του Ιουλιανού
Η Ιστορία για όσους δεν έχουν ασχοληθεί μελετώντας την, είναι μάλλον ένα μεταβαλλόμενο εργαλείο κατά το δοκούν, που μοιάζει περισσότερο με την όποια μνήμη μας , ή αυτό που νομίζουμε ως γεγονός συχνά το συγχέουμε με κάτι που ίσως έχουμε διαβάσει, δει, ή ακούσει από τρίτους. Στην καλύτερη περίπτωση η Ιστορία είναι ένας τόπος που άνετα μπορεί κάποιος να χαθεί εάν μπερδέψει την πραγματικότητα με την φαντασία. Διότι η πραγματικότητα σπάνια είναι λαμπερή όσο ο μύθος. Και ο μύθος πάντα εξαρτιέται από μείζονες ιδεολογικές αλλαγές, εθνικές αντιλήψεις και συμφέροντα ακόμα και από προσωπικές πεποιθήσεις.
Έτσι τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες της άκρατης χαράς των ιδεολόγων και των πολιτικών που δεν δίστασαν να διακηρύσσουν τον «οριστικό θάνατο της ιστορίας και των ιδεολογιών». Στην ουσία δηλαδή διακηρύσσουν το τέλος της σκέψης και της συνείδησης του ανθρώπου, ταυτιζόμενοι με την θεωρία του Χίτλερ και των ναζιστών «που απελευθέρωνε των άνθρωπο από τα δεσμά της συνείδησης του».
Η Ιστορία για όσους δεν έχουν ασχοληθεί μελετώντας την, είναι μάλλον ένα μεταβαλλόμενο εργαλείο κατά το δοκούν, που μοιάζει περισσότερο με την όποια μνήμη μας , ή αυτό που νομίζουμε ως γεγονός συχνά το συγχέουμε με κάτι που ίσως έχουμε διαβάσει, δει, ή ακούσει από τρίτους. Στην καλύτερη περίπτωση η Ιστορία είναι ένας τόπος που άνετα μπορεί κάποιος να χαθεί εάν μπερδέψει την πραγματικότητα με την φαντασία. Διότι η πραγματικότητα σπάνια είναι λαμπερή όσο ο μύθος. Και ο μύθος πάντα εξαρτιέται από μείζονες ιδεολογικές αλλαγές, εθνικές αντιλήψεις και συμφέροντα ακόμα και από προσωπικές πεποιθήσεις.
Έτσι τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες της άκρατης χαράς των ιδεολόγων και των πολιτικών που δεν δίστασαν να διακηρύσσουν τον «οριστικό θάνατο της ιστορίας και των ιδεολογιών». Στην ουσία δηλαδή διακηρύσσουν το τέλος της σκέψης και της συνείδησης του ανθρώπου, ταυτιζόμενοι με την θεωρία του Χίτλερ και των ναζιστών «που απελευθέρωνε των άνθρωπο από τα δεσμά της συνείδησης του».





Μπορεί να σε βασανίζουν αναπάντητα ερωτήματα για καιρό..










Στις 20 Ιουνίου, ο ερευνητής του REUTERS Στίβεν Γκρέι έφτασε στην
Ελλάδα για πολλοστή φορά τον τελευταίο χρόνο. Ο Γκρέι ερευνά το δέμα της
λειτουργίας των ελληνικών τραπεζών, κάτι που δεν ερευνά ούτε το
ελληνικό κράτος ούτε η ελληνική δημοσιογραφία. Είναι γνωστό πως για την
κατάσταση των ελληνικών τραπεζών δεν φταίει η κρίση, αλλά η χρήση από
τους μεγαλομετόχους τους.





Τα διεθνή ΜΜΕ επί δυόμιση χρόνια μηρυκάζουν για τον ελληνικό λαό πως
είναι όλοι τεμπέληδες, φοροφυγάδες και απατεώνες και ότι έχουν
κατακλέψει τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων (οι οποίοι είναι όλοι
τίμιοι). Απεναντίας, μετριοπαθέστερες, έως και θετικές, είναι οι
δημοσιεύσεις τους για την Ισπανία, την Πορτογαλία, (λιγότερο) για την
Ιταλία και πολύ περισσότερο για την Ιρλανδία για την οποία μάλιστα, οι
Γερμανικές εφημερίδες της Δεξιάς στην αρχή έγραφαν πως πρόκειται για μια
χώρα αναξιοπαθούντων που βασανίζονται άδικα από την ανεργία και την
οικονομική κρίση ενώ μερικούς μήνες αργότερα την παρουσίασαν ως
παράδειγμα προς μίμηση…



