Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ

Ήρθαν και φέτος τα Χριστούγεννα, οι άγιες γιορτές, της αγάπης, της γενναιοδωρίας της καλοσύνης, οι μέρες που όλοι αγαπούν όλους και εύχονται χρόνια πολλά. Υπό το φάντασμα της κρίσης όμως, η κατανάλωση δεν μπορεί να είναι τόσο μεγαλόπρεπη για όλους. Οι περισσότεροι αναγκάζονται να περιορίσουν τις καταναλωτικές τους συνήθειες στα ''βασικά'' ή να δανειστούν, να στερηθούν αργότερα δηλαδή, για να ζήσουν την αίγλη που αρμόζει στις εορτές. Όλοι όμως λίγο- πολύ κάτι θα πάρουν, έτσι για το ''καλό'' ή για το κακό;

Ας δούμε τι κρύβεται πίσω από τα ''βασικά'' αγαθά και τα δώρα των Χριστουγέννων.

Κάθε τι που οι κάτοικοι των πόλεων καταναλώνουν με μανία τις γιορτές κρύβει πίσω του τον πόνο και το θάνατο άλλων ανθρώπων, ζώων και φυσικών πλασμάτων.

Μια περιπλάνηση στους δρόμους και τα μαγαζιά του κέντρου της Αθήνας μπορεί να είναι αποκαλυπτική αν προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε πίσω από τα φώτα των δρόμων και των βιτρινών και δούμε από πού προέρχονται όλα αυτά τα εξαίσια δώρα.

Ξεκινάμε λοιπόν το μικρό μας ταξίδι από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, στο πεδίον του Άρεως, όπου εκατοντάδες έλατα κείτονται νεκρά περιμένοντας τον επίδοξο αγοραστή-νεκροθάφτη να τα αγοράσει και να στολίσει το σπίτι του με αυτά, για να πεταχτούν στα σκουπίδια δύο βδομάδες αργότερα. Αυτά τα δέντρα που μας χαρίζουν τόσο απλόχερα το οξυγόνο που αναπνέουμε τα σκοτώνουμε για μια εφήμερη ευχαρίστηση και ματαιοδοξία. Τι ηλικία να έχουν άραγε αυτά τα δέντρα; Τι ηλικία να έχει άραγε ο αγοραστής τους; Ο σπλαχνικός πατέρας που θα γυρίσει σπίτι αγκαλιά με το νεκρό δέντρο για να γεμίσει χαρά τα παιδιά του. Έχει σκεφτεί άραγε πώς θα μπορούσε να ήταν εκείνα στη θέση του δέντρου;

Και ναι κάποια άλλα παιδιά είναι κατά ένα τρόπο στη θέση του δέντρου, εκείνα στις φάμπρικες του τρίτου κόσμου που κατασκευάζουν τα παιδικά παιχνίδια, πολλές φορές νηστικά και αλυσοδεμένα. Πώς αλλιώς μπορείς να κάνεις ένα παιδί να κάτσει ακίνητο και να δουλεύει 12 και 15 ώρες; Πάλι για να χαρούν τα δικά μας παιδιά, για να εξαγοράσει ο νονός, ο γονιός, ο θείος τις ώρες που δεν πέρασε μαζί τους επειδή ήταν απασχολημένος με τα ζητήματα των μεγάλων. Χαρίζουμε πόνο και δυστυχία. Πίσω από τα ράφια των παιχνιδάδικων μάτια πρησμένα από το κλάμα και την αϋπνία, παιδικά ουρλιαχτά, μώλωπες στο σώμα , ψυχές για πάντα σημαδεμένες από τη κακοποίηση σε κοιτάνε και σου λένε πόσο ακόμα θα συναινείς;

Η βόλτα συνεχίζεται στα καταστήματα νέας τεχνολογίας, όπου εκατοντάδες νέα πανάκριβα γκατζετάκια προορίζονται για δώρα Χριστουγέννων για εφήβους και νεολαίους που τα θεωρούν προέκταση του χαρακτήρα τους και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πώς και που φτιάχνονται όλα αυτά τα υπερσύγχρονα εργαλεία; Σε εργοστάσια κολαστήρια της Ασίας όπου νέοι εργάτες έως 21 ετών δουλεύουν ασταμάτητα σα σκλάβοι μέσα σε πόλεις φάμπρικες, όπου και οι ίδιοι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι. Τους ξεζουμίζουν και μετά τους διώχνουν, Τα ποσοστά αυτοκτονίας είναι τεράστια σε αυτές τις φάμπρικες. Για να παραχθούν όλα αυτά τα προϊόντα χρειάζονται ένα σωρό σπάνια μέταλλα που ξεκοιλιάζουν τη γη για να τα πάρουν από τα ορυχεία. Δάση και ποτάμια καταστρέφονται πληθυσμοί ολόκληροι ξεσπιτώνονται για να μπορούν οι πολυεθνικές να βγάζουν περισσότερα κέρδη. Και επειδή η τεχνολογία συνεχώς εξελίσσεται, όλα αυτά τα προϊόντα όντας πλήρως αναλώσιμα και προσπελάσιμα μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα είτε πετιόνται στα σκουπίδια είτε ''ανακυκλώνονται''. Σε τι συνίσταται όμως αυτή η ανακύκλωση; Εταιρίες από όλο το κόσμο μαζεύουν αναλώσιμα υπολογιστών κλπ και τα πηγαίνουν σε πόλεις σκουπιδοτόπους των φτωχών χωρών όπου εξαθλιωμένοι άνθρωποι ζουν μέσα σε βουνά τεχνοσκουπιδιών τα οποία και αποσυναρμολογούν σταδιακά.

Το εργοστάσιο με τους καλικάντζαρους του Αη Βασίλη είναι πολύ καλό για να ναι αληθινό.

Αφού περάσαμε τα μαγαζιά με τους υπολογιστές στη Στουρνάρη πάμε μια βόλτα από το Σύνταγμα, μπορεί φέτος ο δήμαρχος να μην έστησε δέντρο, έστησε όμως ένα κατασκεύασμα έκτρωμα για να ασχημύνει και άλλο αυτή τη γκρίζα πόλη, αν καταφέρεις να σκαρφαλώσεις αρκετά μπορείς να έχεις μια θεαματική αυτοκτονία.

Κατεβαίνοντας τη Καραγιώργη Σερβίας οι αισθήσεις αμβλύνονται βιτρίνες με ατέλειωτα σοκολατάκια και γλυκά για όλα τα γούστα και τα πορτοφόλια να συνθέτουν το πλάνο. Σοκολάτες, το αγαπημένο γλυκό των παιδιών και των μεγάλων, από που να έρχεται άραγε το κακάο, πως φτάνει μέχρι εδώ; Δυστυχώς και για το κακάο η αλήθεια είναι πικρή. Η παιδική εργασία είναι και εδώ παρούσα, στην Ακτή Ελεφαντοστού 300.000 παιδιά εργάζονται σα σκλάβοι στις φυτείες του κακάο έχοντας απαχθεί από τις οικογένειες τους ή έχοντας πουληθεί στους δουλεμπόρους των φυτειών. Ο σύγχρονος καπιταλισμός και η δυτική σκέψη για δικαιώματα και ελευθερία είναι ίδιοι με όλα τα εξουσιαστικά συστήματα μέχρι σήμερα, βασίζει την ευημερία και την ύπαρξή της σε δούλους. Από τις πυραμίδες των Φαραώ και την δημοκρατική Αθήνα του Περικλή με τον Παρθενώνα, τους είλωτες τις Σπάρτης στους σύγχρονους ουρανοξύστες των μητροπόλεων παίζεται το ίδιο έργο, απλά σήμερα οι δούλοι είναι πολύ μακρυά για να νοιαστούμε για αυτούς.

Κατηφορίζοντας ακόμη λίγο φτάνουμε στη Βαρβάκειο, εκεί η μυρωδιά δεν είναι πλέον γλυκιά σαν της σοκολάτας, είναι άσχημη, η μυρωδιά του αίματος και της σήψης, γιατί την αποστρεφόμαστε άραγε αφού λέμε , λανθασμένα, ότι είμαστε από τη φύση μας σαρκοφάγα ζώα; Παρόλα αυτά πεπεισμένοι από το κοινωνικό status quo ότι η γαλοπούλα και το χοιρινό είναι αναπόσπαστο κομμάτι του γιορτινού γεύματος μπαίνουμε στο χώρο με τα εκατοντάδες κρεμασμένα πτώματα των ζώων. Ζώα που αν δεν είχαν πέσει στα χέρια της βιομηχανίας κρέατος θα ζούσαν ελεύθερα σε αγέλες σε λιβάδια και βουνά, όμως τώρα πέρασαν μια ζωή φυλακισμένα σε εκτροφεία για να σκοτωθούν στην εφηβική αν όχι βρεφική ηλικία (αρνάκι-μοσχαράκι γάλακτος) για να ικανοποιηθούν οι γαστριμαργικές μας επιθυμίες. Ωσάν άλλοι κανίβαλοι, όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι θα τρώμε το μωρό γουρουνάκι, το πρησμένο συκώτι της πάπιας που την τάισαν μέχρι να σκάσει (φουά-γκρά), τα τυριά από το γάλα της αγελάδας που σκότωσαν το μωρό της για να το πάρουν, τα αυγά των παραμορφομένων κοτόπουλων. Η λίστα δεν τελειώνει εκεί είναι πλέον τις μόδας τα εξεζητημένα κρέατα άγριων ζώων, ελάφια,ζαρκάδια, στρουθοκάμηλοι, αγριογούρουνα και δε ξέρω τι άλλο συνθέτουν το παζλ της διεστραμμένης μαγειρικής.

Τα βάσανα για τα μη ανθρώπινα ζώα δεν τελειώνουν εδώ, αφού προσπεράσουμε τις βιτρίνες με τα πτώματα δύο στενά παρακάτω, είμαστε ακόμα στην Αθηνάς, βλέπουμε τις βιτρίνες και τα κλουβιά με τα κατοικίδια ζώα. Για αυτόν που δε ξέρει από που προέρχονται και που θα καταλήξουν τα ζώα αυτά είναι πιο τυχερά από τα άλλα τα σφαγμένα. ΄Όμως για να φτάσουν αυτά τα όμορφα και σχετικά υγιή στη βιτρίνα η μητέρα τους έχει γεννήσει δεκάδες φορές μέχρι να πεθάνει νέα από την υπεραναπαραγωγή και τα αδερφάκια τους που δεν πληρούσαν τα στάνταρ θανατώθηκαν. Ζωές εμπορεύσιμες, ζωές φυλακισμένες, ζωές για πάντα καταδικασμένες στην ανθρώπινη εξουσία. Ακούμε να λένε ''τι ποιο όμορφο δώρο για ένα παιδί από ένα κουτάβι, αγοράζοντας ένα ζώο χαρίζεις στο παιδί σου ένα σύντροφο ζωής'', τι καταλαβαίνει άραγε ένα παιδί από αυτό; Ότι τους φίλους τους αγοράζουμε με χρήματα, ότι αδιαφορούμε για τα συναισθήματά τους, ότι μπορούμε να τους πετάξουμε στο δρόμο μόλις τους βαρεθούμε ή θεωρήσουμε ότι παρεμποδίζουν την καθημερινότητά μας. Τα ζώα-δώρα των Χριστουγέννων συνήθως πετιόνται μόλις έρθουν οι πασχαλινές ή οι καλοκαιρινές διακοπές σαν να ήταν λούτρινα, και γιατί να μην είναι άλλωστε αφού τα αγοράζει κανείς με τον ίδιο τρόπο. Όταν η ζωή γίνεται εμπόρευμα χάνει την αυταξία της, μετριέται με αριθμούς και γίνεται υπολογίσιμη με βάση το συμφέρον.

Αναστενάζοντας από θλίψη προχωρούμε προς την Ομόνοια, εκεί δεσπόζει ένα μεγάλο πολυκατάστημα, ένας υπέροχος κόσμος ομορφιάς για κάθε γυναίκα. Πέρα από το γεγονός της μαζικής θλίψης που προκαλούν τα επιβαλλόμενα πρότυπα ομορφιάς στις γυναίκες που σπαταλούν τη ζωή τους προσπαθώντας να τα πλησιάσουν και το γεγονός ότι πολλές από αυτές εργάζονται μόνο και μόνο για να καταναλώνουν τέτοια προϊόντα που θα τους εξασφαλίσουν την προσωπική ευτυχία, αυτά τα προϊόντα ευθύνονται για τους μαζικούς βασανισμούς των ζώων. Στα ράφια βλέπει κανείς μόνο το αποτέλεσμα, κρέμες σώματος, αποτριχωτικά κεριά, μάσκαρες, βαφές μαλλιών, σαμπουάν και αφρόλουτρα. Για να φτάσουν όμως όλα αυτά να είναι ασφαλή για το μυγιάγγιχτο δυτικό καταναλωτή δοκιμάζονται με κάθε είδους βάναυση μέθοδο σε ζώα. Οι πειραματισμοί είναι εξωφρενικοί κουνέλια ταΐζονται με το ζόρι κραγιόν για να διαπιστωθεί σε ποια ποσότητα επέρχεται ο θάνατος, τους ρίχνουν τα τοξικά που χρησιμοποιούν στα μάτια για να μετρήσουν πότε θα τυφλωθούν. Βέβαια αν τα προϊόντα αυτά δεν ήταν τοξικά και επικίνδυνα και για την ανθρώπινη υγεία δεν θα υπήρχε ανάγκη πειραματισμού.

Οι κραυγές από τα εργαστήρια ζωοτομίας στοιχειώνουν τη διαδρομή πίσω στο μοναστηράκι, εκεί τι κακό μπορεί να υπάρχει; Από την ασφυκτικά γεμάτη πλατεία ανεβαίνουμε τη Πανδρόσου στη συμβολή με τη Καπνικαρέα κοιτάμε αριστερά. Πάλι πτώματα κρεμασμένα σε βιτρίνες, η γούνα ξανά στο προσκήνιο, πόνι, αλεπούδες, μινκ, λίγκες, σκύλοι και γάτες γδέρνονται για να νιώσει μια γυναίκα την ''πολυτέλεια'' της αληθινής γούνας, για να στολίσει το λαιμό της με το πτώμα κάποιου άλλου. Συνεχίζουμε τη διαδρομή, σοκ, μέχρι το Σύνταγμα παντού γουναράδικα, πάνω από 15 σε μια περιοχή 3 τετραγώνων, ποιος αγοράζει σήμερα γούνες αναρωτιέται κανείς. Το κράτος επιδοτεί τη βιομηχανία γούνας με 8εκ. Ευρώ το χρόνο για να κάνει εκτός των άλλων και εξαγωγικό εμπόριο. Η σφαγή και η δολοφονία των γουνοφόρων ζώων πυλώνας της ελληνικής οικονομίας μαζί με την κτηνοτροφία, τα ορυχεία και τα πετρέλαια στο λιβυκό πέλαγος, η δολοφονία των ζώων και η λεηλασία της φύσης συνθέτουν το όνειρο της εθνικής ανάπτυξης.

Η διαδρομή τελειώνει εδώ, όμως τίποτα δεν τελείωσε. Όπου και αν πήγαμε ακούγονταν χαρούμενα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, που προσπαθούν να αμβλύνουν την απόγνωση και τη θλίψη που είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων, προσπαθούν να τους κάνουν να νιώσουν στιγμιαία μιαν ανέμελη χαρά, μια αισιοδοξία για το αύριο, αφού μπορείς να καταναλώνεις έστω και λίγο σήμερα είναι όλα μια χαρά, και αν δεν μπορείς να καταναλώσεις δεν πειράζει ας κάνεις μια βόλτα χαζεύοντας τις βιτρίνες και τα νέον. Αν μπορούσαν όμως τα μεγάφωνα να παίζουν τις κραυγές των παιδιών, των ανθρώπων, των ζώων που υπέφεραν για αυτά τα άχρηστα αντικείμενα, για την ικανοποίηση της καταναλωτικής μανίας τότε όλοι θα προσπαθούσαν να κλείσουν τ' αυτιά τους και να τρέξουν μακριά. Το σύστημα εξουσίας τρίβει τα χέρια του όσο υπάρχει η καταναλωτική αποχαύνωση, όσο η ατομική απόλαυση μπαίνει πάνω από τις ζωές των άλλων.

Μας λένε πως υπάρχει κρίση χρέους στην Ευρώπη, χρωστάμε λέει χρήματα στους δυνάστες μας.

Χρωστάμε αλλά όχι σ' αυτούς. Χρωστάμε στα παιδιά του τρίτου κόσμου, στα ζώα που σκοτώνονται, στα δάση που αποψιλώνονται και στα βουνά που σκάβονται, χρωστάμε στις θάλασσες που μολύνονται και στους λαούς που βομβαρδίζονται για τα πετρέλαια. Χρωστάμε στους εαυτούς μας μια ζωή ελεύθερη μακριά από τις πόλεις φυλακές, το 8ωρο, την κατανάλωση, την οικογένεια και τη μοναξιά.

Δε διανύουμε απλά μια συστημική κρίση ή μια οικονομική ύφεση, διανύουμε τη κρίση του σύγχρονου βιομηχανικού πολιτισμού που λεηλατεί και καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του. Για να ζήσουμε ελεύθεροι χρειάζεται να παλέψουμε μέχρι την τελειωτική του καταστροφή πριν προλάβει να καταστρέψει κάθε μορφή ζωής στο πλανήτη.

Αγώνας για την ολική απελευθέρωση ή τίποτα!

αναρχικές-ο

 
Πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1444817

το βρήκαμε εδώ: Δήθεν