Νοσταλγώντας τον Αρκά στο Κιλκίς

«Υπάρχει κάτι στον πολιτισμό που είναι πιο πολύτιμο και από 

      τη    σοφία – και αυτό είναι το ήθος»    Χένρι Λούις Μενκεν

  Μια πολύ όμορφη βραδιά ζήσαμε χθες το βράδυ στο θέατρο λόφου στη θεατρική παράσταση με κείμενα του Αρκά, με αξιόλογους ηθοποιούς και με χιλιάδες θεατές. Τα περισσότερα από τα κείμενα βέβαια ήταν από τα παλαιότερα του Αρκά όπου χιλιάδες νέοι διάβαζαν αχόρταγα για χρόνια και περνούσαν στιγμές απόλαυσης και γέλιου. Εκείνα τα χρόνια όμως δεν υπήρχαν οι σημερινές ευκολίες και οι αμέτρητες τεχνολογικές δυνατότητες για προσωποποιημένη διασκέδαση, υπήρχε όμως κάτι άλλο πολυτιμότερο και ουσιαστικότερο, μια αυθεντική μορφή συλλογικής ζωής. Όλα αυτά όμως μας έκαναν να αναρωτηθούμε αν είναι αυτή η κοινωνική-πολιτισμική αλλαγή που οδήγησε και τον ίδιο τον Αρκά στην σταδιακή μεταβολή του σε πιο κυνικές και συντηρητικές θέσεις ή απλά ο πανδαμάτωρ χρόνος που όλα τα ισοπεδώνει.

  Πριν από λίγα χρόνια σε ένα από τα σκίτσα του σχεδόν αντικοινωνικού «Προφήτη» σχολιάσαμε αυτή την αλλαγή του Αρκά, την οποία και διακρίναμε βέβαια αρκετά νωρίτερα με χαρακτηριστικά σεξιστικού ή και “ικανοτιστικού” τύπου που είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Συγκεκριμένα σημειώναμε πόσο απολαυστικό είναι να χειρίζεται τόσο ευφυώς του έξυπνους αναγνώστες του. Πώς? Μα με το να ικανοποιεί την... μοχθηρή πλευρά τους, δλδ αποφορτίζοντας τις εχθρικές τάσεις προς τους ανόητους (και όχι μόνο). Με τα λόγια του ίδιου του Φρόυντ, σχετικά με το ευφυολόγημα: "...δωροδοκει τον ακροατή με το κέρδος ευχαρίστησης ώστε να πάρει το μέρος μας χωρίς να το καλοσκεφτεί." Εδώ υπάρχει κάτι το κρίσιμο αλλά δεν φτάνει ο χώρος να το αναλύσουμε. Κι όπως λέει ο Μπρέτ Κάρ η ευχαρίστηση ενισχύεται και για τους δύο, δλδ και για τον αναγνώστη-ακροατή αλλά και για τον Αρκά. Περίπου το ίδιο ισχύει και για την πιο πρόσφατη φιγούρα  της φανατικής φεμινίστριας Ρόζας και την επίθεσή του στην πολιτική ορθότητα.

  Για να μην επεκταθούμε και στα πολιτικά σκίτσα του Αρκά που προκάλεσαν τόσο πολύ ντόρο και που οδήγησαν στο να αποκτήσει ακόλουθους στα κοινωνικά δίκτυα μέχρι και από τον ακροδεξιό χώρο, κάτι που τον εξανάγκασε επανειλημμένα να βγάζει το σκίτσο : «Το ότι δεν είμαστε μ αυτούς δεν σημαίνει ότι είμαστε με τους άλλους». Παρολαυτά όμως ακόμη και με κάποιες αναφορές στον Georg Lucacs (!) δεν μπόρεσε να πείσει για διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό από αυτόν των νεων συντηρητικών, όπως και με τη σιωπή του εδώ και ένα χρόνο για την πολιτική κατάσταση στη χώρα με την νέα κυβέρνηση. Φαίνεται ότι έχουν εξαλειφθεί «Ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κομματικός τυχοδιωκτισμός και η ανενδοίαστη εξαπάτηση» σύμφωνα με τον ίδιο, για τους λόγους που τα έβαλε με την προηγούμενη κυβέρνηση.

  Τελικά το σημαντικότερο και συνάμα πιο λυπηρό δείχνει να είναι αυτό για το οποίο συμβάλλει ως ένα βαθμό και το παρόν σημείωμα, άθελά μας βέβαια. Δλδ το να δημιουργείται ντόρος γύρω από το όνομα του Αρκά ανεξάρτητα από το περιεχόμενο και το μήνυμα που φέρει, και να αντλεί υπεραξία ακριβώς από μια επιφανειακού τύπου αποθέωση. Τα εκατοντάδες σχόλια που συνοδεύουν τα σκίτσα του στο fb φανερώνουν ακριβώς αυτό, επιφωνήματα, λατρευτικές κραυγές και lifestyle εσχάτως με τα μπλουζάκια που κυκλοφόρησε. Έτσι από την αύρα (Μπένγιαμιν) που άφηναν κάποτε τα σκίτσα του, φτάσαμε στο νεοσυντηρητισμό και το χίπστερ φιλελευθερισμό, έχοντας πλέον μαζί του ένα κοινό που δείχνει να το νοιάζει μόνο πως να περνάει καλά, να νοιώθει ψαγμένο και να ικανοποιεί επιθυμίες. Μόνο που αυτό απέχει έτη φωτός από ότι αποκαλείται πολιτισμός.