Η επίθεση στα Εξάρχεια: Ένας αναρχικός πρόσφυγας στην Αθήνα

Ξημερώματα της 25ης Αυγούστου, ο εικοσιοχτάχρονος Ραφί από την Καμπούλ, πετάχτηκε από το κρεβάτι του στο άκουσμα θορύβων από την ελληνική αστυνομία που προσπαθούσε να εισβάλει στο κατειλημμένο κτίριο της Σπύρου Τρικούπη. 

Όμως μη μου ζητάτε να ντραπώ...

 Ελένη Καρασαββίδου

Πάντα δίνω καλές συμβουλές. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω μ’αυτές. Ποτέ δεν μπορώ να τις εφαρμόσω”, έγραψε Όσκαρ Ουάιλντ, και θα λεγες πως περιέγραφε και πολιτικές δυνάμεις και τους πολίτες σε μια χώρα με τοξικό πολιτικό κλίμα όπως η χώρα μας…Κατανοώ γιατί η  συνομιλία του ανθρώπου με το Απόλυτο φαντάζει (και το πιθανότερο είναι) αναγκαία για να μειώσουμε το άγχος της διαρκούς προσαρμογής σε έναν πολύπλοκο και όμως προσωρινό για μας κόσμο, και πως αυτό το χασμα ανάμεσα στον διαρκή κόπο και το προσωρινό ‘κέρδος’ είναι ικανό από μόνο του να μας τρελλάνει και να μας κάνει περισσότερο δογματικούς αλλά διάολε αν δεν ήμασταν τόσο κλεισμένοι/ες στα κουτακια μας, αν ακόμη κι εκεί μέσα δεν ήμασταν στραμμένοι στον τοίχο απέναντι αλλά κρυφοκξοιτούσαμε το άλλο κουτί, ανάμεσα από τις κουρτίνες των ετεροκαθορισμών που τα συμφέροντα των ισχυρών κι οι βολέψεις των ανίσχυρων μας επιβάλλουν ίσως υπήρχε μια λίγο μεγαλύτερη μεγαλύτερη ελπίδα. Από τα μικρά ως τα μεγάλα. Κι από τα καθημερινά ως τα βαθιά (ή μάλλον ξεκάθαρα) φιλοσοφικά.

Μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία απ’το Κιλκίς

Διαβάσαμε πρόσφατα στον τοπικό τύπο για τη διάθεση ενός σημαντικού κονδυλίου από τον Δήμο Κιλκίς σχετικά με την εξωτερική διαμόρφωση των καταστημάτων του κέντρου αλλά και γενικότερα του περιβάλλοντος χώρου, προς ένα πιο ομοιόμορφο και μοντέρνο στυλ. Έτσι το μικρό μας Κιλκίς χωρίς να χάσει χρόνο ακολουθεί τις μεγάλες πόλεις της χώρας οι οποίες με τη σειρά τους ακολουθούν τις παγκόσμιες τάσεις για εξωραϊσμό των γειτονιών, για πολεοδομικές αναπλάσεις “ιστορικών κέντρων” και για ανάδειξη της κάθε δήθεν ιδιαίτερης πολιτισμικής κληρονομιάς, με κοινό παρανομαστή όλων αυτών-φυσικά τι άλλο- την τουριστικοποίηση των πάντων και την ανάπτυξη του real estate.

Μαύρη Παρασκευή ξέξασπρη Εσύ και Ελεύθερος, σε πείσμα των εμπόρων

(του Γιάννη Κατσιλάμπρου. Πηγή: https://ioanniskatsilabros.gr/)

Απεικόνιση του Μύθου του Σπηλαίου

Πρωταγωνιστής και επίδοξο θύμα

σε παιχνίδι εμποροηλεκτρονικό.

Δέχομαι επίθεση.

Οδηγώ και ρίχνονται πάνω μου σα φλόγες.

Διέρχομαι μέσα από υπερμεγέθεις και φωταγωγημένες εμπορικές ταμπέλες.

Παρενοχλούν και απαιτούν την προσοχή μου.

Στρέφω το βλέμμα αλλού.

Μα είναι και εκεί.

Είναι πλέον παντού…

Χάνω μια ζωή.

And now for something completely different

του Βασίλη Γεωργάκη

Δύο διαφορετικές εικόνες, δύο διαφορετικές εκδοχές της παρουσίας στον δημόσιο χώρο, οι οποίες και προκάλεσαν τόσο διαφορετικές αντιδράσεις.

3ο Art Against Fascism

Αθήνα: θέατρο ΕΜΠΡΟΣ (Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή) Θεσσαλονίκη: χώρος ΤΑΚΙΜ (Κατούνη 25, 4ος ορ., Λαδάδικα)   Ποιος είναι ο στόχος μας Στόχος του φεστιβάλ Art against fascism είναι να δώσει βήμα σε όσο το δυνατόν περισσότερους/ες μαθητές/τρίες και νέους/ες που βλέπουν την τέχνη σαν ένα όπλο ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό. Ενώνουμε και εμείς την φωνή μας, ενισχύουμε και ενδυναμώνουμε τις δράσεις ενάντια στους ναζί, παλεύουμε, διεκδικούμε και φωνάζουμε. Όπως ο φασισμός σκοτώνει τη φαντασία, έτσι η τέχνη και η δημιουργία τη γεννά.

Σσστ, η εξεγερμένη Καταλονία ματώνει και η Ευρώπη κάνει πως δεν βλέπει!

Του Γιώργου Μητραλιά
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι Κούρδοι και Καταλανοί είναι δυο λαοί με μεγάλη παράδοση αλληλοστήριξης, αλληλεγγύης και κοινών αγώνων. Αλλά ίσως και να μην είναι τυχαίο πως Κούρδοι και Καταλανοί είναι τούτες τις μέρες, στο στόχαστρο των πιο αγριανθρωπικών Ιερών Συμμαχιών της εποχής μας! Κοινή νιοστή τραγωδία, κοινή μοίρα, αλλά και κοινή λαϊκή οργή και αποφασιστικότητα πως ο αγώνας συνεχίζεται!…

Το παραδικαστικό

του Αυγερινού Χατζηχρυσού

Δεν είναι ροκ σταρ, ούτε τηλεπαρουσιαστής, ούτε πολιτικός κι όμως μαγεύει τα πλήθη, σηκώνει τον κόσμο από τον καναπέ και δίνει όραμα για το πως θα έπρεπε να είναι η κοινωνία μας.

Είναι ένας δικαστής, ίσως όχι τόσο γνωστός όσο ο Τζιοβάνι Φαλκόνε ή τον Πάολο Μπορσελίνο, που δολοφονήθηκαν , από εγκληματίες, από τον ίδιο τον υπόκοσμο που καταδίωξαν ανελέητα. 

Είναι ένας δικαστής υπόδειγμα που "ξεκαθαρίστηκε" από τους ίδιους τους συνάδελφους του δικαστές, που δεν άντεχαν τόση...δικαιοσύνη

«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;»-η δικτατορία Μεταξά & οι παρελάσεις

πηγή: historical-quest

Η καθιέρωση των μαθητικών παρελάσεων από τη δικτατορία του Μεταξά

Κάθε χρονιά στις εθνικές επετείους οι μαθητές ομοιόμορφα ντυμένοι παρατάσσονται τους δρόμους μαζί με το στρατό, πραγματοποιώντας παρελάσεις. Πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία, τουλάχιστον μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς κανένα άλλο κράτος-μέλος δεν ακολουθεί αντίστοιχες πρακτικές, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλά μέλη της εκπαιδευτική κοινότητας έχουν καταγγείλει αυτό το θεσμό ως μιλιταριστικό και αυστηρά ιεραρχικό, ενώ στηλιτεύουν τον αντιπαιδαγωγικό του χαρακτήρα. Ποια όμως είναι η ιστορία των παρελάσεων; Πότε πρωτοεμφανίστηκε αυτός θεσμός στη χώρα και ποιους στόχους εξυπηρετούσε;

Η απαρχή των παρελάσεων

Το πρώτο τάγμα παρελάσεων ιδρύθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν ακόμη τα έθνη κράτη ήταν υπό διαμόρφωση, από το βασιλιά Φρειδερίκο της Πρωσίας. Για να καταταγεί κανείς στο τάγμα έπρεπε το ύψος του να ξεπερνά το 1.80. Ο θηριώδης σωματότυπος των μελών του είχε ως αποτέλεσμα να μείνουν στην Ιστορία ως οι «Γίγαντες του Πότσδαμ». Στην ουσία επρόκειτο για ένα ανενεργό τάγμα, με μόνο σκοπό την πραγματοποίηση παρελάσεων εντός των ανακτόρων. Οι παρελαύνοντες περνούσαν μπροστά από τον Φρειδερίκο φορώντας φανταχτερές στολές. Μετά το 1740, ο γιος και διάδοχος του πρωσικού θρόνου Φρειδερίκος ο Μέγας διέλυσε το ασύμφορο τάγμα.

Μάθε μου μπάτσε γράμματα

Πηγή: https://ioanniskatsilabros.gr/

 
 του Γιάννη Κατσιλάμπρου

«Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή.» (Βίκτωρ Ουγκώ)

Μία διαχρονική υπέροχη διαπίστωση, που δυστυχώς αδυνατεί να επαληθευτεί σε

μία Ελλάδα που αυτοθέλητα επιμένει να παραμένει έγκλειστη, στη φυλακή του

χουντικού τρίπτυχου «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια».

Και πώς αλήθεια να δραπετεύσει;

Οπισθοδρομικές εκπαιδευτικές νοοτροπίες και δάσκαλοι (με ελάχιστες

φωτεινότατες εξαιρέσεις) γεννημένοι μέσα στην παρακμιακή κοινωνική φυλακή και

μέσω αυτής.

Πλήρως περιορισμένοι και απαξιωμένοι.

Ευνούχοι.

Να ουρλιάξεις δυνατά όταν ξανακούσεις για πράσινη ανάπτυξη!

Γιώργος Κτενάς

Ο λόγος που η ποίηση διεισδύει στο αναγνωστικό κοινό, είναι τα ελλειπτικά της νοήματα. Ο αναγνώστης δίνει την ερμηνεία που θέλει στους στίχους, χωρίς αυτή να ταυτίζεται με άλλου αναγνώστη ή ακόμα και του δημιουργού. Κι εδώ έχουν ενδιαφέρον δύο λόγια για την ποίηση των Ινδιάνων, που την τυλίγει ένας εκλεκτικός θρησκευτικός ρομαντισμός και συνδέεται με τη μάνα γη και τον πατέρα ουρανό. Με τη σύγχρονη ελληνική λαϊκή ρήση «Δεν μας ανήκει τίποτα, είναι όλα δανεικά από τα παιδιά μας», να συμπίπτει με τη διατύπωση της ινδιάνικης ποίησης «Δεν έχουμε τίποτα, δανειστήκαμε τα πάντα από το μέλλον».

Οι Μορφές της Ελευθερίας

Οραματιζόμενοι την πλήρη διάλυση της υπάρχουσας κοινωνίας, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το ζήτημα της εξουσίας – είτε είναι η εξουσία πάνω στη δική μας ζωή, η «κατάληψη της εξουσίας», ή η διάλυση της εξουσίας. Στη μετάβαση από το παρόν στο μέλλον, από το «εδώ» στο «εκεί», πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: τι είναι εξουσία; Υπό ποιους όρους καταλύεται; Και τι σημαίνει η κατάλυση της; Πώς εμφανίζονται οι μορφές ελευθερίας, οι άμεσες σχέσεις της κοινωνικής ζωής από μια κρατικοποιημένη κοινωνία, μια κοινωνία στην οποία η κατάσταση της ανελευθερίας έχει φτάσει σε βαθμό παραλογισμού – στην κυριαρχία για αυτή την ίδια την κυριαρχία;

Τουριστική Αποανάπτυξη

Ναξάκης Χάρης
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Υπερτουρισμός: Οι αρνητικές επιπτώσεις της μετατροπής του παραγωγικού ιστού ενός τόπου που αποτελεί προορισμό σε τουριστική μονοκαλλιέργεια, με συνέπεια την υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας ενός συστήματος να δεχθεί άλλους τουρίστες και με αποτέλεσμα την καταστροφή του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού της περιοχής. Αλήθεια, τι επιπτώσεις θα υπάρχουν στη φέρουσα ικανότητα του πλανήτη Γη όταν μέχρι το 2030 οι τουρίστες φτάσουν το 1,8 δισεκατομμύριο;

Η ανακοίνωση από τα Μαύρα Γιλέκα μετά την κατάληψη του Πάνθεον στο Παρίσι

Σηκωθείτε ψόφιοι άνθρωποι! 
Σήμερα, εμείς, μετανάστες χωρίς χαρτιά, που ζούμε σε κέντρα κράτησης μεταναστών, κάτοικοι των δρόμων, 
Εμείς καταλάβαμε το Πάνθεον
Είμαστε αυτοί που δεν έχουν χαρτιά, δεν έχουν φωνές, δεν έχουν πρόσωπα για την Γαλλική Δημοκρατία. Ήρθαμε εδώ, στον τάφο των μεγάλων ανδρών σας, για να διαμαρτυρηθούμε για τις δικές σας βλασφημίες. Τις προσβολές των μνημών των συντρόφων/ισσών μας, των πατεράδων μας και των μανάδων μας, των αδερφών μας στη Μεσόγειο, και στους δρόμους του Παρισιού, στα κέντρα μεταναστών και στις φυλακές. Η Γαλλία αναπαράγει τη σκλαβιά με ένα διαφορετικό τρόπο. Οι πατεράδες μας πέθαναν για τη Γαλλία. Και όσοι πέθαναν είναι νεκροί. Η ευθύνη πέφτει απάνω στους ζωντανούς, σε αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία σήμερα. Οι νεκροί πρέπει να αναπαυθούν.

Πέρα από τη Μιζέρια των Εκλογών

Η πραγματικότητα απογύμνωσε τα μεγάλα ιδεολογικά αφηγήματα τόσο της ελεύθερης αγοράς όσο και του υπαρκτού σοσιαλισμού καθώς δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο όπως ευαγγελίζονταν. Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, πολλοί υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς βιάστηκαν να ανακοινώσουν το τέλος της ιστορίας, να διαπιστώσουν ότι μέχρι εδώ μπορεί να φτάσει η ανθρωπότητα, να υποστηρίξουν ότι μπορεί το σύστημα να μην είναι το πιο δίκαιο αλλά δεν γίνεται να ύπαρξει κάτι καλύτερο, να διακηρύξουν ότι ο καπιταλισμός νίκησε και δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.

Τσόμσκι για ΜΜΕ, facebook, google κ.α.

Ο Νόαμ Τσόμσκι , ο ενενηντάχρονος Αμερικανός καθηγητής Γλωσσολογίας και συγγραφέας πολλών βιβλίων για τα ΜΜΕ και την Αμερικανική πολιτική, μίλησε με τον Alan MacLeod και η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη FAIR, την αμερικανική ομάδα παρακολούθησης των ΜΜΕ για την αμεροληψία και την ακρίβεια στη δημοσιογραφία, για το σημερινό μοντέλο προπαγάνδας, την Google και το Facebook, τον Ντόναλντ Τραμπ και τη Ρωσία, τη Συρία και το Ιράν.

Μιλώντας για το νέο μοντέλο προπαγάνδας, ο Νόαμ Τσόμσκι θεωρεί ότι το ίντερνετ και τα κοινωνικά μέσα δεν έχουν αλλάξει καθόλου το μοντέλο προπαγάνδας. 

Γιατί αποτυγχάνει η αριστερά?

Ο Ραφαέλε Σιμόνε είναι καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης (Roma Tre). Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το βιβλίο του «Το μειλίχιο τέρας» (Πόλις, 2011). Το ακόλουθο κείμενό του είναι απόσπασμα εισήγησής του σε θεωρητικό συμπόσιο που έγινε τον περασμένο Μάρτιο στη Ρώμη, με θέμα την επανεξέταση της κουλτούρας της Αριστεράς.(2014)

Γιατί η κρίση δεν μετατόπισε τον δυτικό κόσμο προς τα αριστερά ή τουλάχιστον λίγο περισσότερο προς τα αριστερά; Στο βιβλίο μου «Το μειλίχιο τέρας», προσπάθησα να περιγράψω τους βαθύτερους λόγους αυτού του γεγονότος. Εδώ και δύο δεκαετίες ο ιδεολογικός και πολιτιστικός άξονας του δυτικού κόσμου έγειρε προς τα δεξιά, δηλαδή προς έναν ορίζοντα κατανάλωσης και διασκέδασης, προσωπικού εγωισμού και αυξανόμενης σύγχυσης μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικής επινόησης –τρία κομβικά γνωρίσματα της παγκοσμιοποιημένης νεωτερικότητας. Ορίζοντας κατανάλωσης και διασκέδασης σημαίνει ότι τον δυτικό άνθρωπο τον ενδιαφέρει όλο και λιγότερο το καθεστώς ολιγάρκειας, αυστηρότητας και φειδούς που εξέφραζαν τα κλασικά σοσιαλιστικά ιδεώδη, ενώ στην κατανάλωση εμπορευμάτων έχει προστεθεί και η πολύ εντατική κατανάλωση ενέργειας, περιβάλλοντος και πόρων.

Τα νέα πρόσωπα του φασισμού

Ο Ιταλός ιστορικός Εντσο Τραβέρσο είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης. Το ακόλουθο άρθρο του δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα Il Manifesto.

Οι νέες ριζοσπαστικές Δεξιές αντιπροσωπεύονται σήμερα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κατέχουν κυβερνητικές θέσεις σε οκτώ από αυτές. Η ισπανική και η γερμανική εξαίρεση έπαψαν να υπάρχουν.Μετά την εκλογή του Τραμπ και του Μπολσονάρο, το φαινόμενο πήρε παγκόσμιες διαστάσεις. Ο κόσμος δεν είχε γνωρίσει τίποτα παρόμοιο μετά τη δεκαετία του 1930 και αυτό ξαναζωντανεύει τη μνήμη του φασισμού. Αναδύεται επομένως αυθόρμητα ένα ερώτημα: τι μας διδάσκει το παρελθόν για να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας; Δεν μας διδάσκει τα πάντα, αλλά ίσως κάτι μας διδάσκει.

Κιλκίς ανοχύρωτη πόλη (?!)

 Σύμφωνοι! Από έναν πολιτικό χώρο που το βασικό χαρακτηριστικό του είναι ο συντηρητισμός δεν περιμένουμε να ακούσουμε και τίποτα καινούριο, η νέα δεξιά είναι απαράλλαχτη με την αιώνια δεξιά. Το γνωστό τρίπτυχο “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια” δεν θα μπορούσε φυσικά να απουσιάζει και σ΄αυτές τις εκλογές, που κάτω απο διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσε και να είναι η πρώτη ύλη για μια κάποια προοδευτική πορεία της κοινωνίας. Στα χέρια όμως της δεξιάς μετατρέπεται σε είδωλο και μετουσιώνεται πάντοτε στις αλυσίδες που περιορίζουν την ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής, και ως εκ τούτου και του σώματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε εξάλλου ότι ένας πολιτικός λόγος είτε αριστερός είτε δεξιός, απευθύνεται πάντα στη ψυχή του ακροατή-δέκτη ως το κυρίαρχο εργαλείο καθυπόταξης του σώματος, το οποίο και κανείς βέβαια δεν μπορεί να το λυτρώσει, παρά μόνο (ίσως) το ίδιο το υποκείμενο.

Διακοσμητικές υποψηφιότητες για πολιτική εκπροσώπηση και άλλα ευτράπελα του εκλογικού φεστιβεξιλεωτισμού

"Όπως η αντιπροσώπευση και η καθολική ψηφοφορία απομάκρυναν ακόμα περισσότερο τους πολίτες από την πολιτική, έτσι και το καρναβαλικό μακιγιάρισμα των εκλογών σημαίνει ότι οι πολίτες θα συμμετάσχουν ολοένα και περισσότερο στις εκλογές σαν μια διαδικτυακή φιέστα."

Λέμε μέχρι τις εκλογές να συνεχίσουμε έτσι με παρεμφερή επιλεγμένα κείμενα για το τίποτα που μας περιτριγυρίζει, σήμερα απο το respublica.gr.