Το νοσοκομείο ως χώρος αντίστασης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

της Λέτας Ζωτάκη

Η κατάληψη ενός νοσοκομείου είναι μια πολιτική πράξη που δε συμβαίνει κάθε μέρα, ή τουλάχιστον δε συνέβαινε μέχρι σήμερα. Αυτός είναι και ο λόγος που η κατάληψη του Γενικού Νοσοκομείου του Κιλκίς πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Όμως είναι μάλλον παράδοξη η σπανιότητα αυτού του φαινομένου, διότι ένα νοσοκομείο είναι ένας μάλλον προνομιακός τόπος κατάληψης και αντίστασης.  

Όπως μας λέει ο σύντροφος συνθέτης Σπύρος Ραυτόπουλος, «ο χώρος του νοσοκομείου είναι ένας γόνιμος χώρος αντίστασης καθώς οι απόπειρες καταστολής σκοντάφτουν στο άβατο των χώρων περίθαλψης χωρίς ιατρική άδεια, σκοντάφτουν στις δικαιοδοσίες και διακριτικές ευχέρειες του ιατρικού προσωπικού, σκοντάφτουν σε θεμελιώδεις εγγυήσεις για την ανεμπόδιστη άσκηση των ιατρικών καθηκόντων, σε ζητήματα που άπτονται των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των ατομικών δικαιωμάτων, του κώδικα ιατρικής δεοντολογίας κ.τ.λ.». Το ανατρεπτικό περιεχόμενο αυτής της σκέψης σε συνδυασμό με την αναλγησία της κυβέρνησης και την κώφευσή της στις εκκλήσεις και τις διαμαρτυρίες μας, λειτούργησε καταλυτικά στην απόφασή μας να αντισταθούμε στην απαξίωση του  Γ.Ν. Κιλκίς και του ΕΣΥ γενικότερα, με τρόπο δυναμικότερο από αυτόν των στερεότυπων μορφών αντίστασης (απεργιών, στάσεων εργασίας, πορειών κ.τ.λ.).
Η κατάληψη απέδειξε ότι ένα νοσοκομείο μπορεί κάλλιστα να παραμείνει απολύτως λειτουργικό όταν ελέγχεται από τους εργαζόμενους σε αυτό, να ανταποκρίνεται άριστα στις ανάγκες περίθαλψης των πολιτών, παρέχοντας σε όλους τους πολίτες αδιακρίτως δωρεάν και σωστές ιατρικές υπηρεσίες, αλλά και ότι μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο αντίστασης προκαλώντας συσπείρωση της κοινότητας και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας γύρω από ένα ανεκτίμητο κοινωνικό αγαθό που καλείται να υπερασπιστεί, τη δημόσια δωρεάν υγεία.

Η ανταπόκριση του κόσμου τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων υπήρξε εξαιρετική. Πήραμε πάμπολλα μηνύματα συμπαράστασης από άλλα νοσοκομεία, από συναδέλφους, από πανεπιστήμια, από συλλογικότητες, από ομογενείς, από πολίτες της Ευρώπης, των ΗΠΑ, της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, της Αυστραλίας, από όλον τον κόσμο. Ο κόσμος ήθελε να μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε, αρκετοί σχεδόν μας παρακαλούσαν να το κάνουμε με κάθε τρόπο, να μην υποχωρήσουμε, μας πρόσφεραν την αλληλεγγύη τους, την αγάπη τους και ήθελαν να μας προσφέρουν και υλική βοήθεια την οποία όμως αρνηθήκαμε ευγενικά. Τους ζητήσαμε απλώς να σκεφτούν μήπως μπορούν να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο. Αρκετοί μας ζητήσανε και μας ζητάνε να τους πούμε αναλυτικά την εμπειρία μας, μας ζητάνε συμβουλές, θέλουν να μιλήσουμε στις συνελεύσεις τους, κάποια νοσοκομεία του εξωτερικού σκέφτονται να μας προτείνουν να προχωρήσουμε σε αδελφοποίηση.

Ακόμα λοιπόν κι αν τίποτε άλλο δεν καταφέραμε, αυτό που καταφέραμε είναι να προκαλέσουμε ένα ενδιαφέρον για τις δυνατότητες πρακτικής αντίστασης στη λαίλαπα του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, αποδεικνύοντας ότι αντίσταση μπορεί να γίνεται με πολλούς τρόπους και σε πολλούς χώρους, σε χώρους εργασίας, σε χώρους δημόσιους και ιδιωτικούς, χρειάζεται μόνο αλληλεγγύη, φαντασία και πίστη στις δυνατότητες ανατροπής από τα κάτω αυτού του απάνθρωπου συστήματος.

Τα προβλήματα του ΕΣΥ ασφαλώς δεν λύθηκαν, ούτε η επίθεση των βαρβάρων σταμάτησε. Αλλά πλέον διαπιστώνουμε ότι είμαστε κι εμείς δυνατοί, ότι έχουμε χιλιάδες τρόπους αντίστασης, θα βρούμε κι άλλους, κάθε μέρα η αντίσταση θα μεγαλώνει. Η αντίσταση στις γειτονιά, στη συνοικία, στο εργοστάσιο, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στις πλατείες, στους δημόσιους χώρους θα γιγαντώνεται. Θα δώσουμε μεγάλες μάχες στον τομέα της αλληλοενημέρωσης έξω από τα κανάλια της επίσημης προπαγάνδας. Εμείς θα στήσουμε μια κοινωνία ελευθερίας ισότητας και δικαιοσύνης κι ας λένε ό,τι θέλουν τα παπαγαλάκια του συντηρητισμού!

Είναι απαραίτητο να νικήσουμε τις ενοχές και τον φόβο των ανθρώπων που τα έχουν χαμένα μετά από αυτές τις αντικοινωνικές επιθέσεις που δέχτηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, όπου ήταν σαν να στέκονται πάνω σε κινούμενη άμμο, χωρίς καμιά εργασιακή και οικονομική σταθερά και με τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματά τους να καταργούνται μέρα με τη μέρα. Θα χρειαστεί να πείσουμε τα μέλη αυτής της κοινωνίας να σταματήσουν να είναι νομοταγείς υπήκοοι στο βασίλειο της ανθρώπινης εκμετάλλευσης, να τους προσκαλέσουμε να γίνουν ανυπάκουοι προς την εξουσία, να σηκωθούν από την πολυθρόνα τους και τον καναπέ τους, να κλείσουν την τηλεόραση, να ενημερωθούν από εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης, να σκεφτούν, να συζητήσουν με άλλους ανθρώπους, να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη κάθε επιμέρους επιλογής τους, να συνεχίσουν και να εντείνουν τον αγώνα τους στους χώρους δουλειάς και τις πλατείες, ακηδεμόνευτα, χωρίς κομματικούς προστάτες, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες.

Εμείς προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να συμβάλλουμε με τις αποφάσεις και τη δράση μας εντός και εκτός νοσοκομείου στην ενεργοποίηση όχι μόνο του κλάδου αλλά και της ευρύτερης κοινότητας, την ενίσχυση της διάθεσης της κοινωνίας για δράση  συλλογική, με αλληλεγγύη και αυτοπεποίθηση. Μαζί με τους συντρόφους μας στα νοσοκομεία όλης της χώρας, με τους συντρόφους μας στα κινήματα πολιτών, στις καταλήψεις χώρων, στις συνοικιακές συνελεύσεις, στα πρωτοβάθμια συνδικάτα, με τους άνεργους, με τους απλήρωτους εργαζόμενους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και τον κρατικό τομέα, με τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, με τους μετανάστες και με κάθε καταπιεζόμενο θα ξανα-ανακαλύψουμε την πραγματική σημασία των λέξεων 'συντροφικότητα' και 'αλληλεγγύη' που ξεχάστηκαν εδώ και χρόνια, μέσα στην επικίνδυνη ανεμελιά της πρόσκαιρης ευμάρειας μέσα στην καπιταλιστική αχλή και τις ψευδαισθήσεις του αμερικανικού ονείρου.
 

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την ισότητα και την ελευθερία από το δρόμο της δημοκρατίας. Ας σταματήσουμε την επέλαση της κομματοκρατίας καταδεικνύοντας τη χρεωκοπία και επικινδυνότητα της διαμεσολάβησης. Κανείς δεν είναι πραγματικά ελεύθερος όταν αποφασίζουν άλλοι για αυτόν. Ας καταγγείλουμε την παρωδία του υπαρκτού κοινοβουλευτισμού και ας σταματήσουμε να του παρέχουμε νομιμοποίηση. Οι εκλογές δεν πρόκειται να σώσουν κανένα λαό, όπως μέχρι σήμερα δεν έσωσαν κανέναν, διότι απλούστατα στηρίζουν την ιεραρχία. Οι πραγματικοί πολίτες αποφασίζουν για όλα μόνοι τους. Χρειαζόμαστε αυτοοργάνωση παντού, χρειαζόμαστε αυτοδιακυβέρνηση. Χρειαζόμαστε νέο δημοκρατικό πολίτευμα και σύνταγμα της χώρας, νέα δημοκρατικά συντάγματα παντού, χρειαζόμαστε διεθνή συνεργασία λαών και όχι αυταρχικών κυβερνήσεων.

Στο Κιλκίς οι γιατροί αποφασίσαμε να προχωρήσουμε άλλη μια φορά μπροστά και να εκθέσουμε την κυβερνητική αναλγησία στα μάτια του κόσμου. Σύντομα οι συμπολίτες μας θα ανακαλύψουν ότι το νοσοκομείο μας που «εξυγιαίνει» η κυβέρνηση θα λειτουργεί μόνο 15 μέρες το μήνα, γιατί τόσο μόνο του επιτρέπουν να λειτουργεί οι αποφάσεις και τα κονδύλια τους, και όποιος έχει την ατυχία να αρρωστήσει ή να τραυματιστεί στο δεύτερο δεκαπενθήμερο θα πρέπει να τρέξει σε άλλο νοσοκομείο πολλά χιλιόμετρα μακριά με κίνδυνο της υγείας και της ζωής του. Αυτή την εξυγίανση ονειρεύονται. 

Μπαίνουμε μπροστά λοιπόν στον αγώνα αλλά δεν μπορούμε να τον κερδίσουμε μόνοι μας. Οι πολίτες πρέπει να ενεργοποιηθούν αν θέλουν να εξακολουθήσουν να έχουν νοσοκομείο και δωρεάν δημόσια υγειονομική φροντίδα. Πρέπει να έρθουν δίπλα μας, όπως εμείς είμαστε δίπλα τους, πρέπει να αντιδράσουμε όλοι από κοινού, πρέπει να ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να την κάνουμε ακόμα καλύτερη από όσο ήταν πριν.

Εμείς υποσχόμαστε ότι δεν πρόκειται να σταματήσουμε τον αγώνα. Η τελευταία ομόφωνη απόφασή της ΕΝΙΚ δεν είναι ούτε η αρχή αλλά ούτε και το τέλος των προσπαθειών μας. Θα είμαστε διαρκώς στην πρώτη γραμμή του μετώπου μαζί με τα πιο προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας μας, μαζί με τους αγωνιστές συντρόφους μας που όλο και πληθαίνουν.
το βρήκαμε εδώ: http://diakyvernisi.blogspot.com/2012/05/blog-post_5825.html