ΜΙΑ ΡΩΓΜΗ ΣΤΟ 1ο ΓΕΛ ΚΙΛΚΙΣ

Αντιγράφουμε από τον 902.gr: «ο Διευθυντής Ντέντας Χρήστος του 1ου ΓΕΛ Κιλκίς στέλνει επιστολές προς γονείς μαθητών, εγκαλώντας τους "για παραμέληση ανηλίκου".

Αιτία το γεγονός ότι την Τρίτη 27/11/12 στο σχολείο έγινε αγωνιστική κινητοποίηση (κατάληψη) των μαθητών εναντίον του "σχολείου της αγοράς" μετά από απόφαση του 15μελούς και μάζεμα υπογραφών από τους μαθητές μέσα στο σχολείο για τη στήριξη της συγκεκριμένης απόφασης.

Ο Διευθυντής, δείχνοντας την πυγμή του σε βάρος των μαθητών που αποφάσισαν να αγωνιστούν για μια καλύτερη παιδεία, αξιοποίησε το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο (Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου), το οποίο όπως είναι γνωστό θεσπίστηκε από προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.»

Τον Ιούλιο που μας πέρασε στην γιορτή μας στην Δοϊράνη είχαμε αναφέρει μεταξύ άλλων ότι είναι αδύνατον να περιγράψεις και να εξηγήσεις το νέο με όρους του παρελθόντος, γι’αυτό και το αντιμετωπίζεις εχθρικά. Ο διευθυντής του 1^ου ΓΕΛ Κιλκίς, όπως και ο κάθε μανδαρίνος ενός κράτους που παραπαίει, δεν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που του δίδαξε ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός που στο όνομα της αυτοσυντήρησής του και με κάλυμμα την απροσωπία του, ευνουχίζει κάθε κριτική σκέψη και εχθρεύεται οποιαδήποτε προσπάθεια δεν έχει κάτω από τον έλεγχό του. Πώς να αντιληφθείς ότι ο κόσμος σου της κανονικότητας και των ταυτοτήτων έχει χαθεί οριστικά όταν εξακολουθείς να ψάχνεις τις απαντήσεις στις εγκυκλίους των υπουργείων και στα νομοθετήματα? Το σχολείο του σήμερα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αναπολούν οι θιασώτες του νόμου και της τάξεως, δεν έχει καμία σχέση με την κατασκευή των υπηκόων-πειθήνιων αυριανών πολιτών και δεν έχει επίσης και καμία σχέση με την παλαιότερη λαμπρή θέση που κατείχε στις αξίακές βαθμίδες μιας άλλης εποχής. Ο ξεπεσμός του θεσμού του σχολείου δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί βέβαια με την συνδρομή των κατασταλτικών μηχανισμών όπως είχε συμβεί σε άλλα σχολεία υπο κατάληψη, ούτε βέβαια με τις απειλές προς τους γονείς των μαθητών όταν επίσης ο θεσμός της οικογένειας βρίσκεται σε μια τρομερή κρίση μάλλον μη αναστρέψιμη. Οι μαθητές και οι φοιτητές αλλού αναζητούν πλέον τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους απασχολούν και δεν εμπιστεύονται σχεδόν κανένα κρατικό θεσμό, αυτό αποτελεί και την μεγαλύτερη ελπίδα για τον κόσμο μας.

Το μόνο που αντιλαμβάνονται οι οπαδοί του παρελθόντος και της συντήρησης είναι αυτός ακριβώς ο κίνδυνος που υποβόσκει σε ενέργειες που αμφισβητούν την εξουσία και την δήθεν αυθεντία τους. Την ώρα που καταρρέει το κράτος πρόνοιας, που η παιδεία και η υγεία από κοινωνικά αγαθά μετατρέπονται σε εμπόρευμα προς κατανάλωση (για όσους έχουν να πληρώσουν) η εχθρότητα σε αυτούς που αποφασίζουν να αντιδράσουν έστω και στοιχειωδώς, μεγαλώνει. Και η παραμικρή πολιτική αντίσταση πρέπει να παταχθεί γιατί μπορεί να εξελιχθεί σε γενικότερη αμφισβήτηση του μύθου ότι το κράτος αποτελεί εγγυητή των οικουμενικών αξιών και τελευταίο προπύργιο πριν την καταστροφή. Και μια και η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 50 ετών μέσα στο γενικότερο περιβάλλον οικονομικής και ηθικής εξαθλίωσης της κοινωνίας αξίζει να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι: «η κρίση είναι ένας τρόπος διακυβέρνησης εφόσον αυτός ο κόσμος δεν φαίνεται πλέον να είναι κυβερνήσιμος παρα μόνο μέσω της ατέλειωτης διαχείρισης της καταστροφής του» (Η εξέγερση που έρχεται-Αόρατη Επιτροπή).

SITTING BULL