Μισό… Όχι. Αναλυτές μετάθεσαν το τέλος του κόσμου για τις 24 Δεκεμβρίου του 2012.
Το παν οι Μάγιας και η Μάγια η μέλισσα.
Οι Μάγιας εξαφανίστηκαν. Δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου. Και οι μέλισσες εξαφανίζονται. Και αυτό μπορεί να σημαίνει το τέλος του κόσμου, όπως τον ξέρουμε τουλάχιστον.
Παρά ταύτα, ελάχιστοι ασχολούνται με το τέλος του κόσμου που θα έρθει από το τέλος των μελισσών ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια ασχολιόντουσαν με το τέλος του κόσμου όπως αυτό προφητεύτηκε από το τέλος του ημερολογίου των Μάγιας.
Τι κοινό έχουμε λοιπόν με τους μάγιας; Ότι γράφουμε πράγματα εκεί που δε γράφει η μελάνι.
Μπορεί να μη γίναμε ακόμη μάγιας, ανθρωποθυσίες όμως κάνουμε.
Μάγια μας έχουν κάνει;
Κάθε μέρα τελειώνει ο κόσμος για εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές. Πεθαίνουν. Νέτα σκέτα.
Ναι, ναι, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Γιοκ. Αποχαιρετάν το μάταιο τούτου κόσμο. Ούτε hasta lavista baby, ούτε windows vista, ούτε πρώτο τραπέζι πίστα. Τίποτα. Τάφος. The end.
Ναι, ναι. Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Το θέμα είναι το πώς και από τι. Και ακόμη πio σημαντικό είναι το πώς ζουν.
Άντε να πω σε κάποια φιλικά μου πρόσωπα ότι για μια ακόμη φορά ήταν τεράστιοι μαλάκες.
Ότι το μυαλό τους δεν κάνει ούτε καν για σκουληκοτροφή.
Ότι έχουν γεμίσει prions. Πριονίδια του μυαλού.
Θα σου πουν: Εντάξει μωρέ. Δε χάθηκε και ο κόσμος… που δεν καταστράφηκε ο κόσμος.
Σε προηγούμενο άρθρο μου για την «εθνοσωτήρια» και νεομεσσιανική οργάνωση END(διαβάστε το, έχει ενδιαφέρον: http://agriazwa.blogspot.gr/2012/10/end.html), περιέγραψα κάποια παραδείγματα παραθρησκευτικών δοξασιών συντέλειας, άλλα περισσότερα και άλλα λιγότερα καταστροφικά για τους ίδιους τους πιστούς τους.
Η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση σε σχέση με τέτοια φαινόμενα είναι «μα καλά αφού δίνουν συγκεκριμένες ημερομηνίες για τη συντέλεια δεν φοβούνται μην τυχόν και διαψευστούν και ο κόσμος χάσει την πίστη τους σε αυτούς;»
Καθόλου μα καθόλου. Γιατί οι ηγέτες τέτοιων οργανώσεων ξέρουν πολύ καλά ένα πράγμα:
Η θρησκευτική πίστη είναι ανορθολογική: Άπαξ και την ενστερνιστείς, αυτό ήταν, το μυαλό χάλασε. Πάει. Ρέπεις μονίμως προς τον ανορθολογισμό σε ότι δεν αφορά μικρά και πρακτικά ζητήματα.
Θέλεις να πιστέψεις; Θα πιστέψεις. Παρά τις αποδείξεις προς το αντίθετο, θα πιστεύεις. Ότι μαλακία και να σου πουν. Οι διαψεύσεις δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Η λογική καταλύεται. Τέρμα.
Μια άλλη ερώτηση είναι γιατί άνθρωποι γουστάρουν τη συντελολογία; Μα γιατί; Ποιος να προσδοκά τη συντέλεια του κόσμου με προσμονή;
Είναι προφανώς ότι οι φανατικοί βάζουν την επιβεβαίωση της πίστης τους πάνω από την ύπαρξη της ζωής στον πλανήτη γη. Αν είναι ο κόσμος να καταστραφεί για να την μπουν στους άπιστους έ τότε καλώς ας έρθει το τέλος. Δεν είναι μάλιστα και σπάνιες οι φορές που συμβάλλουν με καταστροφικές πράξεις προκειμένου να επιταχύνουν την έλευση της συντέλειας. Ξέρετε, κάτι τρομοκρατικές ενέργειες, κάτι πολέμους και άλλα τέτοια ευσεβή. Οι τύποι δε διστάζουν να τινάξουν τους εαυτούς στους στον αέρα με διάφορους τρόπους, την ποικιλία και το ευφάνταστο των οποίων θα ζήλευε ακόμη και ένας επινοητικός ορθολογιστής.
Τι εξυπηρετεί λοιπόν η συντελολαγνεία;
Είδαμε ήδη λοιπόν ότι εξυπηρετεί μεταφυσικές δοξασίες: Οι πιστοί θα ανταμειφτούν για την τυφλή τους πίστη. Οι άπιστοι θα τιμωρηθούν. Οι φανατικοί, πιστά σκυλιά ενός φανταστικού αφέντη θεού-αφέντη-βασιλιά και ενός πολύ πραγματικού ιερατείου, ξεπερνούν τα όρια της μισανθρωπίας. Θέλουν να καταστραφεί ολόκληρο το σύμπαν. Όλο. Αδημονούν και προσεύχονται για αυτό και κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για αυτό.
Ακόμη και όταν δε μιλάμε για εντελώς μισαλλόδοξους, οι δοξασίες της συντέλειας ριζώνουν ακόμη και σε λιγότερο «θρήσκους»
Γιατί; Γιατί σε αυτούς εξυπηρετεί τον εντελώς αντίθετο κέλυφος σκοπού: ένα βαθύ αμοραλισμό: Ο κόσμος τελειώνει. Χαχαχχα. Ότι καλό και κυρίως ότι κακό έχω κάνει θα το πάρω μαζί μου… Χαχαχα. Άφεση αμαρτιών. Τα πάντα μάταια. Εκτός από τον κώλο μου.
Έτσι, όλες αυτές οι μάζες που αντλούν σεξουαλική σχεδόν ηδονή από συντελειακές σκέψεις μπορούν άνετα να γράφουν στα θρησκευόμενα ή αμοραλιστικά και ανεύθυνα αρχίδια τους τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου: Να παραβλέπουν ότι το ανθρώπινο είδος έχει γίνει μια πρωτόγνωρη πανδημία που απειλεί όχι μόνο την ίδια του την ύπαρξη αλλά και μαζικά, άλλα είδη ζωής. Ότι δηλητηριάζει τον πλανήτη επειδή ο πολιτισμός του, το μυαλό του και η ψυχή του έχουν γίνει τοξικά, καρκινiκά, παρασιτικαά.
Ότι το «τέλος», τις προκλήσεις και τα προβλήματα δηλαδή που η ίδια ανθρωπότητα δημιουργεί, αν δεν υπάρξει συνειδητοποίηση και μια είδους τεχνοπολιτικοκοινωνικη επανάσταση, ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να τις αντιμετωπίσει μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Αν όχι ο άνθρωπος, τουλάχιστον οι πολιτισμοί του θα αφανιστούν μπροστά στις προκλήσεις που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και επιτείνουν.
Τι να πρωτοπούμε; Είπαμε για τις μέλισσες. Να πούμε για το νερό; Περισσότεροι άνθρωποι, περισσότερα τοξικά, λιγότερο πόσιμο νερό. Και τόσα άλλα…
Δεν είναι τι είπαν οι Μάγιας. Είναι τι σκέφτονται και τι κάνουν οι σύγχρονοι άνθρωποι. Αυτό είναι το κουτί της Πανδώρας που το καπάκι του ξελασκάρει μέρα με τη μέρα…
Και παρά τα κολοσσιαία ζητήματα οι άνθρωποι χαζογελούν και νοιώθουν ηδονή με κάθε νέο τέλος του κόσμου. Το τέλος του κόσμου όπως το σκέφτονται οι αμοραλιστές και οι φανατικοί δεν είναι παρά το τέλος της υγιούς εγκεφαλικής λειτουργίας.
Και αυτό το φαινόμενο, αν συνεχίζει να εκφυλίζει μια ανθρωπότητα που κατέχει πλέον τρομακτικά μέσα , είναι ικανό να εξασφαλίσει ένα πραγματικό τέλος του κόσμου.
Ο κόσμος, για μια ακόμη φορά δεν τέλειωσε προχθές. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει κάποιους από εσάς να πιστεύετε ότι όταν το τέλος του κόσμου έρθει, εσείς, παρότι θα έχετε προπολλού χαθεί, θα αναστηθείτε.
Ο ιστορικός χρόνος μπορεί να έχει κάποιο τέλος. Η ανθρώπινη βλακεία όχι. Και είναι το απέραντο της ανθρώπινης βλακείας που αποτελεί εχέγγυο για το τέλος του ιστορικού χρόνου. Δε θα είναι ο θεός που θα καταστρέψει τον κόσμο: Ο ηλί-θεος θα είναι και η συνέργεια του με τον αμορα-ληστή.
Ή αυτό ή το γεγονός πως όλο και περισσότερο ξεχνάμε ότι σε κοσμική κλίμακα δρούμε πάνω σε μια μπίλια αστρόσκονης που ένας από τους τρόπους που έχει αναπτύξει για να προστατεύσει το φορτίο της ζωής που φιλοξενεί είναι η νοημοσύνη και η αντίληψη. Όταν αυτή εκφυλίζεται, είναι πιο πιθανό για το γεροπλανήτη με Alzheimer να χαθεί στις εσχατίες του σύμπαντος μπροστά σε μια κοσμική τυχαιότητα που δεν μπόρεσε να θυμηθεί ότι όφειλε να προβλέψει και να προστατευτεί από αυτή…
Του Πέτρου Αργυρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου