Με βιάζουν σαν χώρα

Η ιστορία της Γεωργίας Μ., ανεξάρτητα από την έκβαση της εισαγγελικής έρευνας και την τελική, δικαστική και τελεσίδικη εκδοχή αλήθειας, μπορεί να διαβαστεί κι αλλιώς: ως μια συνεκδοχή της κατάστασής μας ως κοινωνίας. Ως μια ανακεφαλαίωση της μεταπολεμικής ιστορίας μας. Ισως και όλης της ιστορίας μας ως «έθνους» 200 ετών. Ως μια αλληγορία του επαναλαμβανόμενου, οδυνηρού και σταθερά ατιμώρητου συλλογικού βιασμού μας. Του βιασμού μας ως κράτους προτεκτοράτου, ως υποτελών μιας αρπακτικής, άπληστης και ανίκανης ολιγαρχίας, ως υπηκόων ενός οικογενειοκρατικού, διεφθαρμένου και ανήθικου συστήματος εξουσίας, ως θυμάτων συστηματικής πλάνης, χειραγώγησης και εξαπάτησης από ένα πολιτικό σύστημα που τάζει παράδεισο και προσφέρει μόνο κόλαση.

Αδελφοσύνη και αλληλεγγύη

 Ηδη το 2013 όταν έγινε Πάπας, ο ιησουίτης Μπεργκόλιο, εμπνεόμενος από τον Φραγκίσκο της Ασίζης, δήλωνε ότι θα ήθελε «μια φτωχή εκκλησία, για τους φτωχούς». Και σε μιαν ομιλία του τον Ιανουάριο του 2015 στη Μανίλα ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η μεγάλη βιβλική παράδοση επιτάσσει για όλους τους λαούς το χρέος να ακούσουν τη φωνή των φτωχών και να σπάσουν τις αλυσίδες της αδικίας και της καταπίεσης, που γεννούν τις κατάφωρες και σκανδαλώδεις κοινωνικές ανισότητες.Η μεταρρύθμιση των κοινωνικών δομών που διαιωνίζουν τη φτώχεια και τον αποκλεισμό των φτωχών απαιτεί πριν απ’ όλα μια μεταστροφή του νου και της καρδιάς». Με την εγκύκλιο «Fratelli tutti» («Ολοι αδέλφια») ο Πάπας Φραγκίσκος απηύθυνε σε όλους, χριστιανούς, αλλόθρησκους και άθεους, ένα μήνυμα οικουμενικής συναδέλφωσης και ένα κάλεσμα σε πάλη για την κοινωνική δικαιοσύνη. Στην εγκύκλιο αυτή αναφέρεται το ακόλουθο άρθρο του Ιταλού κοινωνιολόγου Γκουίντο Βιάλε, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Il Manifesto».