Μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία απ’το Κιλκίς

Διαβάσαμε πρόσφατα στον τοπικό τύπο για τη διάθεση ενός σημαντικού κονδυλίου από τον Δήμο Κιλκίς σχετικά με την εξωτερική διαμόρφωση των καταστημάτων του κέντρου αλλά και γενικότερα του περιβάλλοντος χώρου, προς ένα πιο ομοιόμορφο και μοντέρνο στυλ. Έτσι το μικρό μας Κιλκίς χωρίς να χάσει χρόνο ακολουθεί τις μεγάλες πόλεις της χώρας οι οποίες με τη σειρά τους ακολουθούν τις παγκόσμιες τάσεις για εξωραϊσμό των γειτονιών, για πολεοδομικές αναπλάσεις “ιστορικών κέντρων” και για ανάδειξη της κάθε δήθεν ιδιαίτερης πολιτισμικής κληρονομιάς, με κοινό παρανομαστή όλων αυτών-φυσικά τι άλλο- την τουριστικοποίηση των πάντων και την ανάπτυξη του real estate.

Μαύρη Παρασκευή ξέξασπρη Εσύ και Ελεύθερος, σε πείσμα των εμπόρων

(του Γιάννη Κατσιλάμπρου. Πηγή: https://ioanniskatsilabros.gr/)

Απεικόνιση του Μύθου του Σπηλαίου

Πρωταγωνιστής και επίδοξο θύμα

σε παιχνίδι εμποροηλεκτρονικό.

Δέχομαι επίθεση.

Οδηγώ και ρίχνονται πάνω μου σα φλόγες.

Διέρχομαι μέσα από υπερμεγέθεις και φωταγωγημένες εμπορικές ταμπέλες.

Παρενοχλούν και απαιτούν την προσοχή μου.

Στρέφω το βλέμμα αλλού.

Μα είναι και εκεί.

Είναι πλέον παντού…

Χάνω μια ζωή.

And now for something completely different

του Βασίλη Γεωργάκη

Δύο διαφορετικές εικόνες, δύο διαφορετικές εκδοχές της παρουσίας στον δημόσιο χώρο, οι οποίες και προκάλεσαν τόσο διαφορετικές αντιδράσεις.

3ο Art Against Fascism

Αθήνα: θέατρο ΕΜΠΡΟΣ (Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή) Θεσσαλονίκη: χώρος ΤΑΚΙΜ (Κατούνη 25, 4ος ορ., Λαδάδικα)   Ποιος είναι ο στόχος μας Στόχος του φεστιβάλ Art against fascism είναι να δώσει βήμα σε όσο το δυνατόν περισσότερους/ες μαθητές/τρίες και νέους/ες που βλέπουν την τέχνη σαν ένα όπλο ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό. Ενώνουμε και εμείς την φωνή μας, ενισχύουμε και ενδυναμώνουμε τις δράσεις ενάντια στους ναζί, παλεύουμε, διεκδικούμε και φωνάζουμε. Όπως ο φασισμός σκοτώνει τη φαντασία, έτσι η τέχνη και η δημιουργία τη γεννά.

Σσστ, η εξεγερμένη Καταλονία ματώνει και η Ευρώπη κάνει πως δεν βλέπει!

Του Γιώργου Μητραλιά
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι Κούρδοι και Καταλανοί είναι δυο λαοί με μεγάλη παράδοση αλληλοστήριξης, αλληλεγγύης και κοινών αγώνων. Αλλά ίσως και να μην είναι τυχαίο πως Κούρδοι και Καταλανοί είναι τούτες τις μέρες, στο στόχαστρο των πιο αγριανθρωπικών Ιερών Συμμαχιών της εποχής μας! Κοινή νιοστή τραγωδία, κοινή μοίρα, αλλά και κοινή λαϊκή οργή και αποφασιστικότητα πως ο αγώνας συνεχίζεται!…

Το παραδικαστικό

του Αυγερινού Χατζηχρυσού

Δεν είναι ροκ σταρ, ούτε τηλεπαρουσιαστής, ούτε πολιτικός κι όμως μαγεύει τα πλήθη, σηκώνει τον κόσμο από τον καναπέ και δίνει όραμα για το πως θα έπρεπε να είναι η κοινωνία μας.

Είναι ένας δικαστής, ίσως όχι τόσο γνωστός όσο ο Τζιοβάνι Φαλκόνε ή τον Πάολο Μπορσελίνο, που δολοφονήθηκαν , από εγκληματίες, από τον ίδιο τον υπόκοσμο που καταδίωξαν ανελέητα. 

Είναι ένας δικαστής υπόδειγμα που "ξεκαθαρίστηκε" από τους ίδιους τους συνάδελφους του δικαστές, που δεν άντεχαν τόση...δικαιοσύνη

«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;»-η δικτατορία Μεταξά & οι παρελάσεις

πηγή: historical-quest

Η καθιέρωση των μαθητικών παρελάσεων από τη δικτατορία του Μεταξά

Κάθε χρονιά στις εθνικές επετείους οι μαθητές ομοιόμορφα ντυμένοι παρατάσσονται τους δρόμους μαζί με το στρατό, πραγματοποιώντας παρελάσεις. Πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία, τουλάχιστον μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς κανένα άλλο κράτος-μέλος δεν ακολουθεί αντίστοιχες πρακτικές, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλά μέλη της εκπαιδευτική κοινότητας έχουν καταγγείλει αυτό το θεσμό ως μιλιταριστικό και αυστηρά ιεραρχικό, ενώ στηλιτεύουν τον αντιπαιδαγωγικό του χαρακτήρα. Ποια όμως είναι η ιστορία των παρελάσεων; Πότε πρωτοεμφανίστηκε αυτός θεσμός στη χώρα και ποιους στόχους εξυπηρετούσε;

Η απαρχή των παρελάσεων

Το πρώτο τάγμα παρελάσεων ιδρύθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν ακόμη τα έθνη κράτη ήταν υπό διαμόρφωση, από το βασιλιά Φρειδερίκο της Πρωσίας. Για να καταταγεί κανείς στο τάγμα έπρεπε το ύψος του να ξεπερνά το 1.80. Ο θηριώδης σωματότυπος των μελών του είχε ως αποτέλεσμα να μείνουν στην Ιστορία ως οι «Γίγαντες του Πότσδαμ». Στην ουσία επρόκειτο για ένα ανενεργό τάγμα, με μόνο σκοπό την πραγματοποίηση παρελάσεων εντός των ανακτόρων. Οι παρελαύνοντες περνούσαν μπροστά από τον Φρειδερίκο φορώντας φανταχτερές στολές. Μετά το 1740, ο γιος και διάδοχος του πρωσικού θρόνου Φρειδερίκος ο Μέγας διέλυσε το ασύμφορο τάγμα.

Μάθε μου μπάτσε γράμματα

Πηγή: https://ioanniskatsilabros.gr/

 
 του Γιάννη Κατσιλάμπρου

«Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή.» (Βίκτωρ Ουγκώ)

Μία διαχρονική υπέροχη διαπίστωση, που δυστυχώς αδυνατεί να επαληθευτεί σε

μία Ελλάδα που αυτοθέλητα επιμένει να παραμένει έγκλειστη, στη φυλακή του

χουντικού τρίπτυχου «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια».

Και πώς αλήθεια να δραπετεύσει;

Οπισθοδρομικές εκπαιδευτικές νοοτροπίες και δάσκαλοι (με ελάχιστες

φωτεινότατες εξαιρέσεις) γεννημένοι μέσα στην παρακμιακή κοινωνική φυλακή και

μέσω αυτής.

Πλήρως περιορισμένοι και απαξιωμένοι.

Ευνούχοι.

Να ουρλιάξεις δυνατά όταν ξανακούσεις για πράσινη ανάπτυξη!

Γιώργος Κτενάς

Ο λόγος που η ποίηση διεισδύει στο αναγνωστικό κοινό, είναι τα ελλειπτικά της νοήματα. Ο αναγνώστης δίνει την ερμηνεία που θέλει στους στίχους, χωρίς αυτή να ταυτίζεται με άλλου αναγνώστη ή ακόμα και του δημιουργού. Κι εδώ έχουν ενδιαφέρον δύο λόγια για την ποίηση των Ινδιάνων, που την τυλίγει ένας εκλεκτικός θρησκευτικός ρομαντισμός και συνδέεται με τη μάνα γη και τον πατέρα ουρανό. Με τη σύγχρονη ελληνική λαϊκή ρήση «Δεν μας ανήκει τίποτα, είναι όλα δανεικά από τα παιδιά μας», να συμπίπτει με τη διατύπωση της ινδιάνικης ποίησης «Δεν έχουμε τίποτα, δανειστήκαμε τα πάντα από το μέλλον».

Οι Μορφές της Ελευθερίας

Οραματιζόμενοι την πλήρη διάλυση της υπάρχουσας κοινωνίας, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το ζήτημα της εξουσίας – είτε είναι η εξουσία πάνω στη δική μας ζωή, η «κατάληψη της εξουσίας», ή η διάλυση της εξουσίας. Στη μετάβαση από το παρόν στο μέλλον, από το «εδώ» στο «εκεί», πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: τι είναι εξουσία; Υπό ποιους όρους καταλύεται; Και τι σημαίνει η κατάλυση της; Πώς εμφανίζονται οι μορφές ελευθερίας, οι άμεσες σχέσεις της κοινωνικής ζωής από μια κρατικοποιημένη κοινωνία, μια κοινωνία στην οποία η κατάσταση της ανελευθερίας έχει φτάσει σε βαθμό παραλογισμού – στην κυριαρχία για αυτή την ίδια την κυριαρχία;

Τουριστική Αποανάπτυξη

Ναξάκης Χάρης
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Υπερτουρισμός: Οι αρνητικές επιπτώσεις της μετατροπής του παραγωγικού ιστού ενός τόπου που αποτελεί προορισμό σε τουριστική μονοκαλλιέργεια, με συνέπεια την υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας ενός συστήματος να δεχθεί άλλους τουρίστες και με αποτέλεσμα την καταστροφή του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού της περιοχής. Αλήθεια, τι επιπτώσεις θα υπάρχουν στη φέρουσα ικανότητα του πλανήτη Γη όταν μέχρι το 2030 οι τουρίστες φτάσουν το 1,8 δισεκατομμύριο;

Η ανακοίνωση από τα Μαύρα Γιλέκα μετά την κατάληψη του Πάνθεον στο Παρίσι

Σηκωθείτε ψόφιοι άνθρωποι! 
Σήμερα, εμείς, μετανάστες χωρίς χαρτιά, που ζούμε σε κέντρα κράτησης μεταναστών, κάτοικοι των δρόμων, 
Εμείς καταλάβαμε το Πάνθεον
Είμαστε αυτοί που δεν έχουν χαρτιά, δεν έχουν φωνές, δεν έχουν πρόσωπα για την Γαλλική Δημοκρατία. Ήρθαμε εδώ, στον τάφο των μεγάλων ανδρών σας, για να διαμαρτυρηθούμε για τις δικές σας βλασφημίες. Τις προσβολές των μνημών των συντρόφων/ισσών μας, των πατεράδων μας και των μανάδων μας, των αδερφών μας στη Μεσόγειο, και στους δρόμους του Παρισιού, στα κέντρα μεταναστών και στις φυλακές. Η Γαλλία αναπαράγει τη σκλαβιά με ένα διαφορετικό τρόπο. Οι πατεράδες μας πέθαναν για τη Γαλλία. Και όσοι πέθαναν είναι νεκροί. Η ευθύνη πέφτει απάνω στους ζωντανούς, σε αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία σήμερα. Οι νεκροί πρέπει να αναπαυθούν.

Πέρα από τη Μιζέρια των Εκλογών

Η πραγματικότητα απογύμνωσε τα μεγάλα ιδεολογικά αφηγήματα τόσο της ελεύθερης αγοράς όσο και του υπαρκτού σοσιαλισμού καθώς δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο όπως ευαγγελίζονταν. Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, πολλοί υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς βιάστηκαν να ανακοινώσουν το τέλος της ιστορίας, να διαπιστώσουν ότι μέχρι εδώ μπορεί να φτάσει η ανθρωπότητα, να υποστηρίξουν ότι μπορεί το σύστημα να μην είναι το πιο δίκαιο αλλά δεν γίνεται να ύπαρξει κάτι καλύτερο, να διακηρύξουν ότι ο καπιταλισμός νίκησε και δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.

Τσόμσκι για ΜΜΕ, facebook, google κ.α.

Ο Νόαμ Τσόμσκι , ο ενενηντάχρονος Αμερικανός καθηγητής Γλωσσολογίας και συγγραφέας πολλών βιβλίων για τα ΜΜΕ και την Αμερικανική πολιτική, μίλησε με τον Alan MacLeod και η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη FAIR, την αμερικανική ομάδα παρακολούθησης των ΜΜΕ για την αμεροληψία και την ακρίβεια στη δημοσιογραφία, για το σημερινό μοντέλο προπαγάνδας, την Google και το Facebook, τον Ντόναλντ Τραμπ και τη Ρωσία, τη Συρία και το Ιράν.

Μιλώντας για το νέο μοντέλο προπαγάνδας, ο Νόαμ Τσόμσκι θεωρεί ότι το ίντερνετ και τα κοινωνικά μέσα δεν έχουν αλλάξει καθόλου το μοντέλο προπαγάνδας. 

Γιατί αποτυγχάνει η αριστερά?

Ο Ραφαέλε Σιμόνε είναι καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης (Roma Tre). Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το βιβλίο του «Το μειλίχιο τέρας» (Πόλις, 2011). Το ακόλουθο κείμενό του είναι απόσπασμα εισήγησής του σε θεωρητικό συμπόσιο που έγινε τον περασμένο Μάρτιο στη Ρώμη, με θέμα την επανεξέταση της κουλτούρας της Αριστεράς.(2014)

Γιατί η κρίση δεν μετατόπισε τον δυτικό κόσμο προς τα αριστερά ή τουλάχιστον λίγο περισσότερο προς τα αριστερά; Στο βιβλίο μου «Το μειλίχιο τέρας», προσπάθησα να περιγράψω τους βαθύτερους λόγους αυτού του γεγονότος. Εδώ και δύο δεκαετίες ο ιδεολογικός και πολιτιστικός άξονας του δυτικού κόσμου έγειρε προς τα δεξιά, δηλαδή προς έναν ορίζοντα κατανάλωσης και διασκέδασης, προσωπικού εγωισμού και αυξανόμενης σύγχυσης μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικής επινόησης –τρία κομβικά γνωρίσματα της παγκοσμιοποιημένης νεωτερικότητας. Ορίζοντας κατανάλωσης και διασκέδασης σημαίνει ότι τον δυτικό άνθρωπο τον ενδιαφέρει όλο και λιγότερο το καθεστώς ολιγάρκειας, αυστηρότητας και φειδούς που εξέφραζαν τα κλασικά σοσιαλιστικά ιδεώδη, ενώ στην κατανάλωση εμπορευμάτων έχει προστεθεί και η πολύ εντατική κατανάλωση ενέργειας, περιβάλλοντος και πόρων.

Τα νέα πρόσωπα του φασισμού

Ο Ιταλός ιστορικός Εντσο Τραβέρσο είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης. Το ακόλουθο άρθρο του δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα Il Manifesto.

Οι νέες ριζοσπαστικές Δεξιές αντιπροσωπεύονται σήμερα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κατέχουν κυβερνητικές θέσεις σε οκτώ από αυτές. Η ισπανική και η γερμανική εξαίρεση έπαψαν να υπάρχουν.Μετά την εκλογή του Τραμπ και του Μπολσονάρο, το φαινόμενο πήρε παγκόσμιες διαστάσεις. Ο κόσμος δεν είχε γνωρίσει τίποτα παρόμοιο μετά τη δεκαετία του 1930 και αυτό ξαναζωντανεύει τη μνήμη του φασισμού. Αναδύεται επομένως αυθόρμητα ένα ερώτημα: τι μας διδάσκει το παρελθόν για να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας; Δεν μας διδάσκει τα πάντα, αλλά ίσως κάτι μας διδάσκει.

Κιλκίς ανοχύρωτη πόλη (?!)

 Σύμφωνοι! Από έναν πολιτικό χώρο που το βασικό χαρακτηριστικό του είναι ο συντηρητισμός δεν περιμένουμε να ακούσουμε και τίποτα καινούριο, η νέα δεξιά είναι απαράλλαχτη με την αιώνια δεξιά. Το γνωστό τρίπτυχο “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια” δεν θα μπορούσε φυσικά να απουσιάζει και σ΄αυτές τις εκλογές, που κάτω απο διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσε και να είναι η πρώτη ύλη για μια κάποια προοδευτική πορεία της κοινωνίας. Στα χέρια όμως της δεξιάς μετατρέπεται σε είδωλο και μετουσιώνεται πάντοτε στις αλυσίδες που περιορίζουν την ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής, και ως εκ τούτου και του σώματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε εξάλλου ότι ένας πολιτικός λόγος είτε αριστερός είτε δεξιός, απευθύνεται πάντα στη ψυχή του ακροατή-δέκτη ως το κυρίαρχο εργαλείο καθυπόταξης του σώματος, το οποίο και κανείς βέβαια δεν μπορεί να το λυτρώσει, παρά μόνο (ίσως) το ίδιο το υποκείμενο.

Διακοσμητικές υποψηφιότητες για πολιτική εκπροσώπηση και άλλα ευτράπελα του εκλογικού φεστιβεξιλεωτισμού

"Όπως η αντιπροσώπευση και η καθολική ψηφοφορία απομάκρυναν ακόμα περισσότερο τους πολίτες από την πολιτική, έτσι και το καρναβαλικό μακιγιάρισμα των εκλογών σημαίνει ότι οι πολίτες θα συμμετάσχουν ολοένα και περισσότερο στις εκλογές σαν μια διαδικτυακή φιέστα."

Λέμε μέχρι τις εκλογές να συνεχίσουμε έτσι με παρεμφερή επιλεγμένα κείμενα για το τίποτα που μας περιτριγυρίζει, σήμερα απο το respublica.gr.

Χάνα Άρεντ: Η Κουλτούρα της Αντιπροσώπευσης βοηθάει την Ακροδεξιά

Μια και πλησιάζουν εκλογές και είναι σίγουρο ότι ο πολιτικός αναλφαβητισμός θα μας ξεκουφάνει πάλι, εμείς επιλέγουμε ένα σίγουρο "χαρτί" που λέγεται Χάνα Άρεντ. Απο την babylonia.gr.

Το 1963, έχοντας δραπετεύσει από τη Γερμανία για τη Νέα Υόρκη, η πολιτική φιλόσοφος Χάνα Άρεντ έγραψε ότι: “κανείς δε θα μπορούσε να ονομάζεται ούτε ευτυχισμένος ούτε ελεύθερος χωρίς να συμμετέχει και να κατέχει ένα μερίδιο στη δημόσια εξουσία”. Αν ήταν ζωντανή και έβλεπε το Brexit, τη θέση κυριαρχίας του Ντόναλντ Τραμπ και την εκλογή του Ζαΐρ Μπολσονάρο, πιθανότατα η Άρεντ να θρηνούσε για την αμείωτη πίστη των φιλελεύθερων στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Ενα σύγχρονο έγκλημα με τη δική μας ανοχή

Σε συνέχεια της προηγούμενης δημοσίευσής μας για τη σύγχρονη δουλοκτησία στον κολοφώνα του καπιταλισμού, αναδημοσιεύουμε αυτή τη φορά απο την efsyn ενα πολύ καλό άρθρο για το θέμα μας.

Kάθε τριάντα δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος γίνεται σκλάβος. Γίνεται αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης, υποχρεώνεται σε καταναγκαστική εργασία ή σε καταναγκαστική οικιακή εργασία είτε σε εργασία για αποπληρωμή χρέους ή γίνεται θύμα της εμπορίας οργάνων.

Παιδιά επίσης εξαναγκάζονται να συμμετέχουν σε ένοπλες συγκρούσεις, ενώ ο αριθμός των παιδιών και εφήβων θυμάτων αυξάνεται αγγίζοντας το 27% των θυμάτων.

Εν έτει 2019, 40 εκατομμύρια άνθρωποι είναι δούλοι (εξ αυτών 25 εκατομμύρια σε καταναγκαστική εργασία και σεξουαλική εκμετάλλευση και 15 εκατομμύρια σε εξαναγκαστικούς γάμους).

Εκατομμύρια παιδιά θύματα trafficking - Τα στοιχεία για την Ελλάδα

Επειδή ο καπιταλισμός δεν είναι η τελική απάντηση στο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης (Καστοριάδης) και επειδή το μέλλον της ανθρωπότητας δεν μπορεί να είναι η δουλοκτησία (όπως λέει το σκίτσο παραπλεύρως) που ενας κάποιος κυρίαρχος λόγος παρουσιάζει ως το μόνο πετυχημένο σύστημα, αναδημοσιεύουμε το παρακάτω απο το tvxs.gr

Eκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο από 127 χώρες του κόσμου πέφτουν θύματα του trafficking με σκοπό την εξώθησή τους στην πορνεία ή την μαύρη εργασία σε 137 χώρες. Σύμφωνα με στοιχεία, η ηλικία των θυμάτων κυμαίνεται μεταξύ 11 και 14 ετών, ενώ ο μέσος όρος ζωής των θυμάτων του trafficking στις ΗΠΑ είναι 7 έτη, καθώς βρίσκονται νεκρά από επιθέσεις ή χάνουν τη ζωή τους από κακοποίηση, HIV και άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, υποσιτισμό, υπερβολική δόση ουσιών ή αυτοκτονία. Τα θύματα εμφανίζουν ακόμη διαταραχές στον ύπνο και τη διατροφή, μετατραυματικό στρες, άγχος, κατάθλιψη και άλλες ψυχικές διαταραχές. 

Το (τσεκουράτο) σύνθημα δόθηκε απ το Κιλκίς MAKE HELLAS GREAT AGAIN

Αν για κάτι πρέπει να παραδεχθούμε τους κομματάνθρωπους όλων των αποχρώσεων είναι για την ικανότητα τους να ελίσσονται ανάλογα με την εποχή τις συνθήκες, τα έκτακτα γεγονότα, τους συσχετισμούς κλπ. Αυτό εξάλλου ήταν και το οδυνηρό μάθημα που πήρε η εξεγερμένη νεολαία τον Μαη του 68’ με τους ελιγμούς και την τελική επικράτηση του Ντε Γκωλ στις εκλογές που ακολούθησαν, υπονομεύοντας έτσι άθελά της και τα θεμέλια της επαναστατικότητας στη σύγχρονη εποχή. Για την τακτική που ακολουθεί η ακροδεξιά και η αντιδραστική δεξιά εχουμε αναφερθεί σε άλλο άρθρο μας (https://antinewskilkis.blogspot.com/2018/12/blog-post.html) αποδεικνύοντας ακριβώς οτι πιάνει τα μηνύματα της εποχής καλύτερα απο τους υπόλοιπους. Ο Βορίδης που μίλησε προχθές στο Κιλκίς δεν αποτέλεσε εξαίρεση και κινήθηκε στα θολά νερά του υπερπατριωτισμού, του αυταρχικού κράτους, του διχασμού αλλά και του νεοφιλελευθερισμού.

Σερζ Λατούς: «Το δίλημμα πλέον είναι “αποανάπτυξη ή βαρβαρότητα”»

Επειδή τις τελευταίες μέρες ο κάθε άσχετος, ανίδεος, αμόρφωτος, ατακαδόρος και ότι άλλο ξεκινάει απο άλφα (!), ναι ακόμη και στο Κιλκίς (!) κάνει και ένα σχόλιο για την αποανάπτυξη τη λιτή ή και ολιγαρκής αφθονία, φωνάζοντας ουσιαστικά ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα απολύτως, επιλέγουμε να αναδημοσιεύσουμε μια παλαιότερη συνέντευξη του Σερζ Λατούς απο την Εφημερίδα των Συντακτών στις 12/10/2014. Απο αυτή προκύπτει και κάτι το οποίο και εμείς επισημαίνουμε στο άρθρο με το οποίο συστηνόμαστε, (https://antinewskilkis.blogspot.com/2018/11/blog-post_26.html), ότι δηλαδή η αποανάπτυξη είναι συναφής με το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας και της αυτονομίας όπως εκφράστηκε απο τον Κ.Καστοριάδη.

Λορέντζο Ορσέτι: Η επιστολή του Ιταλού αναρχικού που σκοτώθηκε πολεμώντας τον ISIS

Ιταλός αναρχικός Λορέντζο Ορσέτι έχασε τη ζωή του τη Δευτέρα στο Μπαγκούζ της Συρίας καθώς μαχόταν με τις πολιτοφυλακές Κούρδων και Αράβων SDF-YPG-YPJ ενάντια στον ISIS.

Ο Λορέντζο έκανε πράξη τις ιδέες του και γνωρίζοντας πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σκοτωθεί άφησε μία επιστολή προς δημοσίευση μετά τον θάνατό του, αν αυτός συνέβαινε στο πεδίο της μάχης.

Η επιστολή:

Αν διαβάζετε αυτή την στιγμή αυτό το μήνυμα είναι σημάδι πως δεν είμαι πια σε αυτόν τον κόσμο. Μην λυπηθείτε παρά μόνον λιγάκι γιατί εμένα δεν με λυπεί· δεν μετανιώνω για τίποτα, είμαι νεκρός επειδή έκανα αυτό που θεωρούσα σωστό, υπερασπιζόμενος τους πιο αδύναμους και παραμένοντας πιστός στις ιδέες μου για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία. Επομένως, παρόλο που έφυγα νωρίς, η ζωή μου μπορεί να θεωρηθεί μια επιτυχία και είμαι σχεδόν σίγουρος πως έφυγα με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν θα μπορούσα να έχω επιθυμήσει κάτι περισσότερο.

Σας εύχομαι το καλύτερο δυνατό και ελπίζω (αν δεν το έχετε ήδη κάνει πράξη) να αποφασίσετε να δώσετε την ζωή σας για τον πλησίον σας, γιατί μόνον έτσι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Μόνον νικώντας τον ατομισμό και τον εγωισμό μέσα μας μπορούμε να κάνουμε την διαφορά. Οι καιροί είναι δύσκολοι, το ξέρω, αλλά μην αφήνεστε στην παραίτηση, μην εγκαταλείπετε την ελπίδα· ποτέ! ούτε για μια στιγμή.

Ακόμα και τότε που όλα μοιάζουν χαμένα και που οι δυστυχίες που χτυπάνε τους ανθρώπους και τον κόσμο μας μοιάζουν ανυπέρβλητες, ψάξτε να βρείτε τη δύναμη και να την μεταφέρετε και στους συντρόφους σας.

Είναι κυρίως στις πιο σκοτεινές στιγμές που το δικό σας φως είναι χρήσιμο.

Και να θυμάστε πάντα πως "κάθε καταιγίδα ξεκινάει με μια απλή σταγόνα". Παλέψτε να είστε εσείς εκείνη η σταγόνα.

Σας αγαπώ όλους και ελπίζω τα λόγια μου να βρουν γόνιμο έδαφος σε εσάς.

Ο Θεός Δεν Είναι Μεγάλος

Το βρήκαμε στο https://pemptokyma.wordpress.com

Με αφορμή τα σημερινά γεγονότα στη Ν. Ζηλανδία, αλλά και τα κατορθώματα του » Ιερού Λόχου» στην παράσταση «Πυρκαϊές» του Ουαζντί Μουαουάντ, νοιώθουμε την ανάγκη να μεταφέρουμε το παρακάτω κείμενο.

πηγή: terrapapers

Έθνος-Κράτος, Εθνικισμός & η Ανάγκη για Ρίζες

Πηγή : Βαβυλωνία https://www.babylonia.gr/

Yavor Tarinski

Το Κράτος είναι κάτι το ψυχρό που δεν μπορεί να εμπνεύσει αγάπη,
αλλά το ίδιο σκοτώνει, καταπνίγει οτιδήποτε μπορεί να αγαπηθεί˙
έτσι κάποιος αναγκάζεται να το αγαπήσει, αφού δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Αυτό είναι το ηθικό μαρτύριο των ανθρώπων σήμερα.
Simone Weil[1]

Διανοούμενοι της παρακμής

Με αφορμή την απίστευτη ξεφτίλα μέρους των "διανοούμενων" που τοποθετούνται για την υπόθεση του Ν.Γεωργιάδη, αναδημοσιεύουμε μέρος του εξαιρετικού άρθρου του Σ. Ελληνιάδη στην εφημερίδα "Δρόμος της αριστεράς" στις 01/09 2013. Ολόκληρο το αρθρο εδώ: http://tsak-giorgis.blogspot.com/2013/09/blog-post_4548.html

Μπορεί να είναι οδυνηρή, αλλά ζούμε μια πρωτόγνωρη εποχή, την εποχή της παρακμής του κοινωνικού μοντέλου που άνθισε μεταπολεμικά. Και έχει ενδιαφέρον η στάση μερικών διανοουμένων στην εποχή της παρακμής.
Η ευκολία με την οποία τάχθηκαν ανεπιφύλακτα υπέρ της εξουσίας, υπέρ των προσώπων και των μηχανισμών που διακυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες και μεθόδευσαν τη χρεοκοπία της. Στο παρελθόν, υπήρχαν διανοούμενοι που ήταν οργανικό μέρος της εξουσίας στην εποχή της ακμής της.

Christopher Lasch – Το θέατρο της καθημερινής ζωής

Πηγή : http://www.respublica.gr

Επιμέλεια: Γιώργος Κουτσαντώνης

Η αποτύπωση και η μελέτη της ναρκισσιστικής προσωπικότητας έχει απασχολήσει τον άνθρωπο από την αρχαιότητα. Ο Κρίστοφερ Λας στο βιβλίο Η κουλτούρα του ναρκισσισμού -του οποίου ακολουθεί απόσπασμα- αναλύει σε βάθος το φαινόμενο στην σύγχρονη διάστασή του δείχνοντας ότι στην εποχή μας ο ναρκισσισμός επηρεάζει έντονα την αντίληψη του χρόνου και της ιστορίας. Για τον Λας δεδομένου ότι η κοινωνία παρουσιάζεται δίχως μέλλον -πράγμα που εκδηλώνεται μέσα από τον «μαρασμό της αίσθησης του ιστορικού χρόνου»- η ζωή αποκτά νόημα μόνο σε συνάρτηση με το παρόν και μόνο μέσα από τη συστηματική φροντίδα της «προσωπικής ολοκλήρωσης». Οι άνθρωποι επικεντρώνονται σε μια στάση ζωής με γνώμονα το «ζήσε τη στιγμή». Για τον Λας το όραμα του σύγχρονου ανθρώπου είναι ναρκισσιστικό, γιατί βλέπει τον κόσμο ως καθρέφτη του εαυτού του και δεν ενδιαφέρεται για τα εξωτερικά γεγονότα ή την πραγματικότητα, εκτός κι αν τα γεγονότα του «επιστρέφουν» μια αντανάκλαση της δικής του εικόνας. Έτσι το Άλλο χρησιμοποιείται ως απλό μέσο τροφοδότησης του Εγώ, σε μια διεστραμμένη σχέση όπου δεν υπάρχει αμοιβαιότητα και πραγματική ενσυναίσθηση. Ο άνθρωπος καταλήγει να βρίσκει καταφύγιο στην δυσ-ειρωνεία, στην κοροϊδία και τον κυνισμό. Αν και στο βιβλίο δεν γίνεται σαφής αναφορά, ο Λας από άλλη σκοπιά -κατά τη γνώμη μας ευρύτερη- δεν απέχει πολύ από τις βασικές θέσεις του Γκυ Ντεμπόρ στο «Η Κοινωνία του Θεάματος». Ένας καθοριστικός παράγοντας, που ως ένα σημείο εξηγεί αυτή τη ναρκισσιστική επιδημία, είναι η γραφειοκρατία. Το περιβάλλον της σύγχρονης γραφειοκρατίας, των επιφανειακών και πυκνών διαπροσωπικών σχέσων, φαίνεται να εξωθεί σε μια ναρκισσιστική συμπεριφορά η οποία συνδέεται με τη μόνιμη ανησυχία για την εντύπωση που κάνουμε στους άλλους. Το αποτέλεσμα είναι η τάση να συμπεριφερόμαστε στους άλλους σαν αυτοί να είναι οι καθρέφτες του εαυτού μας. Το συναρπαστικό αυτό βιβλίο αποτελεί χρήσιμη πηγή σκέψης και είναι ιδιαίτερα επίκαιρο στην εποχή του αδιάλλακτου εξορθολογισμού της κοινωνίας και της Πολιτικής Ορθότητας.

Ο Λας με το έργο του συνολικά, αλλά και με το Η κουλτούρα του ναρκισσισμού, φέρνει στην επιφάνεια τα μεγάλα θύματα του σύγχρονου κόσμου: την οικογένεια, την ηθική της υπευθυνότητας και της αυτοθυσίας, τη θρησκεία, το κοινοτικό και αλληλέγγυο πνεύμα. Χωρίς ο λόγος του να γίνεται στείρα καταγγελτικός ή νοσταλγικός, ο Λας μας καλεί να σκεφτούμε το τίμημα των επιλογών μας.

Ο Τζιμάκος για αιολικά (& στο Κιλκίς)

Σαν σήμερα (13/01/18) πριν απο ένα χρόνο ακριβώς έφυγε απο τη ζωή ο αγαπημένος Τζίμης Πανούσης. Βέβαια δεν ανήκουμε σ’αυτούς που έσπευσαν να πλέξουν το εγκώμιό του μετα θάνατον, μια και τον παρακολουθούμε, τον απολαμβάνουμε και τον θαυμάζουμε εδώ και πολλά χρόνια. Και αυτός ο θαυμασμός μας προέρχεται απο την αναγνώριση του ταλέντου του στη σάτιρα, της πνευματικότητας και της μόρφωσής του, που ήταν παντού διάχυτα στην δουλειά του είτε στο “σανίδι” είτε στο ραδιόφωνο, στα βιβλία του και αλλού. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν απο τους πρώτους που άσκησαν κριτική στις παθογένειες της κοινωνίας μας (και παγκόσμιας) και οι οποίες σήμερα έχουν πάρει θεόρατες διαστάσεις. Έτσι ενδεικτικά θα αναφέρουμε για την κριτική του στην τεχνοφιλία, στον ελιτισμό της αριστεράς και στην απομάκρυνσή της απο τις λαϊκές τάξεις, στην μάστιγα του καταναλωτισμού, της παθητικότητας, του ατομισμού, του ρατσισμού και των στερεοτύπων. Φυσικά περισσότερο μίλησε με το έργο του όπου κατέδειξε ότι πράγματι σάτιρα σημαίνει πως δεν υπάρχουν ιερά τοτέμ και πως κάθε μορφή εξουσίας μπορεί να ξεγυμνωθεί και να γελοιοποιηθεί. Για μας ένας επιπλέον λόγος συμπάθειας δεν μπορεί παρά να είναι η πολιτική του τοποθέτηση υπέρ των αμεσοδημοκρατικών προταγμάτων, που σε κάθε ευκαιρία, με όσο το δυνατόν πιο απλό λόγο, φρόντιζε να υπερασπίζεται.