Ανακοίνωση της ομάδας πολιτών "Κάπα # Γιώτα"

 

ΚΡΙΣΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΊΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ . -

Η ΔΙΚΉ ΜΑΣ ?

Ένα κείμενο που θέλει να μιλήσει για όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν εδώ και χρόνια και που σέβεται τον εαυτό του θα έπρεπε να ξεκινάει με την διαπίστωση της βαθιάς κρίσης που έχει απλωθεί σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, υγειονομικό, ενεργειακό, πολιτισμικό, κοινωνικό, πολιτικό κ.α.. Όμως είναι τόσα πολλά τα χρόνια που βιώνουμε πάσης λογής κρίσεις που πλέον η κρίση είναι κανονικότητα και το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης μόνιμο.

Η ζωή μας όλη, η 21η Ιουνίου πάνω κάτω

 

  Κυριακή βράδυ κόσμος περπατάει σκεπτικός στην 21η Ιουνίου, με την τυραννία του χρόνου να βαραίνει απο πάνω του καθώς επιτάσσει την επιστροφή στο σπίτι και την προετοιμασία, σωματική και πνευματική, για την εργασιακή εβδομάδα που ξεκινάει την επομένη το πρωί. Δεν είναι όμως μόνο αυτό που βαραίνει τούτες τις στιγμές, είναι κυρίως αυτό το πικρό αίσθημα της απώλειας που έρχεται και πλημμυρίζει όλο το είναι του καθενός και τον καθιστά αληθινά ευάλωτο και ανήμπορο να μπορέσει να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά, να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει, και πολύ περισσότερο να μπορέσει να δώσει μια κάποια λύση.

Μικροί άρπαγες, μεγάλοι άρπαγες

 ΚΙΜΠΙ

• A-
• A+

Η κυρία Χ (δεν μάθαμε ποτέ το όνομά της και δεν χρειάζεται) έκλεψε τρία κιλά κρέας και λίγο τυρί από το Lidl στο Ιλιον και πήγε αυτόφωρο. Εντάξει, έγινε χαμός στο τουίτερ, κράξανε μέχρι και τα κανάλια, την έπεσε και με βαριοπούλες ο «Ρουβίκωνας», η εταιρεία δεν έκανε μήνυση, ο εισαγγελέας θα δούμε τι θα κάνει, η κυρία Χ ωστόσο υπέστη τη ζημιά, εκλάπη η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός της για τρία κιλά κλεμμένο κρέας.

Οι δισεκατομμυριούχοι του μπαμπά

 

Άρης Χατζηστεφάνου | Η Εφημερίδα των Συντακτών 04/12/2021

Η περίπτωση του γιου Έλληνα βιομηχάνου, τον οποίο ο Κ. Μητσοτάκης παρουσίασε ως πρότυπο επιτυχημένου, επαναπα­τρισθέντα επιχειρηματία, επειδή κατάφερε να πιάσει δουλειά στο… εργοστάσιο του μπαμπά του, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση των «αυτοδημιούργητων» επιχειρηματιών του πλανήτη.

Με βιάζουν σαν χώρα

Η ιστορία της Γεωργίας Μ., ανεξάρτητα από την έκβαση της εισαγγελικής έρευνας και την τελική, δικαστική και τελεσίδικη εκδοχή αλήθειας, μπορεί να διαβαστεί κι αλλιώς: ως μια συνεκδοχή της κατάστασής μας ως κοινωνίας. Ως μια ανακεφαλαίωση της μεταπολεμικής ιστορίας μας. Ισως και όλης της ιστορίας μας ως «έθνους» 200 ετών. Ως μια αλληγορία του επαναλαμβανόμενου, οδυνηρού και σταθερά ατιμώρητου συλλογικού βιασμού μας. Του βιασμού μας ως κράτους προτεκτοράτου, ως υποτελών μιας αρπακτικής, άπληστης και ανίκανης ολιγαρχίας, ως υπηκόων ενός οικογενειοκρατικού, διεφθαρμένου και ανήθικου συστήματος εξουσίας, ως θυμάτων συστηματικής πλάνης, χειραγώγησης και εξαπάτησης από ένα πολιτικό σύστημα που τάζει παράδεισο και προσφέρει μόνο κόλαση.

Αδελφοσύνη και αλληλεγγύη

 Ηδη το 2013 όταν έγινε Πάπας, ο ιησουίτης Μπεργκόλιο, εμπνεόμενος από τον Φραγκίσκο της Ασίζης, δήλωνε ότι θα ήθελε «μια φτωχή εκκλησία, για τους φτωχούς». Και σε μιαν ομιλία του τον Ιανουάριο του 2015 στη Μανίλα ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η μεγάλη βιβλική παράδοση επιτάσσει για όλους τους λαούς το χρέος να ακούσουν τη φωνή των φτωχών και να σπάσουν τις αλυσίδες της αδικίας και της καταπίεσης, που γεννούν τις κατάφωρες και σκανδαλώδεις κοινωνικές ανισότητες.Η μεταρρύθμιση των κοινωνικών δομών που διαιωνίζουν τη φτώχεια και τον αποκλεισμό των φτωχών απαιτεί πριν απ’ όλα μια μεταστροφή του νου και της καρδιάς». Με την εγκύκλιο «Fratelli tutti» («Ολοι αδέλφια») ο Πάπας Φραγκίσκος απηύθυνε σε όλους, χριστιανούς, αλλόθρησκους και άθεους, ένα μήνυμα οικουμενικής συναδέλφωσης και ένα κάλεσμα σε πάλη για την κοινωνική δικαιοσύνη. Στην εγκύκλιο αυτή αναφέρεται το ακόλουθο άρθρο του Ιταλού κοινωνιολόγου Γκουίντο Βιάλε, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Il Manifesto».