Εκλογές 17-6-2012

«Όσο περισσότερο δυσανάλογη γίνεται η συγκέντρωση της δύναμης και η ανημπόρια του ατόμου, τόσο περισσότερο δύσκολο είναι για το άτομο να εισχωρήσει στην ανθρώπινη πηγή της δυστυχίας του»

                                       Max Horkheimer, ¨Το τέλος του Λόγου¨

 

  Ζούμε πραγματικά σε εποχή μεγάλης σύγχυσης.  Δείχνουν οι άνθρωποι να ξεχνούν και να αποσιωπούν ιδέες και αξίες που απασχόλησαν τις ανθρώπινες κοινωνίες για χιλιάδες χρόνια. Έννοιες όπως δημοκρατία, πρόοδος, ισότητα, όραμα, δικαιοσύνη, ελευθερία, έχουν σήμερα σχετικοποιηθεί αν δεν έχουν δηλαδή λησμονηθεί. Αλλά και άλλες όπως, ταξική οργάνωση της κοινωνίας, ιδεολογία της κυριαρχίας, επανάκτηση της ατομικότητας, δεν φαίνεται να έχουν θέση στην σημερινή πολιτική ατζέντα.

  Έτσι στις εκλογές που έρχονται τα διλήμματα που έχουν τεθεί για μνημόνιο/αντιμνημόνιο, ευρώ/δραχμή, εντός/εκτός στην Ε.Ε. εγκλωβίζουν τους πολίτες και ως ένα βαθμό τους αποπροσανατολίζουν από τα κύρια θέματα που θα΄πρεπε να αποτελούν κριτήριο για την επιλογή τους. Τα διλήμματα που θέτονται είναι στην πραγματικότητα: υποτέλεια/αξιοπρέπεια, υποταγή/αντίσταση, δικτατορία των αγορών/αληθινή δημοκρατία και πρόοδος/οπισθοδρόμηση. Η προαιώνια διαμάχη αυτών φέρνει ως αποτέλεσμα τα διλήμματα που θέτει η κυριαρχία, για τα οποία δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν επηρεάζουν άμεσα τις ζωές των συνανθρώπων μας, αλλά και ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι αυτή η πάλη θα λήξει με το αποτέλεσμα κάποιων εκλογών.

  Οι οικονομικές κρίσεις είναι εγγενές συστατικό της οικονομίας της αγοράς και αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα  δεν είναι κάτι άλλο από ένα ακόμη βήμα στην διαδικασία ολοκλήρωσης αυτού που ονομάζεται παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός.

Το χρέος των χωρών ως όπλο για την χειραγώγησή τους και την υφαρπαγή του πλούτου τους χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες από την παγκόσμια ελίτ, ενώ τον 20^ο τελειοποιήθηκε με την απίστευτη φτώχεια που βυθίστηκε ο πλανητικός νότος και ως ένα μεγάλο βαθμό στηρίχθηκε η ευημερία του βορά, δηλαδή η δική μας. Οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα όμως της οικονομίας της αγοράς, όπως σωστά είχε προβλέψει ο θείος Κάρολος, συντελέστηκαν ήδη από την δεκαετία του 70’ και για την λεγόμενη δύση. Εκεί είναι και το κομβικό σημείο που αλλάζει πορεία, μια και η κερδοσκοπία δεν σταματάει ποτέ (μα ποτέ), και συνεχίζει πλέον με το χρηματοπιστωτικό (πλασματικό) κεφάλαιο να επιτίθεται παντού, με καταργημένα πλέον σύνορα, και την δημιουργία των τεράστιων χρεών των κρατών, ενώ στον κοινωνικό-πολιτισμικό στίβο αφομοιώνει τις αξίες, αλλά μόνο ως έννοιες (μετανεωτερικότητα), των πλατιών λαϊκών κινημάτων προηγούμενων ετών.

  Σήμερα νέα πρόσωπα και κόμματα, μαζί με τα παραδοσιακά, ζητούν την ψήφο μας, και ενώ προτείνουν τα αυτονόητα για την καθημερινότητά μας, κρύβουν επιμελώς την αποδοχή όλης αυτής της βαρβαρότητας που μας οδήγησε η οικονομία της αγοράς, κάνοντας ουσιαστικά μια ξεκάθαρη ταξική επιλογή με την πλήρη ταύτισή τους με τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης οικονομικής ελίτ. Βλέπουμε επίσης την συντηρητική παράταξη να συσπειρώνεται σε μια αντιδραστική και αποκρουστική ένωση δυνάμεων για την κατάκτηση της εξουσίας, με σκοπό την εξυπηρέτηση  αυτών των συμφερόντων και φυσικά την διατήρηση των δικών της προνομίων. Από κοντά και η μεταλλαγμένη από καιρό κεντροαριστερά να ψάχνει κάπου να πιαστεί. Και αν αυτή η επιλογή των πολιτικών ταγών είναι αναμενόμενη και κατανοητή, η συμπόρευση των απλών ψηφοφόρων μαζί τους, δηλαδή των ανθρώπων του μόχθου και της βιοπάλης, είναι κάτι που θα πρέπει να επανατοποθετηθεί στην καθημερινή πολιτική συζήτηση και πρακτική.

  Στοχαζόμενοι λίγο της φράσης του Horkheimer αξίζει να πούμε γι’αυτήν την αδυναμία του ατόμου ότι πρωτίστως αφορά την κατανόηση των αιτιών για όλα αυτά που του συμβαίνουν και της νοηματοδότησης των σημερινών περίπλοκων κοινωνικών πολιτικών και οικονομικών δικτύων που συναντιούνται στην αέναη προσπάθεια συντήρησης του παρόντος. Αυτή ακριβώς η αδυναμία οδηγεί στον ανορθολογισμό και σε επιλογές όπως ρατσιστικά και μισάνθρωπα προτάγματα που υπόσχονται ακόμη περισσότερη βαρβαρότητα. Βέβαια δεν είναι κάτι άλλο από την αποδόμηση του λόγου και της παιδείας που πέτυχαν με συστηματική και αδιάλειπτη προσπάθεια εδώ και πολλά χρόνια τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Δημιουργώντας λοιπόν αυτά τα πρότυπα, του με κάθε τρόπο πετυχημένου ατομιστή καταναλωτή, βουτηγμένου για χρόνια στην ιδιώτευση και την απάθεια και που σήμερα έχει χάσει την γη κάτω από τα πόδια του, κοιτώντας αποσβολωμένος  τους δήμιούς του να του ζητούν την ψήφο του για ακόμη μία φορά.

  Υπάρχει όμως και η άλλη αδυναμία για το σύγχρονο συνειδητοποιημένο άτομο που έχει να κάνει με τους τρόπους αντίδρασης σ’αυτό το εχθρικό περιβάλλον. Όταν τεράστιες, πανίσχυρες και αόρατες δυνάμεις ελέγχουν ολόκληρο τον κόσμο (θυμηθείτε τον απρόσωπο όρο «αγορές») το ερώτημα ¨τι κάνουμε;¨ θα επανατίθεται καθημερινά. Και αν για κάποιους η ψήφος είναι ένας τρόπος ή μια ευκαιρία, και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποτέ εκείνες τις στιγμές  που έκανε την εμφάνισή της μέσα στην ιστορία μια ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, όταν αποφάσιζε από το θύμα της υπόθεσης να γίνει το ενεργό υποκείμενο που καθορίζει αυτό την τύχη του, και που δεν είναι άλλο από τον ΛΑΟ.

ΟΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ Ν.ΚΙΛΚΙΣ,  ΙΟΥΝΙΟΣ 2012