη διάρκεια του πολέμου και της φυσικής εξόντωσης που αντιμετώπιζε όχι μόνο το κόμμα αλλά και ολόκληρη η Ρωσία. Η παρακάτω ανάλυση είναι απόλυτα αποκαλυπτική:

“Υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Πρέπει να ξέρεις να αναλύεις την κατάσταση και τους συγκεκριμένους όρους κάθε συμβιβασμού η κάθε ποικιλίας συμβιβασμού. Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τον άνθρωπο που έδωσε στους ληστές λεφτά και όπλα για να περιορίσει το κακό που έκαναν οι ληστές και να διευκολύνει τη σύλληψη και την εκτέλεσή τους, από τον άνθρωπο που δίνει στους ληστές λεφτά και όπλα για να πάρει μέρος στο μοίρασμα της ληστρικής λείας. Στην πολιτική το πράγμα αυτό δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολο, όπως φαίνεται στο παραπάνω παιδιάστικα-απλό παραδειγματάκι. Όποιος όμως θα έβαζε με το νου του να σοφιστεί για τους εργάτες μια συνταγή που θα τους έδινε λύσεις έτοιμες προκαταβολικά για όλες τις περιπτώσεις της ζωής η που θα υποσχόταν ότι στην πολιτική του επαναστατικού προλεταριάτου δεν θα υπάρχει καμιά δυσκολία και καμιά περίπλοκη κατάσταση, θα ήταν απλούστατα τσαρλατάνος” (στο ίδιο)

Ας επιστρέψουμε λίγο στην ελληνική πραγματικότητα. Εάν η αντι-συστημική αριστερά θεωρεί όλες τις συνιστώσες του Συριζα “συμμορία ληστών” τότε την καλούμε να διαβάσει ξανά και να ερμηνεύσει ορθά τα αποτελέσματα των εκλογών. Δεν μας απασχολεί τι, σε τελευταία ανάλυση, είναι ο Συ.ριζ.α. Αυτό που μπορεί να παρατηρήσει ένας απλός άνθρωπος που διαβάζει και ερμηνεύει χωρίς προϊδεάσεις και προκαταλήψεις τα γεγονότα είναι ότι αυτά διαψεύδουν την πολιτική γραμμή των αρνητών οποιασδήποτε συμμαχίας ή σύμπραξης με το παραπάνω κόμμα.
Να σταθούμε σε ένα παράδειγμα: Υπήρχε ποτέ πιθανότητα η Κ.Ο.Α. να εκλέξει τρεις βουλευτές στην Ελλάδα; Υπήρχε ποτέ περίπτωση να εκλεγεί τροτσκιστής βουλευτής στην Αχαΐα ή στην Κόρινθο (όπου, παρεμπιπτόντως, ο δήμαρχος υποστηρίζει ενεργά τη Χρυσή Αυγή); Υπήρχε ποτέ περίπτωση να εκλεγούν βουλευτές αριστεροί που είναι στον ανένταχτο χώρο της ευρύτερης αριστεράς; Είναι εσφαλμένη η επανεκλογή της Σ. Σακοράφα ως βουλευτού (και άλλων συναγωνιστών που μπορεί να μην ανήκουν στην κομμουνιστική αριστερά αλλά όταν βρέθηκαν μπροστά στο ερώτημα είπαν το μεγάλο όχι, γνωρίζοντας τις συνέπειες);
Αυτά είναι ερωτήματα που θα πρέπει να θέσουν σοβαρά στον εαυτό τους οι αρνητές των συμμαχιών. Και για να συνεχίσουμε, θα ήταν αρνητικό για την Αντ.αρ.σύ.α να εκλέξει 5,6,7,8 βουλευτές και να αναδείξει προσωπικότητες που έχουν αποκλειστεί από τα ξεπουλημένα ΜΜΕ αλλά και, κυρίως, να αναδείξει την πολιτική της πρόταση;
Θα ήταν άσχημο για το ΚΚ να μιλάει ως ισότιμο μέλος συνασπισμού “αριστερής” εξουσίας αντί να δει τα ποσοστά του να εξαφανίζονται από τον πολιτικό χάρτη ή να εμφανίζεται ως μια θλιβερή κοινοβουλευτική μειοψηφία; Εδώ θα φανεί η επαναστατικότητα της γραμμής σου και όχι στον στείρο αρνητισμό και την περιχαράκωση μέσα σ’ ένα χώρο που αναδεικνύεται, πλέον, ως το μνήμα σου.
Πολύ σωστά θα πείτε ότι δεν γίνεται συμμαχία άνευ όρων ή με δεξιόστροφο πρόγραμμα.
Βέβαια, σύντροφοι, τώρα χάσατε τη διαπραγματευτική ισχύ, σας είχαμε προειδοποιήσει ήδη από τη στάση σας στις μεγάλες κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού. Ο λαός δεν βιώνει την απόλυτη αμάθεια, έχει μνήμη και κρίση. Δεν χειραγωγείται, πλέον, έτσι εύκολα στην υπόσχεση μιας νεφελώδικης, αόριστης, κομμουνιστικής κοινωνίας. Αυτό που επαγγέλλεστε πρέπει πρώτα να το κάνετε πράξη εσείς, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στο χωριό και στην πόλη. Η αλληλεγγύη και ο αλληλοσεβασμός, η αναγνώριση του διαφορετικού και η διαλεκτική προσέγγιση της αλήθειας μέσω της ερμηνείας της πραγματικότητας του 21ου αιώνα, η συμπαράσταση στον χειμαζόμενο συνάνθρωπό μας που παραμελήσατε κάτω από τον αμείλικτο αγώνα υπερίσχυσης της “αλάνθαστης γραμμής”, αυτά είναι που θα αναδείξουν την επαναστατικότητα των θέσεών σας. Όχι ο στείρος σεχταρισμός και η περιχαράκωση πίσω από πολιτικάντικα τερτίπια επιβεβαίωσης και αναπαραγωγής των μορφών εξουσίας στο εσωτερικό σας.
Κατηγορείτε, π.χ. τον Συ.ριζ.α για τις τόσες συνιστώσες του, μήπως άραγε στην Αντ.αρ.συ.α δεν υπάρχουν συνιστώσες, δεν συνυπάρχουν παλιοί μαοϊκοί, σταλινικοί, τροτσκιστές, μέλη της παλαιάς Β’ πανελλαδικής και άλλοι, δεν συναντάμε μ-λ και Μ-Λ, ποσαδικούς και τεταρτοδιεθνιστές στους χώρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αυτοί δεν μπαινοβγαίνουν σε συμμαχίες και συνασπισμούς; Είναι τραγικό να αλληθωρίζουμε μπροστά στην πραγματικότητα, αν βλέπουμε το είδωλο μας στον καθρέπτη και νομίζουμε ότι βλέπουμε τους “μοναδικούς” που θα αλλάξουν τον κόσμο, τότε σίγουρα έχουμε χάσει το δάσος. Ο καθρέπτης αποκαλύπτει την καρικατούρα, το εξάμβλωμα, απλά εμείς δεν το βλέπουμε.
Και για να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας επικαλούμαστε και πάλι τη μοναδικότητα της λενινιστικής σκέψης:

«Η αντιπολίτευση διάλεξε άλλο δρόμο. Έχει τη γνώμη ότι το ζήτημα για την κυριαρχία του Κομμουνιστικού Κόμματος και τη δικτατορία του κόμματος είναι μονάχα ζήτημα τακτικής. Πάντως η κυριαρχία του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι η τελευταία μορφή κάθε κυριαρχίας κόμματος. Από άποψη αρχών πρέπει να τείνουμε στη δικτατορία της προλεταριακής τάξης. Και όλα τα μέτρα του κόμματος, οι οργανώσεις του, οι μορφές πάλης του, η στρατηγική και η τακτική του πρέπει να προσαρμόζονται σ’ αυτό το σκοπό. Σύμφωνα μ’ αυτό πρέπει να απορρίψουμε κατηγορηματικότατα κάθε συμβιβασμό με άλλα κόμματα, κάθε επάνοδο στις ιστορικά και πολιτικά ξεπερασμένες μορφές του κοινοβουλευτικού αγώνα, κάθε πολιτική ελιγμών και συμφιλιωτισμού».
«Πρέπει να υπογραμμιστούν έντονα οι ειδικές προλεταριακές μέθοδοι επαναστατικής πάλης. Και για να προσελκυστούν οι πιο πλατιοί κύκλοι και τα πιο πλατιά στρώματα του προλεταριάτου, που πρέπεινα μπουν στον επαναστατικό αγώνα κάτω από την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, πρέπει να δημιουργηθούν νέες οργανωτικές μορφές πάνω στην πιο πλατιά βάση και μέσα στα πιο πλατιά πλαίσια. Αυτός ο τόπος συγκέντρωσης όλων των επαναστατικών στοιχείων είναι η εργατική ένωση, συγκροτημένη με βάση τις εργοστασιακές οργανώσεις. Σ’ αυτή πρέπει να συνενωθούν όλοι οι εργάτες, που ακολούθησαν το σύνθημα: έξω από τα συνδικάτα! Εδώ οργανώνεται το μαχόμενο προλεταριάτο στις πιο πλατιές μαχητικές γραμμές. Η αναγνώριση της ταξικής πάλης, του σοβιετικού συστήματος και της δικτατορίας είναι αρκετά για την προσχώρηση. Όλη η παραπέρα πολιτική διαπαιδαγώγηση των μαχόμενων μαζών και ο πολιτικός προσανατολισμός στον αγώνα είναι καθήκον του Κομμουνιστικού Κόμματος που στέκεται έξω από την εργατική ένωση…».(στο ίδιο)

Μήπως αναγνωρίζετε τίποτε από τον εαυτό σας στο παραπάνω απόσπασμα; Την άρνηση τωνσυμμαχιών; τη δημιουργία δικών μας συνδικάτων (βλ. ΠΑΜΕ); τη μοναδικότητα του κόμματος;Και, όμως, σύντροφοι, αυτό που αναγράφεται παραπάνω δ ε ν είναι η επαναστατική οργάνωση του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος, είναι η α ρ ι σ τ ε ρ ή σέχτα των α ρ χ ώ ν (όπως
ονομάζονταν) που κατακεραυνώνει ο Λένιν στο παραπάνω απόσπασμα. Είναι ο σεχταρισμός στηνπράξη. Ο ίδιος ο επαναστάτης έχει την έκφραση που ταιριάζει: “Ο κάθε μπολσεβίκος που συμμετείχε συνειδητά ή που παρακολούθησε από κοντά την ανάπτυξη του μπολσεβικισμού από το 1903, διαβάζοντας αυτούς τους συλλογισμούς θα πει αμέσως: «τι παλιά κι από καιρό γνωστή σαβούρα! Τί «αριστερή» παιδαριωδία!» (στο ίδιο).
Και συνεχίζει, ολοκληρώνοντας:

“ Για να μπορέσεις να βοηθήσεις τις «μάζες» και να κατακτήσεις τη συμπάθειά τους, την αγάπη τους και την υποστήριξη τους δεν πρέπει να φοβάσαι τις δυσκολίες, δεν πρέπει να φοβάσαι τις στρεψοδικίες, τις τρικλοποδιές, τις προσβολές και τις καταδιώξεις από μέρους των «αρχηγών» (που, όντας οπορτουνιστές και σοσιαλσοβινιστές, συνδέονται στις περισσότερες περιπτώσεις άμεσα ή έμμεσα με την αστική τάξη και με την αστυνομία), αλλά να δουλεύεις υποχρεωτικά εκεί που είναι οι μάζες . Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις κάθε θυσία, να υπερνικάς τα πιο μεγάλα εμπόδια για να διεξάγεις μια συστηματική, επίμονη, σταθερή και υπομονητική προπαγάνδα και ζύμωση μέσα σ’ εκείνα ακριβώς τα ιδρύματα, τους συλλόγους και τις ενώσεις, ακόμη και στις πιο αντιδραστικές, όπου υπάρχουν προλεταριακές και μισοπρολεταριακές μάζες.” (στο ίδιο).
“ Η τακτική πρέπει να χτίζεται πάνω σ’ έναν ψύχραιμο, αυστηρά αντικειμενικό υπολογισμό όλων των ταξικών δυνάμεων στο δοσμένο κράτος (και στα κράτη που το περιβάλλουν και σε όλα τα κράτη, σε παγκόσμια κλίμακα), καθώς και πάνω στον υπολογισμό της πείρας των επαναστατικών κινημάτων. Είναι πολύ εύκολο να δείχνεις την «επαναστατικότητά» σου απλά με βρισιές ενάντια στον κοινοβουλευτικό οπορτουνισμό, απλά με την άρνηση συμμετοχής στα κοινοβούλια, μα ακριβώς επειδή αυτό είναι πολύ εύκολο, δεν είναι και λύση για ένα δύσκολο, δυσκολότατο πρόβλημα.” (στο ίδιο).

Και συνεχίζει με ένα εξόχως ενδιαφέρον ζήτημα, της υιοθέτησης των θέσεων των μικροαστών εκεί όπου οι ειδικές συνθήκες επέβαλαν στους μπολσεβίκους μια τέτοια τακτική:

“η ύπαρξη μέσα στην αγροτιά ενός τόσου βαθιού αστικοδημοκρατικού επαναστατικού κινήματος, ώστε το κόμμα του προλεταριάτου να υιοθετήσει τις επαναστατικές διεκδικήσεις του κόμματος των αγροτών (των Εσέρων, που στην πλειοψηφία του είναι κόμμα καθαρά εχθρικό προς τον μπολσεβικισμό) και να τις ικανοποιήσει αμέσως, χάρη στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο” (στο ίδιο).

Όσον αφορά το περιβόητο ζήτημα των συμβιβασμών, ο Λένιν χρησιμοποιεί τα λόγια του Ένγκελς στην περίφημη κριτική που κάνει στους γάλλους μπλανκιστές:

«…”Είμαστε κομμουνιστές” (έγραφαν στη διακήρυξη τους οι κομμουνάροι-μπλανκιστές) “γιατί θέλουμε να φτάσουμε στο σκοπό μας, χωρίς να σταματήσουμε σε ενδιάμεσους σταθμούς, χωρίς να κάνουμε συμβιβασμούς, που απλώς απομακρύνουν την ήμερα της νίκης και παρατείνουν την περίοδο της σκλαβιάς”.
Οι γερμανοί κομμουνιστές είναι κομμουνιστές, γιατί μέσα από όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς και συμβιβασμούς, που δεν τους δημιούργησαν αυτοί, αλλά η πορεία της ιστορικής εξέλιξης, βλέπουν καθαρά και επιδιώκουν συνεχώς τον τελικό σκοπό, δηλαδή την εξαφάνιση των τάξεων και τη δημιουργία ενός κοινωνικού καθεστώτος, όπου δεν θα υπάρχει πια θέση για την ατομική ιδιοκτησία στη γη και σε όλα τα μέσα παραγωγής.
Οι 33 μπλανκιστές είναι κομμουνιστές, γιατί φαντάζονται πως, μια που αυτοί θέλουν να υπερπηδήσουν τους ενδιάμεσους σταθμούς και τους συμβιβασμούς, η δουλειά πάει πρίμα και πως, αν “αρχίσει” αυτές τις μέρες –πράγμα που το πιστεύουν απόλυτα– και η εξουσία περάσει στα χέρια τους, τότε μεθαύριο “θα εφαρμοστεί κιόλας ο κομμουνισμός”. Συνεπώς, αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αμέσως, τότε θα πει πως δεν είναι κομμουνιστές.
Τί παιδική αφέλεια να προβάλλεις την ατομική σου ανυπομονησία σαν θεωρητικό επιχείρημα!», (Φρ. Έγκελς: «Το πρόγραμμα των κομμουνάρων-μπλανκιστών», από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα «Volksstaat»37, 1874, αρ. φύλ. 73, στη συλλογή: «Άρθρα του 1871-1875», ρωσική μετάφραση, Πετρούπολη, 1919, σελ. 52-53).

Τι να πει δε κανείς διαβάζοντας και τις επόμενες θέσεις που αφορούν ξανά το ζήτημα των συμβιβασμών και των συνεργασιών:

“Είναι εκπληκτικό, πως οι αριστεροί αυτοί, που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, δεν καταδικάζουν κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί δεν είναι δυνατό οι γερμανοί αριστεροί να μην ξέρουν πως όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών , συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!” (ο.π.)

Προφανώς, οι Έλληνες υπερεπαναστάτες θεωρούν ότι υπερφαλαγγίζουν την ίδια τη πείρα τουσοσιαλιστικού κινήματος και, πολύ περισσότερο, θεωρούν ότι μόνο αυτοί είναι ικανοί να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα και να καθορίσουν τη “μία” και “μοναδική” αλάνθαστη γραμμή τους. Ποιοι θεωρητικοί και κουραφέξαλα, εδώ έχουμε ολόκληρο Περισσό και τόσες αξιοθρήνητες μικρο-ομαδούλες που περιφέρονται σαν τις καντιανές υπάρξεις που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τη ζωή τους και δεν λένε να εγκαταλείψουν τη γήινη πραγματικότητα (Χ. Άρεντ, Η πολιτική φιλοσοφία του Καντ). Κι όμως αγαπητοί συναγωνιστές, αυτή η ίδια η θεωρία, στο όνομα της οποίας κραυγάζετε, σας απογυμνώνει ολοκληρωτικά από τα επιχειρήματά σας και αποδεικνύει πόσο αίολες και φρούδες είναι οι προσεγγίσεις σας σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.
Αλήθεια, έχουμε την απορία, είπατε ποτέ στους νέους, στα μέλη και στελέχη σας να εντρυφήσουν στις ίδιες τις πηγές και όχι στις ανακοινώσεις και στις πολυσέλιδες προγραμματικές, μεταπρογραμματικές ή δεν ξέρω πως τις ονομάζετε, ανακοινώσεις που εκδίδετε, σαρωτικά, σε πλήρη αναντιστοιχία με τη θεωρία που επικαλείστε; Για να μη σας ζαλίζουμε περισσότερο θα θέλαμε να κλείσουμε με τα ίδια τα λόγια αυτού του επαναστάτη. Νομίζουμε ότι είναι απολύτως αποκαλυπτικά, σε σημείο που οποιαδήποτε περαιτέρω ανάλυση να αποτελεί κατάχρηση τής τρομακτικής δύναμης που περιέχουν αυτές οι θέσεις:

“Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο, μόνο εντείνοντας στο έπακρο τις δυνάμεις και χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά, με την πιο μεγάλη επιμέλεια, φροντίδα, προσοχή και επιδεξιότητα κάθε, έστω και την ελάχιστη, «ρωγμή» ανάμεσά στους εχθρούς, κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό της κάθε χώρας –όπως και κάθε, έστω και την ελάχιστη, δυνατότητα να αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Όποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά. Όποιος δεν απόδειξε πρακτικά, μέσα σε ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και σε αρκετά πολύμορφες πολιτικές καταστάσεις, την ικανότητά του να εφαρμόζει την αλήθεια αυτή στην πράξη, αυτός δεν έμαθε ακόμη να βοηθά την επαναστατική τάξη στον αγώνα της για την απελευθέρωση όλης της εργαζόμενης ανθρωπότητας από τους εκμεταλλευτές. Κι αυτά που είπαμε αφορούν εξίσου την περίοδο πριν και μετά την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο.” (ο.π.)

Βλέπετε η θεωρία είναι σαφής, η ερμηνεία της είναι που πάσχει. Δεν μιλάμε για λίγα λόγια στο χαρτί σε μια ατέρμονη συζήτηση, μιλάμε για μια ιστορική ευκαιρία της ελληνικής αριστεράς, μιας ευκαιρίας του ελληνικού λαού που υπέφερε τα πάνδεινα αυτά τα τελευταία τρία χρόνια. Ο μαρξισμός είναι αληθινός γιατί ο ίδιος αναγνωρίζει την ιστορικότητά του και τη δυναμική του.
Όπως θα πει ο Λένιν στο παραπάνω κείμενο: “ Η θεωρία μας δεν είναι δόγμα, μα καθοδήγηση για δράση, έλεγαν ο Μαρξ και ο Έγκελς και το μεγαλύτερο λάθος, το μεγαλύτερο έγκλημα τέτοιων μαρξιστών «με δίπλωμα», σαν τον Καρλ Κάουτσκι, τον Ότο Μπάουερ κτλ., είναι πως δεν το κατάλαβαν αυτό και δεν ήταν σε θέση να το εφαρμόσουν στις πιο σοβαρές στιγμές της επανάστασης του προλεταριάτου.”(ο.π.).
Νομίζουμε ότι οι στιγμές που βιώνουμε είναι ιστορικές, ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, η ιστορία είναι αμείλικτη και η κρίση του λαού αφοριστική. Στην ιστορία, αν δεν προσέξετε, θα επανέλθετε πλέον μόνο ως φάρσα. Οι λαοί απέδειξαν πως μπορούν να αγωνίζονται και χωρίς εσάς…
Μια επιλογή του Simon για τον //γράφο

το βρήκαμε εδώ: ΠαραλληλοΓράφος