Σκόρπιες σκέψεις

Τελικά ο άθλιος καπιταλισμός που εντός του έχουμε περιπλέξει γορδίως τις ζωές μας, μας έχει κάνει να χάσουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Αν ήταν να βλέπουμε το Κράτος ως επιχείρηση και να βάζουμε Υπουργό Οικονομικών έναν “καλό” τραπεζίτη, υπουργό ναυτιλίας έναν “καλό” εφοπλιστή, υπουργό Ανάπτυξης έναν “καλό” ντήλερ κλπ, τότε για πιο λόγο να κάνουμε εκλογές; Ας προβαίναμε σε άλλες διαδικασίες, πιο σύγχρονες και πιο συμβατές με την ηλιθιότητα του καπιταλισμού. Από καλλιστεία για Υπουργό Τουρισμού, μέχρι έρευνα αγοράς για τους περισσότερους από τους υπόλοιπους. Για πρωθυπουργό θα μπορούσαμε να κάναμε απλά μία οντισιόν μετά διαγωνισμού βαθμολογίας απολυτηρίων του Κολεγίου Αθηνών.

 Η είδηση ότι Υπουργός της κυβέρνησης έχει υπεράκτια εταιρία και αποφεύγει την φορολογία, δεν φτουράει για να μας εξοργίσει πλέον, όπως βλέπουμε. Απεναντίας, το θεωρούμε κάτι φυσιολογικό και δεδομένο. Ποιος Έλληνας της κατηγορίας “Υπουργού” δεν έχει μια τέτοια εταιρία άλλωστε. Αλλιώς δεν θα είχε τα προσόντα να γίνει Υπουργός.

Όλοι αυτοί οι άθλιοι τύποι που ευαγγελίζονται την σωτηρία της χώρας, αυτό που βαθιά μέσα τους θα ήθελαν, είναι να μας απολύσουν όλους από τη ζωή. Όπως συμπεριφέρονται σε έναν υπάλληλό τους, ο οποίος κατά τη γνώμη τους ζημιώνει την επιχείρηση, έτσι θα ήθελαν να συμπεριφερθούν και σε μας, βλέποντας ως επιχείρηση το κράτος, το οποίο ζημιώνεται από τις απαιτήσεις της ζωής μας. Με λίγα λόγια θέλουν να μας ξεπαστρέψουν αλλά είναι τόσο άθλιο και ψεύτικο το σύστημα, που σκέφτονται αμέσως ότι ύστερα ποιος θα πληρώνει φόρους και ποιος θα κάνει τις δουλειές που σνομπάρουν αυτοί. Γι αυτό δεν μας ξεκάνουν. Και απλά, ψάχνουν τους τρόπους να μας κάνουν μόνο να δίνουμε και να μην παίρνουμε, ούτε να ζητάμε τίποτα. Αλλά πώς να δώσεις δίχως να πάρεις; Ούτε αυτό είναι εφικτό. Όχι μόνο στον ηλίθιο καπιταλισμό, του οποίου προϊστανται οι άθλιοι, αλλά και στην πραγματική ζωή.
Παρακολουθώντας το μεγάλο ξεπούλημα της χώρας που γίνεται τώρα τελευταία αλλά και την πολιτική δράση των αιρετών, από Δημοτικούς Συμβούλους έως Υπουργούς, όλα αυτά τα χρόνια, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι σχεδόν όλοι αυτοί έχουν πάει σε κάποια μυστικά σεμινάρια αναπτυξιολαγνείας ή ότι είχαν τραυματικές εμπειρίες ως παιδιά ή ότι έχουν στερημένη σεξουαλική ζωή από την ενηλικίωσή τους και δώθε . Αλλιώς δεν εξηγείται το ότι ξεστομίζουν όλοι τις ίδιες αθλιότητες περί ανάπτυξης, το ότι έχουν όλοι την ίδια εμφάνιση και το ίδιο φαιδρό ύφος, αλλά και το ότι έχουν την ίδια ακριβώς μπακαλίστικη προσέγγιση σε όλα, ακόμα και στα πλέον σπουδαία ζητήματα.
Χτες το απόγευμα με πήραν τηλέφωνο από το ραδιόφωνο του Σκάι για να μιλήσουμε περί βιβλίου (Το ζουμί του πετεινού) και περί της στάσης ζωής που προτείνει αυτό. Η συνομιλία μας με τον δημοσιογράφο Κουφόπουλο είχε διάρκεια λίγων λεπτών. Όταν εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και άρχισα να λέω για το ξεπούλημα της χώρας, για την αθλιότητα των βιομηχανικών ΑΠΕ και για το ότι δεν είναι δυνατόν να πουλάμε τη γη μας για να λάβουμε χρήμα, το οποίο, όπως αποδείχτηκε περίτρανα, δεν αποτελεί πλούτο, η γραμμή έπεσε ξαφνικά κι έμεινα μετέωρος, να τα λέω στα φυτά μου, διότι εκείνη τη στιγμή που μιλούσα στο ραδιόφωνο, πότιζα ταυτόχρονα τον μπαξέ. Ίσως να ήτανε τυχαία η διακοπή, ίσως όμως και να μην ήτανε. Δεν μου έχει τύχει πολλές φορές να μιλάω με Αθήνα και να πέσει η γραμμή.
Το άρθρο που προτείνει συνάντηση γνωριμίας και ανταλλαγής απόψεων και εμπειριών όσων αντιστέκονται στην καταστροφή των τόπων τους, έχει κάποια απήχηση, όπως φαίνεται από τα σχόλια. Ας το κυκλοφορήσουμε μεταξύ μας ως ιδέα και ας το συζητήσουμε. Ίσως ο Οκτώβριος να είναι μια καλή εποχή για να γίνει αυτή η συνάντηση. Ίσως η Θεσσαλονίκη να αποτελεί μια βολική για τους περισσότερους τοποθεσία. Νομίζω ότι μπορούμε να δικτυωθούμε και να το κουβεντιάσουμε παραπάνω.

πηγή: Γιάννης Μακριδάκης