ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΝΑ ΑΠΕΡΓΟΥΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ;

Για δύο ώρες παραπάνω δουλειάς γίνεται απεργία στις Πανελλαδικές; Αυτό προπαγανδίζουν όλα τα κανάλια και τα ΜΜΕ-φερέφωνα την πολιτικής που προωθούν κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ.

            Κροκοδείλια δάκρυα για τους «δύστυχους» μαθητές και ανάθεμα για τους «τεμπέληδες» καθηγητές, που παίζουν με την αγωνία των παιδιών και των οικογενειών τους.

            Δεν μας εκπλήσσουν! Ήταν αναμενόμενο! Άλλωστε, εδώ και χρόνια για όλα τα δεινά του κόσμου, για την ανεργία και την ελαστική εργασία στον ιδιωτικό τομέα, τις απολύσεις τους μισθούς πείνας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. «Μαζί τα φάγαμε», ο Τσοχατζόπουλος των εκατομμυρίων και οι υπάλληλοι των 1.000 ευρώ! Στο καζάνι του «μαζί τα φάγαμε» βάζουν, βέβαια, και τους αγρότες, γιατί παίρνουν «τσάμπα επιδοτήσεις», τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και τόσους άλλους.         

            Ας δούμε, όμως, την άλλη -την κύρια- πλευρά της πραγματικότητας.

            Σε μια εποχή που οι δυνατότητες του κοινωνικού πλούτου που παράγεται είναι τεράστιες και επιτρέπουν τη μείωση του χρόνου εργασίας όλων των εργαζομένων, η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών είναι πολλαπλά καταστροφική: Για τους εν ενεργεία εκπαιδευτικούς, για τους μαθητές αλλά και για τους νέους φοιτητές-μελλοντικούς εκπαιδευτικούς, που δεν θα εργαστούν στο αντικείμενο που σπούδασαν κι αγάπησαν.

            Η αύξηση του ωραρίου, σε συνδυασμό με το προεδρικό διάταγμα για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις και μετακινήσεις, οδηγεί χιλιάδες εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές και μόνιμους) σε σίγουρη απόλυση. Περίπου 15.000 εκπαιδευτικοί θα δουν την πόρτα της εξόδου από το δημόσιο σχολείο.

            Ταυτόχρονα, χιλιάδες μαθητές θα βρουν τον επόμενο χρόνο και την πόρτα του δικού τους σχολείου κλειστή. Αν ως σήμερα σε κάποια σχολεία του νομού μας και όχι μόνο είχαμε καταφέρει να «κρατήσουμε» τμήματα με κάτω από 20 μαθητές, με τις απολύσεις που θα γίνουν και λόγω της αύξησης του ωραρίου, θα δημιουργηθεί μεγάλη έλλειψη εκπαιδευτικών. Αποτέλεσμα; Θα ενωθούν τμήματα, θα συγχωνευτούν σχολεία και θα φτάσουμε  να έχουμε τμήματα με 27-30 μαθητές και σχολεία μεγαθήρια.

            Προσθέστε ότι οι δαπάνες για την παιδεία και οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται δραματικά, και βλέπετε ένα απόλυτα δυσοίωνο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Γιατί τα χειρότερα τα έχουμε μπροστά μας.

            Όλα αυτά ήταν οι σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι μιας ούτως ή άλλως απάνθρωπης ζωής που βιώνουν εδώ και χρόνια χιλιάδες εκπαιδευτικοί.

            Εκπαιδευτικοί, που για χρόνια μετακινούνται κάθε χρόνο αλλάζοντας σχολείο, από την Κρήτη έως τον Έβρο, πληρώνονται 10 από τους 12 μήνες του χρόνου με μισθούς από 600-1.000 ευρώ, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα στεριώσουν κάπου, για να δουν τα αποτελέσματα μιας δουλειάς που ξεκινούν κι αφήνουν στη μέση, υποθηκεύουν σχέσεις, τις οικογένειές τους και δεν τολμούν να σχεδιάσουν ούτε σπιθαμή από το μέλλον τους.

            Είναι μύθος ότι οι Έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν λιγότερο από τους εκπαιδευτικούς των άλλων χωρών της Ε.Ε. 18,5 ώρες την εβδομάδα είναι ο μέσος όρος εργασίας των εκπαιδευτικών στις χώρες της Ε.Ε. Από 16 έως 21 ώρες είναι ο χρόνος εργασίας των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, που όμως αμείβονται με το 1/3 του μισθού των συναδέλφων τους στην Ευρώπη.

            Είναι τυχαίο ότι οι εκπαιδευτικοί σε όλο τον κόσμο έχουν μειωμένο ωράριο σε σχέση με τους άλλους εργαζόμενους; Όχι. Διότι, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ (που μόνο φιλεργατικός οργανισμός δεν είναι), μία διδακτική ώρα αντιστοιχεί σε 3-4 ώρες γραφείου. Δηλαδή, η αύξηση των 2 ωρών αντιστοιχεί στην ουσία σε αύξηση 6 ωρών, αν συγκριθεί με τη δουλειά άλλων εργαζομένων γραφείου.

            Με δεδομένο, μάλιστα, ότι ένα μεγάλο ποσοστό εκπαιδευτικών δουλεύουν ή θα δουλεύουν σε δύο και τρία σχολεία, σε 6-7 διδακτικά αντικείμενα (μέχρι και 13 είχε φτάσει ένας εκπαιδευτικός!), συνειδητοποιούμε τι σημαίνει αυτό για τους εκπαιδευτικούς και την ποιότητα της εκπαίδευσης που μπορούν να παρέχουν στους μαθητές. Ιδιαίτερα σε αυτούς που προέρχονται από οικογένειες άνεργων, ημι-άνεργων ή φτωχών οικογενειών. Γιατί εμείς οι εκπαιδευτικοί ξέρουμε, καθώς το ζούμε καθημερινά, ότι η Παιδεία δεν είναι για όλους. Είναι και αυτή -όπως όλα τα δημόσια αγαθά- για τους λίγους, τους έχοντες και τους κατέχοντες.

            Με δεδομένες, λοιπόν, τις αλλαγές στο Λύκειο, το πολυδιαφημισμένο «νέο Λύκειο» γίνεται κάθε μέρα και χειρότερο. Από τη μια, με την υποβάθμιση της γνώσης και την αναβάθμιση της δεξιότητας, τις συνεχείς εξετάσεις κ.λπ. κι από την άλλη, με τις μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών -βλέπε ψευδεπίγραφη «αξιολόγηση»-υποδούλωση-, που δεν πλήττουν μόνο τους ίδιους, αλλά και τους μαθητές από τις λαϊκές οικογένειες, οι οποίες βλέπουν να εξανεμίζεται το όνειρο  να ζήσουν τα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή. Γιατί οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων ξέρουμε ότι η χιονοστιβάδα των αντεργατικών μέτρων, των μνημονίων, της ΕΕ, του ΔΝΤ μας πλήττει όλους πολύ βάρβαρα.

            Είναι όλα αυτά τα μέτρα αναγκαία; Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς; Γίνονται για να ορθοποδήσει η πατρίδα;

            Όχι. Γίνονται για να ορθοποδήσουν τα κέρδη του κεφαλαίου, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών. Μας ζητούν να πληρώσουμε την κρίση τους, να τους σώσουμε με το «αίμα» μας, να τους χαρίσουμε κι άλλο από τον πλούτο που εμείς παράγουμε.

            Οι εκπαιδευτικοί -κι όλος ο λαός- οφείλουν να πουν και λένε: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

            Είναι απαραίτητος ένα αγώνας διαρκείας από όλους τους κλάδους. Πρέπει να πάρουμε τη σκυτάλη του αγώνα από τη Χαλυβουργία, τους ΟΤΑ, το Μετρό, για να τους αναγκάσουμε πάρουν πίσω τα «παλιά» μνημόνια αλλά και τα «νέα» που ετοιμάζουν.

            Δεν είναι ένας αγώνας που εμείς επιλέξαμε να γίνει στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Το επέλεξε η κυβέρνηση, αφού αυτή έφερε τους νόμους τώρα και όχι αργότερα ή νωρίτερα. Η κυβέρνηση επέλεξε το χρόνο, αυτή γύρισε την πλάτη στην αγωνία των μαθητών για τις εξετάσεις αλλά και για τη ζωή τους όλη. Εμείς απλώς σηκώσαμε το γάντι, για τις δικές μας ανάγκες, για το καλό της παιδείας, για τις ανάγκες των μαθητών στο παρόν και το μέλλον. Η τρικομματική κυβέρνηση επέλεξε τον εκβιασμό στην πλάτη των μαθητών μας – εμείς απλώς δεν υποκύψαμε. Γι' αυτό πιστεύουμε ότι όλοι οι εργαζόμενοι και οι γονείς έχουν θέση δίπλα μας και απέναντι στην κυβέρνηση και τους τροϊκανούς. Είναι συναγωνιστές και συνοδοιπόροι μας, γιατί τα αιτήματά μας δεν είναι μόνο δικά μας. Είναι κοινά. Και μια νίκη των εκπαιδευτικών θα είναι νίκη όλων, θα ανοίξει το δρόμο για νίκες και άλλων κλάδων.

            Αγωνιζόμαστε για:

            Κατάργηση όλων των μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων, όλων των αντεργατικών νόμων που έχουν ψηφιστεί την τελευταία τετραετία. Μαζί και του πολυνομοσχέδιου που αυξάνει το ωράριο των εκπαιδευτικών, με τις συνέπειες που αναφέραμε πριν.

            Καμιά ιδιωτικοποίηση δημόσιου οργανισμού – ανάκληση όσων έγιναν τα τελευταία χρόνια. Να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον και όχι το ιδιωτικό κέρδος.

            Καμιά απόλυση στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Μαζικοί διορισμοί στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Όχι στην «αξιολόγηση» που οδηγεί σε χειραγώγηση-απόρριψη και σε απολύσεις.

            Δημόσια παιδεία και υγεία για όλους. Αύξηση των δαπανών για τις κοινωνικές ανάγκες.

            Ενιαίο 12χρονο σχολείο, που θα έχει στόχο να ανακαλύπτουν οι νέοι τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας και να τους χρησιμοποιούν προς όφελος της λαϊκής πλειονότητας.

            Ελεύθερη πρόσβαση των μαθητών στην Ανώτατη Εκπαίδευση χωρίς εξεταστικούς κ οικονομικούς φραγμούς.

ΑΝΤΙ. Σ. ΤΑΣΗ

Αγωνιστικές Παρεμβάσεις-Κινήσεις-Συσπειρώσεις ΔΕ Νομού Κιλκίς

Αβραμίδου Ντόνια – Γκίνος Βαγγέλης – Ρέππα Βενετία