Ὅταν ἔχῃς μάθει μὲ πατερίτσες, δυσκολεύεσαι νὰ ξαναμάθῃς περπάτημα!

Δύσκολο πρᾶγμα!
Σχεδὸν ἀδύνατον!
Πῶς ἀπό τό σημεῖον ἀπολύτου ὑποστηρίξεως νά περάσῃς στό σημεῖον τῆς ἀπολύτου ἐλευθερίας;
Πῶς θά μάθῃς νά ξαναπατᾶς μόνον στά πόδια σου, δίχως ὑποστηρίγματα;
Δὲν εἶναι εὔκολα πράγματα αὐτά.
Μᾶς ἔπεισαν πὼς χρειαζόμαστε βο(υ)λή, κόμματα, αὐτοδυναμίες, ἐκλογές, κουδουνίστρες καὶ σκάνδαλα.
Ποτὲ δὲν μᾶς εἶπαν καμμίαν ἀλήθεια.
Ποτὲ δὲν μᾶς ἔδειξαν ἄλλον δρόμο. Μονόδρομοι, σκοτεινοί, στενοί καὶ τελικῶς ἀδιέξοδοι.
Μάθαμε κι ἐμεῖς νὰ δεχόμαστε ὡς ἀδιαπραγμάτευτα αὐτὰ ποὺ μᾶς παρουσίασαν.
Δὲν τὰ πειράζουμε αὐτά.

Ἐκλογές, κόμματα, παραστάσεις…
Κι ἐμεῖς χειροκροτήματα ἀπὸ κάτω…
Τώρα καταλάβαμε πὼς κάτι δὲν πάει καλά.
Στὴν ἀρχὴ διαισθητικῶς.
Μετὰ μὲ τὴν λογική
Τέλος τὸ ζήσαμε, τὸ βιώσαμε. Τότε ποὺ χάσαμε τὸν γείτονα, διότι αὐτοκτόνησε. Ἢ τὸν φίλο, ποὺ τοῦ πῆραν τὸ σπίτι καὶ ζεῖ πλέον σὰν ἄστεγος. Ἢ τὸν ἔμπορο τῆς γειτονιᾶς μας, διότι τὸν ἔπνιξαν τὰ χρέη.
Δὲν καταφέραμε νὰ δοῦμε ἀπό πίσω. Τὰ παρασκήνια. Τὶς μεθοδεύσεις.
Μᾶς χαρακτήριζαν ὡς ῥατσιστές, συνωμοσιολόγους, τρελλούς ὅταν κάπου κάπου, καὶ δειλὰ δειλά, ἐκφέραμε μίαν ἀντίρρησι…
Καὶ σιωπούσαμε… Τὸ βουλώναμε… Τρόμος παντοῦ…
Καὶ ὑποστηρίγματα! Πολλὰ ὑποστηρίγματα!
«Δὲν μποροῦμε μόνοι μας! Χρειαζόμαστε κάποιον GAP ἢ Ἀντώνη ἢ τὴνἈλέκα ἢ τὸν Γιῶργο ἢ τὸν Ἀλέξη ἢ ὀποιονδήποτε. Δὲν μποροῦμε μόνοι μας! Χρειαζόμαστε τὰς Εὐρώπας! Τὸ ΝΑΤΟ. Τοὺς ἑταίρους. Δὲν μποροῦμε μόνοι μας! Χρειαζόμαστε τὴν φιλία τοῦ τούρκου, τοῦ σκοπιανοῦ, τοῦ ἀλβανοῦ, τοῦ βουλγάρου. Καὶ νὰ τὰ προσκυνήματα. Δὲν μποροῦμε μόνοι μας γενικῶς! Χρειαζόμαστε τὰ κόμματα, τὶς ἐκλογές, τοὺς ἐκπροσώπους, τοὺς προστάτες, τὴν ἀπόλτο ἀποσάθρωσι τῆς  αὐτοεκτιμήσεώς μας….»
Οἱ μύθοι ὅμως κάποτε καταρρέουν! Εἶναι μύθοι καὶ ἀποκαλύπτονται. Τελειώνουν!
Καὶ τώρα ἐμεῖς καλούμαστε νὰ τὰ φτιάξουμε ὅλα μόνοι μας, ἀπὸ τὴν ἀρχή, σωστά καὶ δίκαια.
Καί πῶς θά ζοῦμε τώρα δίχως πατερίτσες, κουτσοί κι ἀνήμποροι;
Γίνεται;
Ὅλα γίνονται. Ἐὰν δὲν τὸ κάνουμε ἐμεῖς ποιός θά τό κάνῃ;
Ὁ κάθε πληρωμένος ὑπάλληλος τοῦ ΔΝΤ καί τῶν τραπεζιτῶν ἀφεντικῶν του;
Ὁ κάθε ἀποδεδειγμένα ἀνίκανος «ἡγέτης», ποὺ οὔτε κἂν ἡγετίσκος δέν εἶναι;
Ἢ μήπως ὁ κάθε παρανοϊκός τοῦ πλανήτου πού μέ μίαν μουτζούρα σβήνει πληθυσμούς ἀπό χάρτες;
Πατερίτσες λοιπὸν τέλος. Ἀργήσαμε, ἀλλὰ τό ἀντιλαμβανόμαστε σιγὰ σιγά.
Δὲν γινόταν ἀλλοιῶς.
Βέβαια ἀκόμη χρειαζόμαστε λίγον δρόμο νὰ διανύσουμε ἔως τοῦ Τέλους.
Διότι ὅλοι μας νὰ τίς πετάξουμε! ΟΛΟΙ!
Ὅλοι νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, νὰ βαδίσουμε δίχως βαρίδια καὶ δίχως ἐνοχές.
Κάθαρσις. Αὐτὸ μᾶς συμβαίνει πλέον.
Ἡ κάθαρσις ὅμως φέρνει τὴν ἀναγέννησι!
Ἢ ὀρθότερα, ἀποκλειστικῶς γιὰ τὴν περίπτωσί μας, τὴν γέννησι.
Ἡ γέννα ὅμως πονᾶ. Φέρνει ἐκτὸς ἀπὸ τὴν νέα ζωή καὶ αἷματα.
Νὰ τελειώνουμε λοιπόν.
Αὐτὴ ἡ ἀναγέννησις, ἐτούτη ἡ γέννησις πρέπει νὰ τελειώσῃ.
Ξεκίνησαν οἱ πρῶτες ὠδίνες. Τὸ αἰσθανόμαστε ὅλοι.  Πονᾶμε!
Ὥρα νὰ «σπρώξουμε» ὅλοι μαζύ, πρὸ κειμένου νὰ περάσουμε ταχύτερα στὴν ἐπομένη ἡμέρα.
Στὴν γέννησι.
Τὴν δική μας γέννησι.
Τῶν Ἑλλήνων.

Φιλονόη.
Από τον Λόγιο Ερμή.