Χθες βρέθηκα σε λαϊκή συνέλευση ενός χωριού που πλήττεται άμεσα
από τις Βιομηχανικές ΑΠΕ της Iberdrola και έπεσα μούρη με μούρη με το
βασικότερο πρόβλημα της Ελλάδας.
Η νέα γενιά των κατοίκων, οι οποίοι προκάλεσαν την λαϊκή συνέλευση, τάχθηκαν με πάθος κατά της “επένδυσης”, στάθηκαν με αξιοπρέπεια και περηφάνια απέναντι στην προδιαγεγραμμένη επέλαση του καταστροφέα επενδυτή και δήλωσαν ρητά ότι δεν θα επιτρέψουν να αγγιχτεί ούτε ένα βότσαλο από τις παραλίες, ούτε μία πέτρα από τα βουνά του χωριού τους.
Οι μεσήλικες είχαν διαφορετική στάση. Οι περισσότεροι εξ αυτών παρέμειναν αλάλητοι και κάποιοι έφυγαν νωρίς για μπάνιο. Όσοι παρέμειναν και εξέφρασαν άποψη, πλην ενός υπερήλικα, ήταν όλοι τους ανακατεμένοι με τα κοινά, πρώην και νυν πρόεδροι και πάρεδροι κλπ, οι οποίοι με ύφος ξερόλα οι περισσότεροι, άρχισαν να λένε τα γνωστά περί ανάπτυξης, περί οικολόγων που δεν θέλουν να προοδεύσει ο τόπος, και βέβαια, δεν έπαψαν καθόλου να γκρινιάζουν για την ανάπτυξη που εδώ και χρόνια δεν λέει να ρθει στο χωριό τους. Σημειωτέον ότι γι αυτό έχει παραμείνει ένα θαυμάσιο χωριό της εξίσου θαυμάσιας και παρθένας Δυτικής Χίου. Ο υπερήλικας που διαφώνησε με όλους αυτούς, ήταν, και πάλι σημειωτέον, ο μοναδικός που στην ερώτησή μου αν διατηρούν παραδοσιακούς σπόρους στο χωριό, απάντησε θετικά, και μάλιστα είπε επι λέξει: “Και βέβαια τους κρατάω. Αυτοί οι σπόροι μας θρέψανε”.
Οι μεσήλικες όμως αρχίσανε τις ειρωνείες όταν έθεσα το συγκεκριμένο ερώτημα και όταν βεβαίως τοποθετήθηκα λέγοντας πως ο μοναδικός μας πλούτος είναι η γη μας και το τοπίο μας, και πως για κανέναν λόγο και σε κανέναν επενδυτή δεν πρέπει να τα ξεπουλάμε, διότι μετά θα είμαστε πιο φτωχοί, όσα χρήματα κι αν κρατάμε στα χέρια μας. Ψιλά γράμματα και κούφια λόγια τούς φαινόταν όλα αυτά. Εκείνοι, χρόνια τώρα, είχαν αποφασίσει πως η γη τους δεν αξίζει τίποτα. Παράτησαν τα χωράφια, πετάξανε τους σπόρους που τους κάνανε ανθρώπους και στράφηκαν, μια γενιά ολάκερη προς την απόκτηση και την αποθήκευση μεταλλικού και χάρτινου χρήματος.
Αυτό τους έλειπε όταν μεγάλωναν, αυτό το ιδανικό απέκτησαν στη ζωή, αυτό έως τώρα τους καθορίζει. Μαζί με όλα τα βέβαια τα “αναπτυξιακά” σχέδια και πλάνα που το συνοδεύουν ή το υπόσχονται.
Οι νέοι όμως, οι οποίοι μεγάλωσαν έχοντας το χρήμα της προηγούμενης γενιάς και βιώνοντας την ανάπτυξη του τσιμέντου, εκτίμησαν τα άλλα. Τα ταπεινά που είχαν αφεθεί πίσω ξεχασμένα, να τους περιμένουν μόνο στις διακοπές τους. Οι νέοι, όσοι δεν αποβλακώθηκαν από σπουδές και επιστήμες (συνήθως οικονομικών) σύγχρονες, όσοι δεν ισοπεδώθηκαν από τον καταναλωτισμό που γνώρισαν από τα πολύ μικράτα τους, έχουν ψυχή και μπορούν να εκτιμήσουν τον πραγματικό πλούτο. Μπορούν να νιώσουν την τύχη που είχαν να γεννηθούν σε ένα τέτοιο χωριό, σε ένα τέτοιο νησί, σε μια τέτοια χώρα. Τον πλούτο τον αστείρευτο που υπάρχει γύρω μας. Και δεν είναι διατεθειμένοι να τον ξεπουλήσουν για χρήμα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας λοιπόν, το οποίο είδα καθαρά χτες μπροστά μου, είναι τα στερημένα σε χρήμα (και τσιμέντο) παιδικά χρόνια της γενιάς που τώρα βρίσκονται σε ηλικία από 50 έως 70.
Οι μεγαλύτεροι είναι σοφότεροι και πιο καρτερικοί. Οι νεώτεροι είναι είτε μπερδεμένα θύματα της κατευθυνόμενης παιδείας και της ξεπεσμένης κοινωνίας που έφτιαξαν οι γονείς τους, είτε συνειδητοί αμφισβητίες των “αξιών” που η προηγούμενη γενιά προσπαθεί να τους κληροδοτήσει, εκτιμώντας παράλληλα τον ταπεινό πραγματικό πλούτο. Μόνο χάριν σε τέτοιους νέους ανθρώπους έχει ελπίδα μέλλοντος η Ελλάδα. Γι αυτό, καλό θα είναι να υπάρξει γνωριμία, συνεργασία, ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών αλλά και κοινές δράσεις απ’ αυτούς.
πηγή: Γιάννης Μακριδάκης
Η νέα γενιά των κατοίκων, οι οποίοι προκάλεσαν την λαϊκή συνέλευση, τάχθηκαν με πάθος κατά της “επένδυσης”, στάθηκαν με αξιοπρέπεια και περηφάνια απέναντι στην προδιαγεγραμμένη επέλαση του καταστροφέα επενδυτή και δήλωσαν ρητά ότι δεν θα επιτρέψουν να αγγιχτεί ούτε ένα βότσαλο από τις παραλίες, ούτε μία πέτρα από τα βουνά του χωριού τους.
Οι μεσήλικες είχαν διαφορετική στάση. Οι περισσότεροι εξ αυτών παρέμειναν αλάλητοι και κάποιοι έφυγαν νωρίς για μπάνιο. Όσοι παρέμειναν και εξέφρασαν άποψη, πλην ενός υπερήλικα, ήταν όλοι τους ανακατεμένοι με τα κοινά, πρώην και νυν πρόεδροι και πάρεδροι κλπ, οι οποίοι με ύφος ξερόλα οι περισσότεροι, άρχισαν να λένε τα γνωστά περί ανάπτυξης, περί οικολόγων που δεν θέλουν να προοδεύσει ο τόπος, και βέβαια, δεν έπαψαν καθόλου να γκρινιάζουν για την ανάπτυξη που εδώ και χρόνια δεν λέει να ρθει στο χωριό τους. Σημειωτέον ότι γι αυτό έχει παραμείνει ένα θαυμάσιο χωριό της εξίσου θαυμάσιας και παρθένας Δυτικής Χίου. Ο υπερήλικας που διαφώνησε με όλους αυτούς, ήταν, και πάλι σημειωτέον, ο μοναδικός που στην ερώτησή μου αν διατηρούν παραδοσιακούς σπόρους στο χωριό, απάντησε θετικά, και μάλιστα είπε επι λέξει: “Και βέβαια τους κρατάω. Αυτοί οι σπόροι μας θρέψανε”.
Οι μεσήλικες όμως αρχίσανε τις ειρωνείες όταν έθεσα το συγκεκριμένο ερώτημα και όταν βεβαίως τοποθετήθηκα λέγοντας πως ο μοναδικός μας πλούτος είναι η γη μας και το τοπίο μας, και πως για κανέναν λόγο και σε κανέναν επενδυτή δεν πρέπει να τα ξεπουλάμε, διότι μετά θα είμαστε πιο φτωχοί, όσα χρήματα κι αν κρατάμε στα χέρια μας. Ψιλά γράμματα και κούφια λόγια τούς φαινόταν όλα αυτά. Εκείνοι, χρόνια τώρα, είχαν αποφασίσει πως η γη τους δεν αξίζει τίποτα. Παράτησαν τα χωράφια, πετάξανε τους σπόρους που τους κάνανε ανθρώπους και στράφηκαν, μια γενιά ολάκερη προς την απόκτηση και την αποθήκευση μεταλλικού και χάρτινου χρήματος.
Αυτό τους έλειπε όταν μεγάλωναν, αυτό το ιδανικό απέκτησαν στη ζωή, αυτό έως τώρα τους καθορίζει. Μαζί με όλα τα βέβαια τα “αναπτυξιακά” σχέδια και πλάνα που το συνοδεύουν ή το υπόσχονται.
Οι νέοι όμως, οι οποίοι μεγάλωσαν έχοντας το χρήμα της προηγούμενης γενιάς και βιώνοντας την ανάπτυξη του τσιμέντου, εκτίμησαν τα άλλα. Τα ταπεινά που είχαν αφεθεί πίσω ξεχασμένα, να τους περιμένουν μόνο στις διακοπές τους. Οι νέοι, όσοι δεν αποβλακώθηκαν από σπουδές και επιστήμες (συνήθως οικονομικών) σύγχρονες, όσοι δεν ισοπεδώθηκαν από τον καταναλωτισμό που γνώρισαν από τα πολύ μικράτα τους, έχουν ψυχή και μπορούν να εκτιμήσουν τον πραγματικό πλούτο. Μπορούν να νιώσουν την τύχη που είχαν να γεννηθούν σε ένα τέτοιο χωριό, σε ένα τέτοιο νησί, σε μια τέτοια χώρα. Τον πλούτο τον αστείρευτο που υπάρχει γύρω μας. Και δεν είναι διατεθειμένοι να τον ξεπουλήσουν για χρήμα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας λοιπόν, το οποίο είδα καθαρά χτες μπροστά μου, είναι τα στερημένα σε χρήμα (και τσιμέντο) παιδικά χρόνια της γενιάς που τώρα βρίσκονται σε ηλικία από 50 έως 70.
Οι μεγαλύτεροι είναι σοφότεροι και πιο καρτερικοί. Οι νεώτεροι είναι είτε μπερδεμένα θύματα της κατευθυνόμενης παιδείας και της ξεπεσμένης κοινωνίας που έφτιαξαν οι γονείς τους, είτε συνειδητοί αμφισβητίες των “αξιών” που η προηγούμενη γενιά προσπαθεί να τους κληροδοτήσει, εκτιμώντας παράλληλα τον ταπεινό πραγματικό πλούτο. Μόνο χάριν σε τέτοιους νέους ανθρώπους έχει ελπίδα μέλλοντος η Ελλάδα. Γι αυτό, καλό θα είναι να υπάρξει γνωριμία, συνεργασία, ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών αλλά και κοινές δράσεις απ’ αυτούς.
πηγή: Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου