Οι ακατάδεχτοι

H δημοκρατία τους είναι ακατάδεχτη. Για αυτούς δεν υπάρχουν καν ως οντότητες οι διαδηλωτές ,τα θύματα της ρατσιστικής βίας ,οι προσαχθέντες ,οι συλληφθέντες ,οι βασανισθέντες. Δε θα ακούσετε σε κανένα δελτίο τους ,δε θα διαβάσετε σε καμιά εφημερίδα τους, την μαρτυριά κάποιου θύματος της κρατικής βιαιοπραγίας. Δεν υπάρχει καν η κρατική βιαιοπραγία. Για την Όλγα Τρέμη και το σινάφι της,οποιοσδήποτε συλλαμβάνεται προληπτικά ,ξυλοκοπείται πραγματικά ,βασανίζεται εντατικά και καταδικάζεται από την τυφλή δικαιοσύνη παραδειγματικά,δεν έχει φωνή και λόγο. Δεν έχει καν αυτόπτες μάρτυρες, ούτε οικογένεια συγγενείς και φίλους.

Στο παρελθόν η δημοκρατία τους έδινε τον λόγο ακόμα και στον χειρότερο εγκληματία για να απολογηθεί.Στο παρόν δίνει τον λόγο μόνο σε υπουργούς και παρατρεχάμενους για να εκφράσουν την παντοτινή αθωότητα τους,σε μαφιόζους της ημέρας και σε επαγγελματίες κλέφτες του δημοσίου και του ιδιωτικού.

Στο παρελθόν οι συγκλονισμένοι δημοσιογράφοι με τις τρεμάμενες φωνές δεν δίσταζαν να εισβάλουν ακόμα και στο νοσοκομείο για να αποσπάσουν κουβέντες από κάποιο βαριά τραυματισμένο θύμα.

Στο παρόν δε θα δείτε κανένα δημοσιογραφικό μικρόφωνο να πλησιάζει στο κρεβάτι του μαρτυρίου ,γιατί δεν υπάρχει ούτε το θύμα ούτε το κρεβάτι του μαρτυρίου του.

Στο παρόν δεν υπάρχουν τα δακρυγόνα ,δεν υπάρχουν τα γκλομπ,δεν υπάρχουν οι χρυσαυγίτικοι σουγιάδες. Υπάρχουν μόνο οι μολότοφ,οι αλήτες μπαχαλάκιδες και οι φονιάδες λαθρομετανάστες.

Στο παρόν, η γυναίκα με τα τσακισμένα πόδια εξαιτίας της δολοφονικής κρατικής καταστολής στις Σκουριές ,δεν αξιώθηκε να περάσει ούτε από τα ψιλά των βραδινών ειδήσεων. Οι βασανισθέντες της ΓΑΔΑ έπρεπε να γίνουν θέμα στο εξωτερικό για να ακουστεί κάποιος ψίθυρος και στο εσωτερικό. Τα θύματα της κρατικής βίας και των ρατσιστικών πογκρόμ, έχουν κάποια δημοσιογραφική αξία μόνο νεκρά. Κανένας απ’ όλους εμάς που περισσεύει απ’ την δημοκρατία τους, δεν έχει αξία ζωντανός.

Αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο θα νομίζαμε πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με εκατοντάδες χιλιάδες γηπεδικούς χούλιγκαν και άλλους τόσους μαυριδερούς επαγγελματίες δολοφόνους. Αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο θα νομίζαμε ότι η κοινωνία απαρτίζεται αποκλειστικά από γραβατωμένους μάνατζερ και πατριώτες με λίγο ακραία ιδεολογία. Θα νομίζαμε πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τα δελτία τύπου της ΕΛ.ΑΣ,την τράπεζα Πειραιώς,τα πάρτι της Μυκόνου και τις δηλώσεις των πανταχού παρών “αγανακτισμένων κατοίκων”. Θα θεωρούσαμε ως θέσφατη την δημοσιογραφία τύπου Τάκης Μίχας & ΣΙΑ,τις ύβρεις της διάσημης “κάτοικου” του Αγίου Παντελεήμονα Θ. Σκορδέλη και τα ρατσιστικά λογύδρια του “καλλιτέχνη” Ν. Σφακιανάκη.

Οι επαγγελματίες διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν ήδη ορθώσει εκατομμύρια μαρτυρικούς σταυρούς.Στο παρελθόν τα καρφιά στα σώματα των πνευματικά ετοιμοθάνατων πολεμούσαν να τα ξεκαρφώσουν κάποιοι ελάχιστοι από διάφορους πολιτικούς και καλλιτεχνικούς χώρους, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αφυπνίσουν τα σχεδόν νεκρά πνεύματα, αλλά αυτά τα πνεύματα δεν έλεγαν να ξυπνήσουν. Στο παρόν, τα καρφιά αυτά τα καρφώνουν ακόμα πιό βαθιά οι ακατάδεχτοι δημοσιογράφοι και στοχεύουν στον θάνατο των σωμάτων , αλλά αυτά τα σώματα δε λένε να ζωντανέψουν. Αρκετός κόσμος πολεμάει να ξεκαρφώσει τα καρφιά να γλυτώσει τουλάχιστον απ’ την ρετσινιά του αδιάφορου ψηφοφόρου-πολίτη-καταναλωτή. Με τίποτα.

πηγή: Νούμερο11