Το παραδικαστικό

του Αυγερινού Χατζηχρυσού

Δεν είναι ροκ σταρ, ούτε τηλεπαρουσιαστής, ούτε πολιτικός κι όμως μαγεύει τα πλήθη, σηκώνει τον κόσμο από τον καναπέ και δίνει όραμα για το πως θα έπρεπε να είναι η κοινωνία μας.

Είναι ένας δικαστής, ίσως όχι τόσο γνωστός όσο ο Τζιοβάνι Φαλκόνε ή τον Πάολο Μπορσελίνο, που δολοφονήθηκαν , από εγκληματίες, από τον ίδιο τον υπόκοσμο που καταδίωξαν ανελέητα. 

Είναι ένας δικαστής υπόδειγμα που "ξεκαθαρίστηκε" από τους ίδιους τους συνάδελφους του δικαστές, που δεν άντεχαν τόση...δικαιοσύνη

Ο δικαστής Μπαλτάσαρ Γκαρθόν, έγινε παγκοσμίως γνωστός για τις «σταυροφορίες» του ενάντια σε δικτάτορες και αγωνίστηκε ώστε να δικαιωθούν τα χιλιάδες αθώα θύματα τους, που δεν είχαν πλέον φωνή και ουδείς άλλος ήθελε να ξυπνήσει μνήμες για τις σκοτεινές εκείνες περιόδους, που πολλοί περισσότεροι έκρυβαν ως σκελετούς στις ντουλάπες τους

Το 1998 εγκαλεί τον Πινοσέτ για εγκλήματα για τα οποία κατηγορείται και για τα οποία προφανέστατα ευθύνεται ,­τα θύματα  του οποίου ήσαν και δεκάδες ισπανοί υπήκοοι. Το 2000 μάλιστα βγάζει ένταλμα σύλληψης του σε περίπτωση που ταξίδευε εκτός Χιλής

Ταυτόχρονα, όμως ο Ισπανός δικαστής ξεκίνησε έρευνα για τα εγκλήματα του πολέμου και του φρανκισμού. Θεωρούσε, όχι άδικα, πως ο Φράνκο και μέλη της κυβέρνησης του και της Φάλαγγας διέπραξαν εγκλήματα, όπως παράνομες κρατήσεις, εξαφανίσεις, αρπαγές παιδιών από τους γονείς τους και δολοφονίες,.

Ομως αν όλοι οι εγκληματίες τιμωρούνταν, πως θα δημιουργούσαμε ενοχές στους αθώους, όπως έγραφε ο Αλμπέρ Καμύ στην ΠΤΩΣΗ;

Αυτό ήταν και η αρχή του τέλος του έντιμου Γκαρθόν.

Πόση δικαιοσύνη μπορεί να ανεχτεί ένα σύστημα που έχει ορίσει τους κανόνες της δικαιοσύνης, διότι αυτοί που ορίζουν τους κανόνες, γνωρίζουν ότι δεν τους ορίζουν οι κανόνες.

Έτσι ξεκίνησαν οι διώξεις, όχι τον εγκληματιών πολέμου, αλλά του ίδιου Γκαρθόν, από πολιτικούς επίγονους του Φράνκο. Στην αρχή για ... σκευωρία που αργότερα συγκεκριμενοποιήθηκε στην κατηγορία της στρεψοδικίας επειδή κίνησε δικαστικές αγωγές κατά νεκρών υπευθύνων !

Ωσάν οι νεκροί που ζητούσαν απόδοση δικαιοσύνης δεν ήταν που άξιζαν αυτή την ελάχιστη μετά θάνατον εξιλέωση.

Μπορεί να ήταν γραφικές οι αντιδράσεις, κι αναμενόμενες άλλωστε για οποιοδήποτε που κατηγορείται και καλείται να υπερασπιστεί τον εαυτόν του, αλλά προς έκπληξη όλων των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτών της Ευρώπης,  βρήκαν ανταπόκριση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας!

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας, έκανε δεκτή την μήνυση εναντίον του για στρεψοδικία και τον κάλεσε να απολογηθεί ως υπαίτιος για την δίκη ενάντια του φρανκισμού!

Δηλαδή, ο γενναίος δικαστής που έκανε το αυτονόητο, να δικάσει, αντί να κρυφτεί πίσω από δαιδαλώδεις ερμηνείες των νόμων για να είναι αρεστός, αποφάσισε να αναζητήσει την αλήθεια πίσω από τους ομαδικούς τάφους, τις εκτοπίσεις, τις απαγωγές παιδιών, κατέληξε ο ίδιος να είναι ο κατηγορούμενος ενός ολόκληρου συστήματος με διασυνδέσεις πολιτικών με δικαστές και δολοπλοκίες με την ισπανική ελίτ.

Τα δάκρυα του δικαστή Γκαρθον το 2010 όταν ανακοινώθηκε η καταδίκη του και η αποπομπή του από το δικαστικό σώμα, "έκλεισε" το θέμα προς ανακούφιση της Ισπανικής ελίτ, ήταν η μέρα που πέθανε όμως η δικαιοσύνη.

Γράφει σε ένα βιβλίο του ο Ζοζέ Σαραμάγκου για έναν άνθρωπο στο μεσαίωνα, σ’ ένα χωριό λίγο έξω από τη Φλωρεντία, που χτυπούσε την καμπάνα πένθιμα κι όταν ανάστατοι οι χωριανοί τον ρώτησαν ποιος πέθανε, βγήκε από την εκκλησία· κι απάντησε: «Εγώ χτύπησα την καμπάνα. Και τη χτύπησα πένθιμα για τη Δικαιοσύνη, την εκλιπούσα Δικαιοσύνη, αφού πια η Δικαιοσύνη έχει εκλείψει».

Ευτυχώς αυτά γίνονται μόνο στην Ισπανία

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Kontranews της 06/10