Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, Αλέξη

 

Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια, μικρέ μου.

Και όλα είναι πιο δύσκολα, πιο άδικα τώρα.

Και αν είχε δίκιο η Ρόζα πως κάθε δάκρυ που χύνεται
ενώ μπορούσε να μη χυθεί είναι μια κατηγορία,
τι είναι για μας οι ανθρώπινες ζωές που χάνονται
ενώ μπορούσαν να μη χαθούν;

Πόσες κατηγορίες μας βαραίνουν άραγε;

Περνάνε τα χρόνια, μονάκριβέ μου.

Όχι, δε σας έχουμε ξεχάσει.
Απλώς αυτοί ηθελημένα δε σας θυμούνται.
Κρύβουν ό,τι έχει άρωμα αντίστασης, ελευθερίας, ομορφιάς.
Εμείς, βέβαια, ξέρουμε: η μνήμη είναι όπλο στα χέρια μας,
δεν τους το χαρίζουμε.

Ούτε τους δολοφόνους ξεχνάμε.

Αν ήσουν εδώ να έβλεπες..
Μας κυνηγούν, μας δικάζουν, μας καταδικάζουν, μας χτυπούν όπου μας βρουν.
Έχουν αγριέψει πολύ τα πράγματα.

Εμείς;
Αντιδρούμε, μα, κατ’ αρχήν  στα λόγια , χωλαίνουμε στις πράξεις.

Δεν μπορώ να σου πω για τη δική σου γειτονιά.
Είμαι μακριά. Μακριά από εκεί, μακριά φαντάζει και το ’08.
Και είναι, όμως, τόσο κοντά. Μια φιτιλιά.
Που πάνε οι αγώνες μας; Τα κινήματα;

Θα σου πω για τη δική μου γειτονιά.
Πολύ κρύο, αδιαφορία παντού. Σχεδόν παντού, ευτυχώς.

Περνάνε τα χρόνια, παιδί μου.
Μα η εξέγερση αναβάλλεται και φέτος.

Είναι και οι γιορτές που έρχονται, βλέπεις.
Όμορφες που είναι οι γιορτές των Χριστουγέννων.
Για τα παιδιά κυρίως.

Όχι, όχι για όλα!
Δεν είναι όμορφες για όλα.
Δεν είναι όμορφες για τα παιδιά που πεινάνε.
Για όσα δεν έχουν σπίτι.
Για όσα δε θα πάνε ποτέ σχολείο.
Γι’ αυτά που τους λείπει η ζεστασιά.

Δεν υπάρχουν γιορτές και χαρές για τα παιδιά που ζουν μέσα στο φόβο.
Που ακούνε μόνο κλάματα και κραυγές.

Όχι, δε σου μιλώ γι’ αλλού.
Εδώ όλα αυτά, τώρα που θα ’ρθει «χαρούμενο και ευτυχισμένο» το ’13.
Μα που είναι αυτοί οι «χαρούμενοι και ευτυχισμένοι» άνθρωποι;
Όχι, άφησε κατά μέρους τις ευχές,
«απ’ τα τσακάλια δε γλυτώνεις με ευχές ή παρακάλια».
Βλέμματα σκυφτά, βήματα  βιαστικά, λόγια λιγοστά.
Καμία χαρά, καμία ευτυχία δε βλέπεις στο δρόμο.
Άλλους δρόμους, άλλους τρόπους πρέπει να ψάξουμε, να γράψουμε.

Μη νομίζεις, δηλαδή, ότι μόνο εδώ είναι έτσι.
Σ’ όλες τις γωνιές αυτού του κόσμου θα το δεις το χρώμα του θανάτου.
Πόλεμοι, βομβαρδισμοί, εξαθλίωση, πείνα, μετανάστευση, εκμετάλλευση.
Σφαίρες. Πολλές σφαίρες πέφτουν και σήμερα.

Παιδικά μάτια που δε θ’ ανοίξουν ξανά
και άλλα που κλαίνε, κλαίνε και ρωτούν «γιατί;»

Σα τα δικά σου. Σαν πολλά άλλα όπως τα δικά σου, μάτια μου.

Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς που θα έλεγε και ο Χρόνης.
Άλλα τι σου λέω, μάλλον τ’ ακούς απ’ τον ίδιο τώρα πια.

Δεν πρόλαβες να ζήσεις πολλά.
Δεν πρόλαβες να δεις πολλά.

Πολλές εικόνες καταστροφής. Της δικής μας.
Μας παίρνουν τα πάντα.
Μας παίρνουν τις ζωές, όπως πήραν και τη δική σου, ψυχή μου.

Μας φοβούνται, ωστόσο. Πολύ.
Το πρόβλημα είναι ότι τους φοβόμαστε και ’μεις.
Ακόμα.

Ως πότε όμως;

Περνάνε τα χρόνια, αγόρι μου.

Πράγματι, ο Δεκέμβρης σου δεν ήταν απάντηση, γεννά ερωτήσεις..
Καιρός ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε και να δίνουμε τις δικές μας απαντήσεις.
Κι έχουμε ήδη αργήσει.

Για τα χαμόγελά σας.

"Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη"

Ναζίμ Χικμέτ

posted by Αγράμπελη