Του Mind the Gap
Το Ελληνικό κέντρο φανταστικού κινηματογράφου, ο σύλλογος προστασίας του μικρού μήκους – “H Οφθαλμαπάτη”, ο λαϊκός σύνδεσμος φίλων του σινεμά “Λαού”, η λέσχη βιντεοσκοπήσεων και παρακολουθήσεων “Leni Riefenstahl” και οι “δημοσιογράφοι χωρίς τσίνορα”, υπερήφανα παρουσιάζουν την ταινία “1600 Μπουκάλια”.
Μία υπερπαραγωγή της “ΕΛ.ΑΣ. SS Films “, ένα κλασικό έργο υπερρεαλιστικού, φανταστικού, βωβού κινηματογράφου, υποψήφιο για 13 βραβεία “Pretenteris”, βραβευμένο με το “Χρυσό Αυγό” στο φεστιβάλ ειδήσεων τρόμου του ΣΚΑΙ, έχει λάβει την ειδική διάκριση “Best Masturbation Movie 2012″ στο φεστιβάλ πορνό του Auschwitz.
Σενάριο-σκηνοθεσία : Νικόλαος Ένδειας
Μουσική : Αντώνης Ρουφακιώτης
Διεύθυνση Φωτογραφίας : Μιχαήλ Χρυσοαυγίδης ο Α’
Περιγραφή της ταινίας από τον κριτικό κινηματογράφου Άρη Μπακοσάλτε :
Το ονειρικό βουβό οδοιπορικό στη βίλα του τρόμου αρχίζει από τον δρόμο, τον δρόμο που είναι η μαμή της υστερίας στη μεταμαρξιστική, νεοκουβελική θεώρηση της εξέλιξης των αηδιών. Ένα θυμωμένο τρόλεϊ ανοίγει απότομα την αυλαία. Ο Ιψενικός πύργος αναδύεται, μουντός καταθλιπτικός, σχεδόν κυρτωμένος από την ευρυγώνια ματιά του φακού που νετάρει αναρχικά στο άπειρο. Άδειοι χώροι, αφίσες, κίτρινοι τοίχοι ακατάληπτα ζωγραφισμένοι, μοναχικές τοστιέρες που χάσκουν ανοικτές στο κενό. Νεκρή φύση, εικαστικό παρανάλωμα σε καμβά από σελιλόιντ.
Παπλώματα που καρτερούν μοναχικά την ματιά της κάμερας, το πάλκο που προσμένει αιώνια το εναλλασσόμενο ρεύμα, τα καλώδια χορεύουν τον χορό των φιδιών. Ποίηση ειπωμένη μέσα από τον κερατοειδή χιτώνα του μεγαλοφυούς Νικόλαου Ένδεια. Η ηχώ της σιωπής μέσα από ένα δεξί αθλητικό παπούτσι, υποβλητικό σάουντρακ από τον μετρ Αντώνη Ρουφακιώτη. Πού πήγε η αριστερή κάλτσα άραγε ; που πήγαν όλοι ; το νεαρό σκαμπό φλερτάρει με τη γηραιά σκάλα, έντυπα δακρυσμένα από τον τρόμο της διανομής, το ποδοσφαιράκι στη γωνία περιμένει το μπαλάκι. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, ο Μπέργκμαν ελοχεύει σε κάθε πλάνο, το μοντάζ θυμίζει έντονα “δόγμα 1967″, αριστοτεχνικές περιστροφές στο χώρο και μυστήριο, μια σαφής αναφορά στην τεχνοτροπία του μεγάλου Νίκου Μαστοράκη, εξελιγμένη από τον πολλάκις βραβευμένο από την ακαδημία της CIA, Μιχαήλ Χρυσοαυγίδη τον Α’. Κι άλλα έντυπα, η βεβήλωση της ηλιθιότητας μέσα από συμβολικές ματιές σε μια σβησμένη θερμάστρα υγραερίου, υπόνοια έκρηξης και διαρροής, η δημοκρατία κρυώνει. Απόλυτη σιωπή, η κίνηση διαρκής ενισχύει αριστοτεχνικά την εμετική διάθεση του θεατή, προκηρύξεις στον ακάλυπτο, ένας τερατόμορφος ηλεκτρονικός υπολογιστής στο πλατύσκαλο ατενίζει το άπειρο, η τεχνολογία ως τραγικός συνεργός του χάους, ετοιμάζεται για το απονενοημένο διάβημα. Τρόμος, το φάντασμα του αλκοολικού Μπουκόφσκι στο ψυχρό μάρμαρο, μπουκάλια από ψηλά, ο θεατής ρίχνεται στο δράμα, σχεδόν νιώθει πως θα κατρακυλήσει στο πλατύσκαλο, σχεδόν συγχωνεύεται με τον μύθο, σχεδόν συνθλίβεται από την κατανάλωση τόσου ζύθου, σχεδόν οσμίζεται την ιδρωμένη μασχάλη του οπερατέρ. Αγωνία. Παρκέ αγυάλιστο, αλλά καθαρό, το πάτωμα της αμαρτίας χωρίς ούτε μία τσίχλα για τους ατενίστας … και άλλα έντυπα. Που πήγαν όλοι ; που κρύβεται το τέρας ; Ακάλυπτος, κλαριά και μπουκάλια, η κορύφωση πλησιάζει. Η ώρα της κώφωσης και της λυτρωτικής τριχόπτωσης είναι κοντά. Και ξαφνικά να το … επιτέλους το τέρας της Χέυδεν αποκαλύπτεται, μεταμορφωμένο σε τυπογραφική μηχανή έτοιμο να κατασπαράξει και να καταβροχθίσει την βία απ όπου και αν προέρχεται. Ίσως η πιο εμπνευσμένη σκηνή αποκάλυψης μετά την σκηνή με το βούτυρο στο “Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι”. Ο Δράκος της Χέυδεν στέκει εκεί, χαλύβδινος, τεράστιος, με απειλητικά κουμπιά και χειριστήρια έτοιμα να ξεράσουν τον όλεθρο. Που πήγαν όλοι ; έρημα ποδήλατα, κράνη χωρίς κρανία, η κάμερα ανηφορίζει στον ουρανό, ο σκηνοθέτης ολοκληρώνει, μια εκσπερμάτωση έμπνευσης, ένα κινηματογραφικό μεγαλείο αυτοϊκανοποίησης ! Ο θεατής, αποσβολωμένος και συνεπαρμένος, θα ολοκληρώσει σε δεύτερο χρόνο, ελεύθερος να δώσει την δική του εκδοχή τέλους. Μεγαλειώδες, εμπνευσμένο, καταπληκτικό, ένα μνημείο σύγχρονης τέχνης, σίγουρα το 8ο θαύμα του παγκόσμιου κινηματογράφου μετά την ανεπανάληπτη επταλογία ταινιών της αξεπέραστης Ιταλίδας σκηνοθέτιδος Τσιτσιολίνα. Ευφυές όσο ένα παντζούρι, συναρπαστικό και ευρηματικό όσο ένας γαλάζιος τοίχος, ένα κόσμημα για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Προσοχή ! Η ταινία είναι αυστηρώς κατάλληλη για ενήλικους ψηφοφόρους με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και περιέχει σκηνές που περιλαμβάνουν αφίσες, βιβλία, έντυπο υλικό και μπουκάλια, που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές βλάβες στα εγκεφαλικά κύτταρα, για αυτό παρακαλούμε να απομακρύνεται τα παιδιά και τα κατοικίδια από την οθόνη κατά την διάρκεια της προβολής.
1600 Μπουκάλια
Mind the Gap
πηγή: //ΠαραλληλοΓράφος//
Το Ελληνικό κέντρο φανταστικού κινηματογράφου, ο σύλλογος προστασίας του μικρού μήκους – “H Οφθαλμαπάτη”, ο λαϊκός σύνδεσμος φίλων του σινεμά “Λαού”, η λέσχη βιντεοσκοπήσεων και παρακολουθήσεων “Leni Riefenstahl” και οι “δημοσιογράφοι χωρίς τσίνορα”, υπερήφανα παρουσιάζουν την ταινία “1600 Μπουκάλια”.
Μία υπερπαραγωγή της “ΕΛ.ΑΣ. SS Films “, ένα κλασικό έργο υπερρεαλιστικού, φανταστικού, βωβού κινηματογράφου, υποψήφιο για 13 βραβεία “Pretenteris”, βραβευμένο με το “Χρυσό Αυγό” στο φεστιβάλ ειδήσεων τρόμου του ΣΚΑΙ, έχει λάβει την ειδική διάκριση “Best Masturbation Movie 2012″ στο φεστιβάλ πορνό του Auschwitz.
Σενάριο-σκηνοθεσία : Νικόλαος Ένδειας
Μουσική : Αντώνης Ρουφακιώτης
Διεύθυνση Φωτογραφίας : Μιχαήλ Χρυσοαυγίδης ο Α’
Περιγραφή της ταινίας από τον κριτικό κινηματογράφου Άρη Μπακοσάλτε :
Το ονειρικό βουβό οδοιπορικό στη βίλα του τρόμου αρχίζει από τον δρόμο, τον δρόμο που είναι η μαμή της υστερίας στη μεταμαρξιστική, νεοκουβελική θεώρηση της εξέλιξης των αηδιών. Ένα θυμωμένο τρόλεϊ ανοίγει απότομα την αυλαία. Ο Ιψενικός πύργος αναδύεται, μουντός καταθλιπτικός, σχεδόν κυρτωμένος από την ευρυγώνια ματιά του φακού που νετάρει αναρχικά στο άπειρο. Άδειοι χώροι, αφίσες, κίτρινοι τοίχοι ακατάληπτα ζωγραφισμένοι, μοναχικές τοστιέρες που χάσκουν ανοικτές στο κενό. Νεκρή φύση, εικαστικό παρανάλωμα σε καμβά από σελιλόιντ.
Παπλώματα που καρτερούν μοναχικά την ματιά της κάμερας, το πάλκο που προσμένει αιώνια το εναλλασσόμενο ρεύμα, τα καλώδια χορεύουν τον χορό των φιδιών. Ποίηση ειπωμένη μέσα από τον κερατοειδή χιτώνα του μεγαλοφυούς Νικόλαου Ένδεια. Η ηχώ της σιωπής μέσα από ένα δεξί αθλητικό παπούτσι, υποβλητικό σάουντρακ από τον μετρ Αντώνη Ρουφακιώτη. Πού πήγε η αριστερή κάλτσα άραγε ; που πήγαν όλοι ; το νεαρό σκαμπό φλερτάρει με τη γηραιά σκάλα, έντυπα δακρυσμένα από τον τρόμο της διανομής, το ποδοσφαιράκι στη γωνία περιμένει το μπαλάκι. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, ο Μπέργκμαν ελοχεύει σε κάθε πλάνο, το μοντάζ θυμίζει έντονα “δόγμα 1967″, αριστοτεχνικές περιστροφές στο χώρο και μυστήριο, μια σαφής αναφορά στην τεχνοτροπία του μεγάλου Νίκου Μαστοράκη, εξελιγμένη από τον πολλάκις βραβευμένο από την ακαδημία της CIA, Μιχαήλ Χρυσοαυγίδη τον Α’. Κι άλλα έντυπα, η βεβήλωση της ηλιθιότητας μέσα από συμβολικές ματιές σε μια σβησμένη θερμάστρα υγραερίου, υπόνοια έκρηξης και διαρροής, η δημοκρατία κρυώνει. Απόλυτη σιωπή, η κίνηση διαρκής ενισχύει αριστοτεχνικά την εμετική διάθεση του θεατή, προκηρύξεις στον ακάλυπτο, ένας τερατόμορφος ηλεκτρονικός υπολογιστής στο πλατύσκαλο ατενίζει το άπειρο, η τεχνολογία ως τραγικός συνεργός του χάους, ετοιμάζεται για το απονενοημένο διάβημα. Τρόμος, το φάντασμα του αλκοολικού Μπουκόφσκι στο ψυχρό μάρμαρο, μπουκάλια από ψηλά, ο θεατής ρίχνεται στο δράμα, σχεδόν νιώθει πως θα κατρακυλήσει στο πλατύσκαλο, σχεδόν συγχωνεύεται με τον μύθο, σχεδόν συνθλίβεται από την κατανάλωση τόσου ζύθου, σχεδόν οσμίζεται την ιδρωμένη μασχάλη του οπερατέρ. Αγωνία. Παρκέ αγυάλιστο, αλλά καθαρό, το πάτωμα της αμαρτίας χωρίς ούτε μία τσίχλα για τους ατενίστας … και άλλα έντυπα. Που πήγαν όλοι ; που κρύβεται το τέρας ; Ακάλυπτος, κλαριά και μπουκάλια, η κορύφωση πλησιάζει. Η ώρα της κώφωσης και της λυτρωτικής τριχόπτωσης είναι κοντά. Και ξαφνικά να το … επιτέλους το τέρας της Χέυδεν αποκαλύπτεται, μεταμορφωμένο σε τυπογραφική μηχανή έτοιμο να κατασπαράξει και να καταβροχθίσει την βία απ όπου και αν προέρχεται. Ίσως η πιο εμπνευσμένη σκηνή αποκάλυψης μετά την σκηνή με το βούτυρο στο “Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι”. Ο Δράκος της Χέυδεν στέκει εκεί, χαλύβδινος, τεράστιος, με απειλητικά κουμπιά και χειριστήρια έτοιμα να ξεράσουν τον όλεθρο. Που πήγαν όλοι ; έρημα ποδήλατα, κράνη χωρίς κρανία, η κάμερα ανηφορίζει στον ουρανό, ο σκηνοθέτης ολοκληρώνει, μια εκσπερμάτωση έμπνευσης, ένα κινηματογραφικό μεγαλείο αυτοϊκανοποίησης ! Ο θεατής, αποσβολωμένος και συνεπαρμένος, θα ολοκληρώσει σε δεύτερο χρόνο, ελεύθερος να δώσει την δική του εκδοχή τέλους. Μεγαλειώδες, εμπνευσμένο, καταπληκτικό, ένα μνημείο σύγχρονης τέχνης, σίγουρα το 8ο θαύμα του παγκόσμιου κινηματογράφου μετά την ανεπανάληπτη επταλογία ταινιών της αξεπέραστης Ιταλίδας σκηνοθέτιδος Τσιτσιολίνα. Ευφυές όσο ένα παντζούρι, συναρπαστικό και ευρηματικό όσο ένας γαλάζιος τοίχος, ένα κόσμημα για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Προσοχή ! Η ταινία είναι αυστηρώς κατάλληλη για ενήλικους ψηφοφόρους με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και περιέχει σκηνές που περιλαμβάνουν αφίσες, βιβλία, έντυπο υλικό και μπουκάλια, που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές βλάβες στα εγκεφαλικά κύτταρα, για αυτό παρακαλούμε να απομακρύνεται τα παιδιά και τα κατοικίδια από την οθόνη κατά την διάρκεια της προβολής.
1600 Μπουκάλια
Mind the Gap
πηγή: //ΠαραλληλοΓράφος//
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου