Η ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ ΤΩΝ ΟΣΜΩΝ

 

Μερικές φορές αρκεί μια μυρωδιά για να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο και να γεμίσω με τα ανάλογα συναισθήματα που μου είχε φέρει η μυρωδιά. Όλοι έχουμε μια τράπεζα οσμών που χτίζεται με τα χρόνια απρόβλεπτα και τυχαία και μας χαρίζει ταξίδια στις αναμνήσεις και στον χρόνο. Πολλές φορές δε, μια οσμή ανταποκρίνεται σε περισσότερες από μία αναμνήσεις έστω και αν δεν είναι πάντα ευχάριστες. Για παράδειγμα όταν επισκέπτομαι κάποιο νοσοκομείο με το που μπαίνω με χτυπάει βάναυσα αυτό το συνονθύλευμα νοσοκομειακών μυρωδιών που παντρεύει τις αρρώστιες με την αποστείρωση και κάνει τη ψυχή μου να σφίγγεται από τις ίδιες τις τις σάρκες. Αίφνης το μυαλό μου πάει πίσω σε άκαρδα δωμάτια όπου άφησαν την τελευταία τους πνοή συγγενείς και φίλοι, ξαναζώ τον πόνο, την αγωνία αυτού που έφυγε, ξαναζώ την αδυναμία μου να κάνω κάτι, δεν είναι καλή οσμή αλλά στη ζωή όλα παίζουν.

Η μυρωδιά της Θάλασσας είναι καλή όμως, με πάει σε περασμένα αλμυρά καλοκαίρια, σε πλοία της γραμμής, σε ταξίδια που με σημάδεψαν, σε δυνατούς ήλιους που γελούν πάνω στο σώμα μου, αχ αυτή η θάλασσα, καλά τη λένε πλανεύτρα…


Ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι έχει τη μυρωδιά του φευγιού, της απουσίας, ένα κλειστό σπίτι που το επισκέπτεσαι για το καλοκαίρι όμως έχει τη μυρωδιά της προσμονής. Δυσδιάκριτα τα όρια μερικές φορές, αλλά μόνο εμείς οι ίδιοι είμαστε ικανοί να τα ξεχωρίσουμε. Ένα σπίτι μπορεί ακόμα να μυρίζει και παρουσίες, παρουσίες αγαπημένων που πια δεν υπάρχουν, τι πιο δυνατή οσμή από αυτές;

Μια αποθήκη με στοιβαγμένα πράγματα μυρίζει πολλά και διάφορα, μερικές φορές είναι μαγική η κλεισούρα της, σαν στρόβιλος αναμνήσεων ανά τον χρόνο. Είναι και φορές που νομίζεις ότι μυρίζεις κάτι αλλά στην πραγματικότητα δεν μυρίζει, μόνο η ανάμνηση του το κάνει, ένα παλιό πικάπ, η ραπτομηχανή της γιαγιάς, ένα παλιό τσουκάλι, όλα κουβαλούν κάτι που νομίζεις ότι το μυρίζεις, το μυαλό σου μυρίζεις, τυχερέ.

Πέφτεις και σε μυρωδιές που σε λιγώνουν συναισθηματικά ενώ είναι ξένες, σε οικειοποιούν όμως, η μυρωδιά φεριπείν από καλομαγειρεμένα γεμιστά μπορεί να σε κάνουν να σκεφτείς μαμά, γιαγιά, καλοκαίρι, ένα ωραίο μεγάλο καλοκαιρινό τραπέζι με όλους όσους αγαπούσες και αγαπάς, οσμές και μνήμες, ταξιδιάρικες οσμές.

Πολλά καθημερινά μπορούν να σε σηκώσουν στα φτερά τους, ένα φρεσκοψημένο ψωμί, ένα παρδαλό τριαντάφυλλο που χάσκει αναιδώς, η βενζίνη που βάζεις στο όχημα σου, μια τσίχλα, ένα ολόγιομο φεγγάρι, η αστερόσκονη, μια ανάσα που έπεσε στα μάγουλά σου…

Ναι, η αλήθεια είναι πως από τις πιο αξιοζήλευτες μυρωδιές είναι και οι οσμές ανθρώπων, συγκεκριμένων ανθρώπων, και αυτές τις έχουμε φυλαγμένες μέσα σε πολύ πολύ μικρά μπουκαλάκια που τα ανοίγουμε σπάνια. Για να μη πονάμε…

Η μυρωδιά του φρεσονοτισμένου χώματος που δέχεται τα πρωτοβρόχια, με γεμίζει μια γλυκιά θλίψη, θλίψη που σηματοδοτεί το τέλος του Καλοκαιριού και τον ερχομό του Φθινοπώρου. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται και γίνεται ελαφρώς ξινή, μυρίζω τη δύναμη του νερού που κουβαλούν τα σύννεφα και η καρδιά μου κουκουλώνεται, άλλη φάση.

Μυρωδιές, οσμές, αναμνήσεις, η ζωή είναι τελικά και ένα μωσαϊκό αρωμάτων όχι πάντα ευχάριστων όπως είπα.

Η μυρωδιά από ένα φρεσκοτυπωμένο βιβλίο στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου είναι και πάλι ερεθιστική, ή ακόμη και από ένα σχολικό τετράδιο. Όλα αυτά τα αρώματα σε πάνε μπρός πίσω, μπρος πίσω, σε γλυκοκουνάνε σαν αιώρα σε ένα πέρα δώθε ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.

Το να κλέβεις επίσης μυρωδιές δεν είναι αδίκημα, χεχε, μπορείς μερικές φορές να μυρίσεις τις αναμνήσεις των άλλων επισκεπτόμενος απλώς το σπίτι τους ή μυρίζοντάς τους διακριτικά. Μου αρέσει να κλέβω μυρωδιές, είναι φετίχ για μένα, με τρελαίνει, με το που γνωρίζω κάποιον άνθρωπο πολεμώ να ανακαλύψω τη μυρωδιά του, να τον ψυχανεμιστώ, δεν είναι πάντα ευχάριστο, και πάλι…

Η όσφρηση κοντολογίς είναι τα μάτια της ψυχής, τσεκαρισμένο.

Αν ήταν να πεθάνω με μια μυρωδιά, μια τελευταία μυρωδιά, αυτή θα ήταν σίγουρα μια μυρωδιά ανθρώπινη, γλυκιά  σα γιασεμί, φρέσκια σα πρωινό αεράκι, δυνατή σαν τη νεότητα, να έχωνα τη μουσούδα μου σε ένα λαιμό, και εκεί όπως θα μύριζα βαθιά να άφηνα και την τελευταία μου πνοή, το πιο ευτυχισμένο τέλος…

πηγή: kostasoutsider