Καπιταλιστικό ανάγνωσμα

του Ιουλιανού
Ο Μαρξ είχε προβλέψει πως ο καπιταλισμός για να στηθεί στα πόδια του θα γίνει κατ’ ανάγκη μονοπωλιακός. Και πράγματι, οι κεφαλαιούχοι συνενώνονται, συνταυτίζονται και συνεννοούνται με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν τα τραστ. Τα τραστ με την σειρά τους θεωρούν το κράτος εχθρικό γι αυτό και επιμένουν και πιστεύουν -με πρωτοπόρο αυτού του οικονομικού σχεδιασμού τον Friedrich von Hayek- στην εξίσωση:

«λιγότερο κράτος» + «ελευθερία της αγοράς» = «ελευθερία του ατόμου»

Παρόλο που το κράτος είναι παρά πολύ χρήσιμο όταν πρέπει να τους επιδοτήσει ή να τους χρηματοδοτήσει με δημόσια κεφάλαια, μα κυρίως όταν πρέπει να τους προστατεύσει από απεργούς ή από αναρχοκομμουνιστές που επιβουλεύονται τις «ελευθερίες τους». Η Χιλή του δικού τους δικτάτορα ήταν το πεδίο μελέτης αυτής της εξίσωσης.

Βέβαια είναι αλήθεια πως αντικειμενικοί στόχοι πολιτικής, όπως η αναχαίτιση του κομμουνισμού που έφτασε στο κατώφλι της Δύσης και η μετατόπιση προς τα αριστερά της αντίστασης στα χρόνια του πολέμου, επέβαλαν στον μεταπολεμικό καπιταλισμό μερικούς οικονομικούς σχεδιασμούς που προπολεμικά θα τους απέρριπταν ως «κομμουνιστικούς». Όπως πλήρης απασχόληση με οκτάωρο, υγειονομικό σύστημα, ελεύθερα οργανωμένα εργατικά σωματεία που θεσμοθετημένα θα διαπραγματεύονταν το ύψος των εργατικών αμοιβών, κρατικό έλεγχο τιμών, συστηματικό κυβερνητικό-κρατικό έλεγχο στην διεύθυνση της οικονομίας , παρεμβατισμό μέσω κρατικών εταιρειών στην αγορά που επιτρέπει δικαιότερη ανακατανομή του εισοδήματος, και διάφορα άλλα.
Αυτό το σύστημα ονομάστηκε «Μικτή οικονομία» και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη πολιτική άρα και ο οικονομικός προγραμματισμός που ακολούθησε, είχε εντυπωσιακές επιτυχίες μεταπολεμικά, κάνοντάς το, δημοφιλές στις δυτικές κοινωνίες.
Ο κρατικός παρεμβατισμός ήταν αποτέλεσμα της ιδεολογίας της συμφιλίωσης που οικοδομήθηκε, πρώτον, από μια κρίση της καπιταλιστικής φιλελεύθερης οικονομίας του μεσοπολέμου και δεύτερον, του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και που απέβλεπε στην άμβλυνση της αλληλοσυμπληρούμενης αντίφασης μεταξύ της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», της κρατικής γραφειοκρατικής υπαλληλοκρατίας, των συνδικάτων, των εργατών, των αγροτών και των μεσοστρωμάτων.

Τρία βασικά εργαλεία

Ωστόσο, από την δεκαετία του ‘60 είχε καταστεί σαφές πως ο παρεμβατισμός του κράτους μα και τα κρατικά σύνορα δεν αποτελούν σταθερά σημεία αναφοράς. Έτσι και αλλιώς ο καπιταλισμός απεχθάνεται τη σταθερότητα, οι παραπάνω είναι παράγοντες που περιπλέκουν τα πράγματα, διότι η «ελευθερία της αγοράς» δεν μπορεί να έχει μία συγκεκριμένη βάση και όρια, καθώς η αγορά είναι ικανή να αυτορυθμίζεται και να θέτει εκείνη ελεύθερα τα όρια των οικονομιών και ανάλογα να καθορίζει την πολιτική δράση ακόμα και πανίσχυρων κρατών.
Ταυτόχρονα η αυξανόμενη διεθνοποίηση της οικονομίας δημιούργησε καινούργια εργαλεία ανάπτυξης:

1. Τις διεθνικές εταιρίες όπως η Γιουνάιτεντ Φρουτ Κόμπανι η οποία αφενός καθόρισε τι σημαίνει σύγχρονη πολυεθνική εταιρεία και αφετέρου μέσω του δόγματος «λιγότερο κράτος» +«ελευθερία της αγοράς» = «ελευθερία του ατόμου» εξουσίαζε 14 κράτη έχοντας ως όπλο τα συνεχή πραξικοπήματα αλλά και διορισμένες «δημοκρατικά» κυβερνήσεις και συμπεριφερόταν στους λαούς ως υποτελείς της, σχεδιάζοντας τις ζωές των ανθρώπων με τρόπο ώστε να είναι ανταποδοτικοί ως προς τα συμφέροντα των μετόχων της.
2. Τη μετανάστευση φτηνών εργατικών χεριών από την περιφέρεια στα ισχυρά μητροπολιτικά κράτη. Δηλαδή την εισαγωγή φτηνών εργατικών χεριών έναντι των ακριβότερων ιθαγενών, ένα νέο είδος δουλεμπορίου με σκοπό την απαξίωση και την διάσπαση της εργατικής δύναμης με την αναπόφευκτη άνοδο του αμοραλισμού, του σωβινισμού, του φασιστικού ρατσισμού, του εγκλήματος. Δημιουργώντας σιγά-σιγά και σε βάθος χρόνου, ομάδες πειθήνιων, φοβισμένων εργατών στα όρια όχι μόνο της φτώχιας μα και της πείνας.
   Λόγου χάρη σήμερα στη Γερμανία:
   > Το ποσοστό όσων ολισθαίνουν στη φτώχεια από 15,2% του πληθυσμού τη διετία 2007 – 2008 άγγιξε το 15,5% τη διετία 2008 – 2009, ενώ το ποσοστό σημειώνει συνεχή άνοδο μετά τη δεκαετία του 1980. Το 2011, το 20% των Γερμανών βρίσκονταν κάτω από το όριο της φτώχειας. Φτωχός χαρακτηρίζεται στη Γερμανία όποιος έχει μηνιαίο εισόδημα μικρότερο του 60% του μέσου μισθού, το οποίο αντιστοιχεί στα 781 ευρώ. Εάν πρόκειται για οικογένεια με δύο παιδιά, το αντίστοιχο ποσό κυμαίνεται στα 1.750 ευρώ.
   > Το 57% των φτωχών τη δεκαετία του 1980, έζησε σε κατοικία με επιδοτούμενο από το κράτος ενοίκιο, ενώ σήμερα έχει εκτοξευτεί στο 65%.
   > Το 30% του εργατικού δυναμικού της χώρας, ζει με 929 ευρώ – δηλαδή με το μέσο μηνιαίο μισθό ή λιγότερο και δεν μπορεί να προμηθευτεί σε καθημερινή βάση ένα γεύμα. Εξάλλου, το 16% από αυτούς δεν μπορεί να θερμάνει κατάλληλα την κατοικία του.
   > Περίπου 7 εκατομμύρια εργαζόμενοι αμείβονται με περίπου 400 ευρώ, δηλαδή με σχεδόν τα μισά από όσο το επίσημο όριο της φτώχειας. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για απασχολούμενους σε θέσεις εργασίας «μίνι απασχόλησης» των οποίων οι κανόνες είναι σαφείς: Οι μηνιαίες αποδοχές απαγορεύεται αυστηρά να υπερβούν τα 400 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι αν π.χ. μια εργασία πληρώνεται 5 ευρώ την ώρα, ο εργαζόμενος επιτρέπεται να δουλέψει 80 ώρες το μήνα. (Στοιχεία από Ομοσπονδιακή Στατιστική υπηρεσία Destatis.)
3.  Η εμφάνιση και η ταχύτατη άνοδος των χρηματοδοτικών εξωεδαφικών παραδείσων. Ή αλλιώς offshore finance.
   Αυτού του τύπου οι εταιρείες δημιουργήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 και είναι χαρακτηριστικές, μια και περιγράφουν συγκεκριμένες πρακτικές του μεγάλου οράματος που είναι και μέγιστο αγαθό της καπιταλιστικής «ελευθερίας» . Την κατάκτηση του μέγιστου κέρδους.
   Αυτές οι εταιρίες λοιπόν εγγράφονται, με την βοήθεια τραπεζικών συμβούλων, ειδικών στα φορολογικά δικηγόρων -οι οποίοι παρουσιάζουν ολοκληρωμένα πακέτα επί παραγγελία- σε μητρώα κατά βάση μικροσκοπικών κρατών, διατηρώντας εκεί την έδρα τους όπου και τους παρέχουν γενναιόδωρα πλεονεκτήματα και ταυτόχρονα αποφεύγουν την όποια φορολογία ακόμα και την ελάχιστη που επιβάλλεται από τα δυτικά κράτη όπου έδρευαν.

Όπως μας ενημερώνει η εταιρία «offshore services team»: Η “εξωχώρια” ή “υπεράκτια” offshore εταιρεία αποτελεί νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Οι offshore εταιρείες είναι εταιρείες αγγλοσαξονικής προέλευσης που γεννήθηκαν στις βρετανικές αποικίες και αναπτύχθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με γρήγορους ρυθμούς. Η offshore εταιρεία ιδρύεται εκτός συνόρων, επιλέγεται ως έδρα της μια χώρα με ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς αλλά δραστηριοποιείται και χρηματοδοτείται από πηγές εκτός της χώρας ιδρύσεώς της (δηλαδή σε άλλη χώρα είναι η καταστατική έδρα της offshore εταιρείας και σε άλλη η πραγματική).
Το ελληνικό δίκαιο, για τους σκοπούς του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (Κ.Φ.Ε.), ορίζει ως offshore εταιρεία

«την εταιρεία που έχει την έδρα της σε αλλοδαπή χώρα και με βάση τη νομοθεσία της οποίας δραστηριοποιείται αποκλειστικά σε άλλες χώρες και απολαμβάνει ιδιαίτερα ευνοϊκής φορολογικής μεταχείρισης»

Σε σχέση με τα ανωτέρω, πρέπει να τονισθεί με έμφαση η σημαντική διαφορά που έχουν offshore εταιρείες σε κράτη-μέλη της ΕΕ με τις εταιρείες offshore σε κράτη εκτός ΕΕ που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «φορολογικοί παράδεισοι» (π.χ. Βρετανικοί Παρθένοι Νήσοι – British Virgin Islands, Ελβετία, Κόστα Ρίκα, Λιχτενστάιν, Μαυροβούνιο, Τα νησιά της Μάγχης και η νήσος του Μαν, το Γιβραλταρ, Κεϊμάν, Κουκ Λιβερία Μονακό, Παναμάς κ.λπ.). Συγκεκριμένα, το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που διαθέτουν οι offshore εταιρείες εντός των ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Κύπρος, Μάλτα, Λουξεμβούργο), με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα των Κυπριακών offshore εταιρειών (πλέον ονομάζονται «Κυπριακές ΕΠΕ») είναι προφανές. Οι εταιρείες αυτές, αφενός διακρίνονται για τη χαμηλή τους φορολόγηση (μαζί με αρκετά άλλα πλεονεκτήματα) και αφετέρου για το σταθερό πολιτικό, οικονομικό και νομοθετικό περιβάλλον βάσει του οποίου ιδρύονται και λειτουργούν. Επομένως, η επιλογή της σωστής δικαιοδοσίας (forum) αποτελεί παράγοντα υψίστης σημασίας για την εύρυθμη λειτουργία και τη μελλοντική δράση μιας υπεράκτιας εταιρείας offshore στο σύνολο της. Οι “εξωχώριες” εταιρείες offshore αποτελούν, σε πολλές περιπτώσεις, ένα καθ’ όλα νόμιμο, ιδιαίτερα ευέλικτο και επικερδές επιχειρηματικό εργαλείο.
Αξίζει να σημειωθεί πως στο καταστατικό της εταιρείας offshore δεν αναγράφονται οι πραγματικοί μέτοχοι αλλά ως μέτοχος εμφανίζεται το γραφείο που αναλαμβάνει την ίδρυση της εταιρείας, το οποίο στη συνέχεια με απλή παράδοση παραδίδει τις μετοχές στον πραγματικό δικαιούχο του οποίου δεν γνωρίζει ούτε καν το όνομά του.
Επίσης το τραπεζικό απόρρητο προστατεύει από ελέγχους.
Δεν υπάρχουν συναλλαγματικοί περιορισμοί.
Ο τόπος διοίκησης της εταιρείας μπορεί να είναι οπουδήποτε.
Το Δ.Σ. της εταιρείας μπορεί να συνέλθει σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις των μετόχων, των διαχειριστών ή των μελών του διοικητικού συμβουλίου σε δημόσια μητρώα.
Δικαίως ο εφοπλιστής Ρέστης μεγαλομέτοχος της εφημερίδας Πρώτο Θέμα μα και του ΔΟΛ δήλωνε στο Bloomberg:

Δεν μπορείς να λες στους πλοιοκτήτες που έχουν ένα βαθμό φορολογικής ασυλίας σε όλο τον κόσμο “θα σε φορολογήσω”. Ναι, σίγουρα. Βρες με πρώτα.

Άλλωστε οι offshore λειτουργούν νόμιμα κάτω από κατάλληλα διαμορφωμένους περίπλοκους συνδυασμούς και νομικά παραθύρια ψηφισμένα δημοκρατικότατα από τα κοινοβούλια.
Ακόμα χειρότερα, μερικές εταιρείες offshore εγκατέστησαν και μονάδες παραγωγής σε χώρες πάρα πολύ φτωχές με σκοπό να εκμεταλλευτούν την φθηνή, δουλική εργασία, ακόμα και παιδιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η adidas η οποία σε εξαιρετικά στενά ελεγχόμενες περιοχές παραγωγής εκμεταλλεύεται τα μηχανεύματα. νόμιμα κατά τα αλλά, του status guo αυτών των εταιριών.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι και το παράδειγμα της εταιρείας Manaus η οποία κατασκεύασε εργοστάσιο στη ζούγκλα του Αμαζονίου, το οποίο χαρακτηρίστηκε «ελεύθερη ζώνη παραγωγής», παράγοντας παιχνίδια, ηλεκτρονικές συσκευές ρολόγια ακόμα και χαρτικά είδη για λογαριασμό αμερικανικών ολλανδικών και ιαπωνικών εταιριών.

Μαύρο χρήμα

«Διεθνείς οργανισμοί τελευταία περιλαμβάνουν σε επίσημα κείμενά τους ενδείξεις ότι οι offshore εταιρείες είναι το πλυντήριο ενός μέρους του βρώμικου χρήματος και αν βέβαια δεν ξεπλένεται μόνο χρήμα ως προϊόν εγκληματικών πράξεων του κοινού ποινικού δικαίου, ασφαλώς ξεπλένεται ως προϊόν φοροδιαφυγής» (Το Βήμα, 8/10/2000)

Παράδειγμα: Για αρχή συστήνουμε δυο τρεις εταιρίες εγκατεστημένες από τον Παναμά ως την Λιβερία καλυμμένες από δικηγορικά γραφεία και με τους καταλλήλους τραπεζικούς λογαριασμούς, private banking ή ιδιωτική τραπεζική ή εχέμυθη τραπεζική στα ελληνικά. Μετά μεταφέρουμε σιγά σιγά μέσω άλλων offshore ορισμένα ποσά που έχουν ξεπλυθεί σε πιστώσεις, σε εταιρίες πχ διαχείρισης κληρονομιών σε αγορές ακινήτων, σε διάφορους χρηματιστηριακούς τίτλους.
Ακόμα: Ένας οίκος του εξωτερικού αποστέλλει τα εμπορεύματα κατευθείαν στην Ελλάδα και εκδίδει τιμολόγιο πώλησης στην offshore εταιρεία που έχει δημιουργήσει ο Έλληνας αντιπρόσωπος με αξία Χ. Η offshore εταιρεία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Έλληνα αντιπροσώπου εκδίδει τιμολόγιο πώλησης προς τον Έλληνα εισαγωγέα με αξία Χ + το ποσό της προμήθειάς του. Το τιμολόγιο πώλησης ουσιαστικά εκδίδεται από τον Έλληνα αντιπρόσωπο ο οποίος ορίζει και την τιμή των προϊόντων κατά τη βούλησή του. Με τη μέθοδο αυτή, η διαφορά τιμής του προϊόντος που καταβάλλεται στον οίκο του εξωτερικού και εκείνης που διαμορφώνεται από το τιμολόγιο της offshore περιέρχεται στον ιδιοκτήτη της offshore και παραμένει αφορολόγητη στο εξωτερικό.

Συμπερασματικά

Με τέτοια εργαλεία στα χέρια του ο καπιταλισμός, ως οικονομικό σύστημα πέραν του ότι χρησιμοποιεί κυβερνήσεις που συνταυτίζονται με το πολυεθνικό κεφάλαιο, αυτές είναι και εξαρτημένες από τις διεθνικές εταιρίες που καθορίζουν και την πολιτική ατζέντα. Και οι offshore στην ουσία, είναι η πολιτική που επιθυμούν να εφαρμόσουν, μια και γι αυτούς, ο κόσμος είναι βολικός μόνο αν υπάρχουν κράτη του αναστήματος ενός νάνου.
Διότι το πολυεθνικό «επενδυτικό» κεφάλαιο, συνεπικουρούμενο από το πολιτικό προσωπικό ,τα συνεργαζόμενα κυβερνητικά συνδικάτα και χρησιμοποιώντας όλα τα σύγχρονα μέσα προπαγάνδας, ουδόλως έχει ανάγκη από τη κρατική οργάνωση και ακόμα περισσότερο από την ενίσχυσή της, αλλά, αντίθετα, με όπλο την κρίση που το ίδιο δημιούργησε, θέλει την κατάρρευσή της. Ενδιαφέρεται ζωτικά για τη συνέχιση της πολιτικής «φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων» της αγοράς μέχρι και την πλήρη εξόντωση όχι μονάχα της κρατικής οργάνωσης, αλλά και της εργατικής δύναμης, μετατρέποντας τον φορέα της, τον άνθρωπο, σε εμπόρευμα κερδοφόρο και φτηνό.

Απάντηση θα πάρουν;

Θα συνειδητοποιήσουμε πέρα και πάνω από τους κομματικούς σχηματισμούς στους οποίους μπορεί να ανήκουμε, ότι οι αλλαγές που γίνονται και σχεδιάζονται κεντρικά δεν μας λαμβάνουν υπόψη και ότι για να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε πρέπει να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, πριν καταλήξουμε να γίνουμε απλοί αριθμοί στατιστικών;

πηγή: //ΠαραλληλοΓράφος//