Αχ πότε θα συνεργαστούμε όλοι μαζί για την επίθεση!

Γράφει η Τ. Γ.

"Να 'μαστε απροσάρμοστοι να η μεγάλη αρετή μας.
Να μη βολευόμαστε, να 'μαστε ανυπόμονοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, να ΄θεμε τα αδύνατα, σαν τους ερωτευμένους.

Να ξέρουμε πως ότι λένε σήμερα δικαιοσύνη είναι οργανωμένη αδικία κι ότι λένε ηθική είναι η βολική ταπεινή συνεννόηση των ανάνδρων. .. Και να μην το ανεχόμαστε ...

Ποιοί θα νικήσουν; Οι πιο σοφοί, οι πιο πολλοί, οι πιο ξύπνιοι, οι πιο δυνατοί;
Θα νικήσουν όσοι πιστεύουν.
Αχ, πότε θα συνεργαστούμε όλοι μαζί σε μια επίθεση!".

Νίκος Καζαντζάκης 

Πιο επίκαιρα από ποτέ τα λόγια αυτά του Καζαντζάκη σε μια εποχή που οι λέξεις έχει χάσει το νόημα τους, που η αδικία φουσκωμένο ποτάμι μας πνίγει διαρκώς.
Μας έκλεψαν το γέλιο, την ηρεμία, τον ύπνο μας. Μας έκλεψαν τις μέρες μας, μας στοίχειωσαν τα βράδια μας.

Η ευτυχία στο χαμόγελο του Στουρνάρα και των ομοϊδεατών του όταν ψήφισαν την τελευταία θανατική καταδίκη μας, χαράχτηκε ανεξίτηλα στην μνήμη μου.
Πόσο θράσος, πόση αλητεία, πόση διαστροφή μπορεί να χωρέσει σε μια φωτογραφία!

Χωρίς κανένα ενδοιασμό οι διεστραμμένοι, χαιρέκακοι, ψευτόμαγκες συνεργάζονται για να εξαθλιώσουν, να υποτάξουν, να αφανίσουν, ένα ολόκληρο λαό.

Αχ, πότε θα συνεργαστούμε όλοι μαζί σε μια επίθεση!

Εχουμε όμως ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, συναισθήματα άγνωστα στα μικρόψυχα ανθρωποειδή που μας κυβερνούν, σκεπτόμουν όταν ξεκίνησε αυτή η λαίλαπα και έπαιρνα κουράγιο.
Εχουμε και διάθεση να αγωνιστούμε, να παλέψουμε να νικήσουμε, παρηγοριόμουν.

Ετρεξε το δάκρυ στις πρώτες εικόνες των συνανθρώπων που έψαχναν στα σκουπίδια, σ' αυτούς που άπλωναν τα χέρια στις διανομές τροφίμων.
Τρέχαμε να προσφέρουμε απ' τα λιγοστά που 'χομε σ' αυτούς που είχαν περισσότερο ανάγκη.

Συνήθισαν όμως σιγά-σιγά τα μάτια στις προηγούμενες εικόνες και η συνήθεια αυτή ακόμα ένα όπλο στα χέρια τους.

Η συνδρομή στο συνάνθρωπο όλο και λιγοστεύει, λόγω αδυναμίας. Μας κλέβουν λοιπόν, λίγο-λίγο και την ανθρωπιά μας.

Αχ πότε θα συνεργαστούμε όλοι μαζί για την επίθεση!

Και η αξιοπρέπεια αντιμέτωπη με την ανάγκη της επιβίωσης, σταδιακά υποχωρεί. Μπροστά στο βλέμμα του παιδιού που πεινάει, που στερείται τα στοιχειώδη πόση αξιοπρέπεια μπορεί να χωρέσει;
Ποιος γονιός δεν θα ανεχθεί προσβολές, εξευτελισμούς, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων τρομοκρατημένος από την ανεργία που υπάρχει γύρω του;
Ροκανίζουν λοιπόν τα τρωκτικά και την αξιοπρέπεια μας.

Αχ πότε θα συνεργαστούμε όλοι μαζί για την επίθεση!

"Αν όχι τώρα πότε; Αν όχι εμείς ποιοί;", διάβαζα πριν ένα χρόνο σε σάιτ στο διαδίκτυο και συνεχώς πρόσμενα σε κάθε κινητοποίηση η σπίθα να ανάψει και επιτέλους να ξημερώσει.

Ο χρόνος περνά και η επανάσταση διαρκώς αναβάλλεται.

Ας το καταλάβουμε επιτέλους. Ο αγώνας είναι το χρέος μας στα παιδιά μας, είναι η κληρονομιά που τους οφείλουμε.

Δεν έμεινε άλλος χρόνος!
Τώρα πρέπει να συνεργαστούμε όλοι μαζί σε μια επίθεση!

πηγή: Βαθύ Κόκκινο