Aπ΄ τον Δεκέμβρη στο σήμερα…

Αν και πέρασαν 4 χρόνια από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και τα τελευταία Δεκεμβριανά της Ελλάδας, ακόμη επικρατούν διαφορετικές απόψεις στην ελληνική κοινωνία σχετικά με το τί πραγματικά έγινε τότε. Τί σήμαινε η εξέγερση του Δεκεμβρίου του ΄08; Ήταν μια τυφλή αντίδραση ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό ή κάτι παραπάνω; Η εμμονή στην εκ των υστέρων ανάλυση ενός ιστορικού γεγονότος ή μιας πολιτικής περιόδου μπορεί να στερείται νοήματος, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν σημαίνει ότι πρέπει να αναζητούμε την «μια και μοναδική» απάντηση. Τα γεγονότα έχουν τη δική τους δυναμική και η ιστορία διαμορφώνεται από τις κοινωνικές διεργασίες οι οποίες είναι πάντα παρούσες, λειτουργώντας τις περισσότερες φορές υπόγεια και, αρχικά, ασυνείδητα.

Γεγονός είναι ότι τον Δεκέμβρη του 2008 ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας βρήκε αφορμή να εξωτερικεύσει όλη του την οργή και την απογοήτευση, με αφορμή το «τυχαίο» περιστατικό της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Από εκείνη την μέρα η περιθωριοποιημένη ή η υπό περιθωριοποίηση νεολαία, άρχισε να ψάχνει τρόπους να εκφράσει την αντίθεσή της σ’ ένα πολιτικο-οικονομικό σύστημα που αισθανόταν πως την στραγγαλίζει, στερώντας της κάθε ελπίδα για το μέλλον.
Η αρχική «εναντίον όλων» λαϊκή οργή δεν άργησε να μετατραπεί σε θρυαλλίδα πολιτικής και κοινωνικής συνειδητοποίησης. Τους επόμενους μήνες σε όλη την χώρα, και ενώ η κατάσταση στους δρόμους έχει ομαλοποιηθεί, γίνονται καταλήψεις, οι δημόσιοι χώροι συζήτησης και προβληματισμού πολλαπλασιάζονται, και οι ίδιοι οι συμμετέχοντες σε τέτοιες διαδικασίες σταδιακά αποκτούν για τον εαυτό τους την αντίληψη ότι δεν περνούν απλώς το χρόνο τους αλλά ότι ενεργοποιούνται για πρώτη φορά επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Δεκέμβρης: Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη…

Όπως σε κάθε εξέγερση, έτσι και στην περίπτωσή αυτήν, η διαφθορά, η έλλειψη οραμάτων για την νέα γενιά και η κρατική καταστολή καταδικάστηκαν συλλήβδην από εκατομμύρια νέους ανθρώπους, οι οποίοι αισθάνονταν συνεχώς όλο και πιο έντονα, κατά κάποιον τρόπο, τα πρώτα μικρά σημάδια της επερχόμενης κοινωνικής θύελας που θ’ ακολουθούσε μέσα στα επόμενα χρόνια. Όμως το κίνημα δεν εγκλωβίστηκε μόνο εντός των στενών ορίων της Ελληνικής επικράτειας. Σχεδόν σε κάθε Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις, με πολλούς αλληλέγγυους να στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης στην Ελληνική νεολαία. Αποκορύφωμα ήταν φυσικά η Ισπανία, όπου σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν μπροστά σε πρεσβείες και άλλους δημόσιους χώρους. Στο Βερολίνο έγινε κατάληψη της Ελληνικής πρεσβείας. Παρόμοια περιστατικά έλαβαν χώρα στο Ελληνικό προξενείο του Λονδίνου. Όπως μετέδωσε το Radiobuble:

Σήμερα το πρωί λίγο μετά τις 9:30 καταλήφθηκε η είσοδος και ο περιβάλλων χώρος της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στην Αθήνα. Η πρεσβεία εκκενώθηκε από το προσωπικό της αν και ο πρέσβης έμεινε μέσα κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης. Κατέβηκε η ελληνική σημαία, κάηκε και αντικαταστάθηκε από μια μαυροκόκκινη που έμεινε εκεί για πέντε ώρες.
Γενικευμένη αστυνομική κινητοποίηση έγινε πολύ αργότερα καθώς σήμερα το πρωί είχε γίνει και εισβολή από ακτιβιστές στο αεροδρόμιο του Stansted ενάντια στην επέκταση του αεροδιαδρόμου. Ο δρόμος αργότερα αποκλείστηκε και από τις δύο πλευρές και οι διαδηλωτές έσπασαν σε τέσσερα κομμάτια, με τον κύριο όγκο- περίπου 40- να παραμένει στην είσοδο.
Έγιναν δύο συλλήψεις στις 10 και μισή περίπου το πρωί και με την αποχώρηση ακόμα τρείς συλλήψεις. Ακούστηκαν συνθήματα όπως “το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει”, “η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών”. Το γεγονός καλύφθηκε από το bbc που έχει αναρτήσει σχετικό video στο site του, από το sky ενώ παρόντες ήταν και ανταποκριτές ελληνικών εφημερίδων…

Παρομοίως στο Εδιμβούργο, στο Δουβλίνο, στο Παρίσι και σε άλλες πόλεις, μικρές διαδηλώσεις ξεσπούν… Αξίζει, βέβαια, να δούμε τις ομοιότητες μεταξύ του Δεκέμβρη και της Αραβικής Άνοιξης, προκειμένου να κατανοήσουμε τη διεθνή διάσταση των Δεκεμβριανών, και τον ρόλο που έπαιξαν στις μετέπειτα κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις:
Στην πόλη Σίντι Μπουζίντ της Τυνησίας, τον Δεκέμβριο 2010, ένας 27χρονος άνδρας, ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι, περιλούζεται με εύφλεκτο υλικό και παραδίδει το σώμα του στις φλόγες, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την άθλια οικονομική του κατάσταση, καταγγέλλοντας, ταυτόχρονα, την κοινωνική αδικία και τον αυταρχισμό του προέδρου Μπεν Αλί. Ακολουθεί ένα εξεγερσιακό τσουνάμι που θ’ αναγκάσει τον Τυνήσιο πρόεδρο να παραιτηθεί, και τέλος, ένα παναραβικό ντόμινο ξεσηκωμού: Οι Αιγύπτιοι διαδηλωτές συντρίβουν το καθεστώς Μουμπάρακ, και έπειτα τη σκυτάλη θα λάβει η Λιβύη. Μετά από μερικούς μήνες σκληρών και αιματηρών συγκρούσεων, το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι διαλύεται ολοσχερώς. Η έκβαση, όμως, του Εμφυλίου Πολέμου παραμένει αμφιλεγόμενη, καθώς πολλοί κάνουν λόγο για κατευθυνόμενες επαναστατικές ηγεσίες από εξωτερικά κέντρα συμφερόντων (πράγμα που, σε συνδυασμό με την ελλιπέστατη ενημέρωση αναφορικά με την μετα-Κανταφική Λιβύη, δεν μας επιτρέπουν να κατασταλάξουμε σε κάποιο βάσιμο συμπέρασμα). Ακολουθούν, το Μπαχρέιν, η Υεμένη, η εξίσου αμφιλεγόμενη Συρία, και άλλες Αραβικές χώρες…
Και στις δύο περιπτώσεις, ο θάνατος ενός ανθρώπου έγινε αιτία να βγουν χιλιάδες άλλοι στους δρόμους. Και στις δύο περιπτώσεις, ο ηθικός αυτουργός δεν ήταν απλά και μόνο το κράτος και οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί. Η κατάσχεση των εμπορευμάτων του Μπουαζίζι από τις δυνάμεις καταστολής, το πάτημα της σκανδάλης του Κορκονέα που είχε ως αποτέλεσμα να πέσει νεκρός ο νεαρός μαθητής, στην ουσία, αποτελούν την κορυφή ενός παγόβουνου. Αυτό όμως που διαφέρει ριζικά είναι το αποτέλεσμα: Οι εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό των χωρών αυτών. Παρότι η πραγματική Άνοιξη έχει να διανύσει πολλούς χειμώνες ακόμα, ιδιαίτερα αν κρίνουμε από την ανέγερση στην εξουσία του Ισλαμιστή φονταμενταλιστή Μόρσι στην Αίγυπτο, οι νέες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Κάιρο, φανερώνουν ότι η απέχθεια για την απολυταρχία, την καταπίεση και την ανελευθερία, εξακολουθούν να κινητοποιούν χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια ριζοσπαστικοποιημένους ανθρώπους, που επιθυμούν ουσιαστικές δημοκρατικές αλλαγές. Παρομοίως, ο Δεκέμβρης κατάφερε ν’ αφυπνίσει και να πολιτικοποιήσει. Απέτυχε, όμως, να πάρει διεθνής διαστάσεις, καθώς η εξάπλωσή του εκτός των συνόρων περιορίστηκε σε μερικές μικρές διαδηλώσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης.
Με την είσοδο της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το πολιτικό σκηνικό αλλάζει. Ο διασυρμός της Ελλάδας σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, με τον διεθνή τύπο να οργιάζει για το πόσο «ανεύθυνοι και αχάριστοι είναι αυτοί οι Έλληνες», «πόσο λίγο εργάζονται και συνταξιοδοτούνται νωρίς» από την μια στο εσωτερικό της χώρας ωθεί τις αντιδράσεις να στραφούν μαζικά προς τον πατριωτισμό, και από την άλλη, δημιουργεί μια εντελώς απαξιωτική εικονική πραγματικότητα για τον Ελληνικό πληθυσμό, στο εξωτερικό. Έτσι, αν κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων στον Αραβικό κόσμο υπήρξε πίεση από τα διεθνή ΜΜΕ να παραμείνουν οι διαδηλωτές στους δρόμους και τις πλατείες, αντιθέτως, στην Ελληνική περίπτωση, οι αντι-μνημονιακές κινητοποιήσεις αντιμετωπίζονται ως παράδειγμα προς αποφυγή, καθώς τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, ασκούν πιέσεις με σκοπό οι διαδηλωτές να εγκαταλείψουν τους δρόμους και ν’ αποδεχτούν τα μέτρα λιτότητας με οποιοδήποτε κόστος. Παράλληλα, η αύξηση του κύματος της μαζικής μετανάστευσης τονώνει ακόμα περισσότερο το εθνικιστικό φρόνημα του όχλου, ενώ, ταυτόχρονα, οι διάφορες κομματικές ηγεσίες προσπαθούν με κάθε μέσο να επωμιστούν από την λαϊκή οργή, με σκοπό το δικό τους συμφέρον. Στο θέμα του διασυρμού, όμως, αξίζει να σταθούμε λιγάκι παραπάνω:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται αντιμέτωπη για πρώτη φορά με την απειλή της κατάρρευσης. Η επίσημη ανεργία στην Ισπανία ξεπερνά το 21,5%, της οποίας το χρέος, όπως και της Ιρλανδίας, εμφανίζεται τριπλάσιο από το Ελληνικό [1]. Παρόλ’ αυτά, ο διεθνής τύπος επιμένει να θεωρεί την Ελλάδα ως πηγή κάθε κακού. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας έχει επανειλημμένως δηλώσει ανοιχτά ότι η περίπτωση της χώρας του δεν έχει να κάνει με αυτήν της Ελλάδα. Στη Φιλανδία σύμφωνα με δημοσκόπηση στην οποία συμμετείχαν 1.819 άνθρωποι, το 56% των ερωτηθέντων εξέφρασε την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση. Παρομοίως, σε περίπτωση αποτυχίας των μέτρων λιτότητας υπέρ της εξόδου της  Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι το 78% των Γερμανών, το 65% των Γάλλων, και ταυτόχρονα, το 51% των Ισπανών και το 49% των Ιταλών (δύο χώρες που υποτίθεται ότι θα εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους προς τους ομοιοπαθούντες Έλληνες πολίτες). Ακόμα περισσότερο, η «αριστερή» Γαλλική Liberation (που άλλοτε έγραφε ύμνους υπέρ της Ελλάδας) έφτασε στο σημείο να δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο: «Οι Ελληνες το παίζουν θύματα, είναι αχάριστοι» στο οποίο γράφει πως: «οι Έλληνες αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την άθλια κατάσταση της χώρας τους» και πως «Η Ελλάδα έχει τάση να το παίζει θύμα και ζητάει συνεχώς χάρες με το επιχείρημα ότι αποτελεί το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού».

 Επισημαίνει λοιπόν η γερμανική εφημερίδα (Tageszeitung): «Όταν η Ελλάδα βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης απάντησαν με επιθέσεις ειρωνείας και μίσους: ‘Γιατί δεν πουλάτε τα νησιά σας χρεοκοπημένοι’, τους συμβούλευαν έμμεσα. ‘Πως περνάνε οι Έλληνες με τα δισεκατομμύριά μας’, ρωτούσαν με ειρωνεία. Μια άλλη εφημερίδα ρωτούσε: ‘Ποιός άφησε τους Έλληνες να μπουν στο Ευρώ;’ Η εφημερίδα Bild τάσσονταν μάλιστα υπέρ της επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή

Εντελώς διαφορετική η εικόνα με την Ιρλανδία: Η ίδια εφημερίδα τιτλοφορούσε σχετικό άρθρο της: ‘H Ευρώπη τρέμει για το μέλλον της Ιρλανδίας’ και έκανε λόγο για ‘ιρλανδική τραγωδία’ επισημαίνοντας: ‘Οι ουρές των ανθρώπων που πεινούν στο Δουβλίνο είναι τόσο μεγάλες που συχνά δεν χωράνε σ’ ένα δρόμο’» (tvxs, 2011).

Παρότι οι περισσότερες χώρες της περιφερείας, και κυρίως Ιρλανδία, πλήττονται από υπέρογκα χρέη, καμία από αυτές δεν έδωσε κινήματα όπως αυτό του Δεκέμβρη. «Για ποιο λόγο η διαφορετική αντιμετώπιση;» αναρωτιέται η Γερμανική εφημερίδα. «Μήπως επειδή οι Έλληνες δεν αποδέχονται μοιρολατρικά αυτά που συμβαίνουν και κατεβαίνουν στο δρόμο, ενώ την ίδια στιγμή οι Ιρλανδοί ντρέπονται γιατί απλώνουν το χέρι; Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης δείχνουν υπερβολική κατανόηση για τους Ιρλανδούς, οι οποίοι μετά από αιώνες φτώχειας έβγαλαν χρήματα και έκαναν επί μια 15ετία πάρτι σπατάλης» (tvxs, 2011). Έτσι λοιπόν, μια τέτοια «απειλή» - τα διάφορα κοινωνικά κινήματα που έδρασαν κατά καιρούς στον Ελλαδικό χώρο, και κυρίως ο Δεκέμβρης του 2008 – για την ολιγαρχία των ευρωκρατών δεν θα περνούσε απαρατήρητη από τους ιεροκήρυκες του Νεοφιλελευθερισμού που γνωρίζουν πολύ καλά να καταφεύγουν στην ηθική της ενοχής, στρουθοκαμηλίζοντας για την κατάντια της δικής τους θρησκείας που επιχειρεί να μετατρέψει μια ολόκληρη Ήπειρο σε μια απέραντη μάζα καταναλωτών, πειθήνιων (εθελο)δούλων. Μια ματιά, τέλος, στις προεκλογικές ομιλίες των συντηρητικών Άνγκελα Μέρκελ και Νικολά Σαρκοζύ αρκεί για να αναγνωρίσει κανείς την πανευρωπαϊκή (αν όχι παγκόσμια επιρροή) των γεγονότων του Δεκέμβρη. Το ύφος και ο λόγος τους περισσότερα κοινά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είχαν με κάποια αριστερίστικη οργάνωση, παρά με μια κεντροδεξιά παράταξη.
Το επόμενο βήμα…
Βλέποντας την ελληνική κοινωνία εκκωφαντικά σιωπηλή μπροστά στη σκληρή επέλαση της Νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, αναρωτιόμαστε αν χρειάζεται και πάλι μια ανθρώπινη θυσία στο βωμό της κοινωνικής έκρηξης. Αν η κοινωνία μας βρίσκεται σε τόσο βαθύ λήθαργο που χρειάζεται και πάλι το αίμα ενός νεαρού ανθρώπου, ώστε να αφυπνιστεί. Αλλά και πάλι, τί αποτέλεσμα θα είχε μια εξέγερση ανάλογη με του Δεκέμβρη του ’08 αν δεν γίνει ένα βήμα παραπέρα; Θα ήταν ένα ξέσπασμα, μια ακόμη αφορμή για περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση των νέων, μια ακόμη κραυγή αμφισβήτησης του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού. Αρκούμαστε σε αυτό;
Ίσως, τελικά, αυτό που πραγματικά θα αφυπνίσει την κοινωνία, δεν είναι το αίμα. Ίσως αυτό που πρέπει να την αφυπνίσει δεν είναι η ντετερμινιστική αναγκαιότητα που με θρησκευτική ευλάβεια οι θιασώτες πολλών ξεπερασμένων, πλέον, προταγμάτων (βλ  ΚΚΕ, Λενινιστική αριστερά και πολλοί αναρχομηδενιστές) ευαγγελίζονται. Είναι οι ίδιες οι πολιτικές ιδέες, προσαρμοσμένες στις πραγματικές δυνατότητες του σύγχρονου δυτικού ανθρωπολογικού τύπου, βγαλμένες όχι από πεφωτισμένους διανοούμενους ή ειδικούς, αλλά από ανοιχτές συνελεύσεις συλλογικοτήτων, γειτονιών, πόλεων, και χωριών… Η βία από μόνη της οδηγεί στην εκτόνωση χωρίς συνείδηση (αν και, στην πραγματικότητα, το ζήτημα μέσα και σκοπός θα μπορούσε να επανεξεταστεί και να αναλυθεί περαιτέρω). Πολλές φορές, μάλιστα, η βία που πηγάζει από διάφορες λαϊκιστικές υπεραπλουστευτικές προσεγγίσεις του τύπου: «θάνατος σε όλους τους τραπεζίτες», λειτουργεί ως τροχοπέδη, όπως στην περίπτωση της 5 Μαΐου του 2010, όπου, έπειτα από την πυρπόληση της τράπεζας στη Σταδίου, βρήκαν τραγικό θάνατο τρεις συνάνθρωποί μας.
Η 6η Δεκέμβρη δεν είναι ούτε επέτειος, ούτε μνημόσυνο. Είναι μια μέρα κατά τη διάρκεια της οποίας μπορούμε να υψώσουμε και πάλι δυνατά τη φωνή μας, να διαδώσουμε και να συνδιαμορφώσουμε τις ιδέες που θα πλαισιώσουν την κοινωνική μεταστροφή που οραματιζόμαστε, και να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης στο δρόμο. Οι πορείες που θα πραγματοποιηθούν στις πόλεις όλης της χώρας (όχι μόνο εν όψη της επετείου, αλλά και οι αυτές που θ’ ακολουθήσουν μέσα στους επόμενους μήνες κατόπιν καλέσματος από τα κεντρικά όργανα των συνδικαλιστικών φορέων) είναι σημαντικές. Είναι όμως και αρκετές; Μας αρκεί μια δυναμική βόλτα στους δρόμους της πόλης; Αναμφισβήτητα, είναι απαραίτητη ώστε να μεταφέρει το μήνυμα σε όσους πολίτες των πόλεων έχουν αυτιά να ακούσουν, τι περισσότερο μπορεί να προσφέρει όμως από μόνη της;
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να καταγγείλουμε για ακόμη μια φορά την βαρβαρότητα του κράτους, τους τραμπουκισμούς της αστυνομίας, τις μεθοδεύσεις όλων των μηχανισμών καταστολής των συνειδήσεων των μελών της κοινωνίας και τις μνημονιακές πολιτικές. Συνθήματα όπως: «μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι», «πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από ‘δω, ουστ!» όσο κι αν εκφράζουν την οργή μας δεν αρκεί καν για να κάνει τους μπάτσους λιγότερο επικίνδυνους ή τους πολιτικάντιδες λιγότερο ανίσχυρους. Η διατήρηση της μνήμης των γεγονότων του ’08 στις συνειδήσεις μας μπορεί και πρέπει να γίνει η αφετηρία για την επανέναρξη αγώνων με στόχους πολύ υψηλότερους από μια στείρα (και μάταιη) αντιπαράθεση με τους επίσημους και ανεπίσημους μπράβους της εξουσίας. Η παρακαταθήκη μπήκε πριν 4 χρόνια. Τα αποτελέσματά του, εν μέρη, φάνηκαν τον Ιούνη του 2011 με τις δημοκρατικές συνελεύσεις και τη γενικευμένη αντίσταση στις πολιτικές λιτότητας και τον αυταρχισμό. Η κοινωνία ολόκληρη (και όχι μόνο η νέα γενιά) άρχισε να πολιτικοποιείται ή έστω, να έρχεται σε επαφή με το αίτημα της ριζοσπαστικοποίησης.
Οι απατηλές μεθοδεύσεις των συγκυβερνήσεων και του παραμυθιού «μνημόνιο ή καταστροφή», «Ευρώπη ή εξαθλίωση», μπροστά στην επικείμενη πτώχευση δεν πρέπει να σταθούν ικανές να ξανακλείσουν τον κόσμο στα σπίτια του. Ξέρουμε ότι αυτό είναι αδύνατο. Η επιθυμία για κοινωνική μεταστροφή θα είναι αυτή που θα ξαναβγάλει στους δρόμους ανθρώπους που ποτέ δεν συμμετείχαν σε κοινωνικούς αγώνες. Είναι λοιπόν μια πολύ καλή ευκαιρία να προετοιμάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε την εκ των προτέρων νοηματοδότηση μιας «εξέγερσης» που φαίνεται αναπόφευκτη, ώστε να μην περιοριστεί σε ένα ξέσπασμα μόλις λίγων ημερών, αλλά να γίνει η αρχή για μία διαρκή διαδικασία επανακαθορισμού των αναγκών μας, δημιουργία ανεξάρτητων οικονομικών δικτύων συλλογικής αυτο-διαχείρισης και περίθαλψης, δίχως μεσάζοντες και αφεντικά. Κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες, όπου η απαισιοδοξία, η κατάθλιψη και η μιζέρια κυριαρχούν, η εναπόθεση της κάθε μας ελπίδας στις «πολιτικές» ηγεσίες (είτε είναι πράσινες, είτε ροζ, είτε μπλε), το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι όλο και μεγαλύτερη διαιώνιση της φτώχειας και του αυταρχισμού, με την κοινωνία να βαδίζει ολοκληρωτικά προς τον γκρεμό. Μήπως, όμως, έχει έρθει η στιγμή που θα πρέπει να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι κανένας δεν θα μας σώσει, κανένας αρχηγός κόμματος ή οργάνωσης (πόσο μάλλον οι θρασύδειλοι της Χρυσής Αυγής), κανένας Πούτιν ή Τσίπρας, κανένας Παίσιος ή κάποια άλλη μεταφυσική οντότητα, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι, με την αυτο-οργάνωση σε όλους τους τομείς. Το πραγματικό μήνυμα του Δεκέμβρη δεν είναι η επανάληψη του ίδιου σκηνικού με τέσσερα χρόνια πριν, αλλά η συνέχεια μέσω της αμφισβήτησης, που για να πιάσει τόπο, θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από την στείρα διαμαρτυρία, και να μπει, επιτέλους, στην πράξη, μέσω της οργάνωσης οριζόντιων αντιδομών. Μην λαμβάνοντας συμπάθεια και υποστήριξη από πουθενά, εκτός συνόρων, το μόνο που μας μένει είναι η συλλογική δράση, κάτι που εξαρτάται καθαρά από εμάς. Διότι, αν ο Δεκέμβρης ήταν μια ερώτηση, τότε, μάλλον έχει έρθει και η στιγμή να δοθεί η ίδια η απάντηση…


Επιπλέον πηγές:
[1] Σύμφωνα με στοιχεία που εξέδωσε το BBC στις 20-11-2011, το χρέος της Ελλάδας ανέρχεται στα 0,4 τρις. ευρώ και 38.073 ανά κάτοικο. Την ίδια στιγμή όμως, στην Ιρλανδία αγγίζει το 1,7 τρισ.ευρώ (391.000 ευρώ ανά κάτοικο), στην Ισπανία 1,9 τρισ.ευρώ (47.366 ακ), στην Γαλλία 4,2 τρισ.ευρώ (66.508 ακ) και στο Ηνωμένο Βασίλειο 7,3 τρισ.ευρώ (117.580 ακ)

Συγγραφή: Efor, Μιχάλης Θ και Ian Delta

πηγή: Eagainst