Φανταστείτε πόσα κάναμε εισαγωγή ως χώρα.
Η Ελλάδα με την τόση βιοποικιλότητα, με τους τόσους ντόπιους σπόρους, κατάντησε να κάνει εισαγωγή φυτά ντοματιάς και μελιτζάνας από το Ισραήλ για να τα βάλουν μες στη γη κάποιοι που κάνουνε τους κηπουρούς.
Παλιά ο κηπουρός ασχολιόταν όλο το χρόνο με τα φυτά του. Να κρατήσει σπόρο το καλοκαίρι, να βάλει πρασιά τον χειμώνα, να μεταφυτέψει τα φυντανάκια την άνοιξη, να περιποιηθεί τα φυτά τοκαλοκαίρι και το φθινόπωρο και ξανά από την αρχή. Κι όλοι αυτοί οι σπόροι που θρέψανε γενιές και γενιές Ελλήνων, οι προσαρμοσμένοι στις συνθήκες και στο κλίμα κάθε τόπου, έχουν γίνει πλέον δυσεύρετοι. Μόνο κάποιοι λοξοί τους φυλάνε σαν τα μάτια τους και τους αναπαράγουν.
Οι υπόλοιποι, όσοι δεν τρώνε πλαστικούρες από την αγορά, τρώνε πλαστικούρες που τις καλλιεργούν οι ίδιοι παριστάνοντας τους αγρότες. Αγοράζοντας έτοιμα και γενετικά τροποποιημένα φυντανάκια, βάζοντάς τα μες στη γη και περιμένοντας να κόψουν τον καρπό. Και βλάκας να ‘σαι, θα φας. Αλλά πάλι εξαρτημένος από την πολυεθνική των σπόρων παραμένεις. Απλά, αντί να αγοράζεις την ντομάτα από το σούπερ μάρκετ, την κόβεις από την αγορασμένη ντοματιά. Και βαυκαλίζεσαι πως είναι δικιά σου.
Μια μεγάλη ντροπή της χώρας μας είναι ακριβώς αυτή. Ότι έγινε εξαρτημένη ακόμα και για έναν σπόρο. Διότι κανείς δεν θεώρησε ποτέ ότι του αξίζει να ασχοληθεί με τους σπόρους. Όλοι γεννήθηκαν για πολύ μεγαλύτερα πράγματα σε αυτή τη χώρα.
Όλα αυτά σκέφτηκα σήμερα μπροστά σε ένα καφάσι κολοκύθια που είχε ένας χωριανός για πούλημα στους ξένους. Κολοκύθια χωριάτικα δήθεν. Μπούρδες. Κάτι ασπρουλιάρικα χλωμά κολοκύθια ήτανε. Από αυτά που έτρωγε κάποτε μια φίλη μου αστή και είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το κολοκύθι είναι ένα ανιαρό και άνοστο λαχανικό. Μα όταν μια μέρα έφαγε το κανονικό κολοκυθάκι το πράσινο, από τον σπόρο τον δικό μας, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ούτε τον ενθουσιασμό ούτε την απορία της. Αυτό είναι κολοκύθι;
Αυτό είναι το κολοκύθι. Κανένα άλλο.
πηγή: Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου