Ομάδα πολιτών "κάπα#γιώτα" Εκδήλωση για το νερό

 

Μεγάλο ενδιαφέρον είχε το ντοκιμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου «Μέχρι την τελευταία σταγόνα» που παρακολουθήσαμε χθες και οι τοποθετήσεις των ομιλητών αλλά και των πολιτών που ακολούθησαν.

Ανακοίνωση της ομάδας πολιτών "Κάπα # Γιώτα"

 

ΚΡΙΣΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΊΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ . -

Η ΔΙΚΉ ΜΑΣ ?

Ένα κείμενο που θέλει να μιλήσει για όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν εδώ και χρόνια και που σέβεται τον εαυτό του θα έπρεπε να ξεκινάει με την διαπίστωση της βαθιάς κρίσης που έχει απλωθεί σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, υγειονομικό, ενεργειακό, πολιτισμικό, κοινωνικό, πολιτικό κ.α.. Όμως είναι τόσα πολλά τα χρόνια που βιώνουμε πάσης λογής κρίσεις που πλέον η κρίση είναι κανονικότητα και το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης μόνιμο.

Η ζωή μας όλη, η 21η Ιουνίου πάνω κάτω

 

  Κυριακή βράδυ κόσμος περπατάει σκεπτικός στην 21η Ιουνίου, με την τυραννία του χρόνου να βαραίνει απο πάνω του καθώς επιτάσσει την επιστροφή στο σπίτι και την προετοιμασία, σωματική και πνευματική, για την εργασιακή εβδομάδα που ξεκινάει την επομένη το πρωί. Δεν είναι όμως μόνο αυτό που βαραίνει τούτες τις στιγμές, είναι κυρίως αυτό το πικρό αίσθημα της απώλειας που έρχεται και πλημμυρίζει όλο το είναι του καθενός και τον καθιστά αληθινά ευάλωτο και ανήμπορο να μπορέσει να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά, να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει, και πολύ περισσότερο να μπορέσει να δώσει μια κάποια λύση.

Μικροί άρπαγες, μεγάλοι άρπαγες

 ΚΙΜΠΙ

• A-
• A+

Η κυρία Χ (δεν μάθαμε ποτέ το όνομά της και δεν χρειάζεται) έκλεψε τρία κιλά κρέας και λίγο τυρί από το Lidl στο Ιλιον και πήγε αυτόφωρο. Εντάξει, έγινε χαμός στο τουίτερ, κράξανε μέχρι και τα κανάλια, την έπεσε και με βαριοπούλες ο «Ρουβίκωνας», η εταιρεία δεν έκανε μήνυση, ο εισαγγελέας θα δούμε τι θα κάνει, η κυρία Χ ωστόσο υπέστη τη ζημιά, εκλάπη η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός της για τρία κιλά κλεμμένο κρέας.

Οι δισεκατομμυριούχοι του μπαμπά

 

Άρης Χατζηστεφάνου | Η Εφημερίδα των Συντακτών 04/12/2021

Η περίπτωση του γιου Έλληνα βιομηχάνου, τον οποίο ο Κ. Μητσοτάκης παρουσίασε ως πρότυπο επιτυχημένου, επαναπα­τρισθέντα επιχειρηματία, επειδή κατάφερε να πιάσει δουλειά στο… εργοστάσιο του μπαμπά του, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση των «αυτοδημιούργητων» επιχειρηματιών του πλανήτη.

Με βιάζουν σαν χώρα

Η ιστορία της Γεωργίας Μ., ανεξάρτητα από την έκβαση της εισαγγελικής έρευνας και την τελική, δικαστική και τελεσίδικη εκδοχή αλήθειας, μπορεί να διαβαστεί κι αλλιώς: ως μια συνεκδοχή της κατάστασής μας ως κοινωνίας. Ως μια ανακεφαλαίωση της μεταπολεμικής ιστορίας μας. Ισως και όλης της ιστορίας μας ως «έθνους» 200 ετών. Ως μια αλληγορία του επαναλαμβανόμενου, οδυνηρού και σταθερά ατιμώρητου συλλογικού βιασμού μας. Του βιασμού μας ως κράτους προτεκτοράτου, ως υποτελών μιας αρπακτικής, άπληστης και ανίκανης ολιγαρχίας, ως υπηκόων ενός οικογενειοκρατικού, διεφθαρμένου και ανήθικου συστήματος εξουσίας, ως θυμάτων συστηματικής πλάνης, χειραγώγησης και εξαπάτησης από ένα πολιτικό σύστημα που τάζει παράδεισο και προσφέρει μόνο κόλαση.

Αδελφοσύνη και αλληλεγγύη

 Ηδη το 2013 όταν έγινε Πάπας, ο ιησουίτης Μπεργκόλιο, εμπνεόμενος από τον Φραγκίσκο της Ασίζης, δήλωνε ότι θα ήθελε «μια φτωχή εκκλησία, για τους φτωχούς». Και σε μιαν ομιλία του τον Ιανουάριο του 2015 στη Μανίλα ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η μεγάλη βιβλική παράδοση επιτάσσει για όλους τους λαούς το χρέος να ακούσουν τη φωνή των φτωχών και να σπάσουν τις αλυσίδες της αδικίας και της καταπίεσης, που γεννούν τις κατάφωρες και σκανδαλώδεις κοινωνικές ανισότητες.Η μεταρρύθμιση των κοινωνικών δομών που διαιωνίζουν τη φτώχεια και τον αποκλεισμό των φτωχών απαιτεί πριν απ’ όλα μια μεταστροφή του νου και της καρδιάς». Με την εγκύκλιο «Fratelli tutti» («Ολοι αδέλφια») ο Πάπας Φραγκίσκος απηύθυνε σε όλους, χριστιανούς, αλλόθρησκους και άθεους, ένα μήνυμα οικουμενικής συναδέλφωσης και ένα κάλεσμα σε πάλη για την κοινωνική δικαιοσύνη. Στην εγκύκλιο αυτή αναφέρεται το ακόλουθο άρθρο του Ιταλού κοινωνιολόγου Γκουίντο Βιάλε, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Il Manifesto».

Περί αντιεμβολιασμού και συνωμοσιολογίας: ο φόβος του Θανάτου

 

(Απόσπασμα από το κείμενο «Αλλάζει όντως ο κορωνοϊός τις σύγχρονες κοινωνίες;» – από το 12ο τεύχος του Προτάγματος, που κυκλοφορεί)

Αν κανείς, κατά τις αναδιφήσεις του στα ενδότερα του νεοελληνικού υπαρκτού σουρεαλισμού, άκουγε τις εκπομπές του Γ. Τράγκα κατά τη διάρκεια των δύο λοκντάουν, δεν θα μπορούσε να προσπεράσει τη χρήση αριστερίστικου λεξιλογίου εκ μέρους του λαϊκού αγωνιστή με τα μπλουζάκια Ραλφ Λόρεν και τ’ ακριβά ρολόγια: «Η ιατρική τυραννία ως εργαλείο ελέγχου του πληθυσμού», «φασιστικό καθεστώς», «οι χιτλερικοί» κ.λπ. Τα ίδια ακριβώς δήλωνε κι ο Φώτης Τερζάκης, υπό ένα ομολογουμένως πιο εκλεπτυσμένο ύφος: «Είμαστε όλοι αιχμάλωτοι στα χέρια του ολοκληρωτικού κράτους που στο όνομα της δημόσιας υγείας αντλεί το δικαίωμα να μετατρέψει ολόκληρη την κοινωνία σε ένα υγειονομικά ελεγχόμενο Άουσβιτς»[1]. Τη σύμπλευση αυτή μεταξύ αριστερισμού και παραδοσιακής Δεξιάς ή συντηρητισμού το είδαμε και στην περίπτωση Νεορθόδοξων που παρέθεταν το γνωστό κείμενο του Αγκάμπεν[2], για ν’ αντιταχθούν στο αίτημα κλεισίματος των εκκλησιών, αλλά και των πρελάτων της Καθολικής Εκκλησίας που τόνιζαν ότι «ο κορωνοϊός είναι μια πρόφαση για τον περιορισμό των θεμελιωδών ελευθεριών»[3]. Αντίστοιχη στάση ακολούθησαν και οι περίφημοι «Αυτόνομοι» –με τα antifa τους νεανικά παραρτήματα–, με τη σταθερή γραμμή ότι η πανδημία συνιστά κατασταλτικό μέτρο αλλά κι έναν αντι-εμβολιακό λόγο που θυμίζει Ραχήλ Μακρή[4].

Ευχαριστώ Ανγκελα

 

Αγαπητή Ανγκελα, σεβαστή κυρία Μέρκελ

ΕΠΙΤΡΕΨΕ ΜΟΥ αυτόν τον τόνο οικειότητας, αν και είμαι ένας από τους 7,5 δισ. ανθρώπους που προφανώς δεν ξέρεις, έστω κι αν δεν τους αγνοείς εντελώς. Θέλω να σε ευχαριστήσω και προσωπικά για όλες τις συγκινήσεις που μου πρόσφερες τα 16 χρόνια σου στη γερμανική καγκελαρία. Οσο κι αν θα σου φαινόταν παράξενο, αν κατά τύχη είχε πέσει στα χέρια σου κάποιο θυμωμένο παμφλέτο μου, ειλικρινά αισθάνομαι προσωπικά ευγνώμων για τις χιλιάδες αφορμές που έδωσε ο βίος και η πολιτεία σου στην ηγεσία της Γερμανίας και της Ευρώπης. Θα ξέρεις, άλλωστε, ότι το όνομά σου συναγωνίζεται σε συχνότητα χρήσης το όνομα του Ιησού ή του Μπάιντεν. Αλλά πέραν αυτού ως δημοσιογράφοι και ΜΜΕ οφείλουμε πολλαπλάσια «ευχαριστώ». Σε αντίθεση με την αδιάφορη εμφάνισή σου, σφιγμένη στο ίδιο καθιερωμένο ταγέρ ή κοστούμι των τεσσάρων - πέντε αποχρώσεων και των τριών κουμπιών, με το πρόσωπο που σπάνια το χάραζε χαμόγελο εκτός αν το απαιτούσε η ευγένεια ή το πρωτόκολλο, δεν πέρασε μέρα από τον Οκτώβριο του 2005 που να μη δώσεις τροφή για σχόλια, ρεπορτάζ, αναλύσεις, κριτική, σκίτσα. Ως επαγγελματίες σού οφείλουμε πολλά.

Η αισθητική του Καταπιεσμένου – το παράδειγμα του Λόφου Καστέλι στα Χανιά

 Της Αλεξάνδρας Περιστεράκη

Το παρόν κείμενο δημοσιοποιείται με αφορμή μια εκδήλωση που προγραμματίστηκε για σήμερα 27 Σεπτεμβρίου 2017 στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου (ΚΑΜ) στα Χανιά.

• Η εκδήλωση έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αντιπροσωπεύει άριστα στο σήμερα, σε τοπικό επίπεδο και σε πραγματική συνθήκη, την επίμονη – και συνήθως επιτυχημένη – στρατηγική της κυριαρχίας, να αποκλείει τον Καταπιεσμένο από τις διαδικασίες που τον αφορούν. Η πολιτική ανάλυση που ακολουθεί βασίζεται στο concept του Καταπιεσμένου1, όπως αναπτύσσεται στο έργο των Paolo Freire (Κριτική Παιδαγωγική και Αγωγή του Καταπιεσμένου) και Augusto Boal (Θέατρο του Καταπιεσμένου), καθώς και στην Αισθητική του Καταπιεσμένου – σημαντική συνεισφορά για το τι σημαίνει τέχνη και πολιτισμός στην κοινωνία – όπως περιγράφεται στο Θέατρο του Καταπιεσμένου2.

Κανείς δεν θα πάει ποτέ πιο µακριά από τον Αισχύλο – Kορνήλιος Καστοριάδης

 

Ο όρος “πρωτοπορία” συνδέεται συνήθως με καλλιτεχνικά ή πολιτικά κινήματα. Όμως γίνεται επίσης λόγος για “τεχνολογική πρωτοπορία”, για “επιστημονική πρωτοπορία”, για “επιστημονική έρευνα αιχμής”. Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε όλα αυτά τα διαφορετικά πεδία;

Φιλίπ Μυρέ – Μετά την Ιστορία: στοιχεία για το καθεστώς του φεστιβισμού

 

Για τον homo festivus και τον φεστιβισμό

Ο homo festivus βρίσκεται παντού και πουθενά. Πλέον, δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με τα ανθρώπινα όντα των αρχαίων πολιτισμών. Πρόκειται για τον κάθε στοιχειώδη raver, το κάθε μεσαίο στέλεχος, τον κάθε Κλίντον, που είναι γνωστός και ως Μπιλ Γκέητς, ένα από τα ισχυρότερα πρόσωπα αυτού του υπό κατάρρευση κόσμου, ο οποίος (όπως μαθαίναμε πρόσφατα από τον Nouvel Observateur) σύντομα «θα κυριαρχήσει σε κάθε λογισμικό του Διαδικτύου και της διαδραστικής ψυχαγωγίας», που όμως, φεστιβικά, «προτιμά τα τζιν αντί για ένα κοστούμι Αρμάνι, ένα κουτάκι Κόλα αντί για κρασί Μπορντώ και ένα τραμπολίνο στο νέο του σπίτι των διακοσίων είκοσι εκατομμυρίων φράγκων αντί για μια πιο σοφιστικέ διασκέδαση». Ο homo festivus αντανακλάται στην εποχή του και την ευχαριστεί που τον έκανε τόσο μεγάλο. Στην πραγματικότητα, όμως, κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί πιο πολύ από έναν άλλον homo festivus, διότι κανείς δεν είναι κάτι άλλο παρά homo festivus. Η υπερφεστιβική ιδεολογία, ή φεστιβισμός, θα μπορούσε να εφαρμοστεί σ’ αυτό που έγραψε κάποτε ο Μπόρχες για τον νομιναλισμό: «Ο νομιναλισμός, άλλοτε επινόηση λίγων, σήμερα αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο. Η νίκη του είναι τόσο αχανής και τόσο θεμελιώδης που το όνομά του έχει καταντήσει άχρηστο. Κανείς δεν αποκαλείται νομιναλιστής, γιατί κανείς δεν είναι κάτι άλλο». Μόνο που ο θρίαμβος του υπερφεστιβικού, με ορίζοντα τη διεμφυλικότητα, και άρα την εξάλειψη των ατόμων, έγκειται συγκεκριμένα σε έναν νεο-νεοπλατωνικό και αλληγορικό «ρεαλισμό» (με την έννοια μιας ανταγωνιστικής οπτικής στον νομιναλισμό), μια επιστροφή στην αφαίρεση, την οποία μάχεται ματαίως αυτός ο νομιναλισμός (δια της οποίας, όπως διασαφηνίζει επίσης ο Μπόρχες, και απ’ ότι φαίνεται ευσταθεί, γεννήθηκε το μυθιστόρημα).

Ερρίκο Μαλατέστα: ο αναρχικός που πολέμησε την πανδημία

 

"Η πραγματική αιτία της χολέρας –η φτώχεια– μας έδειξε και τη μοναδική θεραπεία – την κοινωνική επανάσταση"

Μήνυμα των Ιταλών αναρχικών στην εφημερίδα Le Révolté (1884).

Ο Ρήγας Φεραίος στην 21η Ιουνίου

 

Και να λοιπόν που συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 και στην μικρή μας χώρα θα πραγματοποιηθούν πλήθος εκδηλώσεων για να τιμηθούν τα πρόσωπα εκείνης της ένδοξης περιόδου. Στην πόλη του Κιλκίς σημαιοστολίστηκε ο κεντρικός δρόμος της 21ης Ιουνίου και αναρτήθηκαν banners με τις φυσιογνωμίες των πρωταγωνιστών της επανάστασης ενώ θα γίνουν και κάποιες εκδηλώσεις ανήμερα της 25ης Μαρτίου. Το ουσιώδες όμως θέμα που αξίζει να διερευνήσουμε εδώ είναι ποια ακριβώς αντίληψη για την παράδοση, τον τόπο και την ιστορία έχουν οι θεσμικοί εκπρόσωποι και τα πρόσωπα που διαμορφώνουν “απόψεις” όπως οι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι, κ.α. και ποιους εξυπηρετεί αυτή η στάση.

ΑΠ(Ε)όβλητα, κινήματα & τύπος Κιλκίς

 * Το θέμα που ανακινήθηκε με την λειτουργία εργοστασίου επεξεργασίας αποβλήτων στο Σταυροχώρι Κιλκίς και την ανακοίνωση απο κίνηση πολιτών που στρέφεται ενάντια σ'αυτήν, ακολούθησε μια σειρά απο άρθρα στο τοπικό τύπο με απαξιωτικό και ειρωνικό ύφος που εκθέτει τους ίδιους τους συντάκτες τους. Κι αυτό γιατί πολύ απλά φανέρωσαν την ογκώδη άγνοιά τους για τον ουσιώδη ρόλο των κινημάτων στην κοινωνική αναπαραγωγή τόσο σε τοπικό επίπεδο, σε εθνικό αλλά και σε διεθνικό.

«Mήπως είσαι αναρχικός;» Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει

 

David Graeber

Πιθανώς να έχεις ήδη ακούσει ένα-δυο πράγματα για τους αναρχικούς και τι υποτίθεται ότι πιστεύουν. Το πιθανότερο είναι πως ότι έχεις ακούσει είναι ανοησίες. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι υποστηρικτές της βίας, του χάους και της καταστροφής ή πως είναι τρελαμένοι μηδενιστές που απλά θέλουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Στη πραγματικότητα τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι αναρχικοί είναι απλά άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να συμπεριφέρονται με εύλογο τρόπο χωρίς να τους το επιβάλουν. Είναι μια πολύ απλή σκέψη. Μα είναι μια σκέψη, που οι πλούσιοι και ισχυροί έβρισκαν πάντοτε πολύ επικίνδυνη.

Η σκοτεινή πλευρά του διαδικτύου

 

Ρώτησαν κάποτε τον Βόλφγκανγκ Γκέτε, τον μεγάλο Γερμανό ρομαντικό ποιητή, αν η ζωή του ήταν ευτυχισμένη. Η απάντηση: «Βέβαια, έζησα μια ζωή πολύ ευτυχισμένη, αλλά δεν θυμάμαι να έχω περάσει έστω και μία μόνο βδομάδα ευτυχίας». Το μήνυμα που περιέχεται στην απάντηση είναι πολύ σαφές: η ευτυχία δεν βρίσκεται στην απαλλαγή από προβλήματα, αλλά στη χαρά να ξεπερνάμε τα προβλήματα.

Κορνήλιος Καστοριάδης – Οι μύθοι της παράδοσής μας

 

Τι σημαίνει το γεγονός ότι διερωτώμεθα για τη σχέση μας με την παράδοση; Ότι κατά κάποιον τρόπο έχουμε βγει απ’ την παράδοση. Αυτό το καταλαβαίνουμε πρώτα-πρώτα εμπειρικά.

Οι φυλές και οι λαοί που έχουν μείνει κλεισμένοι μέσα στην παράδοσή τους δεν βλέπουν καν την παράδοση σαν παράδοση: ζουν μέσα σε αυτήν και θεωρούν την παρούσα ζωή τους σαν συνέχεια ενός αμετάβλητου τρόπου ζωής.

Και μπορούμε να το καταλάβουμε και λογικά: για να διερωτηθούμε για τη σχέση μας με την παράδοση πρέπει η σχέση αυτή να έχει γίνει, περισσότερο ή λιγότερο προβληματική, πρέπει να έχει δημιουργηθεί μια απόσταση απ’ την παράδοση.

Απόσταση δεν σημαίνει απεμπόληση ή λησμονιά. Σημαίνει και άλλου είδους παρουσία και άλλου είδους σχέση. Μια σύντομη ανασκόπηση της ανθρώπινης ιστορίας μας δείχνει ακριβώς δυο κύριους τύπους σχέσης με την παράδοση.

Η τούρτα του Γουόρεν Μπάφετ

 

ΚΙΜΠΙ

Ο Γουόρεν Μπάφετ έγινε 90 ετών. Αποκλείεται να μην τον ξέρετε, αλλά και να μην τον ξέρετε, τα παγκόσμια ΜΜΕ θα φροντίσουν να τον μάθετε μέσα από τις αγιογραφίες που φιλοτεχνούν με τη μέγιστη επιμέλεια για κάθε άνθρωπο που η προσωπική ή εταιρική του περιουσία ξεπερνά μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτομάτως εντάσσεται στις λίστες των υπερπλουσίων, που μοιάζουν με τα συναξάρια των χριστιανών αγίων, οσίων και μαρτύρων.

Δικαίωμα στο πλιάτσικο

 

Άρης Χατζηστεφάνου

Οι εικόνες μαύρων που τρέχουν με μια τηλεόραση στην πλάτη εν μέσω μιας εξέγερσης στοιχειώνουν το υποσυνείδητο της ρατσιστικής αλλά και της φιλελεύθερης Αμερικής. Ισως γιατί κανένας δεν προσπαθεί να εξετάσει αυτή την εικόνα από την πλευρά των εξεγερμένων.