«Mήπως είσαι αναρχικός;» Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει

 

David Graeber

Πιθανώς να έχεις ήδη ακούσει ένα-δυο πράγματα για τους αναρχικούς και τι υποτίθεται ότι πιστεύουν. Το πιθανότερο είναι πως ότι έχεις ακούσει είναι ανοησίες. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι υποστηρικτές της βίας, του χάους και της καταστροφής ή πως είναι τρελαμένοι μηδενιστές που απλά θέλουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Στη πραγματικότητα τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι αναρχικοί είναι απλά άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να συμπεριφέρονται με εύλογο τρόπο χωρίς να τους το επιβάλουν. Είναι μια πολύ απλή σκέψη. Μα είναι μια σκέψη, που οι πλούσιοι και ισχυροί έβρισκαν πάντοτε πολύ επικίνδυνη.

Η σκοτεινή πλευρά του διαδικτύου

 

Ρώτησαν κάποτε τον Βόλφγκανγκ Γκέτε, τον μεγάλο Γερμανό ρομαντικό ποιητή, αν η ζωή του ήταν ευτυχισμένη. Η απάντηση: «Βέβαια, έζησα μια ζωή πολύ ευτυχισμένη, αλλά δεν θυμάμαι να έχω περάσει έστω και μία μόνο βδομάδα ευτυχίας». Το μήνυμα που περιέχεται στην απάντηση είναι πολύ σαφές: η ευτυχία δεν βρίσκεται στην απαλλαγή από προβλήματα, αλλά στη χαρά να ξεπερνάμε τα προβλήματα.

Κορνήλιος Καστοριάδης – Οι μύθοι της παράδοσής μας

 

Τι σημαίνει το γεγονός ότι διερωτώμεθα για τη σχέση μας με την παράδοση; Ότι κατά κάποιον τρόπο έχουμε βγει απ’ την παράδοση. Αυτό το καταλαβαίνουμε πρώτα-πρώτα εμπειρικά.

Οι φυλές και οι λαοί που έχουν μείνει κλεισμένοι μέσα στην παράδοσή τους δεν βλέπουν καν την παράδοση σαν παράδοση: ζουν μέσα σε αυτήν και θεωρούν την παρούσα ζωή τους σαν συνέχεια ενός αμετάβλητου τρόπου ζωής.

Και μπορούμε να το καταλάβουμε και λογικά: για να διερωτηθούμε για τη σχέση μας με την παράδοση πρέπει η σχέση αυτή να έχει γίνει, περισσότερο ή λιγότερο προβληματική, πρέπει να έχει δημιουργηθεί μια απόσταση απ’ την παράδοση.

Απόσταση δεν σημαίνει απεμπόληση ή λησμονιά. Σημαίνει και άλλου είδους παρουσία και άλλου είδους σχέση. Μια σύντομη ανασκόπηση της ανθρώπινης ιστορίας μας δείχνει ακριβώς δυο κύριους τύπους σχέσης με την παράδοση.

Η τούρτα του Γουόρεν Μπάφετ

 

ΚΙΜΠΙ

Ο Γουόρεν Μπάφετ έγινε 90 ετών. Αποκλείεται να μην τον ξέρετε, αλλά και να μην τον ξέρετε, τα παγκόσμια ΜΜΕ θα φροντίσουν να τον μάθετε μέσα από τις αγιογραφίες που φιλοτεχνούν με τη μέγιστη επιμέλεια για κάθε άνθρωπο που η προσωπική ή εταιρική του περιουσία ξεπερνά μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτομάτως εντάσσεται στις λίστες των υπερπλουσίων, που μοιάζουν με τα συναξάρια των χριστιανών αγίων, οσίων και μαρτύρων.

Δικαίωμα στο πλιάτσικο

 

Άρης Χατζηστεφάνου

Οι εικόνες μαύρων που τρέχουν με μια τηλεόραση στην πλάτη εν μέσω μιας εξέγερσης στοιχειώνουν το υποσυνείδητο της ρατσιστικής αλλά και της φιλελεύθερης Αμερικής. Ισως γιατί κανένας δεν προσπαθεί να εξετάσει αυτή την εικόνα από την πλευρά των εξεγερμένων.

Νοσταλγώντας τον Αρκά στο Κιλκίς

«Υπάρχει κάτι στον πολιτισμό που είναι πιο πολύτιμο και από 

      τη    σοφία – και αυτό είναι το ήθος»    Χένρι Λούις Μενκεν

Ο μύθος ότι ζούμε στον καλύτερο δυνατό (καπιταλιστικό) κόσμο

Από την παγκόσμια φτώχεια μέχρι την ανισότητα μεταξύ των κρατών, όλοι οι δείκτες δείχνουν πως ζούμε στην καλύτερη περίοδο στην ιστορία. Η αφήγηση αυτή – της μόδας στα χείλη ανθρώπων όπως ο Μπιλ Γκέητς και ο Στήβεν Πίνκερ – είναι καθησυχαστική. Είναι όμως αληθινή;

ΑΠΟΣΥΡΕ ΤΟ

Πανό διαμαρτυρίας ύψωσαν στην κορυφή του Πάικου, ο ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΤΩΝ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑΣ, η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΙΛΚΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ Β.Α.Π.Ε. και οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΟΡΕΙΒΑΤΕΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ,, με αφορμή τον νέο περιβαλλοντικό νόμο.

Προσοχή: Νέες οδηγίες και μέτρα για τη μετάδοση του κοροναϊού

Σε νέες οδηγίες και διευκρινίσεις σχετικά με τους τρόπους μετάδοσης του κοροναϊού και τις απαγορεύσεις είναι αναγκασμένες να προχωρήσουν οι αρμόδιες αρχές, καθώς διαπιστώνεται ότι η μετάδοση του κοροναϊού δεν είναι ορίζοντια, αλλά κάνει διακρίσεις ανάλογα με την περίσταση, το χώρο ακόμη και την προέλευση των ατόμων που μπορεί να μεταδώσουν τον ιό. 

Σύμφωνα με τις νέες κατευθύνσεις:

Οι 63 μαχαιριές της Ε.Ε. στα ευρωπαϊκά συστήματα υγείας

Στη δεκαετία που ακολούθησε τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, η Ε.Ε. κάλεσε περισσότερες από 60 φορές τα μέλη της να περικόψουν τις δαπάνες Υγείας και να προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις του κλάδου. Και ύστερα ήρθε ο κορονοϊός.

Καπετάνιοι στο λόφο του Αϊ Γιώργη

  Ένα άγχος το έχουμε πάντα στην επαρχία, να τρέχουμε ασθμαίνοντας να αντιγράψουμε τις νόρμες που επιβάλουν τα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα είναι απλά ένα κακέκτυπο. Έτσι και ειδησεογραφικά δεν θα αποτελούσαμε φυσικά εξαίρεση κατόπιν των υστερικών ρεπορτάζ για τις παραλίες της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, του Βόλου και δεν ξέρουμε ακόμη για ποια άλλη παραλία από τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια, σχετικά με τον κόσμο που τις κατακλύζει εν μέσω πανδημίας. Έτσι λοιπόν έσκασε και τοπικά η είδηση για παρόμοιο φαινόμενο στον λόφο του Αι Γιώργη, συνοδευόμενη και με τις ανάλογες φωτογραφίες. Βέβαια το θέμα στην ουσία έχει να κάνει με την εδραίωση των ΜΜΕ ως πανίσχυρα κέντρα εξουσίας και ανάλογης επιρροής, αλλά περισσότερο έχει να κάνει με την αλλαγή που έχει επιφέρει η τηλεόραση εδώ και δεκαετίες στον τρόπο ενημέρωσης των πολιτών, με την κατίσχυση της εικόνας. Με αυτό τον τρόπο η αξία μιας είδησης και η σημασία κάποιου γεγονότος προσδιορίζονται ανάλογα με τον πλούτο των εικόνων που τα συνοδεύουν, μια και μόνο έτσι καθίστανται αυτά ορατά, κατά το γνωστό πως αν δεν υπάρχει εικόνα δεν (αξίζει να) υπάρχει και είδηση. Έτσι δημιουργείται με την εικόνα, τηλεοπτική και μη, η  «ψευδαίσθηση της αλήθειας και η εδραίωση της αυταπάτης: ¨βλέπω σημαίνει κατανοώ¨» (Θ.Γιαλκετσής).

Τώρα και στο Κιλκίς η ατομική ευθύνη

Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις αυτό είναι αλήθεια. Η πανδημία έχει αλλάξει την ζωή μας με τρόπο δραματικό και ακόμη δεν μπορούμε να ξέρουμε τις επιπτώσεις που θα έχει στο μέλλον. Όμως σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις είναι που αναμετριόμαστε όλοι με τον εαυτό μας και το ποιοι πραγματικά είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε. Ακριβώς τώρα λοιπόν η εξουσία μιλάει για την ατομική ευθύνη που έχει ο πολίτης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και ταυτόχρονα παίρνει σκληρά μέτρα περιορίζοντας ατομικές ελευθερίες. Και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών συμμορφώνεται από τις πρώτες μέρες αποδεικνύοντας υπευθυνότητα και ενσυναίσθηση, αξίζει να δούμε ποιοι είναι αυτοί που μας μιλούν για ατομική ευθύνη.

Κάποτε, κάποιοι πρόσφυγες…

πηγή : Cogito ergo sum

(προσθήκη από antinewskilkis: με κλικ στον τίτλο κάθε άρθρου μεταφέρεστε στην πηγή του)

Κάποτε, κάποιοι πρόσφυγες… (1)
Σήμερα, σας καλώ να πάμε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, κάπου στα τέλη τής άνοιξης του 1922. Τότε, που στα λιμάνια τής Ελλάδας καταφθάνουν, το ένα μετά το άλλο, καράβια φορτωμένα με ξερριζωμένους κατοίκους του Πόντου, οι οποίοι αφήνουν την περιουσία τους και φεύγουν όπως-όπως από τον τόπο τους, προκειμένου να σώσουν τις ζωές τους από το κυνήγι των τούρκων. Στο πλευρό των τούρκων, μάλιστα, βρίσκονται και οι κούρδοι, οι οποίοι κάνουν φρούδα όνειρα πως θα οικειοποιηθούν την γη που αφήνουν πίσω τους οι έλληνες. Το κυνήγι είναι τόσο έντονο και η καταστροφή τού ποντιακού ελληνισμού είναι τόσο εκτεταμένη ώστε πολλοί στις μέρες μας κάνουν λόγο για γενοκτονία. Μάλιστα δε, κατόπιν εισήγησης του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, το 1994 η βουλή αναγνώρισε την γενοκτονία και ανακήρυξε την 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο».

Σε αυτόν τον πόλεμο ποιος είναι ο εχθρός μας;

Κείμενο που υπογράφουν πανεπιστημιακοί

"Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας αχαλίνωτης ξενοφοβικής και ρατσιστικής υστερίας, υποκινούμενης από ευρύ φάσμα δεξιών, ακροδεξιών, φασιστικών δυνάμεων και συνεπικουρούμενης από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης και εκπροσώπους της κυβέρνησης. Σε κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού ο δημόσιος λόγος γεμίζει κατακλυσμιαία από πολεμικές ιαχές και δηλώσεις απανθρωπιάς που προσβάλλουν τις πλέον θεμελιώδεις ηθικές αξίες των ανθρώπων. Ακούσαμε ανείπωτες φράσεις μίσους να εκστομίζονται εναντίον γυναικών και παιδιών, εναντίον αδύναμων –από κάθε άποψη– ανθρώπων, χωρίς μέτρο και ντροπή!"

Η επίθεση στα Εξάρχεια: Ένας αναρχικός πρόσφυγας στην Αθήνα

Ξημερώματα της 25ης Αυγούστου, ο εικοσιοχτάχρονος Ραφί από την Καμπούλ, πετάχτηκε από το κρεβάτι του στο άκουσμα θορύβων από την ελληνική αστυνομία που προσπαθούσε να εισβάλει στο κατειλημμένο κτίριο της Σπύρου Τρικούπη. 

Όμως μη μου ζητάτε να ντραπώ...

 Ελένη Καρασαββίδου

Πάντα δίνω καλές συμβουλές. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω μ’αυτές. Ποτέ δεν μπορώ να τις εφαρμόσω”, έγραψε Όσκαρ Ουάιλντ, και θα λεγες πως περιέγραφε και πολιτικές δυνάμεις και τους πολίτες σε μια χώρα με τοξικό πολιτικό κλίμα όπως η χώρα μας…Κατανοώ γιατί η  συνομιλία του ανθρώπου με το Απόλυτο φαντάζει (και το πιθανότερο είναι) αναγκαία για να μειώσουμε το άγχος της διαρκούς προσαρμογής σε έναν πολύπλοκο και όμως προσωρινό για μας κόσμο, και πως αυτό το χασμα ανάμεσα στον διαρκή κόπο και το προσωρινό ‘κέρδος’ είναι ικανό από μόνο του να μας τρελλάνει και να μας κάνει περισσότερο δογματικούς αλλά διάολε αν δεν ήμασταν τόσο κλεισμένοι/ες στα κουτακια μας, αν ακόμη κι εκεί μέσα δεν ήμασταν στραμμένοι στον τοίχο απέναντι αλλά κρυφοκξοιτούσαμε το άλλο κουτί, ανάμεσα από τις κουρτίνες των ετεροκαθορισμών που τα συμφέροντα των ισχυρών κι οι βολέψεις των ανίσχυρων μας επιβάλλουν ίσως υπήρχε μια λίγο μεγαλύτερη μεγαλύτερη ελπίδα. Από τα μικρά ως τα μεγάλα. Κι από τα καθημερινά ως τα βαθιά (ή μάλλον ξεκάθαρα) φιλοσοφικά.