Ένα άγχος το έχουμε
πάντα στην επαρχία, να τρέχουμε ασθμαίνοντας να αντιγράψουμε τις νόρμες που
επιβάλουν τα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα
είναι απλά ένα κακέκτυπο. Έτσι και ειδησεογραφικά δεν θα αποτελούσαμε φυσικά
εξαίρεση κατόπιν των υστερικών ρεπορτάζ για τις παραλίες της Θεσσαλονίκης, της
Πάτρας, του Βόλου και δεν ξέρουμε ακόμη για ποια άλλη παραλία από τα μεγάλα
τηλεοπτικά κανάλια, σχετικά με τον κόσμο που τις κατακλύζει εν μέσω πανδημίας.
Έτσι λοιπόν έσκασε και τοπικά η είδηση για παρόμοιο φαινόμενο στον λόφο του Αι
Γιώργη, συνοδευόμενη και με τις ανάλογες φωτογραφίες. Βέβαια το θέμα στην ουσία
έχει να κάνει με την εδραίωση των ΜΜΕ ως πανίσχυρα κέντρα εξουσίας και ανάλογης
επιρροής, αλλά περισσότερο έχει να κάνει με την αλλαγή που έχει επιφέρει η
τηλεόραση εδώ και δεκαετίες στον τρόπο ενημέρωσης των πολιτών, με την κατίσχυση
της εικόνας. Με αυτό τον τρόπο η αξία μιας είδησης και η σημασία κάποιου
γεγονότος προσδιορίζονται ανάλογα με τον πλούτο των εικόνων που τα συνοδεύουν,
μια και μόνο έτσι καθίστανται αυτά ορατά, κατά το γνωστό πως αν δεν υπάρχει
εικόνα δεν (αξίζει να) υπάρχει και είδηση. Έτσι δημιουργείται με την εικόνα,
τηλεοπτική και μη, η «ψευδαίσθηση της
αλήθειας και η εδραίωση της αυταπάτης: ¨βλέπω σημαίνει κατανοώ¨»
(Θ.Γιαλκετσής).
