Στις βάρκες αδερφές μου, στις βάρκες (aka συμπεράσματα εκλογών)

Τα κακά νέα είναι ότι ο σύριζας δεν κέρδισε τις εκλογές. Τα καλά νέα είναι ότι ο σύριζας δεν κέρδισε τις εκλογές. Διότι ανεξάρτητα από τον πρώτο (που παίρνει την πίτσα δώρο των 50βουλευτών), οι εκλογές της 17η ιούνη, παγίωσαν λίγο πολύ τις τάσεις που καταγράφηκαν την 6η μάη. Και ο πρώτος με το μπόνους ήταν λίγο πολύ αδιάφορος. Καθώς, το 19% που βρισκόταν εκτός βουλής, και μας μπέρδευε ξεκαθάρισε, και οι απορίες μας λίγο πολύ λύθηκαν για το πως αποκρυσταλλώνεται σήμερα η ελληνική κοινωνία.

Και το σήμερα δεν είναι στιγμιαίο αδίκημα, σαν το περίφημο κολπάκι του καραμανλή για τα χουντικά εγκλήματα. Οι εκλογές δεν είναι η φωτογραφία μιας στιγμής όπως ισχυρίζονται πολλοί. Γιαυτό και έχω πάθει αυτόν τον έρωτα με τη λέξη αποκρυστάλλωση. Διότι δεν επιτρέπει να πετάμε στο παρελθόν τα σκατά που δεν μας αρέσουν και δεν βολεύουν τις φαντασιώσεις μας. Οι εκλογές είναι το καταστάλαγμα της εμπειρίας, των φαντασιώσεων και των προσδοκιών μιας κοινωνίας που επεκτείνονται από το παρελθόν μέχρι το μέλλον.

Το κείμενο είναι αρκετά μεγάλο, αλλά είναι αρκετά χωρισμένο γιαυτό και μπορείτε να το διαβάσετε σε συνέχειες.

Δώστης κλώτσο να γυρίσει…

 

Aς ξεκινήσουμε με τα ευκολάκια. Ο σύριζα έχασε την πρώτη θέση από τη νδ με μια διαφορά 2,5 ποσοστιαίων μονάδων δηλαδή πήρε σχεδόν 27% σε σχέση με το 29,5% της νδ. Έχει σημασία αυτή η διαφορά? Στην ουσία όχι μεγάλη. Ακόμα κι αν η σχέση ήταν αντεστραμμένη, ο σύριζα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό δεν θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση. Το ποσοστό της δημάρ ΠΦΚ (πρόεδρος φώτης κουβέλης) δεν ήταν αρκετό για να υπάρξει κυβέρνηση 151 βουλευτών, κάτι που σημαίνει πως θα έπρεπε να διαχειριστεί, πέρα από περσόνες τύπου ψαριανός (πρώην μπάχαλοπαραγωγός ραδιοφώνου, νυν βράχος της πολιτικής σταθερότητας και της κυβερνώσιμης σοβαρότητας) και δύο άλλες τρομακτικές προοπτικές.

α) Μια συμμαχία με το πασόκ που -ανεξάρτητα από το όνομα της (ψήφος ανοχής κι άλλες μπούρδες)- θα απονομιμοποιούσε πολύ τη δυναμική του σύριζα στην κοινωνία. Πως σκατά θα τιμωρήσεις ποινικά και φορολογικά τους κυβερνητικούς σου εταίρους που ευθύνονται για την κατάσταση που βρισκόμαστε, έτσι ώστε να μπορέσεις να κρατήσεις τον ηθικό λοφίσκο της “κοινωνικής δικαιοσύνης” και ο οποίος είναι κομβικό κομμάτι του 27% που σε ψήφισε?

β) μια συμμαχία με την καμμένος ΑΕ (Ανεξάρτητοι Έλληνες) η οποία θα ήταν ένα σχήμα με πιθανότητες παιδικής θνησιμότητας μεγαλύτερες κι από το 5ο παιδί φτωχής εργατικής οικογένειας του μάντσεστερ του 1820 . (δηλαδή πολύ κοντά στο 100%). Όπως και τα παιδιά που γεννιόνταν κατά λάθος, ο θάνατός του δεν θα ήταν το αποτέλεσμα μιας κακοτυχίας, αλλά η σίγουρη κατάληξη του υποσιτισμού που θα το είχαν καταδικάσει, προκειμένου να επιβιώσουν τα ικανότερα μέλη του νοικοκυριού.

Όσο μεγάλη κόκκινη μύτη κι αν φορούσε ο τσίπρας, όσο κι αν ήταν καλός επικοινωνιακός ζογκλέρ (και ευτυχώς δεν έχουμε καμία ένδειξη πως είναι), γνωρίζουμε πως η πιθανότητα να κυβερνήσεις με αυτούς του εταίρους θα ήταν μηδενική. Διότι όσο μεγαλύτερο μέρος του ριζοσπαστισμού του θα ήταν έτοιμος να θυσιάσει ο σύριζα, τόσο θα μειώνονταν οι πιθανότητες να καταφέρει μια κοινωνική αλλαγή που να προσφέρει διέξοδο στο κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που τον υποστηρίζει και υποφέρει. Και τόσο περισσότερο η βρώμα του παλιού συστήματος θα μόλυνε ένα κυβερνητικό σχήμα που θα είχε το πασόκ σε ρόλο ενός παλιού μπάτλερ που γνωρίζει τα κόλπα του παλατιού πολύ καλύτερα από τον νεαρό φέρελπι καινούργιο κάτοικο.

Ο συνασπισμός, η μεγαλύτερη συνιστώσα του σύριζα, δεν είναι εντελώς έξω από το παλιό σύστημα. Κάτι που ισχύει και για όλα τα κόμματα της βουλής μέχρι ενός βαθμού. Μέχρι πέρσι η κυβερνώσα δημάρ ΠΦΚ ήταν μέλος του και η διάσπαση, παρότι δείχνει σαφώς πως ο τωρινός συνασπισμός δεν ήθελε σχέσεις με το παλιό σύστημα, δείχνει επίσης πως δεν ήταν μόνο το αντισυστημικό κορμοράνο, που ήθελαν οι οπαδοί του παναθηναϊκού να βάλουν στον κώλο του αλαβάνο.

…παραμύθι ν’ αρχινήσει

Αυτή η αδυναμία του σύριζα ανεξαρτήτως πρωτιάς, ήταν το αποτέλεσμα αυτής της αποκρυστάλλωσης κι όχι φυσικά μιας κάποιας κατάρας που δεν επιτρέπει στην όποια αριστερά να κυβερνήσει. Θα προσπαθήσω να δείξω πως το ποσοστό που πήρε ο σύριζας σε αυτές τις εκλογές, ήταν λίγο πολύ η οροφή της επιρροής που θα μπορούσε να έχει αυτή τη στιγμή. Και πως αντίθετα, το αντίπαλο στρατοπέδο έχει μια σχετική χαλαρότητα στην πλειοψηφία που θα συγκροτήσει.

Με λίγα λόγια ο θεός του σύριζας ήταν πολύ καλός μαζί του (άλλωστε μια φωτογραφία του φ.κρανιδιώτη με 200λέξεις από το καταστάλαγμα της σκέψης του, είναι αρκετά για να καταλάβουμε την θεία εύνοια), αλλά ακόμα και οι θεοί δεν μπορούν να κάνουν πολλά απέναντι στη βούληση μιας κοινωνίας. Και πως τα επικοινωνιακά λάθη του και η αμυντική επικοινωνιακή “δεξιά στροφή” των τελευταίων 10 ημερών ήταν μια μάλλον σχετικά αδιάφορη ποσότητα.

Το παρακάτω εξελάκι ήταν ένα ορνιθοσκάλισμα που ξεκίνησα από την 11η μάη αλλά ολοκλήρωσε με τα φρέσκα στοιχεία και το έκανε να διαβάζεται ο Eaglos. Κι ακόμα αναρωτιέμαι για ποιο λόγο διάολε η singular δεν μας δίνει τα στοιχεία σε μορφή που δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε (εκτός αν τα δίνει κι είμαι μαλάκας που δεν το βρήκα). Κατά τη δημιουργία αυτού του εξελακίου δεν έγιναν πειράματα πάνω σε ζώα και δεν ζημιώθηκε ο ελεύθερος χρόνος του eaglos καθώς τηρούμε αυστηρή εθελοντική πολιτική χρήσης εταιρικού χρόνου.

Η αποχή

Τι προσφέρει αυτό το εξελάκι. Για αρχή προσφέρει έναν υπολογισμό της αποχής. Επειδή θεωρώ πως είναι αδύνατο μια χώρα 11εκ κατοίκων να διαθέτει 10εκ ψηφοφόρους, προσπάθησα να πάρω τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας για να βγάλω ένα συμπέρασμα. Δυστυχώς τα στοιχεία του 2011 τα μαγειρεύουν ακόμα οπότε έμεινα με αυτά του 2001, που δεν είναι πολύ διαφορετικά ως σύνολα τουλάχιστον. Στην ελλάδα του 2001 ζούσαν 10εκ γαμιάδες και κάτι λιγότερο από 1εκ αραπάδες. Από αυτούς οι γαμιάδες κάτω των 18ετών που δεν ψηφίζουν είναι γύρω 2εκ, άρα οι πραγματικοί γαμιάδες ψηφοφόροι είναι γύρω στα 8εκ.

Με αυτό το στοιχείο λοιπόν η “πραγματική” αποχή το 2009 ήταν γύρω 11,7% (επίσημη 29%) τον μάη του 2012 γύρω στο 19% (επίσημη 35%) και τον ιούνη γύρω στο 22% (επίσημη 37,5%), ποσοστά όχι ιδιαίτερα μεγάλα. Σε πάρα πολλές χώρες της ευρώπης οι πολίτες είναι πιο “αδιάφοροι” για τις εκλογές απότι στην ελλάδα. Παρότι υπάρχει μια αρκετά μεγάλη αύξηση της αποχής σε σχέση με το 2009, αυτή η αποχή παραμένει σε λογικά επίπεδα. Αυτό για να έχουμε ένα μέτρο της αποχής και να μην μιλάμε με τα αισθησιακά νούμερα του 40% που εμφανίζουν τα επίσημα στοιχεία.

Επιπλέον αυτή η αποχή δεν είναι κατανεμημένη ομοιόμορφα. Στα αστικά κέντρα των σοβιέτ του σύριζα, η αύξηση της επίσημης αποχής είναι σχεδόν μηδενική και κινείται στα επίπεδα της μίας με τρεις ποσοστιαίες μονάδες σε κάθε αναμέτρηση. Αντίθετα πολύ μεγάλη αύξηση της αποχής παρατηρείται σε επαρχιακούς νομούς με μια ιδιαίτερη έφεση σε αυτούς που το πασόκ είχε πολύ μεγάλη πτώση τον μάη. Στη λάρισα, την άρτα και τα γιάννενα η επιπλέον αποχή των εκλογών του μάη ήταν ένα βαρβάτο ποσοστό 7 επιπλέον μονάδων, ενώ στην πράσινη κρήτη η αποχή εκτινάσεται από 7 μονάδες (ρέθυμνο) σε 9 και 10 (λασίθι, ηράκλειο). Στην πράσινη ηλία η αποχή τον μάη χτυπάει τιλτ στις 10μονάδες. Αντίθετα η αύξηση της αποχής τον ιούνη (σε σχέση με τον μάη) είναι πιο ομοιόμορφα κατανεμημένη μεταξύ 2-3 μονάδων σε όλη την ελλάδα.

Πολλοί έχουν αναφέρει την ανυπαρξία των κομματικών μηχανισμών που άλλες εποχές έκαναν πάρτι χρεώνοντας τον οσε και την ολυμπιακη και πως αυτή η ανυπαρξία, δυσκόλεψε τη μετακίνηση των ψηφοφόρων, ειδικά όσων αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Αλλά επειδή εγώ είμαι κακός άνθρωπος και δεν μου αρέσει να βρίσκω φθηνές δακρύβρεχτες δικαιολογίες, έχω μια ελαφρά διαφορετική ερμηνεία.

Η ανυπαρξία των κομματικών μηχανισμών πράγματι δυσκόλεψε την ψήφο των ετεροδημοτών, όμως οι εκλογές αυτές ήταν γνωστό πως θα πραγματοποιούνταν από τον φλεβάρη τουλάχιστον, κάτι που σημαίνει πως υπήρχε αρκετός χρόνος έτσι ώστε οι ετεροδημότες να φροντίσουν να ψηφίσουν στον τόπο που διαμένουν αν ενδιαφέρονταν γι’ αυτές κι ένιωθαν πως δεν θα είχαν τα χρήματα για να μετακινηθούν.

Άρα μου φαίνεται πιο σωστό να πούμε πως στους επαρχιακούς νομούς οι ψηφοφόροι δεν ένιωθαν πως διέθεταν επαρκή κίνητρα για να κινητοποιηθούν και να ψηφίσουν. Κάτι αρκετά περίεργο αν σκεφτούμε πως τόσο στην αριστερά, όσο και στη δεξιά οι εκλογές του μάη και του ιούνη σηματοδοτούνταν ως πολύ σημαντικά πολιτικά γεγονότα.

Μάλιστα σε διάφορα μέρη της ελλάδας, στις εκλογές του ιούνη σε σχέση με τον μάη, φάνηκε να κινητοποιήθηκαν ελαφρά περισσότεροι ψηφοφόροι της δεξιάς πολυκατοικίας παρά της “αριστερής”, που μάλλον συνολικά μειώθηκαν. Αυτό ισχύει και για μεγάλο κομμάτι των επαρχιακών νομών αλλά και για την Α αθήνας (και στο σύνολο των 5 περιφεριών της αττικής). Εξαίρεση αποτελούν οι νομοί της κρήτης

Τα μπλόκ

Σε αυτές τις εκλογές κυρίαρχο ρόλο έπαιξε το περιβόητο μνημόνιο, μια λέξη έννοια σχεδόν τοτέμ στην πολιτική στρατηγική όλων των κομμάτων. Η νδ το πασόκ, το λάος, η δημάρ και οι φιλελεύθεροι πρότειναν πρακτικά τη συνέχιση των πολιτικών του μνημονίου, ενώ το κκε, ο συριζα, η ανταρσύα και οι καμμένοι αε ζήτησαν την κατάργησή του. Αλλά στην ουσία αυτός ο διαχωρισμός μνημονιακών/αντιμνημονιακών, ήταν κάτι που περισσότερο έμπλεκε τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς της αριστεράς/δεξιάς που είναι ακόμα οι κυρίαρχοι τρόποι όπου οι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν το συνειδητοποιούν.

Το μνημόνιο αποτελεί τον ορισμό της δεξιάς νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Αντίθετα η άρνησή του δεν εκφράζει απαραίτητα μια “αριστερή” πολιτική πρόταση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κόμμα του καμμένου ΑΕ, όπου πρακτικά προτείνεται η κατάργηση του μνημονίου, αλλά ταυτόχρονα οι πολιτικές που προτείνει συνεχίζουν να είναι φιλελεύθερες και δεξιές, στο μήκος κύματος του νδουλικου ζαππείου

πρακτικά λοιπόν χώρισα τα κόμματα σε δύο μπλοκ. Στο δεξιό έβαλα τη νδ, το λαος, τους ΑΕ, και τους φιλελεύθερους, και τα χρυσά αυγά, ενώ στο αριστερό τον συριζα, το κκε, το πασοκ, τη δημαρ, την ανταρσύα, τους οικολόγους και την κοινωνική συμφωνία. Επίσης στα σύνολα πρόσθεσα και τις εκλογές του 2007 τις οποίες θεωρώ κομβικές για την αποκρυστάλλωση της ελληνικής κοινωνίας, διότι εκφράζουν τα όρια ενός σαφούς δεξιού αμοραλιστικού κοινωνικού ρεύματος. Αυτοί που ψήφισαν τη δεξιά πολυκατοικία το 2007 το έκαναν χωρίς καμία μα καμία αυταπάτη και χωρίς κανένα άγχος για μια “πολιτισμένη” κοινωνία. Αυτό για εμένα είναι η οροφή του ρεύματος, η αλλιώς 3.266.000 ψήφοι. Προχθές, η δεξιά πολυκατοικία έπιασε 2.910.000 ψήφους που δεδομένης της αύξησης της αποχής από το 2007 (τον ιουνη ψήφισαν περίπου 800.000 λιγότεροι άνθρωποι σε σχέση με το 2007) σημαίνει πως λίγο πολύ το αμοραλιστικό μπλόκ εκφράστηκε συσπειρωμένο, αν δεν είχε αύξηση. Λόγω της αποχής έχασε μόλις γύρω στις 350.000 ψήφους, την ίδια στιγμή που η “αριστερή” πολυκατοικία έχασε σχεδόν 600.000 ψήφους.

Στην “αριστερή” πολυκατοικία τώρα, τα σύνολα είναι λίγο πιο απατηλά, καθώς το σύνολο των 3,5 με 4εκ ψηφοφόρων δεν είναι τόσο αριστερό όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Διότι τα αποτελέσματα μπλέκονται από το πασοκ, ένα “σοσιαλιστικό” κόμμα το οποίο διατήρησε μια αριστερίζουσα κοινωνικά υπεύθυνη φιλολογία, την ίδια στιγμή που πολιτικά και οικονομικά συγκροτούνταν όλο και πιο σαφώς στο δεξίο σκληρό νεοφιλελεύθερο μπλόκ.

Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τον ίδιο τον ΓρΑΠ, ο οποίος στα 2 χρόνια που κυβέρνησε ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να τονίζει το αριστερό κοινωνικά ευαίσθητο πρόσωπό του, την ίδια στιγμή που εφάρμοζε τα μνημόνια. Κανονικά στις εκλογές του 2012 θα έπρεπε να προσθέσουμε τα ποσοστά του πασόκ στη δεξιά πολυκατοικία καθώς το μήνυμά του ήταν σκληρά νεοφιλελεύθερο σε αντίθεση με το μήνυμα του 2009. Δεν το έκανα στον αρχικό υπολογισμό, διότι δεν θεωρώ πως όλοι οι ψηφοφόροι του πασόκ ανήκουν σε αυτό το σκληρό δεξί αμοραλιστικό κοινωνικό μέτωπο στο οποίο ανήκει η δεξιά πολυκατοικία. Αν κάτι είναι εμφανές πάντως είναι η επιβεβαίωση πως η άνοδος της αποχής οφείλεται κυρίως σε ψηφοφόρους του πασόκ που με κάποιο τρόπο δεν ήθελαν να εκφραστούν σε αυτές τις εκλογές με κανένα πολιτικό σχηματισμό.

Στην ουσία στην αριστερή πολυκατοικία υπάρχει ένα ικανό κομμάτι ψηφοφόρων που ικανοποιείται ή ανέχεται τα μνημόνια (δηλαδή τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές), αλλά είναι αρκετά πολιτισμένο για να μην θέλει και αίμα στους δρόμους. Αυτό το κομμάτι χωρίζεται μεταξύ πασόκ και δημαρ και περιλαμβάνει μέσα και διάφορους ευπρεπείς φιλελεύθερους που παραδόξως για τη συνήθη έκφραση του είδους τους, στα ζόρικα αποφάσισαν πως ο διαφωτισμός έχει μια κάποια ιστορική σημασία για τον κόσμο μας.

Αν λοιπόν μπορούμε να δούμε κάτι, αυτό είναι πως πρακτικά οι εκλογές του ιούνη δεν ήταν τόσο διαφορετικές από του μάη. Μόνο που στις πρώτες οι επιλογές πολώθηκαν στους δύο μονομάχους (νδ και σύριζα), που μάζεψαν τις ψήφους από τις υπόλοιπες εκφάνσεις των μπλοκ τους.

Η κυβερνησιμότητα (και άλλες αστείες λέξεις)

Το τρίο μπελκάντο που θα μας κυβερνήσει τις επόμενες ημέρες, θα μπορούσε να μας κυβερνήσει και στις εκλογές του μάη, αλλά η σημερινή νομιμοποιησή του, είναι σαφέστατα μεγαλύτερη από αυτή του μαγιού. Διότι το μάη, την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία θα την όφειλε στο 20% των κομμάτων που δεν μπήκαν στη βουλή, ενώ με τις εκλογές του ιούνη δεν υπάρχουν τέτοιες αυταπάτες. Στην ουσία οι εκλογές του ιούνη, αύξησαν το ποσοστό συνενοχής της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί, κάτι εξίσου σημαντικό με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Οι κυβερνητικοί εταίροι είναι 3:

Η νδ η οποία ξεδίπλωσε το πιο σκληρό φασίζον εμφυλιακό πρόσωπό της. Μια τακτική εντελώς αντίθετη από την ρουσοπουλική τακτική του μεσαίου χώρου. Δεν είναι τυχαία και η φυσιογνωμική απόσταση μεταξύ ρουσόπουλου και φαύλου κρεμμυδιώτη. Για όποιον ψήφισε νδ δεν υπάρχουν αυταπάτες. Θα γαμάνε, θα δέρνουν και θα διώχνουν με τις κλωτσιές, μαυριδερά παιδάκια από τους παιδικούς σταθμούς. Αν είσαι φιλελεύθερος με ευαισθησίες και συμμετοχή σε μκο που βοηθάει παιδάκια στην αφρική και ψήφισες νδ, ήξερες πολύ καλά τι ψήφιζες. Ψήφισες μια κυβέρνηση βαρβαρότητας που με το μακρύ χέρι των χρυσών αυγών και των επιρροών τους στην αστυνομία, θα χύνει αίμα στους δρόμους προκειμένου να μένουν τα μάτια μακριά από τη μπάλα των ίδιων γνωστών αποτυχημένων πολιτικών και της φαυλοκρατίας που ξέρουμε εδώ και τόσα χρόνια.

Εδώ αξίζει ειδικής μνείας αυτό το αριστεροδεξιό άλλοθι περί της τρομοκρατίας. Πως ο κόσμος συσπειρώθηκε στη νδ, διότι υπήρξε τεράστιο κύμα τρομοκρατίας από τα μμε και τις επιχειρήσεις, είτε για το ευρώ είτε για τις δουλειές όσων έχουν ακόμα τέτοιες. Το άλλοθι αυτό εκφέρεται ή για να δείξει για ποιο λόγο έχασε ο σύριζα την πρώτη θέση (αλλά και να κέρδιζε δεν θα κέρδιζε τίποτα όπως μόλις δείξαμε) ή για να δικαιολογήσει διάφορους ψηφοφόρους που ψήφισαν νδ ενώ “κανονικά” δεν συμπαθούν τον σαμαρά, ούτε τους νεκρούς πακιστανούς με τα ανοιγμένα κεφάλια έξω από το άττικα.

Δεν αμφιβάλω πως υπήρξε κύμα τρομοκρατίας και μέσω των μμε και μέσω των επιχειρήσεων. Είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Αυτό όμως δεν αλλάζει καθόλου την ανάλυσή μου που λέει πως υπάρχει ένα μπλοκ ψηφοφόρων που για να μη φορολογηθούν τα δύο νοίκια που παίρνουν, ή για να μη χάσουν τη δική τους δουλειά τώρα (αλλά σε 6μήνες), είναι διατεθειμένοι να δουν να τρέχει αίμα στους δρόμους. Φτάνει να μην είναι το δικό τους.

Όποιος είχε τρομοκρατηθεί επαρκώς, αλλά δεν πήγαινε η καρδιά του να ψηφίσει τον σαμαρά και την καμαρίλα του, θα μπορούσε να ψηφίσει την δημαρ ΠΦΚ που έπινε νερό στο όνομα του ευρώ και του μνημονίου ή (αν ήθελαν να είναι πιο σκληροί) το πασόκ που θέλει να πλύνει τις πουτάνες και να βάλει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τους μαυριδερούς. Και οι δύο λύσεις πρόσφεραν διεξόδους μνημονιακές χωρίς το έξτρα αίμα και τη βαρβαρότητα που πρόσφερε ο σαμαράς.

Άρα ο τέκι για μια ακόμα φορά λέει, δεν υπάρχουν αθώοι και το αίμα αυτών των ανθρώπων ελλήνων και ξένων ανήκει στους αγαπητούς ψηφοφόρους της νδ, όσο γλυκούς ήχους κι αν βγάζουν όταν βλέπουν ανυπεράσπιστα κουταβάκια στο δρόμο. Δεν έχει σημασία αν αμάρτησαν για το παιδί τους, το τεριέ τους ή το dolce gabanna τους, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως δεν θα έχουν ιδιαίτερους εφιάλτες γιαυτή την επιλογή

Κάτι που μας φέρνει στον δεύτερο κυβερνητικό εταίρο, το πασόκ το οποίο αποτελείται κυρίως από σκληρούς μνημονιακούς (αλλά όχι και χίτες βρε παιδιά, μόνο λίγο φασίστες) και διάφορους ξεχασμένους που ελπίζουν στην ανάσταση του ΑΓΠ. Δεν ξέρουμε τι ποσοστό αποτελεί η κάθε ομάδα, φαντάζομαι όμως πως όσο περνάει ο καιρός η φυγόκεντρος θα καθαρίσει τα πράγματα, αφήνοντας μόνο τους φιλελεύθερους και καταδικάζοντας το πασόκ στο να προσποιείται την αριστερά της δεξιάς πολυκατοικίας, έναν χώρο που θα μπορούσε κάλλιστα να μαζεύει ψηφοφόρους της νδ του 2004. Ανθρώπους που εκφράζονταν από τον ρουσόπουλο, τον βουλγαράκη και γενικά την πιο φιλελεύθερη χαλαρή κεντροδεξιά που βγάζει σπυράκια με τον χίτη σαμαρά.

Και τέλος η δημαρ ΠΦΚ, ένα κόμμα το οποίο βρίσκεται κολλητά στο πασοκ και προσπαθεί να συγκροτήσει ένα μπλοκ κοινωνικής μνημονιακής ευαισθησίας (αλλά να πάρουμε και κανένα υπουργείο βρε αδερφέ). Ως κόμμα μπαλαντέρ μπορεί να λειτουργήσει και ως φρένο για τους κουκουλοφόρους του σύριζα και ως φρένο για τους χίτες του σαμαρά. Σε γενικές γραμμές αποτελείται από άτομα με αριστερές ευαισθησίες που όμως δεν αντέχουν στην ιδέα να χάσουν το κοινωνικό και οικονομικό στάτους που απέκτησαν τις 2 προηγούμενες δεκαετίες. Είναι θα λέγαμε τα γηρασμένα φοβισμένα παιδιά της μεταπολίτευσης που στην ουσία απέκτησαν δεξιές τσέπες και συντηρητική συνείδηση χωρίς να αντέχουν να το παραδεχθούν στον εαυτό τους.

Στην ουσία η δημαρ ΠΦΚ θα λειτουργήσει ως αριστερή εσωκομματική αντιπολίτευση, θα προσπαθήσει να σώσει κανέναν παππού από βέβαιο θάνατο, να στείλει στο δικαστήριο κανέναν χρυσαυγίτη που το παράκανε και δολοφόνησε 3 αφγανές αντί να μαχαιρώσει έναν στο τσακίρ κέφι (αλλά όχι απειλητικά για τη ζωή του, να μια στο μπούτι του έριξε) και διάφορα παρόμοιες παρεμβάσεις διακοσμητικού τύπου που στόχο θα έχουν περισσότερο την προσωπική ψυχανάλυση των μελών της δημάρ ΠΦΚ, που δεν θα αντέχουν να ευημερούν σ’ έναν τόσο βάρβαρο κόσμο.

Η πλάκα είναι πως η κοσμοαντίληψή τους, ενώ ακούγεται εντελώς βδελυρή στις ελληνικές πολιτικές συνθήκες, είναι στην ουσία η “σοσιαλιστική” κοινωνική συμφωνία της γερμανίας κυρίως και της γαλλίας δευτερευόντος. Ναι θα έχουμε ανισότητες, ναι θα έχουμε σκληρό καπιταλισμό, αλλά διάολε δεν αντέχουμε να πεινάνε οι άνθρωποι στο δρόμο. Η δημαρ ΠΦΚ θα ήθελε πολύ να ζει στη γερμανία ή τη γαλλία, να πίνει τα κρασάκια της και να καπνίζει τα πούρα της συζητώντας για τον πολιτισμό και τα δικαιώματα των γυναικών στη νότια αλγερία.

Κατά τάλλα το κυβερνητικό μπλόκ είναι σαφέστατα πιο δυνατό από αυτό της κυβέρνησης παπαδήμου, καθώς όχι μόνο διαθέτουν νωπή λαϊκή εντολή και νομιμοποίηση, αλλά και η κοινοβουλευτική τους ομάδα (πέρα από μερικούς “αθώους” της δημαρ ΠΦΚ) είναι καθαρή από αυταπάτες και “ευαισθησίες” από αυτές που έκαναν το πασοκ να χάνει 2-3βουλευτές σε κάθε κρίσιμη ψηφοφορία.

οι ηττημένοι

δεν νομίζω πως υπάρχει πιο ξεκάθαρος ηττημένος από το κκε σε αυτές τις εκλογές. Μιλάμε άλλωστε για το κόμμα που είχε συνηθίσει να διαθέτει τα πιο μπετοναρισμένα εκλογικά ποσοστά της τελευταίας δεκαετίας, το σιγουράκι των δημοσκόπων. Θαυμάστε χρονοσειρά 2004: 437.000ψηφοφόροι, 2007: 584.000, 2009: 517.000, 2012μάη: 536.000 . Για να φτάσει στο εκπληκτικό προχθεσινό 277.000 ψηφοφόροι, κάτι που θέτει νέα όρια στην έννοια της ήττας. Είναι προφανές πως οι μισοί σχεδόν ψηφοφόροι του κκε, έκριναν πως το δίλλημα νδ ή σύριζα δεν είναι τόσο κενό περιεχομένου όπως τους προέτρεπε και τους γκεσέμιαζε τόσο ξεκάθαρα και επιθετικά η ηγεσία του κόμματος. Ο λόγος του κκε ήταν ξεκάθαρα αντισυριζικός παρά αντιμνημονιακός και παρόλαυτά, οι μισοί ψηφοφόροι του κόμματος αποφάσισαν πως άξιζε τον κόπο να μολυνθούν ψηφίζοντας σύριζα από το να βγάλει κυβέρνηση η νδ με τη χρυσή αυγή ως παραστάτη. Για εμένα αυτό είναι κάτι πολύ εντυπωσιακό.

Οι οικολόγοι όπως και η ανταρσύα δεν είναι στην ουσία τους ηττημένοι, καθώς έπεσαν θύματα της πόλωσης. Ο αντρσύα έκανε τη βλακεία να κατέβει στις εκλογές ξέροντας πως θα εκμηδενιζόταν (20 έναντι 75 χιλιάδων ψήφων τον μάη). Άλλωστε η πραγματική του ήττα συντελέσθηκε τον μάη, όταν δεν κατάφερε να συγκεντρώσει μεγαλύτερο ποσοστό από τις δημοτικές εκλογές, την ίδια στιγμή που η ψήφος της 6ης μάη ήταν πάρα πολύ χαλαρή από άποψη δικομματικής πόλωσης.

Στους ηττημένους ανήκει και η καμμένος ΑΕ (ανεξάρτητοι έλληνες) αν και είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως έχασε μόλις 3 μονάδες (7,5% από 10,5% τον μάη), παρά την πόλωση και τις κωλοτούμπες της προεδρίας της δημοκρατίας με τα non-paper. Κάτι που δείχνει περισσότερο την αδυναμία της νδ να κρατήσει τους οικονομικά πιο επισφαλείς ψηφοφόρους της, παρά την ίδια τη δυναμική της καμμένος ΑΕ.

Και τέλος η πριγκίπισσα του παραμυθιού, δηλαδή ο σύριζα. Είναι δύσκολο να χαρακτηρίσεις ως ηττημένο ένα κόμμα που απο το 4,5% πήγε στο 17% με το σπαθί του και συσπείρωσε τους φόβους και τις ελπίδες του 27% πριν λίγες μέρες. Στην ουσία ο σύριζα ρούφηξε την ψήφο από όλη την αριστερή πολυκατοικία και προσωπικά δεν μπορώ να βρω από που θα ρουφούσε επιπλέον ψήφους αυτή τη στιγμή, προκειμένου να συγκροτήσει μια κοινωνική πλειοψηφία χωρίς να απολέσει τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα , που τον διαχωρίζει από τους κυβερνήσιμους. Στην ουσία ο θεός συνεχίζει να αγαπάει τον σύριζα, ανεξάρτητα με το εάν δεν λυπάται καθόλου εμάς τους υπόλοιπους. Διότι θα του δώσει τον χρόνο να συγκροτηθεί με μεγαλύτερη σαφήνεια, να δώσει το πολιτικό του στίγμα και να μαζέψει τη δεδομένη και σίγουρη φθορά, βαρβαρότητα και μιζέρια που θα φέρει η επόμενη κυβέρνηση.

Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα κακά νέα για τον σύριζας είναι πως πια δεν θα έχει καμία, μα καμία δικαιολογία. Ο τρόπος που θα συγκροτηθεί και θα δράσει θα καθορίσει την ηθική και τον χαρακτήρα του. Μια κυβέρνηση σύριζα στις 18 ιούνη θα είχε πολλά ελαφρυντικά, αλλά ο πολιτικός σχηματισμός που θα προκύψει μετά από αυτή δεν θα έχει κανένα. Και ο σύριζα δεν ήταν κανένα καταπληκτικό μοντέλο κόμματος to begin with που θα έλεγαν και οι αμερικάνοι. Η επιτυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση τον έφερε στον αφρό, αλλά η επικοινωνιακή διαχείριση θα πρέπει να είναι ένα ελάχιστο κομμάτι του νέου σχηματισμού. Αλλά αυτά θα τα λέμε εν καιρώ.

Το λάος? ποιο λάος βρε παιδιά?

Ειδική μνεία, χρυσά αυγά ημέρας

Η χρυσή αυγή είναι ένα ναζιστικό κόμμα που εκφράζει ένα σαφές και υπαρκτό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Η επιβεβαίωση του ποσοστού της στις εκλογές του ιούνη, δείχνει εμφανώς πως δεν πρόκειται για κάποιο “λάθος”, ή για ψήφο οργής. Αποτελεί το πιο αποκτηνωμένο κομμάτι της δεξιάς πολυκατοικίας, την υπόγα όπου φυλάνε τα κακοφορμισμένα απολειφάδια των ανάρμοστων ενδο-οικογενειακών σχέσεων του φιλελευθερισμού με την προνεωτερική αντίδραση. Στην ουσία του ο ναζισμός έχει αποτινάξει από πάνω του, τόσο το φρένο που αποτελεί η παραδοσιακή ηθική της εκκλησίας, όσο και η νεωτερική ηθική των φιλελεύθερων ιδεωδών της γαλλικής επανάστασης. Γιαυτό και οι σχέσεις τους με την υπόλοιπη οικογενειακή πολυκατοικία είναι σχέσεις αγάπης-μίσους. Η δεξιά πολυκατοικία δεν αναγνωρίζει το παιδί της παρά το γεγονός πως αποτελεί μια πιο ακραία έκφανση του αμοραλισμού που διακρίνει την ίδια.

Η διαφορά του ναζισμού με τα υπόλοιπα φασιστικά παρακλάδια έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός πως ο ναζισμός αποτέλεσε ένα ριζοσπαστικό φασιστικό κοινωνικό κίνημα από τα κάτω την ίδια στιγμή που ο φασισμός στις υπόλοιπες χώρες προήλθε κυρίως από τα πάνω. Υπό αυτή την έννοια τα χρυσά αυγά είναι σαφώς περισσότερο ναζιστικό παρά φασιστικό κόμμα. Πρόκειται για έναν μεγάλο νικητή των εκλογών τώρα που το πιο ευπρεπές λάος του καρατζαφύρερ μετείχε στην κυβέρνηση του μνημονίου. Κι έτσι τα χρυσά αυγά κληρονόμησαν τους μικροαστούς και τους εξαθλιωμένους που δεν χωράνε στη δεξιά πολυκατοικία και στρέφουν την οργή τους απέναντι στον “ξένο”. Για τους πρώτους δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, αλλά για τους δεύτερους η αριστερά έχει μια σχετική ευθύνη, λόγω της παραδοσιακά αμήχανης στάσης της απέναντι στους ανέργους (μην αρχίσετε να βαράτε πλιζ θα το εξηγήσω με λεπτομέρειες στο 8ο σκέλος της τεχνικής που θα δημοσιεύσω σύντομα).

Τα χρυσά αυγά είναι μικρό πρόβλημα όσο λειτουργούν απέναντι σε μια κυβέρνηση αριστεράς. Διότι η κυβέρνηση μπορεί να επιβάλει τη νομιμότητα. Αν στον εμφύλιο, οι άνθρωποι που απελευθέρωσαν την ελλάδα έφτασαν να αποκαλούνται συμμορίτες, δηλαδή ποινικοί, σκεφτείτε πόσο εύκολη είναι η δουλειά όταν μιλάμε για τα αποβράσματα της χρυσής αυγής που σταθερά παραβιάζουν τον μισό ποινικό κώδικα. Ένας ελαφρύς συνδυασμός καταστολής, νομιμότητας και κινήτρων για τους άνεργους, θα έβαζε στη θέση τους αυτόματα, τόσο τους “άγριους” μικροαστούς (που θα είχαν πολλά να χάσουν αν παρέμεναν “άγριοι” ακόμα και στο επίπεδο της αποζημείωσης για ηθική αυτουργία) και θα στερούσε τους εξαθλιωμένους από τις πηγές της στρατολόγησης τους. Αλλά δυστυχώς δεν διαθέτουμε μια τέτοια κυβέρνηση, αλλά αντιθέτως διαθέτουμε μια κυβέρνηση που έχει υποσχεθεί αγριότητα απέναντι στον άλλο, προκειμένου να στρέψει την οργή που η ανικανότητά της παράγει προς μια άσχετη κατεύθυνση.

Και ζήσαν αυτοί καλά… (και άλλα παραμύθια)

O χαρακτήρας αυτού του μπλογκ θα αλλάξει από σήμερα. Θεωρώ πια πως είναι αδιάφορο να συζητάμε για τις οικονομικές και πολιτικές μπαρούφες της κυβέρνησης. Πού και πού θα γράφω για τις γενικές εξελίξεις στο διεθνές πεδίο, αλλά μόνο όταν αυτές είναι αρκετά δραματικές και χρήζουν εξηγήσεων που δεν είναι εύκολα ερμηνεύσιμες. Και θα αφιερώσω την υπόλοιπη προσπάθειά μου στον τίτλο του κειμένου. Στο να βοηθήσω δηλαδή, όλες όσες νιώθουν πως από εχθές θα έπρεπε να είναι στις βάρκες, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Θα συνεχίσω τον μαγικό κόσμο της τεχνικής και θα προσπαθήσω να φτιάξω έναν οδηγό επιβίωσης. Τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

Ακόμα στο μυαλό μου δεν είναι πολύ ξεκάθαρος ο δρόμος που θα πάρει. Αυτό που μου είναι ξεκάθαρο είναι ότι το techiechan ξεκίνησε ως μια υποχρέωση κι όχι για να δείξει πόσο γαμάτος είναι ο καραγκιόζης που το γράφει, κι αυτή η μεταφυσική υποχρέωση είναι το κύριο κίνητρο πίσω από τον χρόνο και τον κόπο που κοστίζει (καλά μη βαράτε, και τα ουρί της επανάστασης είναι μια επιπλέον ευχάριστη γλυκιά παραφυάδα)

το γνωστό παρακαλώ για τα σχόλια, να είστε περιεκτικοί , να μην είστε triggerhappy με 15reply, να μη βαζετε τραγουδακια, να μένετε στο θέμα και να μην τρολάρετε αφού θα γίνει της μουρής έτσι κι αλλιώς. σκατόπαιδα εγερθητου που σας χρειάζεται

πηγή: Techie Chan